KRUIEND IJS DE „VAN KINSBERGEN" TEWATER GELATEN.
Het geluk ligt in de
sneeuw
De oude houten brug tusschen Zwolle en Ommen heeft het tengevolge van het
kruiende ijs zwaar te verduren. Een foto van de situatie
Het motorvrachtschip „Flevo", voor de K.N.SM, in aanbouw bij de N.V. Scheeps-
bouwwerf Gebr. Pot, is Donderdag te Bolnes tewater gelaten. Na de stapelloop
kwam het schip in een ijsveld terecht
Het artillerie-instructieschip „Van Kinsbergen", voor de Kon. Ned. Marine in aanbouw bij de Rotterdamsche Droog
dok Mij., is Donderdag met goed gevolg tewater gelaten. Het schip in zijn element
Belangstelling aan boord van Hr. Ms. .Tromp" voor de eerste voorstelling met
de geluidsfilm-installatie, welke aangeboden is door het comité .Onze Marine
en Donderdag officieel werd overgedragen
De „Vliegende Vleugel" wordt de nieuwe eendekker genoemd, welke te Southampton is
gebouwd en waarbij in het midden van den vleugel een cabine voor 15 passagiers is aan
gebracht
Fritz Kreisler, die van zijn Amerikaansch
tournée is teruggekeerd, arriveerde
Donderdag te Amsterdam voor zijn
optreden in het Concertgebouw
De reis van Daladier door Noord Afrika. - De landing van den Franschen premier te Bizerte, waar hij
door verschillende autoriteiten begroet werd
Aan het banket te Tunis
ter eere van zijn bezoek
hield Daladier een rede.
De premier voor de micro
foon
FEUILLETON
Een Wintersportroman
van
PETER KRAYENBüHL.
(Nadruk verboden).
8)
Grace.
Precies negen dagen geleden reed Grace
in haar kleinen Chevrolet naar Hamp
stead, waar Reginald Arlen, haar boven al
les beminde „Pap" in een kleine villa aan
den oostelijken rand van de stad zijn incu-
nabels verzamelde.
Reginald Arlen was vrij laat en niet be
paald gelukkig getrouwd. Grace bleef het
eenige kind; zijn verlangen naar een zoon
ging niet in vervuiling. Dat deed hem er te
gemakkelijker toe besluiten de van zijn va
der geërfde spinnerijen in Lancashire van
de hand te doen. Hij verkocht de in den loop
der jaren sterk uitgebreide en wereldbe
kende fabriek zonder verlies.
Grace was destijds zeven jaar oud. Het
lag niet in mr. Arlen's karakter de toe
komst van zijn dochter door de hoop op
een geschikten schoonzoon aan die van
zijn zaken te verbinden. Tusschen de ouders
ontstond daarover nogal wat meeningsver-
schil, dat eens zelfs in een openlijken strijd
ontaardde, welke tusschen beide partijen
een onoverbrugbare kloof deed ontstaan.
Reginald Arlen bleef echter onverbiddel
ijk. Grace werd in den geest van haar
vader opgevoed, d.wz niet in een van die
roemruchte internaten, welke het voor haar
leven geschoolde „hoffahige" type der En-
gelsche Lady plegen af te leveren, maar op
een Zwitsersche kostschool, die weliswaar
op niet geheel volmaakte, maar nochtans
met de practijk van het leven rekening hou
dende paedagogische principes was ge
grondvest.
En toen Grace later een bijzondere be
langstelling voor sociale vraagstukken aan
den dag bleek te leggen, maakte haar be
minde, zj het ook zeer voorname „Pap"
zich daarover geenszins ongerust. Innerlijk
verheugde het hem zelfs, toen Grace hem
op zekeren dag een brief van de directie
van een groot warenhuis voorlegde, waar
in haar werd megedeeld, dat zij als leer-
ling-instructrice welkom zou zijn.
Wat is dat voor een baan? Wie wil
je instrueeren? De kim ten soms, wat ze
moeten koopen?
Pap kon zich aanvankelijk geen nauw
keurige voorstelling maken van het toe
komstige emplooi van zijn dochter, maar
Grace hielp hem met zeldzaam enthou
siasme:
Ja, pap, in die eerwaardige, kostbare
boeken van je staat daarover niets! Maar
de leiders van dat warenhuis zijn moderne
menschen! Die weten, dat hun zaak er geen
schade door zal lijden, als zij zich wat aan
hun personeel gelegen laten liggen. Daar
heb je b.v. de twaalfhonderd verkoopsters,
die aan het contant betalende publiek zijn
overgeleverd. Die moeten leeren wat „Ser
vice" is en voorkomendheid, hoe je je ge
duld niet verliest en steeds weer vriende
lijk kunt kijken, ook als er geen reden voor
is, zooals tegenover heeren van jouw se-
rieuzen leeftijd! Welnu, om die twaalf-
honderdvoudige vrouwelijkheid in goede
banen te leiden niet om haar alleen maar
achterna te rijden daarvoor heeft men
de instructice uitgevonden. Gesnapt, Pap?
Pap was nu ongeveer op de hoogte,
maar tevens bedroefd, dat hij Grace voort
aan niet meer als tot dusver om zich heen
zou hebben. Want vóór alles was het nood
zakelijk, dat zij zich te Londen, niet al te
ver van haar toekomstigen werkking ves
tigde. Grace kende haar Pap en ging tot
zijn groote voldoening tweemaal per week
en met elk weekend naar huis..
Toen Grace na een jaar volontairsdienst
vast werd aangesteld, keerde zij naar het
ouderlijk huis terug, want Pap had, door
haar een kleine Chevrolet te schenken, van
zijn voldoening over haar vorderingen blijk
gegeven, waardoor de afstand tusschen
Londen en Hampstead, ondanks den voor
een deel zeer slechten weg, tot veertig mi
nuten kon worden teruggebracht zoo
ver de mist, die dikke, kleverige, van ko
lenstof bezwangerende mist in het w inter-
schv Londen dat althans veroorloofde.
Het is waarlijk geen pretje een auto door
een dergelijken nevel heen te sturen. Men
heeft geen tien meter vrij zicht en de licht
signalen, alsmede de verkeersregelende
Bobby ontwaart men gewoonlijk eerst dan
wanneer men bereids, met een tegenlig
ger caramboleert.
Met trage voorzichtigheischuift de file
auto's door de city te voet komt men
vlugger vooruit maar Grace heeft acht
uur dienst in hét grootste warenhuis van
Eastend achter zich en dies lokt het ge
drang in de ondergondsche en in de over
volle straten haar allerminst. In haar wa
gentje voelt ze zich voo veilig als op een
onbewoond eiland
Als Pap nu maar niet ongeduldig wordt!
Hij is vandaag naar de Staatsbibliotheek
geweest om met professor Mellingrodd over
den verkoop van twee doubletten te onder
handelen. Van daar uit heeft hij telefo
nisch met Grace afgesproken, dat zij sa
men naar Hampstead zullen terugkeeren.
Gp een niet bijzonder druk kruispunt
herkent Grace in het geel-witte schijnsel
van een booglamp Pap's breedgeschouder
de gestalte in een bontjas en op hetzelfde
oogenblik brengt zij den wagen tot stil
stand. De oude heer stapt kuchend in, blij
van de straat weg en bij Grace te zijn.
Een brief van je moeder, Grace.
Lees eens voor, Papverzoekt Gra
ce, die onophoudelijk de claxon laait loeien.
Dat is onmogelijk, aan zulke gecom
pliceerde zinswendingen waag ik me niet!
Vertel dan den inhoud, Pap
Mevrouw Arlen schrijft uit Parijs, waar
heen zij een paar dagen geleden is ver
trokken. Sinds den verkoop van de fabriek
in Lancashire en den bewusten strijd om
Grace's toekomt, is mevrouw Arlen ge
woonlijk minstens zes maanden van het
jaar op reis. Zij lijdt onder de weliswaar
nooit onder woorden gebrachte, maar ge
makkelijk te raden teleurstelling van haar
man over het feit, dat Grace zonder broers
is gebleven, ja, zij voelt deze verbor
gen teleurstelling zelfs volkomen ten
onrechte als een persoonlijke grief.
Uit dien tijd dateert ook haar dwepen
de en van alle critiek gespeende belang
stelling voor occulte leerstellingen en theo-
sophische bewegingen van alle schakeerin
gen. Bovendien geniet zij de reputatie van
een edelmoedige philantrope en al deze lief
hebberen geven haar herhaaldelijk aanlei
ding tot reizen. In werkelijkheid echter is
haar voortdurend van huis zijn het gevolg
van een innerlijke rusteloosheid, een ahas-
verische onrust, waarvoor geen kruid ge
wassen schijnt te zijn.
Mr. Arlen verdraagt de veelvuldige -
spleens van zijn vrouw met de humor, den
Engelschman eigen en voor Grace is me
vrouw Arlen, ondanks alles, de moeder,
over wie geen discussie toelaatbaar en
geen critiek geoorloofd is. Maar in stilte
zijn vader en dochter het met elkaar eens....
Vertel dan, Pap!
En Pap verelt, wat mevrouw Arlen uit
Parijs weet te berichten, waar zij als gede
legeerde van de theosophische loge „Sun
light" aan een internationaal congres deel
neemt.
Vóór alles is mevrouw Arlen buitenge
woon ontevreden over de ontvangst. Behal
ve miss Colsfoot, die een dag voor haar
was vertrokken, was slechts Mme Vin-
do uce, de secretaresse van de presidente
van bet congres aan het station versche
nen en nog wel in een schaamteloos mo
dern lila Taylormade, nota bene de bonds-
kleur, die men toch werkelijk niet op een
dergelijke manier mocht trivaliseeren
Bespottelijk, ja bijna vernederend was
het, dat men haar als gedelegeerde niet
had toegelaten, toen zij mr. Chang Bos
Mou de groeten van haar logé wilde over
brengen. Mr. Chang Bos Mou, de verlichte
Indiër en Star van het congres, wordt door
prinses Aimée Bonaparte kennelijk als een
gevangene behandeld. Men vertelt, dat zij
z'n leven voor 20.000 pond heeft verze
kerd
Schei uit, Pap, stop of ik rijd in de
eerste de beste sloot, weert Grace alle ver
dere mededeelingen af en zuchtend iaa'
ze er op volgen: Arme mama
Wordt vervolgd).
