v
EEN KORTE DROOM
Kinderlijke belangstelling voor ai het
moois, dat nu in de vele Kerst etalages
voor iong en oud te bewonderen is
Het stoffelijk overschot der heeren A. van der Sijde en A. Becking, slachtoffers van de ramp van de
„Ekster", is Woensdag op „Zorgvlied" te Amsterdam ter aarde besteld
Een hartelijke groet van de Scheveningsche bevolking voor den „Prins
van Oranje" bij de feestelijke herdenking van 1813
3)e
De feestelijke herdenking der landing van den Prins van Oranje in
1813 te Scheveningen had Woensdag met groote plechtigheid plaats,
waarbij de ontvangst van den Prins door de Scheveningsche bevolking
het hoogtepunt vormde. De reconstructie van het historische feit
Een detail van den histonschen optocht, welke Woensdag te Den Haag bij de
herdenking van den 125sten verjaardag van Neerlands Onafhankelijkheid werd
gehouden
Een scène uit het historisch toonee'stuk, dat te Schevemngen
is opgevoerd in verband met de herdenking van den 125sten
verjaardag van Neerlands Onafhankelijkheid
De derde voor Russische rekening ge
bouwde baggermolen is Woensdag te
Sliedrecht tewater gelaten
FEUILLETON
door
ANNY VAN PANHUYS.
23)
De prins had haar voorbijgaande ver
warring wel bemerkt en ook op de juiste
wijze weten uit te leggen. Hij glimlachte
en bleef haar nog steeds aanzien.
Vrijmoedig beantwoordde ze zijn blik;
de ban was nu gebroken en uiterlijk was
ze weer volkomen de dame van de wereld,
die zich geheel en al in bedwang heeft.
Heribert von Dettingen had den indruk,
dat hij een oogenblik, dat hem veel goeds
en moois had kunnen brengen, onbenut
had laten voorbijgaan. Waarom had hij niet
toegegeven aan zijn spontane opwelling om
het mooie gravinnetje in zijn armen te slui
ten en haar te zeggen: Geer me je ja
woord, waarom zullen we nog wekenlang
wachten vóór we elkaar onze liefde be
kennen. Ik heb aan je moeten denken se
dert Triest en jij hebt ook aan mij gedacht,
anders was je niet zoo plotseling hier ver
schenen.
Zoo had hy moeten spreken, hij had het
geluk moeten grijpen toen het binnen zijn
bereik lag, snel, impulsief, zonder lang te
overleggen.
Waarom had hij het niet gedaan? Waar
voor was dat uitstel noodig geweest? Wat
kort te voren nog niet eens bij hem was
opgekomen, dat wist hij nu met onomstoo-
telijke zekerheid: Hortense Pereny moest
prinses Dettenburg-Weidingen worden. Ze
zou de mooiste slotvirouwe zijn mijlen ver
in 't rond en hijzelf zou door al zijn vrien
den benijd worden om zijn geluk.
Maar meteen verpoeg ook al het nuchte-
Maar meteen verjoeg ook al het nuchte-
„Niet zoo haastig, Heribert, ben je mis
schien vergeten, dat je al eens méér ver
liefd en trouwustig bent geweest, en dat je
op het laatste oogenblik werd teleurge
steld. zoodat het meer dan een jaar duur
de eer je je verdriet overwonnen had?"
En plotseling was daar ook weer het
oude, heimelijke wantrouwen. Wat wist hij
eigenlijk van deze H^ngaarsche gravin af?
Als ze maar niet zoo mooi, zoo onver
getelijk mooi was! Haar oogen alleen wa
ren het reeds waard, dat men om hun
nentwille dwaasheden beging.
Een breede baan zonlicht viel door het
raam der bibliotheek naar binnen. De be
wolking van den ochtend was overgedre
ven en buiten was nu alles stralend en
voorjaarsachtig.
„We moesten eerio een wandeling door
het park gaan maken", stelde prinses
Alexandra voor, toen ze weer in haar ka
mer terugkwamen. De dikke freule Selt-
heim sloot zich bij hen aan en torste twee
omvangrijke sjaals mee, voor het geval de
oude dame het buiten wat frisch mocht
vinden.
„Nog een dag of veertien, dan zullen de
eerste knoppen wel openbreken", riep de
prinses en betastte voorzichtig de takken
van een reusachtigen seringenstruik. „Het
is alsof je het levende sap naar boven
voelt stroomen. O, het voorjaar is heerlijk
op Weidingen, freule, en ik hoop, dat u
nog zóó lang in onze buurt zult blijven, dat
u ons park in z'n volle lente-dos kunt be
wonderen."
„Er, is niemand op de wereld, die op me
wacht of naar me verlangt; daarom kan
ik in Frankfurt blijven zoolang ik er lust
in heb", zei Marina zacht.
Haar blik gleed daarbij vluchtig over
Heribert's gezicht en zijn instemmend
glimlachje verwarmde haar tot in het
diepst van haar hart.
Tegen den avond bracht da wagen haar
weer naar haar hotel terug.
Den volgenden morgen zond ze een jon
gen van het hotel met een advertentie
naar verschillende krantenbureaux.
„Jongedame uit e.erste kringen, Hon-
gaarsche, zoekt gezelschapsdame op leef
tijd. Slechts dames uit adellijk milieu ge
lieven te reflecteeren."
Zoo kwam mevrouw Ina von Kawitz, de
weduwe van ritmeester von Kawitz, bij
Marina Toldy in betrekking.
HOOFDSTUK X.
Bij het eerstvolgend bezoek, dat prins
Heribert Marina in haar hotel bracht, vond
hij haar niet alleen, doch in gezelschap
van een statige, eerbiedwaardige dame, en
hij nam vroeger afscheid dan oorspronke
lijk zijn plan was geweest. Hij vond de aan
wezigheid der imposante gezelschapsdame,
die daar zoo kaarsrecht naast de jonge
schoonheid troonde, niet weinig storend.
Wat hij van dit bezoek verhoopt had, wist
hij eigenlijk zelf niet, maar één ding wist
hij: het verlangen -had hem hierheen ge
dreven, een verterend, rusteloos verlan
gen.
Marina had die teleurstelling van den
prins bij het zien der stokstijve ritmees
tersweduwe heel goed opgemerkt en zij
glimlachte heimelijk en verheugde zich
over haar. EvaJist, waarna zij zijn verlan
gens naar haar nog slechts had aangewak
kerd.
Hij moest haar zeggen dat hij haar lief
had, hij moest haar woorden van liefde en
teederheid in het oor fluisteren, en één
maal, één enkele maal, wilde ze zijn lip
pen op de hare voelen. Eén enkele maal
slechts dan zou ze heengaan en de her
innering aan dit uur als een kostbaren
schat met zich medenemen. Diep in haar
hart wilde ze die herinnering bewaren als
een troost voor donkere dagen, die mis
schien later zouden komen....
En toen volgde nogmaals een uitnoo-
diging voor Weidingen en mevrouw von
Wawitz mocht haar jonge meesteres be
geleiden en zich later aangenaam bezig
houden met de ronde freule Seltheim, ter
wijl hare hoogheid prinses Alexandra haar
middagdutje van een half uur deed en Ma
rina met den prins de bibliotheek weer
opzocht.
Ze had daarom gevraagd, omdat ze, zoo
als ze zei, zoo graag nog eens het por
tret van prinses Maria Huberta wilde be
kijken.
Of hij gemerkt had, dat dit slechts een
voorwendsel was, dat ze evenzeer als hy
verlangde naar een kort, ongestoord sa
menzijn?
Maria Huberta keek even doodsbedroefd
neer uit haar breede lijst als de vorige
maal, doch een zonnestraal, die door een
der hooge vensters kwam gegleden, speel
de trillend om den bleeken jongen mond.
Het leek een glimlach....
De prins schoof een der gebeeldhouw
de stoelen met hooge ruggen voor het
schilderij.
„Zóó, freule, nu kunt u Maria Huberta
naar hartelust bewonderen maar staat
u me toe, dat ik intusschen u bewonder!"
Hy trachtte nog te schertsen, maar zijn ge
voel kreeg reeds de overhand. Vastbera
den kwam hij een stap dichterbij, zoodat
hij vlak naast haar stoel stond. „Ik heb u
iets te zeggen, freule luister naar me."
Hij boog zich naar haar over, tot zijn ge
zicht bijna het hare raakte. „Ik houd van
je, Hortense, en al mijn gedachten zijn dag
en nacht bij jou. Ik heb met mezelf den
spot trachten te drijven om deze liefde
we kennen elkaar immers nog maar zoo
kort en weten nauwelijks iets van elkaar.
Maar ik kan me niet langer tegen mijn
overweldigend gevoel verzetten ik kan
het niet" herhaalde hij, en trok haar plot
seling van haar stoel in zijn armen.
Haar prachtige oogen straalden hem te
gen als sterren en hy kuste haar rooden
mond telkens en telkens weer.
Als in een roes liet Marina zich kussen
haar hart was zóó boordevol zaligheid
dat ze vergat waar ze was, vergat wie ze
was. Zij genoot met volle teugen van dit
opperst oogenblik, waarnaar ze met zulk
een smartelijk verlangen had uitgezien.
„Nu ben je mijn verloofde, Hortense",
zei hij teeder, haar half loslatend. „Tante
Alex zal wel verwonderd haar wenkbrau
wen optrekken, als ze hoort hoe spoedig
wij elkaar gevonden hebben."
Haar oogen werden groot van schrik en
met een ruk maakte ze zich geheel los uit
zijn armen.
„Verloofde?"
Bijna ontzet sprak ze hem dat veelbe-
teekenend woord na.
Hy glimlachte.
(Wordt vervolgd).
