Wie is mijn man?
DE „KARIMATA" EN
DE „LUTINE".
FEUILLETON
door
OTFRID VON HANSTEIN.
(Nadruk verboden).
17)
„Ik begrijp er maar niets van. Ik kan
niet gelooven, dat hij een misdadiger is."
Zoo ver als ik naar de foto oordeelen
kan, lijkt mij dat ook niet waarschijnlijk.
Ik moet ook bekennen, dat „de andere"
my in' het geheel niet sympathiek was.
Maar het blijft natuurlijk uiterst moeilijk
zich een oordeel te vormen."
„In geen geval kan ik „die andere" trou
wen."
„Niemand kan u daartoe dwingen."
„Hoe vind ik een uitweg?"
Buiten klonk het signaal van een auto,
die binnenreed. Juffrouw Turner streelde
het meisje over haar gezicht.
„Nu vraagt uw vader in de allereerste
plaats onze aandacht en wat hem toekomt,
wilt u hem naar Lissabon laten overbren
gen?"
„Er is iets in mij, dat er zich tegen ver
zet hem nu naar Lissabon en naar die lie
den te vervoeren."
„Geeft u hem dan hier op Madeira, waar
hij de laatste maanden van zijn leven door
bracht, zijn laatste rustplaats. Ik ga met u
mee en u blijft mijn gast op Quinta Espe-
ranca, totdat alles voorbij is."
Slechts enkele personen stonden rond het
graf.
De Duitsche en Amerikaansche consul,
de Portugeesche gouverneur.
De overledene was eigenlijk Duitscher,
Amerikaan en Portugees tegelijk geweest.
Verder waren er alleen de dochter en juf
frouw Turner.
Eerst den morgen van de begrafenis zond
Iracema bericht van het overlijden naar
Lissabon. Ze had willen vermijden, dat de
beide mannen, die zij vreesden, zouden
overkomen en de laatste droeve plechtig
heid rond haar vader door hun aanwezig
heid verstoren. Ook gedurende deze dagen
had zij geen taal of teeken van Robert ver-
Hij was dus niet op Madeira aan wal ge
stapt, hij had haar ook geen telegram ge
stuurd, wat hij toch tijdens zijn reis had
kunnen doen, wanneer hij door eenig belet
sel misschien ziekte verhinderd was
geweest van boord te gaan.
Door bemiddeling van den Duitschen
consul had zij hem als passagier van de
Royal Mail een radiotelegram doen toeko
men. Het schip had hierop geantwoord:
„Geadresseerde niet meer aan boord".
Hij had dus het schip verlaten, hoe
wel het schip geen andere haven aange
daan had dan Funchal op Madeira en
zooals de Duitsche consul had vastgesteld
daar in geen geval aan land was ge
gaan.
Had hij werkelijk een slecht geweten?
Was hij toen hij zich ontdekt zag over
boord gesprongen en had hij zelfmoord ge
pleegd?
Iracema kon, en wilde het niet gelooven.
Desondanks was zij er juist van over
tuigd, dat hij nooit een bedrieger was ge
weest.
Zij zat met juffrouw Turner alleen op
het groote terras van Quina Esperanca. Ze
was zichzelf nu volkomen meester en vast
beraden.
„Ik ga morgen met de boot naar Lissa
bon. Ik zal mij tot den Duitschen consul
wenden en rechtskundigen bijstand nemen.
Ik ben geen kind, waar men mee doen kan
wat men wil!"
Maar toen verloor zij weer moed.
„Maar als het mij niet gelukt, juffrouw
Turner, als het mij niet gelukt?"
„Dan moet u niet vergeten, dat ik deze
dagen van u ben gaan houden. Komt u dan
bij mij terug, en wees er zeker van, dat ik
u altijd met open armen zal ontvangen!"
ZESDE HOOFDSTUK.
De stoomer, aan boord, waarvan Irace
ma zich bevond, naderde Lissabon, en gleed
langzaam voorbij het majesteitelijk op de
rotsen troonende kasteel van Cintra. Ira
cema, die gedurende den overtocht kalm
was geweest, voelde zich in het gezicht van
Lissabon weer wat onrustiger worden. Haar
bagage stond reeds op het dek opeens
viel haar oog op een courant, die naast
haar dekstoel lag. Om zich wat te ver
strooien nam zij hem op en begon te le
zen.
Daar stond de naam van haar vader. Het
was een courant uit Lissabon, van enkele
dagen geleden, die door een of ander toe
val daar lag. Bijna de geheele laatste blad
zijde werd door overlijdensaankondigingen
haars vaders ingenomen.
„Den 12en Juli stierf te Funchal op Ma
deira tot ons groot leedwezen onze gelief
de vader en oom Severing in den ouder
dom van 73 jaar. In groote droefheid.
Iracema Severing, geboren Severing
Robert Severing.
Ze kromp ineen, maar dwong zich ook
de andere aankondigingen te lezen.
Ten zeerste getroffen berichten wij het
overlijden van onzen hoogvereerden com
pagnon en het hoofd onzer firma, consul-
generaal Emmerich Severing, die na 'n
langdurig lijden op Madeira overleed. Wij
zullen de zaken der firma, die nu in ons be
zit is overgegaan, opdezelfde "vijze blij
ven voortzetten.
Robert Severing
Alfonso Figueira.
Iracema lei het blad weer neer. Een
ijzige rust was over haar gekomen; het be
richt in die courant was goud waard. Voor
al omdat zij het in handen kreeg, voor
dat zy den bodem van Portugal betrad.
Het sprak vanzelf, dat deze Robert Se
vering, die geheel buiten haar om, deze
aankondiging had laten plaatsen, niet haar
Robert was, maar Jenkins. Het was duide
lijk, dat hij en Figueira bondgenooten wa
ren, om haar de zaak afhandig te maken.
Nu zij dit volkomen duidelijk aanvoelde en
zag, werd zij veel rustiger. Tegen bedrie
gers toch, bestond de bescherming van het
gerecht.
Toen de boot aanlei, mengde zij zich zoo
góed mogelijk in het gedrang. Aan de wal
had zij Jenkins al zien staan de rouw
band om zijn arm en het gelukte haar
hem ongemerkt voorbij te komen en in een
gesloten auto te stappen.
„Hotel Metropole".
Ze koos met opzet haar verblijf in een
hotel. Wel stond natuurlijk de villa van
haar vader in de Rue Rio de Janeiro te ha-
rer beschikking, maar daar woonde op de
eerste verdieping Figueira.
Ze nam een kamer in het hotel en schreef
van daaruit naar Figueira:
Beste Oom,
Ik weet eigenlijk niet, of ik u zoo nog
moet noemen. Ik was het van kind af
aan gewoon, omdat u de beste vriend
van papa was. Maar ik weet nu niet
meer wat van u te denken. Er gebeuren
dingen die niet kloppen. Daarom ben ik
niet naar mijn huis gegaan, maar in het
hotel afgestapt. Voordat ik mij tot de
rechtbank wend, wilde ik gaarne nog
eenmaal met u maar uitsluitend met
u! nader overleg plegen. Ik noodig u
dus uit mij te komen bezoeken.
Ira."
Een uurtje later bracht de hotelbediende
het antwoord.
„Mijn teerbeminde Iracema,
Oom Figueira is gisteravond voor een
langdurige vacantieTeis en rustkuur naar
Brazilië vertrokken. Hij zal wel in het
geheel niet meer op ons bureau terug-
keeren, daar hij meent, reeds lang ge
noeg gewerkt te hebben en het verlies
van je vader, mijn lieve oom, hem zwaar
geschokt heeft. Ik heb dus de leiding der
zaken van de firma te Lissabon overge
nomen. Ik smeek je nogmaals je dwaze
plannen op te geven en verwacht je zeer
beslist zoo spoedig mogelijk na ontvangst
van dit schrijven in onze echtelijke wo
ning op de Praca de Rio de Janeiro, Als
steeds,
je Robert."
Dit schandelijke brutale schrijven was het
toppunt! Ze was volkomen radeloos. Blijk
baar had men alles achter haar rug in orde
gemaakt.
(Wordt vervolgd).
Rond de „Karimata". Boven: „Oome Jan" vindt bij de vacantie-
gangers op Terschelling gretig gehoor met zijn verhalen over
Lutine-kogels en ballastbrooden; midden: moderne verkeers
regeling op Terschelling: er worden hekjes geplaatst om de
bezoekers „in toom" te houden; onder: de journalist gekleed
op zijn Terschellinger veldbed, om gereed te zijn bij het eerste
alarm: goud
Leden der Ned. Anthropologische Vereeniging hebben een excursie
gemaakt naar de onlangs opgegraven Romeinsche steenoven onder de
gemeente Groesbeek
Onder leiding van den heer Ruisch maken drie dames uit Den Haag
een rit te paard door Nederland over een afstand van ongeveer
750 K.M.
Souvenir-jagers op Terschelling in actie. Het groote anker van de „Lutine„
wordt onder handen genomen
De „Lutine-koorts" heeft Terschelling bevangen. Iedere boot, die op West-
Terschelling aanlegt, brengt een nieuwe stroom nieuwsgierigen naar het
eiland
