WEGEN DER GERECHTIGHEID
Onder zeer groote belangstelling en op feestelijke wijze is in de hangar van de K.N.I.L.M. op Tjililitan de eerste De Nederlandsche cameraman Van Neyenhoff filmt op het vliegveld Tjililitan het vertrek van het
reis van den normalen vliegdienst Ned. Indiê-Australië geopend. - Een overzicht kort voor het vertrek eersle K.N.I.LM.-vliegtuig van den normalen dienst^ op Australië. - Achter hem de heer Licko
FEUILLETON
Naar bet Engelsch van
SYDNEY HAMMOND
(Nadruk verboden).
Spannende Episoden uit de practijk van
Mr. Alfred Mulligan, den beroemden
strafpleiter, speurder en raadsman in mys
terieuze aangelegenheden; naverteld door
zijn toenmaligen jongeren medewerker,
Mr. Hugh Steward.
24)
„Ik heb ze op een schot in een van hun
voorbanden getracteerd," zei Mr Mulli
gan op korten, afgebeten toon. „En nu,
Hugh, alles wat je er uit kan halen."
Zijn gezicht stond hard, koud, maar ik
kon de zenuwspanning in hem als het ware
in mijn eigen lichaam weerkaatst voelen.
Als gehynotiseerd chauffeerde ik zoo
als ik daarvóór en daarna nooit meer ge
chauffeerd heb en het ook nooit meer hoop
te doen hield het stuur omklemd tot ik
twee minuten later de Rolls Royce voor ons
uitzag.
„Laat je claxon loeien", beval hij, op
staande en met zijn armen zwaaiend als
een dolleman.
Eindelijk zagen we den hertog omkijken
en vervolgens een order aan Groves geven.
De groote wagen minderde vaart en kwam
tot stilstand.
„Stop er naast, Hugh, maar zóó, dat je er
direct weer als de wind vandoor kunt
gaan!"
We bereikten hem en Mulligan gilde zijn
orders uit.
„Spring in mijn auto, als jullie leven je
lief is. Maak voort; in s' hemelsnaam, maak
voort!"
Zijn toon en houding waren voldoende,
al begrepen ze niets van zijn opwinding.
Op een hoop lieten ze zich achterin de
Buick vallen.
„Vooruit, Hugh. Volle kracht weer!"
Ik taxeer, dat we vijftig meter van de
Rolls Royce waren, toen het kwam. Een
daverende ontploffing en de groote wagen
scheen letterlijk in tweeën te splijten. Het
achterstuk werd in brokken uiteengeslin-
gerd en wat er overbleef, was binnen se
conden een laaiende vuurzee. Een heelen
tijd stonden we er in gefascineerde ontzet
ting naar te kijken; toen stak de groot
vorst een sigaret aan en wendde zich naar
zijn gastheer.
„Vertoonen al je wagens dergelijke kun
sten, beste kerel?" vroeg hij met. droge
ironie.
Maar de hertog was nog te zeer van
streek om op zijn kalmen humor in te gaan.
„Hoe heb je het ontdekt, Al?" vroeg hij
met onvaste stem.
Muligan beantwoordde de tot hem ge
richte vraag evenmin als de hertog het ge
daan had. Hij staarde met donkeren blik
naar Groves, die zoo wilt als een doek was.
„Wie heeft je omgekocht?" zei hij
streng. „En hoeveel heb je gekregen voor
het laten leegloopen van het reservoir?"
„Ik ben niet omgekocht en ik heb niets
gekregen; ik zweer het, zoowaar ik leef",
was het heesche antwoord. „Het was een
dame, die zei, dat ze Zijne Koninklijke
Hoogheid zoo graag eens van dicht bij wil
de zien, en ze bepraatte mij dat ik den wa
gen in het dorp zou laten stoppen. Ze wilde
een foto maken; het idee om de tank te
laten leegloopen was van haar. Maai ik heb
er geen cent voor gehad ik zag er geen
kwaad in.... Ze had zoo'n vleiende, over
redende manier van spreken, die valsche
kat!"
„Jij duivelsche schooier", mengde de her
tog zich in het gesprek. „Hoe kwam die ver
vloekte bom of wat het was, in de auto?"
„Daar is hij niet aansprakelijk voor,
Teddy", antwoordde Mr. Mulligan. „Dat
vuile karweitje heeft de knecht van Har
vey opgeknapt. Maar of hij wist. dat het
een bom was, zou ik niet durven zeggen.
Keer den wagen, als je wilt, Hugh Er zijn
nog 'n paar dingen op te helderen."
Het eerste was spoedig genoeg opgehel
derd. De race-wagen, die ons achtervolgd
had, was over den kop geslagen en van een
steilen berm naar beneden gevallen. De
drie inzittenden waren allen dood.
Mulligan vertelde van het vuurgevecht.
„U bent onweersprekelijk een man naar
mijn hart, Mr. Mulligan!" prees de groot
vorst, „een man van de daad als ikzelf.
Maar toch is het me niet heelemaal duide
lijk, waarom u ons niet direct gewaar
schuwd hebt, toen il die bom in het reser
voir zag doen."
„Dat kon ik niet, Uwe Hoogheid, om
dat het op dat moment niet tot me door
drong, dat het een bom was. Ik dacht, dat
de knecht de gasfilter er in deed, en pas
toen die achter van den wagen viel, besefte
ik, dat hij er iets anders had ingestopt.
Puur geluk. Geen .kwestie van scherpzin
nigheid of combinatievermogen of zoo. Was
u nog dertig meter doorgereden voor het
ding van den auto viel en om een bocht uit
het gezicht verdwenen, dan waren de
slachtoffers aan ónzen kant gevallen! Maar
laten we ons gelukkig prijzen, dat het
ding op het goede oogenblik van de Rolls
Roys viel! Het stond toen voor me vast,
wat er gebeurd was en de onmiddellijke
vervolging was de beste bevestiging, die
ik mij wenschen kon."
Dit is het getrouwe relaas van een van
de spannendste episoden uit de veelbewo
gen carrière van mijn genialen vroegeren
„baas".
Harvey's knecht bleek een halfwijze
stumper te zijn, die door een van de man
nen was omgkocht om de tijdbom in het
reservoir te stoppen. Ze hadden hem op
de mouw gespeld, dat het een nieuw pa
tent was om de snelheid van een auto op
te voeren, zonder meer benzineverbruik,
en dat ze dat wilden probeeren. Als het suc
ces had op den wagen van den grootvorst,
zou dat een reuzenreciame zijn!
Wat Williams betreft, die werd gevan
gen gehouden in een van de buitenwijken
van Londen, waar beambten van Schot
land Yard hem vrij spoedig ontdekten. Na
tuurlijk kwam hy, na van den schok her
steld te zijn, weer in dienst van den her
tog terug. De vrouw had hem hetzelfde
voorstelgedaan als aan Groves, maar hij
had het verontwaardigd van de hand ge
wezen, en op zijn weigering was hij door de
twee mannen besprongen en bewusteloos
geslagen. Het was nog een wonder dat ze
hem in het leven hadden gelaten, maar
hun doel, dat hij niets van hun plan kon
vertellen, was door zijn ontvoering bereikt.
Daar hij wist, van hetgeen in de garage
van Harvey zou gebeuren dat was hem
verteld; hij hoefde alleen maar het reser
voir te laten leegloopen had hij getracht
den hertog, via zijn vrouw, te waarschu
wen, maar meer dan enkele woorden kon
hij niet neerschrijven en hoe had hij het
nog gedaan! en die schijnbaar onsamen
hangende woorden waren voor iederen niet
ingewijde, zelfs voor Mulligan, wien het
toch niet aan schepzinnigheid ontbrak, on
begrijpelijk geweest. Toen hij geweigerd
had, hadden de schurken het langs een om
weg geprobeerd.... en bijna succes ge
had!
Het bleek dus, dat de beide theorieën
van Mulligan over het doel der ontvoering
tot op zekere hoogte juist waren. Williams
vertelde nog, dat de vrouw contact met hem
gezocht had, onder voorwendsel, dat die
mannen haar achtervolgden en dat hij
uit zuiver menschlievende overwegingen
haar al een paar maal eerder ontmoet en
met haar gesproken had. Zijn toespeling
over schurken had op die vermeende ach
tervolging betrekking gehad en het lag
voor de had, dat hij op het verzoek van
de jonge vrouw haar bij den viersprong te
ontmoeten, was ingegaan. Maar hij had hef
toch beter geoordeeld met de beste be
doelingen zijn vrouw onkundig te laten
van zijn nieuwe .relatie". Vrouwen maken
zich soms zoo gauw angstig!
Het eenige wat nog dient vermeld te wor
den is, dat enkele dagen later een kostbaar
antiek uurwerk op Mr. Muligan's kantoor
werd bezorgd. Aan de achterzijde staat ge
graveerd:
„Met garantie tegen ontploffing.
Alexis".
(Wordt vervol^*
De inwijding der gerestaureerde kathedraal van Reims ging
met grootsche plechtigheden gepaard. Een overzicht
Benzine-laden tijdens den
eersten luchtvaart-wedstrijd
van deEngelsche.Women's
Air Reserve" te Romford
Reusachtige rosetten versieren de
„Place de l'Opera" en de .Boulevard
des Italiens" te Parijs voor het aan
staand bezoek van het Engelsche
Koningspaar
Het in gereedheid brengen der loggers voor het uitvaren ter haringvangst gaf
Maandag heel wat vertier in de Scheveningsche visschershaven
„Koninklijke" deelname aan het Oud-Limburgsch schuttersfeest, dat te
Neeritter werd gehouden en waaraan bijna alle Limburgsche Schutterijen
deelnamen
