FOLKLORISTISCHE FEESTEN IN HAMBURG.
VIRGINIA'S KEUZE A
De nationale Roemeensche feesten te Bukarest werden dezer dagen door Koning Carol en Kroonprins
Michael bijgewoond, Een snapshot tijdens de festiviteiten
Het prachtig trappenhuis
van het Quai d'Orsay te
Parijs, gereed voor de ont
vangst van het Engelsche
Koningspaar
Het Nederlandsch s.s. „Friesland" van
de N.V. Scheepvaart en Steenkolen
Mij. te Rotterdam, dat op de Finsche
scherenkust buiten Brahestad aan den
grond liep
De zeilvereeniging „De Twee Provinciën" heeft op het Paterswoldsche
Meer een wedstrijd gehouden. Een moment uit het nummer der 30 M.2
klasse
Een interessante groep tijdens de groote folkloristische feesten welke in Hamburg zijn
gehouden
Prins Gustaaf Adolf van Zweden, die een zeer bekwaam ruiter is, in actie tijdens
het groot springconcours in zijn land, waarin hij den tweeden prijs won
Zweden maakt zich op ter viering van den 80sten verjaardag van zijn populairen
monarch, Koning Gustaaf. In Stockholm zijn alom versieringen aangebracht
FEUILLETON
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
55)
Het is tot nu toe altijd vader ge
weest, die buitengesloten werd, en ik ga
nu probeeren een beetje goed t.e maken,
wat wij hèm te kort hebben gedaan, Mid
get.
Zij greep hem bij den arm.
Je houdt toch nog wel van me?
Hij glimlachte, maar het was niet meer
de oude, bewonderende glimlach.
Natuurlijk. Maar dit jaar ga ik niet
met je mee. Jij hebt immers Marty en
je nieuwe kleeren, die je moet laten zien.
Ik wil niet met Marty afgescheept
worden, zei ze heftig.
Zoo noemde je het vroeger niet, hielp
hij haar herinneren. Hoe dikwijls heb je
vader en mij niet in den steek gelaten om
maanden en maanden op het Van Duyne-
jacht of de van Duyne-buitens door te bren
gen? Waarom zou je ook dit jaar niet met
Marty meegaan naar haar Maine-bos-
schen?
Jane zocht haar toevlucht in tranen,
Tony, je bent wreed!
Hij legde zijn hand op haar schouder.
Ik wil dezen zomer op mijn eigen ma
nier doorbrengen. Ik ben niet van plan
mijn plannen overboord te gooien voor die
van jou, Jane, en daarmee uit.
Toen Tony weg was, zocht zij haar toe
vlucht bij Marty.
Lieve, mag ik dezen zomer met jou
meegaan?
Natuurlijk.
Tony wil my niet hebben!
Zij had medelijden met zichzelf, maar
Marty niet in 't minst.
Wij krijgen wat ons toekomt wij al
lebei. We zijn 'n paar ondraaglijke eogis-
ten, Jane.
Maar Jane was niet zoo eerlijk met zich
zelf als Marty. Ergens diep onder in Mar
ty's koffer lag de schets, die Rickey had
gemaakt van de zilveren tooverfee, wier
hart was uitgebrand. Wat had hij haar
doorgrond! Maar zij was nu eenmaal, wat
haar leven van haar gemaakt had en zij
kon het niet meer veranderen.
Ik heb vanmorgen Virginia Farquhar
gesproken, zei ze tegen Jane. Ik heb
naar Rickey gevraagd.
Marty, dat heb je niet gedaan.
Ja, hij is erg ziek geweest.
Marty huilde! Jane had een gevoel, alsof
de kamer met haar ronddraaide. Marty, de
koele, onverstoorbare Marty in tranen!
Toe, Marty, je bent altijd zoo verstan
dig geweest, zei ze met een aarzelende
stem.
O, verstandig, zei Marty, droogde
haar oogen en begon over andere dingen
te praten. En zij vertelde Jane niet, wat
ze nog méér van Virginia had gehoord. Dat
Rickey de volgende week, in alle stilt§,
zou gaan trouwen, met Mary Lee Lo
gan!
Dat was het, wat Marty te verbijten had,
terwijl zij daar met Jane zat. Zij had Ric
key verloren, zij had Tony verloren, en
dat alles sinds dien merkwaardigen dag
in den ouden tuin!
In den ouden tuin bloeiden nu de rozen,
dat het een lust was voor de oogen. Dagen
lang waren er mannen in de weer geweest
om den tuin en het oude huis in orde te
brengen. Veel van de oude meubels waren
teruggekocht en de rest met nieuw aange
vuld. Als Virginia's ouders aankwamen,
moest alles op zijn mooist zijn, maar ook
nu reeds met de bloemen en de wappe
rende gordijnen voor de ramen, leek het
oude huis weer te leven, na er dien heelen
winter als een leege doode huls te heb
ben uitgezien.
Virginia en haar broer bewoonden weer
de kamers, waarin zij hun heele jeugd had
den doorgebracht een Mary Lee was
bij hen. Michael logeerde in het hotel. Er
woei een frissche bries van de zee en de
golven schitterden in het lentezormelicht.
Het was overal licht en vroolijk onbe
grijpelijk vroolijk, vond Virginia. Nergens
meer verdriet. Vader beter, Rickey, die als
een razendé werkte met Mary Lee; haar
eigen huwelijk met Michael over een week.
Zij was in den tuin aan het rozen snij
den. Nergens meer verdriet
En juist op dat oogenblik kwam Tony
door het tuinhek. Sinds haar komst in An
napolis had Virginia hem nog niet ge
zien.
O, riep ze verheugd uit, het is lief
van je om te komen, Tony!
Hij nam haar hand en keek op haar
neer.
Dacht je, dat ik weg kon blyven?
Zij zaten samen op de steenen bank tus-
schen de laurieren en zij vertelde hem van
haar plannen.
Rickey en Mary Lee zullen voorloo-
pig hier bij vader en moeder blijven wo
nen, terwijl Michael en ik in Italië zijn.
In Italië?
Ja. Wij gaan naar een huis, dat Mi
chael daar heeft. Hij kocht het een heelen
tijd geleden. Ik geloof dat het er heerlijk
zal zijn, Tony.
Hij wist hoe heerlijk het zou zijn. Hoe
had hij zelf niet verlangd, om haar de
schoonheid van andere landen te mogen
toonen haar mee te nemen, de heele we
reld over. Hij had haar de zee willen laten
zien bij zonsopgang, de woestijnsterren bij
middernacht en naast haar willen zyn, als
haar hart beefde van geluk om al die
schoonheid.
Maar het was niet voor hem.
Ik ben ontzettend jaloersch, zei hij en
hij trachtte het schertsend te zeggen. Ik
ben blij dat je niet weet, hoe ik Michael
benijd.
Maar ik zal je mijn leven lang dank
baar zijn voor wat je toen gedaan hebt,
Tony op de rivier met Michael. Dat was
goed en groot van je.
Wat was er voor groots in het opge
ven van iets, dat ik nooit bezeten had?
Haar oogen stonden plotseling vol tra
nen.
Wij zullen vrienden zijn voor altijd,
Tony, jij en ik en Michael.
Hij schudde het hoofd.
Alleen maar op een grooten afstand,
Virginia.
Maar later, Tony, later toch wel van'
dichter bij?
Misschien.
Toen hij afscheid nam, bracht hij haar
hand aan zijn lippen en drukte er een kus
op.
Ik zal je nooit vergeten, zei hij.
En hy ging weg, en nam met zich mee
de herinnering aan haar, zooals zij daar
stond tusschen de bloeiende rozenstruiken,
een beeld van jeugd en schoonheid en ge
luk maar toch met tranen in haar oogen
om zijn verdriet.
EINDE.
