POPEYE IN
LEVENDEN LIJVE.
I am Popeye, the sailorman! Een Franschman bezit de typische
eigenschap, zijn overigens normaal gevormd gelaat tot de typeering
te brengen van den allengs beroemd geworden teeken-film-held
Z. K. H. Prins Bernhard bracht Donderdag een bezoek aan het garnizoen te Venlo, waarbij hij de oefeningen der
troepen bijwoonde. De Prins slaat de gas-oefeningen gade
De minister van Defensie, Z. Exc. J. J. C. van Dijk, bracht Donderdag
een bezoek aan den Onderzeedienst te Den Helder, waar hij door de
marine-autoriteiten werd rondgeleid
Het nieuwste modesnufje in het Nederlandsche leger. Eenige soldaten demon
streerden Donderdag te Venlo voor Z. K. H. Prins Bernhard, hoe een tentzeil
als regenjas gebruikt kan worden
nieuwe Tsjechische gezant, dr. Arthur Pacék (x),
is Donderdag te Den Haag gearriveerd
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
47)
Weenie kwispelde met zijn staart en volg
de Virginia naar het aangrenzende vertrek.
Het leek wel of hij zich haar beschermer
voelde. Hy was wel niet groot, maar hij
bezat een moedig hartje.
't Lijkt zoo vreemd, zei Virginia, ter
wijl ze thee inschonk, dat Rickey nu juist
trouwen wil.
Ik hoop, dat het hagelsteenen regent
in Florida, was Mary Lee's wraakzuchtig
antwoord. Haar opmerking zou grappig
hebben geklonken, als ze niet met zooveel
ernst was gemaakt.
Ik ben bang om alleen te zijn, zei
ze bijna ademloos. Ik wil niet denken. Ik
ga na de lunch dadelijk naar de stad maar
mag ik terugkomen? Dan gaan we samen
ergens eten en daarna naar het theater
Virginia stemde toe en zij kusten el
kaar, toen zij afscheid namen. Virginia
keerde naar de tafel terug, zich van niets
anders bewust dan van de stilte om haar
heen. Zij ging door met werken, aan een
stuk door schrijvend, uur na uur, terwijl de
gedachte aan Rickey over de bladzijden
dansten. Waarom zou zij werken als Rickey
speelde? En waarom zou zij zich nog om
zijn schuld bezorgd maken als hij het geld
van Marty zou hebben om die schuld aan
Michael te betalen?
Michael Michael, die haar had ver
geten! O, als hij van haar had gehouden,
dan zou hij gekomen zijn. Iedere man, die
liefheeft, vindt den weg naar de vrouw, die
hij bemint. Zou hij haar niet gezocht heb
ben? Tony had haar toch ook gevonden! En
als op dit oogenblik Tony bij haar zou bin
nenkomen en met zijn charme de duisternis
van haar verlatenheid verlichten, wat zou
ze hem dan wel niet kunnen zeggen?
Neen, néén! Zij zou Tony nooit zeg
gen, dat zij van hem hield. Zij hield van
Michael, alleen van Michael.
Het schemerde reeds, toen mrs. Barlow
en Roger thuis kwamen. Zij waren een
film wezen zien en Roger was in extase.
Hij kwam binnen om er Virginia van te
vertellen en zijn moeder kwam mee en
met z'n drieën zaten zij rond de kleine
kachel. Roger demonstreerde hoe de held
van het stuk had gedaan.
Zie je, verklaarde hij, hij hield van
het meisje en droeg haar weg en zij was
blij.
Natuurlijk was zij dat, Roger.
En toen zette hij haar op een paard
en zij deed net of ze niet wilde, maar ze
ging toch.
Dat doen de meesten.
Het kind vertelde verder van de film en
mrs. Barlow, die een scherp waarneem
ster was, bemerkte dat Virginia iets hin
derde. Er was bezorgdheid in haar stem,
toen zij vroeg:
Is er iets gebeurd?
Mijn broer gaat trouwen.
Is dat slecht nieuws?
Misschien. Maar misschien is het al
leen maar zelfzucht van me. Ik heb hem
noodig om zelf gelukkig te zijn.
U kunt niet egoistisch zijn.
Daar ben ik niet zoo zeker van. Zijn
huwelijk zal hem van mij afnemen en ik
houd van hem.
Haar stem trilde en mrs. Barlow legde
haar rustige hand op Virginia's hand.
U bent tot nu toe zoo dapper geweest.
U moet dit aanvaarden, zooals u al het an
dere hebt aanvaard.
Toen mrs. Barlow en Roger waren weg
gegaan, hoorde zij nog aldoor:
U moet dit aanvaarden, zooals u al
het andere hebt aanvaard.
O, het was wel heel eenvoudig om moe
dig te zijn, maar zij wilde gelukkig zijn! Zij
viel neer in den stoel voor haar bureau en
bedekte het gezicht met de handen.
Het hondje werd weer angstig. Het
drong zich tegen haar beenen en schoof
zijn kop onder haar hand. Hij voelde de
beweging van haar vingers, die hem streel
den en achter in zyn kleine hondenhersens
was hij er zich van bewust, dat zijn tegen
woordigheid haar troostte. Hij hield er niet
van haar te hooren huilen en nu huilde zij.
Hij huilde zacht mee. Toen hoorde hij plot
seling heelemaal beneden aan de trap de
bons, die de komst van 'het avondblad
meldde. Dit ging hij altijd halen om het
dan, als hij terugkeerde, zóólang in zijn bek
te houden tot zijn meesteresje het had aan
genomen en hem met een waardeerend ge-
streel achter zyn ooren had bedankt.
Drie lange trappen had hij af te leggen
en zijn pootjes waren maar kort. Zijn na
gels tikten op het harde hout terwijl hij
omlaag liep. Op de trappen kwam hij geen
mensch tegen, totdat hy het laatste por
taal had gereikt; toen keek hij naar be
neden en zag hij een man bij den stijl van
de trap staan.
Die man was Michael. Hij had het ge-
tikkel van de pootjes op de trap gehoord en
keek op; zijn hart sprong op van vreugde,
want Virginia's hond stond hem met zijn
schitterende oogjes aan te staren.
Weenie? zei hij onzeker en Weenie
kwispelde voorzichtig onderzoekend met
z'n staart. Toen het hondje de hall had be
reikt, nam het de krant in zijn bek, keek
Michael schuin van terzijde aan, maakte
een kleinen omweg om de hand te ontwij
ken, die hem wilde tegen houden en schoot
de trappen op.
Michael volgde. De kamer was duister,
toen hij binnetrad. Hij stond op den drem
pel van de open deur en riep zacht:
Virginia!
Zij antwoordde fluisterend:
Michael!
Zij stond op en ontmoette hem in het
midden van de donkere kamer. Hij sloeg
zijn armen om haar heen. Toen wist zij, dat
hij het werkelijk was en niet een hersen
schim, welke haar verlangen naar hem had
opgeroepen. Zij klemde zich aan hem vast:
Michael, Michael!
Het hondje, dat met de krant in zyn bek
naast hen stond werd niet opgemerkt. Toen
legde het de krant aan Virginia's voeten en
ging er zelf met een tevreden zuchtje
naast liggen.
Michael en Virginia zaten bij het ven
ster en pr'atte. Buiten was het donker
en de regen stroomde. Maar Virginia zeide:
Wist je dan niet, dat het mij niets
kon schelen, wat Rickey leed of doen zou?
Jij alleen bent voor mij van beteekenis.
Wist je dat niet, lieveling?
O, zij wist het. Telkens herhaalde zij het.
Hoe had zy zoo dom kunnen zijn! Maar
zij hield van hem en nu was alles goed.
Toen Mary Lee om zes uur kwam was de
lamp aangestoken en trof zij Michael aan,
die wachtte om met haar beiden ergens te
gaan dineeren.
We gaan er een feestje van maken.
Ik weet een goed restaurant Mary Lee, jou
mag ik het wel vertellen ik ga met Vir
ginia trouwen.
Ik geloof, dat iedereen gaat trouwen,
zei Mary Lee. Sprak ze je nog van Ric
key?
Ja.
Heeft ze nog iets naders gehoord?
Neen.
Ik dacht, dat er nog nieuws over de
trouwpartij zou zijn.
Maar daarover kon geen nieuws zijn, om
dat er van geen trouwen sprake was ge
weest en ook nooit zou zijn. Want terwijl
Virginia en Michael en Mary Lee ergens
feestelijk dineerden, besteeg Rickey Far-
quhar de trappen van het oude huis in
Washington Square. Toen hij de zolderka
mer had bereikt, zag hij de deur open
staan, den kleinen Schotschen herder op
wacht zitten en vond hy de kleine kat vlak
voor de kachel slapend.
Rickey zag er verwilderd en verwaar
loosd uit. Hij wierp zichzelf op den divan
en sloeg zijn armen voor de oogen. Twee
nachten had hij niet geslapen en ook nu
kon hij niet slapen.
Weenie kwam naast hem zitten en likte
zijn hand. Na Virginia aanbad het hondje
Rickey het meest. Eindelijk nam Rickey
het op de canapé en samen lagen zij, hond
en man, zwijgend in het donker.
(Wordt vervolgd).
