HET EEUWFEEST VAN ARTIS
Sic transit. Na een diensttijd van 14 jaar zal het tram-viaduct over het
Gulpdal bij Gulpen wegens opheffing der tramlijn Maastricht Vaals, worden
afgebroken. De bouw van het viaduct kostte destijds meer dan een millioen gulden
Belangstelling voor het miniatuur van een ouderwetsche paardentram
verkeerstentoonstelling in het R.A.I.-gebouw te Amsterdam
op de President Vargas met andere Braziliaansche autoriteiten op
het balcon van het regeeringsgebouw te Rio de Janeiro
tijdens het huldigingsdefilé na de onderdrukte revolutie-poging
3)e £cicbdie (Bouiïwnt
Voorafgegaan door het muziekcorps van het 1ste Reg. Veldartillerie deden de reünisten, die deel
nemen aan de viering te Utrecht van het 25-jarig bestaan der School voor Reserve-Officieren der
Onbereden Artillerie hun intrede in de Domstad
Bloeiende hyacinthen, speciaal door prof. Van Slogteren behandeld, zullen
den tuin van Artis te Amsterdam sieren bij het eeuwfeest van den hoofd
stedelijken dierentuin. De hyacinthen worden in perken gezet
De burgemeester van Amsterdam, dr.
W. de Vlugt, opende Vrijdag de ten
toonstelling van de Ned. Ver. voor
Tramwegen en Autotransportdiensten
Marine-bezoek aan de hoofdstad. De
.Van Meerlant" is in de Amsterdam-
sche haven aangekomen
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar he* Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
17)
Zy is nog niet.de mijne.
Zij staarde hem verbaasd aan.
Denk je heusch, dat ze ooit de jouwe
zal zijn?
Waarom niet?
Durf je haar vragen je armoede te
deelen?
Ik zal haar toonen, dat geld niet noodig
is om gelukkig te zijn, zei Rickey warm.
Maar Mary was het niet met hem eens.
Geld maakt wel gelukkig, dat weet je
heel goed, Rickey. Je zou niet eens naar
Marty van Duyne kijken, als zij niet de
middelen bezat om haar schoonheid op z'n
voordeeligst te doen uitkomen.
Je hebt in zekeren zin gelijk gaf hij
na een oogenblik toe. Maar ik ben haar aan
het leren, dat er ook dingen zijn. die met
geen geld te koop zijn. Ik kan ze haar ge
ven en Tony Bleecker niet.
Schrijf je nog in dien tijd?
Ja, ik denk wel, dat ik een beetje zal
werken. Maar het voornaamste is, dat ik
nieuwe ideeën zal opdoen.
Heeft Virginia je verteld, dat ze naar
de bovenste verdieping verhuist?
Ja.
En vind je dat goed?
Maar m'n lieve kind, wat kan ik er
tegen doen? Jinny drijft toch haar eigen
zin door.
Zijn stem klonk een beetje heftig.
Maxy Lee keek hem scherp aan.
Ik zal je maar niet vertellen wat ik
van je denk.
Hij haalde zijn schouders op.
Niets vleiends, denk ik.
Je bent een zelfzuchtig wezen.
Het genie is altijd zelfzuchtig.
Genie! Zij had moeite om het woord
niet uit te schreeuwen. Ja, dat heb ik ook
eens gedacht, maar ik heb veel geleerd.
En één ding dat ik geleerd heb is, dat er
een hemelbsreed onderscheid is tusschen
genie en talent. Ik dacht dat ik een stem
had, maar ik heb niet meer dan een beetje
geluid.
Dit was een tragische Mary Lee, de Ma
ry Lee van het Chineesche liedje. Rickey
voelde plotseling sympathie voor haar.
Je bent méér waard, dan je zelf ver
moedt, Ik heb het je daarnet nog gezegd....
Dat weet ik, maar ik verlang geen
roem, ik verlang geluk Rickey
Geluk verlangen wij allemaal. Ik ook,
het groote, het allesoverweldigende het
geluk dat je zal verheffen ver boven de
aarde
Zijn oogen straalden. Mary Lee legde
haar hand op zijn arm.
Rickey, als je vleugels gebroken- zijn,
kom dan terug bij mij.
Hij keek haar aan.
Wat bedoel je?
Dat je nog naast mij kunt fladderen
als je niet meer vliegen kunt. Zij lachte een
beetje bitter. Begrijp je me niet?
Ik geloof het niet. antwoordde hij en
zij ging er niet verdèr op in.
Voor hij wegging had Rickey nog maar
een oogenblikje voor Virginia alleen.
Ik zal je niet meer zien vóór ik ga,
Jinny. Je moet me niet zelfzuchtig vinden.
De dingen zijn sterker dan ik ben
Je bedoelt je gevoelens voor Marty
van Duyne?
Ja, Jinny, ik geloof, dat ik wel kans
heb. Niemand heeft haar ooit de dingen
gezegd die zij mij laat zeggen. Hij haalde
snel adem. Ik zeg haar de waarheid over
haar zelf en dat zal ik altijd blijven doen.
Zij waren in zijn klein kamertje in Vir
ginia had haar armen om zijn hals gesla
gen.
Rickey, ik ben blij, dat je vanavond
gekomen bent. Wat er nu ook gebeurt, ik
zal altijd deze herinnering hebben..,,
Wat kan er gebeuren, Jinny?
O, zooveel.
Kom, moed houden, kindje. Ik zal te
rug zijn vóóh je het weet.
Hij had een paar dingen in een koffertje
gepakt en nam het nu op. Zij bracht hem
niet naar beneden, maar liet dat aan Mary
Lee over.
Denk er dus aan, zei Mary Lee, toen
zij de laatste trede had bereikt, als je niet
kunt vliegen, kun je altijd nog fladderen.
XVIIL
Tony gaat naar de markt.
Toen Virginia den dag na haar terug
komst in New-York in Rickey's manuscript
bladerde, dat zij op zijn bureau had gevon
den, kwam er plotseling een gedachte in
haar op.
Zou zij misschien kunnen doen wat Ric
key niet gedaan had? Zou zij zijn boek
kunnen omwerkeh en voltooien? Zou zij
in haar eenzaam zolderkamertje geen inspi
ratie krijgen? In ieder geval was het wel
de moeite waard het te probeeren.
Zij had met mrs. Leonardi over het ver
huizen gepraat, en de goedhartige Italiaan-
sche had dadelijk voor onderverhuurders
gezorgd: een schilder en zijn vrouw die de
kamers wilden hebben, zooals zij waren.
Zoo trok Virginia dan met een paar stoe
len en wat kussens en Michael's potje naar
haar zolderkamertjes.
Michael! Virginia wilde niet aan hem
denken. Noch hij, noch Tony mochten we
ten, dat zij nog in het oude huis woonde.
Zij had mrs. Leonardi nauwkeurige instruc
ties gegeven.
Ik moet werken en ik wil heelemaal
niet gestoord worden. Als er iemand komt,
zegt u dan maar dat ik verhuisd ben.
Zoo maakte zij zich een thuis van de
beide kamertjes onder het dak. De kleine
hond en het poesje dwaalden eerst een dag
rusteloos rond, maar wenden toen al gauw
aan de nieuwe omgeving en sliepen
even leker bij het kleine vulkacheltje als
eertijds bij den open haard.
Dagen aan één stuk werkte Virginia
koortsachtig aan Rickey's boek. Zij leefde
zich met hart en ziel in het gegeven en de
personen in en schreef vanuit haar mede
leven met hen, zoodat de marionetten lang
zamerhand tot wezens van vleesch en bloed
werderi. Zij vond het heerlijk werk en
schreef dikwijls tot diep in den nacht.
Tot de onvermijdelijke reactie kwam
Op een avond laat verliet de inspiratie
haar. Zy had een gevoel, alsof zy nooit
meer een regel zou kunnen schrijven. Het
heele ding leek haar zoo droog als zand.
Zij wilde leven liefhebben by Mi
chael zijn! Waarom kwam hij niet naar
haar toe? Zij was onredelijk, dat wist zij,
want zy had het hem zelf onmogelijk ge
maakt haar te vinden. Maar zy had een
ondragelijke behoefte aan gezelschap. Zou
mrs. Barlow nog op zijn? Zij klopte zachtjes
aan de deur en ging binnen op het hooren
van de stem van de vrouw. Roger sliep.
Komt u een beetje by my zitten?
vroeg Virginia.
Met pleizier.
Ik wilde graag wat met iemand pra
ten, zei Virginia, toen zij samen by het
kacheltje zaten.... Ik werd opeens bang,
toen ik hier alleen zat en den wind hoorde
huilen.
Mrs. Barlow knikte.
Ik weet het, ik heb dat ook gehad,
toen ik pas hier woonde met Roger.
En hebt u het nu ook nog wel eens?
Niet dikwijls. De tijd helpt.
Heusch? Virginia greep haar band. O,
ik voel mij zoo ongelukkig. Ik heb de lief
de uit mijn leven gesloten. Ik weet niet
waarom ik er nu over praat, ik moest het
niet doen. Ik dacht dat ik sterk genoeg
was
Plotseling begon zij hartstochtelijk te
snikken.
Mrs. Barlow sloeg haar arm om haar
schouders.
Huil maar, zei ze, het zal u goed doen.
Het komt omdat u zich steeds zoo flink en
dapper fiebt gehouden, nu moet u even uw
hart luchten. U zult het wel leeren, even
goed als ik het heb geleerd.
Mrs. Barlow was een klein, tenger mensch-
je, met lieve, grijze oogen en een bleek,
smal gezicht. Zy droeg altijd zwart, wat
haar veel ouder deed lijken dan haar dertig
jaar. Maar ook haar verdriet had daartoe
bijgedragen.
(Wordt vervolgd).
