DE NIEUWE NIROM-STUDIOS
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
19)
Toen Virginia den hoorn had opgehan
gen keek zy in extase de kamer rond. Al
les om haar heen scheen veranderd, scheen
haar toe te roepen:
Hij komt! Hij komt!
Het gouden poesje was de eenige, die zy
haar vreugde kon laten deelen. Toen Ric
key even later thuiskwam, was er niets
aan haar te merken. Pas toen hij zich met
een boek en een sigaret in een van de
gemakkelijke stoelen had laten neervallen,
sprak zij van Michael McMillan's bezoek.
Rickey's boek viel op zijn knieën. Zijn
stem klonk verschrikt.
McMillan?
Ja, herinner je je hem niet meer, Ric
key?
Rickey herinnerde zich een nacht bij de
rivier, en de afspraak die daar gemaakt
was. Hij was van plan geweest McMillan
in zijn bureau op te zoeken, maar hij had
het niet gedurfd. Als het boek af was, dan
was het nog tijds genoeg.
In gedachten verdiept vroeg hij:
Wat wil hijvan ons?
Virginia lach:e.
Ons opzoeken, wat anders?
Rickey ging door met lezen, maar tus-
schen de rgels door, zag hij weer, wat er
dien nacht op den pier was gebeurd. Ten
slotte gooide hij het boek neer en ging naar
xyn eigen kamer. Hij wilde wel dat Mc
Millan weg bleef, en niet zijn neus in zijn
zaken kwam steken.
Toen Michael den volgenden dag kwam,
ontving hij hem echter op z'n meest inne
mende manier. Dickey maakte zich tot het
middelpunt van het gezelcshap. Hij was een
schilderachtige figuur zooals hij daar in
zijn blauwe blouse op het haardkleedje zat
en dat wist hij. Hij sneed een beetje op
over zijn werk.
Ik zal de wereld toonen, dat het meer
verbeelding is wat we noodig hebben,
meer scheppend vermogen. Alle boeken zijn
hetzelfde, geen wonder, dat de menschen
er genoeg van krijgen. Enzoovoorts, enzoo-
voorts
Michael luisterde beleefd, maar Virgi
nia's wangen brandden. Zij wilde dat Ric
key ophield en trachtte de conversatie in
andere banen te leiden.
Ik heb de cake zelf gemaakt, zei ze,
toen ze Michael zijn thee aanbood.
U hebt nog meer gemaakt dan alleen
de cake, zei hij glimlachend. Deze kamer
is heerlijk.
Zijn oogen zwierven over het interieur,
genoten van de harmonie van de honing-
kleurige meubels, de gele rozen in een mat-
blauwe vaas.
De rozen zijn van Anthony Bleecker,
verklaarde Rickey. Hij komt hier veel!
Morgenavond neemt hij ons mee naar
een tooneelstuk, Jinny en mij en Mary Lee
Logan. Dat is het meisje, dat ook op de vei
ling was, die het bureau kocht.
Daarna ontvouwde hij zijn theorieën om
trent de metamorphose van Mary Lee,
maar Michael hoorde hem nauwelijks. Zijn
oogen waren op Virginia, zyn gedachten
op dien veelbeteekenenden zin „De rozen
zijn van Tony Bleecker55, gericht.
Natuurlijk had Bleecker haar rozen ge
stuurd. Hij, Michael, had een boek voor
haar meegebracht en al waren het ook ge
dichten, bloemen waren veelzeggend en
boeken waren maar boeken. En Bleecker
wist dat!
Enfin, hy had het óók geweten! Maar hij
had niet gedufrd. Verder dan vriendschap
durfde hij niet gaandit mooie kind kon
immers nooit voor hem bestemd zijn.
Toen hij haar verliet zeiden Virginia's
oogen méér dan haar lippen.
Komt u nog eens terug? waren de
woorden, die zij zcide. Maar haar oogen zei
den:
Kom, o kom
Michael liet haar hand los en wendde
zich naar Rickey.
Farquhar, je weet, dat ik graag je
boek zou willen inkijken, zei hij, zich for-
ceerend tot hartelijkheid.
Zij wisselden een blik van verstandhou
ding.
Als ik het af heb, zal ik het u ko
men brengen, zei Rickey.
Toen hun g'ast vetrokken was, praatte
Rickey opgewonden over het bezoek.
Het zou een reuzen bof zijn, als mijn
eerste boek als vervolgverhaal in zijn tijd
schrift werd opgenomen.
Dat zou het zeker zijn!
Virginia's stem klonk mat. Rickey keek
haar verwonderd aan.
Ik moet je zeggen, dat je er veel be
langstelling voor toont!
Waarvoor.
Voor mijn boek, natuurlijk. Hemel,
wat bén jij enthousiast. Jonge schrijvers
als ik krijgen niet iederen dag bezoek van
een beroemden uitgever!
Dus Rickey schreef Michael's bezoek aan
zichzelf toe! Waarom zou hy ook eigen
lijk niet. Michael had haar niet geantwoord
op haar invitatie.
Zij zat nog lang met verdrietige oogen
in het vuur te staren. Michael was aardig
en belangstellend geweest, maar toch niet
de Michael uit den tuin.
In de weken, die volgden, stuurde hij
haar een paar maal een boek, maar zelf
kwam hij niet.
Zij trachtte dus maar haar leventje in te
richten zonder hem. Zij voelde zich een
zaam, maar wilde er niet aan toegeven.
Waarom zou zij aldoor aan haar eigen ge
luk denken? Zij moest trachten goed te
zijn en goed te doen, ook al riep heel haar
hart om Michael.
X.
Rickey neemt een invitatie aan.
Op een grijzen dag, laat in November,
kwam Tony Bleecker nog eens zijn invita
tie herhalen.
Jullie moeten met Kerstmis op Derek-
dale komen.
Ik heb je toch al gezegd; dat we niet
kunnen.
Maar mijn lieve meisje.
Ik ben je lieve meisje niet
Ik wou, dat je het was!
Anthony, hou alsjeblieft je mond! Je
zou er niet meer over praten.
Het was nu „Virginia" en „Anthony".
Daar het nu eenmaal het gebruik scheen in
de nieuwe wereld, waarin zij leeefde, had
Virginia er in toegestemd.
Maar zeg me dan ten minste de ware
reden.
Langzaam antwoordde zij:
Je moeder.
Maar je hebt toch een briefje, door
haar zelf geschreven, waarin ze je uitnoo-
dlgt. Wat wil je nog meer dan dat?
Haar briefje beteekent eigenlijk niets.
Ze is er heelemaal niet op gesteld, dat ik
kom. Dat weet je heel goed, Tony.
Hij wist het, ja. Hij en zijn moeder had
den een heftigen woordenstrijd gevoerd
over die invitatie.
Waarom zou ik ze inviteeren, Tony?
had zijn moeder gezegd.
Omdat ik niet zal komen, als je hen
niet inviteert, Midget.
Bedoel je, dat je niet op het bal zou
komen? vroeg zijn moeder, na een ontsteld
stilzwijgen.
Belangrijke zaken zouden mij in An
napolis terughouden.
Jane wist, dat hij het meende. Hij trot
seerde haar. Daarom had zy toegegeven en
het briefje gestuurd, maar nu stuitte An
thony op een verzet, dat nog moeilijker
te breken was dan dat van zijn moeder.
Je moeder heeft me alleen maar ge
vraagd, omdat jij het wilde.
Virginia glimlachte, maar zij was onver
zettelijk.
Moeder tracht alle vrouwen, op wie
zy vreest, dat ik verliefd zou kunnen wor
den, op een afstand te houden. Tot nu toé
heb ik haar altyd haar zin gegeven, maar
dezen keer zal ik doen, wat ik wil.
En Ik zal doen, wat ik wil, hield Vir
ginia vol. En laten we nu over iets ander»
praten.
(Wordt vervolgd).
$e&üdó<^(2ou/tant
De Engelsche koninklijke familie woonde te Londen het
huwelijk bij van miss Bowes-Lyon, een nichtje van de
Koningin, met Lord Anson
De nieuwe Nirom-studios te Batavia.
Een luchtfoto welke een overzicht
geeft van het complex. Rechts de
gevel van het gebouw met daarnaast
de beide radiotorens
verlichting voorzien. Vrijdag werden de nieuwe wijzers aangebracht
De inzendingen der deelnemers aan den modellenbouw van het m.s. .Oranje
worden in het Koloniaal Instituut te Amsterdam gekeurd
De heer J. A. M. Rouppe van der
Voort is met ingang van 15 Mei be
noemd tot burgemeester der gemeente
Berlc^l-Pnc-bot (N Br)
1 Mei verhuizingstijd. Een gezin met de „bullen
op weg naar de nieuwe woonplaats
