DE „TEGELBERG" IN PRIOK'S HAVEN.
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
13)
Maar zij bleef langer dan een oogenblik
je. Mary Lee wist zelf heel goed, dat zij al
leen om Rickey was gekomen, dat haar
hart beklemd was, telkens als zij aan hem
dacht. Zij wilde hem nog één keer zien en
hooren praten en lachen, zoo als gisteren,
vóórdat hij Marty van Duyne ontmoette.
Zij was om hèm in Annapolis gebleven.
Zy deed haar hoed en jas af en zat mee
aan. Het gouden poesje sprong dadelijk op
haar schoot en de oude dame glimlachte
tegen haar. Zij at de sandwiches en de
heerlijke cake, die Virginia haar presen
teerde en dronk een kopje koffie.
Anthony verwenschte haar en toonde zijn
misnoegen door te zwijgen. Virginia daaren
tegen was blij met het nieuwe gezelschap.
Zij voelde, dat zij Anthony niet had moe
ten laten komen, dat zij daardoor iets had
uitgelokt, waarvan het einde wellicht nog
niet te voorzien was. Nu Mary Lee er was,
kon hij ten minste niet meer zoo persoon
lijk zijn.
Mary Lee hoorde van Virginia, wat zij
omtrent het bureau had willen weten en
praatte over antiquiteiten, over haar
ouderlijk huis in Memphis, haar moeder,
haar zangstudie en haar groote toekomst-
Idealen, over al de dingen waarover zij
den vorlgcn dag met Rickey had gepraat.
Uw broer vertelde mij, dat u ook in
New-York komt wonen, zei ze tegen Vir
ginia. Ik hoop, dat u het goedvindt, dat ik
u eens kom opzoeken.
Wij zullen niet veel tijd hebben voor
gezelschapsleven, Rickey moet schrijven.
O, maar ik vertegenwoordig het ge
zelschapsleven niet! Zeg alstublieft, dat u
blij zult zijn als ik kom!
Er was iets openhartigs in Mary Lee, dat
Virginia onwillekeurig aantrok. Zij legde
haar hand op die van het meisje en gaf
haar een hartelijk drukje.
Natuurlijk zullen we blij zijn, zei ze
oprecht.
Anthony zat er verveeld bij. Hij wilde
dat zij wegging, de avond was toch al kort
genoeg
Maar plotseling deed Mary Lee iets, dat
hem uit zijn apathie deed ontwaken. Al
pratende had zij drie wijnglazen bij elkaar
gezet en nu tinkelde zij er met de tanden
van haar zilveren vork tegen, zoodat er een
fijn, dim melodietje ontstond. Daarbij
zong zij zacht, alsof zij alles om zich heen
vergeten had, een vreemd liedje van een
Chineesch meisje, dat op zekeren nacht uit
ging om haar geliefde te ontmoeten, maar
inplaats van hem den dood ontmoette. Ma
ry Lee had een mooie, zuivere stem en zy
droeg het zoo gevoelig voor, dat zij in de
oogen van haar toehoorders niet langer
het dikke, slordig gekleede meisje was,
maar het meisje, waarvan zij zong, teer
en tragisch tegen een achtergrond van
treurwilgen, ivoren minaretten en een
maanlichten nacht.
Toen zij zweeg vroeg Anthony:
Waar hebt u dat opgeduikeld?
In China. Vader heeft mij meegeno
men op een reis om de wereld, toen ik ze
ventien was.
Anthony was ook de wereld rond ge
weest en zei dat. Zij praatten over hun
herinneringen. Virginia zei weinig, zij was
bezorgd over Rickey. Waarom kwam hij zoo
laat? Hij wist toch, dat zij een gast ver
wachtte en dat ze hem erbij wilde heb
ben. Zij luisterde nauwelijks naar het ge
sprek, zij hoopte alleen maar, dat haar gas
ten spoedig zouden vertrekken. Waar ter
wereld kon Rickey uithangen?
Mrs. Montgomery zat te knikkebollen in
haar stoel. Af en toe schrok zij wakker en
trachtte dan deel te nemen aan het gesprek.
Er lag een droeve poging om haar oude
charme te doen herleven in haar opmer
kingen, die zij meest tot Anthony richtte.
Maar dan kreeg de slaap weer de over
hand en dommelde zij in.
Ik vrees, dat ik u zal moeten verzoe
ken haar huis te brengen, zei Virginia te
gen Anthony. Het is hier vlak tegenover...
Hij stond dadelijk op.
U doet het toch niet om my kwijt te
raken? vroeg hij.
Virgina lachte.
Ik geloof van wel, zei ze eerlijk.
Mary Lee keek van de een naar den an
der en begreep de situatie onmiddellijk.
Vóórdat hij vertrok, had Anthony nog
een oogenblikje Virgini voor zich alleen.
Mag ik uw adres hebben? vroeg hij.
Ik moet u terugzien.
U zult ons in een armoedig oud huis
op Washington Square vinden, zei ze en
gaf hem het nummer.
Geen huis zal mij armoedig lijken, als
uw tegenwoordigheid het opluistert.
Virginia bloosde niet bij dat complimen
tje en toonde ook niet de minste belang
stelling in een volgende ontmoeting. En
hoe kon hij weten dat zij, toen zij nauwe
lijks de deur achter hem gesloten had, hem
alweer vergeten was?
Mary Lee was met de agderen wegge
gaan en toen Virginia eindelijk alleen was,
holde zij de trap op naar de tweede ver
dieping, waarbij alle echo's in het oude huis
haar nadreunden. Toen ze Rickey's kamer
bereikt had, opende zy het bureautje,
waarin hij zijn papieren bewaarde. Het
geld, dat Grogan hem had gegeven, lag er
niet! In koortsachtige opgewondenheid
doorzocht zij alle laden en kasten, zelfs de
zakken van Rickey's pakken. Niets. Zij
stond roerloos midden in de kamer. De
vreeselijke waarheid drong tot haar door.
Rickey had al het geld bij zich en bevond
zich op het oogenblig ongetwijfeld in het
gezelschap van zijn gevaarlijke en sluwe
vrienden!
Zij holde weer naar de keuken terug en
blies de kandelaars uit. De roode vuur
gloed van de beukenblokken verlichtte de
kamer en de resten van het maal. Het gou
den poesje zal op tafel van den room te
snoepen. Maar Virginia voelde, dat er geen
tijd was voor iets anders dan Rickey. Ieder
oogenblik teldehij had al dat geld bij
zich, al dat geld
Haar vingers beefden, toen ze haar re
genjas toeknoopte, haar hart klopte of het
barsten zou. Zij had wel willen huilen,
maar dat mocht ze niet. Ze moest probee-
ren haar broer te vinden. Hij had haar noo-
dig, zij moest hem redden!
VII.
Michael redt Rickey.
Toen Virginia het huis verliet, bemerkte
Izij dat de regen had opgehouden. De maan
zetelde hoog achter de laatste wolkenslir-
ten. Zij haastte zich door de donkere stra
ten, tot ze de brug over de Savern bereik
te. Aan weerszijden van de brug waren lan
taarns, maar hun licht scheen de duister
nis rondom nog te verdiepen. Een auto
gleed haar voorbij, scheen haar aan te sta
ren met zijn gouden oogen. Daarna ont
moette zij noch auto's noch voetgangers
meer, totdat zij nog maar een paar stappen
van den anderen oever verwijderd was.
Een man leunde over de steenen balu
strade en keek in het donkere water. Op
het geluid van haar stappen draaide hij
zich om en keek naar haar. Toen zij onder
de laatste lantaarn kwam, sprak hij ver
wonderd haar naam uit.
Virginia voelde zich plotseling verwon
derlijk gerust gesteld.
O, Michael McMillan.
Haar opgeheven gezichtje was doods
bleek, maar glansde blij.
Ik ben zoo blij dat u het bent!
Zij was buiten adem, maar mooi in het
lantaarn licht, dat pal op haar neer-
scheen.
Hij kwam een stap dichter naar haar
toe.
U moest zoo laat niet alleen op pad
zijn.
Zij aarzelde.
Ik ben op zoek naar Rickey. Hij is
vanmiddag uitgegaan en nog niet thuisge
komen. Hij heeft een massa geld bij zich
al de contanten die Grogan hem in han
den heeft gegeven. Ik vrees dit h(jdat
hy in gezelschap van Lute Carney is.
Den man van gisteren?
Ja, Rickey had mij beloofd op tijd te
zijn voor het souper. Wij hadden gasten.
(Wordt vervolgd).
3)e Êeictoclte (Bou/tomt
De „Tegelberg", de nieuwe aanwinst der Kon. Paketvaart Mij., liep dezer
dagen voor de eerste maal de haven van Priok binnen. De aankomst van
het fraaie schip
De mergel-afgraving in het Geuldal gaat gestadig voort. De „hap" in
den rotswand te Geulhem, die reeds respectabele afmetingen heeft aan
genomen
Z. K. H. Prins Bernhard te Parijs voor zijn terugkeer naar
ons land
Minister prof. mr. C. P. M. Romme
tijdens zijn openingsrede op het zevende
nationale Veiligheidscongres te Amster
dam
In de bloeiende Betuwe. Langzaam
zijn de uitgestrekte boomgaarden in het
gebied van Rijn, Maas en Waal in kleur
gekomen, waarvan thans veel schoons
te genieten is
De tunnelbouw te Rotterdam. - Drie der negen benoodigde tunnelstukken
zijn thans bij de Heijsche haven in aanbouw, waarvan hierboven een over
zicht
