3)e Scictoolie Qounmü
Voor een nieuw te bouwen complex woonhuizen voor nazorgpatienten in gezins
verband van de „Eugenie van Moppes-Rose Foundation" is Woensdag te Hilversum
de eerste steen gelegd door een kleindochter van Eugenie van Moppes-Rose
De zweefvlieger R Nauta, die door zijn vlucht van Ypenburg naar
Namen het Nederlandsch afstandsrecord voor zweefvliegtuigen aan
zienlijk verbeterde, is Woensdag op Ypenburg teruggekeerd, waar hij
hartelijk door collega's werd verwelkomd
Aan de lunch tijdens het 12de Binnen
scheep vaartcongres te Nijmegen. In hel
midden achter de tafel minister mr0
dr. ir. J. A. M. van Buuren in gesprek
met jhr. ir. O. C. A. van Lidth de
Jeude, voorzitter
De laatste hand wordt gelegd aan de tentoonstelling varü
spoorweg-modellen, welke in Central Hall te Londen is
geopend
Zeg het met bloemen. De kooplieden
langs den weg in bloembollenland ge
bruiken al hun overredingskracht, om
hun Icooowasr .aan den man" te brengen
Het déraillement van den express-trein Algiers Oram
plaats des onheils
Een overzicht op de
In bloembollenland. Een dagelijksch tafreeltje langs de wegen tusschen
Haarlem en Den Haag, waar de bloei der bloembollen dagelijks
duizenden bezoekers trekt
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar het Engelsch
door
f THEA BLOEMERS.
!ll)
Zijn toon was niet minder dan beleedi-
jgend.
Rickey! protesteerde zijn zuster.
O, goed. Hij liep vlugger door en hleef
jvóórhen ioopen.
U moet het hem vergeven, veront
schuldigde Virginia hem, hij is zichzelf
niet meer. Anders is hij niet zoo, maar er
zijn de laatste dagen zooveel opwindende
dingen gebeurd.
U moet hem niet verwennen door te
goed voor hem te zijn en te veel mede. ij -
den met hem te hebben, ried Michael haar.
Maar ik hou zooveel van hem.
Zij zei het eenvoudig, maar zóó oprecht,
dat het zijn argumenten het zwijgen op
legde.
Michael stond stil en keek ontroerd in
het lieve meisjesgezicht.
Niemand heeft mij ooit om mijn zwak
heid liefgehad, zei hij met bewogen stem.
Zij sloeg haar oogen naar hem op.
Ook uw moeder niet?
Zij stierf, toen ik nog klein was.
Is er niemand anders geweest?
Mijn vrouw. Maar zij heeft nooit van
mij gehouden. Ons huwelijk was een ver
gissing.
Oh, vergeef mij
In het witte maanlicht zag hij een on
uitsprekelijk medelijden op haar gezichtje.
En op dat oogenblik wist hij, waarnaar hij
al die jaren verlangd had.naar iemand,
die medelijden met hem had.
Hij nam haar hand en kuste die. Zy
schrok toen hij dat deed, maar hij wist, dat
zij het hem niet kwalijk nam. Daar was
hij zeker van. Toen hij weer naar haar op
keek zag hij, dat haar gezicht naar de lucht
gewend was. Zijn blik gewaarwordend zei
ze snel:
Hoort u de rivier zingen?
Daarna vertelde hij haar wat van zijn
jeugd.
Ik troost mezelf altijd met de belof
te, dat ik eenmaal de stad zal ontvluch
ten. Is het niet vreemd, dat zooveel men-
schen, die van de zeè, de bergen en het land
houden, zich toch zonder weerstand te bie
den in muffe kantoorlokalen laten opslui
ten! Denk eens, hoe goed het leven buiten
zou kunnen zijn, als je maar den moed had..
En toch breng ik mijn dagen door achter
mijn bureau, in een wolkenkrabber. O, als
ik maar iemand had.
Hij onderbrak zich zelf. Hij mocht niet
te ver gaan. Dadelijk zou hij haar nog vra
gen of zij met hem de wijde, schoone, we
reld wilde ingaan
Na een lange poos van zwijgen vroeg hij
haar:
Wat zullen we nu met de kandelaars
doen? Als ik ze houd, vrees ik, dat u nog
méér leelijke dingen van mij zult gaan
dijken.
O nee.Maar u moet ze maar liever
niet teruggeven. Rickey zou het vervelend
vinden.
Rickey, zei het met ongeduld in zijn
stem, denkt u ooit aan iemand anders dan
aan Rickey. Vergeef het mij, voegde hij
er aan toe, toen hij haar verwijtende oogen
zag.
Toen zij het huis naderden, stond Ri
chard op de stoep op hen te wachten.
Ik geloof dat ik u een excuus schuldig
ben, Mr. McMillan, zei hij met hoog opge
richt hoofd. Ik was in een slechte stem
ming.
Op dat moment ondervond ook Michael
het ontwapenende effect van Rickey's per
soonlijkheid. De jongen had zijn arm om
de schouders van zijn zusje heengeslagen.
Zooals zij daar samen in het maanlicht ston
den, leken zij de belichaming van al wat
jong en mooi was. Michael voelde zich oud
en levensmoe naast hen.
Waarom zouden wij nog denken aan
iets, dat onaangenaam is geweest? zei hij
glimlachend.
Hij hoopte, dat Virginia hem nog zou
viagen om binnen te komen, maar zij deed
het niet. Hij nam dus afscheid en ging heen
in een tumult van zich opdringende gevoe
lens. Hoe zou hij de lange uren doorkomen,
die hem nog scheiden van een volgende
ontmoeting?
Den volgenden morgen toen hij naar be
neden kwam om te ontbijten, bleef hij een
oogenblikje in de hall van het hotel zitten
om het ochtendblad in te kijken. Terwijl
hij daar zat, zag hij Anthony Bleecker de
breede marmeren stoep opkomen. Hij zag
Michael dadelijk.
Nog hier, Mc.Miïlan?
Ja.
Tony viel in een stoel tegenover hem neer
en stak een sigaret op.
Wat een prachtige veiling was dat gis
teren! O, voordat ik het vergeet, moedei
laat je zeggen, dat ze je voor een weekend
op Derekdale verwacht. Zij heeft je een
massa dingen te laten zien.
Ik heb 't altijd erg druk»
Nou, enfin, ik kan je wel verzekeren
dat Midget's verzameling heusch de moei
te waard is. Wat ze hebben wil, dat krijgt
ze ook. Je zult zien dat ze Virginia Farqu-
haar dien merklap ook nog afhandig maakt.
Michaels hart sprong op bij het hooren
van dien naam.
'n Schoonheid, vind je niet? vroeg An
thony.
Wie bedoel je?
Virginia Farquhar.
Maar Muchael had geen lust om over
haar te praten. Tony ratelde al weer door:
Ik ben uitgenoodigd om vanavond bij
haar in de oude keuken te komen soupee-
ren. Ik stel me er heel wat van voor.
Op Michaels gezicht vertrok geen spier,
haar hij voelde dat hij Tony haatte. Tony
met z'n opgewekte praten, z'n flatterende
uniform en z'n millioenen.
Hij ging niet naar het restaurant. Hij
wandelde lang, tot hij de plek bereikte
waar hij den vorigen avond Virginia had
zien zitten, ontroerd door de schoonheid
rondom haar.
Alle vrouwen waren eender, dacht hij
bitter. Zij leken engelen, maar schonken
haar gunst zonder eenig onderscheid. Vier
en twintig uur geleden had Virginia An
thony Bleecker nog nooit gezien en nu zat
hij hier al lachend en luchthartig over haai
schoonheid te praten met iemand, van wien
hy nauwelijks iets af wist. Michael zou
nooit zoo over haar kunnen praten, zon
der een gevoel te hebben, alsof hij een hei
ligschennis beging. Maar was zij hel
waard? O hij was gek geweest natuurlijk....
De zon scheen tintelend op het water, de
meeuwen flitsen als zilveren pijlen door
de blauwe lucht. Maar voor Michael had de
dag zijn glorie verloren»
Rickey komt niet soupeeren»
Met hoogespannen verwachtingen begaf
Anthony Bleecker zich dien avond naar
het huis van de Farquahrs. Het regende,
dat het goot en er blies een gure herfst
wind, maar dat deed aan zijn goede stem
ming niets af. Het zou de gezelligheid in
het oude huis slechts verhoogen.
Hij bereikte het tuinhek, opende het, liep
het kiezelpad op en bleef plotseling voor
een verlicht, gelijkvloersch raam staan. Het
tafreeltje, dat hij daardoor zag, vervulde
hem met verwondering. Het vertrek, waar
in hij keek, was ongetwijfeld de bewuste
keuken. Het was in de twee eeuwen, sinds
het moest zijn gebouwd, maar weinig ver
anderd. De lage zoldering met de zware
eiken dwarsbalken, de ingebouwde steenen
haard, gevuld met vlammende blokken, da
teerden ongetwijfeld van vroeger. Het eeni-
ge licht in de kamer, behalve van het vuur
kwam van een hangende, ijzeren lantaarn
en van een paar kandelaars, die op de ge
dekte tafel prijkten. Een bos koperroode
chrysanthen in een tinnen bowl vormden
de tafelversiering.
Maar het was noch de tafel, noch de kan
delaars of de lantaarn, die Anthony's ver
wondering gaande maakten, doch een oude
dame in een leuningstoel bij het vuur, die
als gezelschap een heel klein, goudgeel
katje op haar schoot had. De oude dame
was in het zwart; met een kanten fichu en
een camée op haar borst. Om haar hals
droeg zij een zwart fluweelen band en kan
ten volants vielen over haar magere, oude
handen»
(Wordt vervolgd)»
