MARINE MARCHEERT DOOR BATAVIA
De begrafenis van den beroemden zanger Chaliapin. Het stoffelijk overschot
wordt uit de Russische kerk te Parijs gedragen
De gezant van Zuid Afrika, Z. Exc.
dr. H. D. van Broekhuizen, is Dinsdag
na een verblijf van eenige maanden
in zijn geboorteland in de residentie
teruggekeerd. De gezant begroet den
stationschef
Tijdens het bezoek van het Nederlandsch Marine eskader aan Priok, maakte de landings
divisie een marsch door de stad. De manschappen trekken door Batavia-Centrum
De burgemeester van Ermelo, de heer C. W. T. baron Mackay, heeft Dinsdag afscheid uit zijn functie
genomen. Wethouder H. L. Rikkers speldt den scheidenden functionaris de Kon. onderscheiding van
Officier in de Orde van Oranje Nassau op. Links: mevrouw mr. F. Mackay Katz
Lord Perth, de Engelsche ambassadeur te Rome, teekent in het Palazzo
Chigi het Engelsch Italiaansch accoord
Aan het bord. In het oude stadhuis in de Hoogstraat te Rotterdam zijn schoolschaakwed-
strijden gehouden, waaraan door ongeveer 200 leerlingen werd deelgenomen. Aandacht
gedurende een der partijen
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar het Engelscji
door
THEA BLOEMERS
10)
Zij stond stil en hief haar hoofd naar de
zon op. Zij sprak tegen haar broer, maar
Michael kon haar heldere stem duidelijk
verstaan:
O, Rickey, als je dit allemaal eens in
je boek kon beschrijven!
Wat allemaal?
Al deze schoonheid, deze vlammende
schoonheid! Gebruik je pen als een pen
seel, zoodat de bladzijden worden als een
prachtig oud schilderij!
Haar stem klonk nóg dringender, als in
extase:
Ons leven is zoo: kleurloos en grijs ge
weest. Maar je zou kunnen schrijven over
alles, wat we gedroomd hebben, alles wat
we gemist hebben.
Hij scheen haar te begrijpen.
Zooals de oude Florentijnen! Een mo
dern schilderij, en toch rijk als oud bro-
caat ofof beschilderd Spaansch leder.
Virginia's oogen glansden.
Zoudenzouden wij het „Vlammen
de Schoonheid" kunnen noemen, Rickey?
Michael had moeite om een uitroep te on
derdrukken. Hij wist wat een goede titel
was!
Richard ging op een omgevallen boom
stam zitten.
Het zou misschien wel voldoen. Maar
je begrijpt toch wel, dat het mijn boek is
en niet het jouwe, Jinny.
Hij zei dat zóó pedant, dat Michael hem
wel een klap om zijn ooren had willen ge
ven. De vlegel! Alsof zijn zusje niet tien
keer meer waard was dan hij! Maar Vir
ginia scheen het niet eens te merken.
Natuurlijk is het jouw boek, gaf zij toe
en kwam naast hem zitten. Toen keken ze
zwijgend naar de wegstervende zonne-
pracht.
Virginia hield ontzettend veel van haar
jongeren broer, niettegenstaande zijn egois
me. Zij begreep hem misschien beter dan
wie ook. Haar liefde voor hem was als die
van een moeder, zij vergaf hem alles, en
vroeg niets. Even later begon zij over zijn
toekomst te spreken.
Vader heeft altijd teveel in het verle
den geleefd. Maar wij zijn van dezen tijd
en wij hebben nog een heel leven voor ons.
Ik heb een gevoel alsof wij ons op een schip
bevinden, dat ons naar een onbekend land
brengt. O, ik hoop, dat het nieuwe leven
een succes wordt!
De stem van den jongen klonk wrevilig.
Ik weet zeker, dat ik succes zal heb
ben, als ik maar eenmaal vrij ben.
De zon was onder den horizon gezakt.
De lucht was van die broze glashelderheid,
die herfstavonden hebben tusschen zons
ondergang en schemering.
Virginia stond op.
Het is al laat, Rickey. We moeten
gaan.
Toen ze langs Michael's schuilplaats kwa
men hoorde hij haar zeggen:
Hoeveel geld heeft Grogan je gege
ven?
Duizend dollar in contanten.
O, waar is het?
Rickey klopte op zijn jasje.
Hier.
Rickey, je moet niet zoo veel geld bij
je dragen!
Het was al te laat om het naar de
bank te brengen.
Als we thuis zijn, moet je het maar
dadelijk op een veilige plaats opbergen.
Ik ben geen klein kind, Jinny.
Hun stemmen klonken zwakker en zwak
ker. Het schemerde reeds, en een enkele
ster blonk aan den nog lichte n hemel.
Plotseling hoorde Michael naast zich een
geluid, dat niet veroorzaakt werd door den
wind of door een laten vogel. Hij zag een
man opstaan uit een platte schuit, die tus
schen het riet verscholen lag. De donke
re gestalte stapte op den oever en volgde
het pad dat Virginia en haar broer had
den genomen. Het kwam Virginia voor, dat
hij hen achtervolgdehad hij ook ge
hoord, dat Richard al dat geld bij zich
droeg?
Michael sprong op. Toen hij eveneens
het pad koos, zag hij de gouden schijf van
de maan boven den horizon stijgen. Het
boschje was al donker, maar toen hij het
verliet zag hij de twee Farquhars lang
zaam over het veld verder loopen. Terwijl
hij keek, gingen ze juist een tweede bosch
je in en meteen zag hij den man achter
hen te voorschijn komen. Michael schreeuw
de een waarcshuwing. Op dien kreet draai
de Rickey zich om en greep zijn aanvaller
beet. Zij worstelden en Michael kwam juist
op tijd om Rickey te hooren zeggen: 't
Is Lute Carney maar.
Nou, hoe denk je er over; vroeg de
man op beleedigenden toon:
Rickey lachte gedwongen.
'k Zal je maar weer laten gaan.
Dat is geen geval, kwam Michael tus-
schenbeide.
Hij is dronken, zei Rickey. Hij zou
ons niets gedaan hebben.
Hij wist, dat u geld had.
Ik zeg u, dat hij dronken is. Lute is
geen struikroover.
Laat hem niet gaan, laat hem niet
gaan, zei Virginia heel zacht tegen Mi
chael.
Jinny. Dit zijn mijn zaken, verklaar
de haar broer scherp. Ik kan wel voor me
zelf zorgen.
O! Virginia draaide zich mismoedig
om en liep met Michael door.
Wat bedoelt uw broer daarmee? vroeg
hij.
Vraag het me niet....
Als ik u kan helpen.
Dat kunt u niet.
Michael stond stil en keek naar de beide
mannen.
Is het wel veilig om ze alleen te la
ten?
Rickey wil niet, dat wij ons er in men
gen.
Ik geloof, dat hij een groote domheid
begaat.
Mr. McMillan, herinnert u zich het
verhaal van de lepels? Virginia sprak snel
en nerveus. Hoe die Richard Farquhar
speelde en dronk, en dat sindsdien elke ge
neratie een speenden en drinkenden Far
quhar telt? Dat klonk heel romantisch maar
in werkelijkheid is het een afschuwelijke
gedachte. Daarom is het vooral, dat ik
Rickey hier van dan wil hebben. Hij speelt
met een paar oudere kerels hier uit de
stadLute is er één van en hij heeft
een verschrikkelijken invloed op Rickey.
Hij zag, dat het haar bijna te machtig
werd.
Is er iets, dat ik doen kan? Laa't mij
uw vriend zijn.
Zij aarzelde en zei toen heel zacht:
Hoe kunt u mijn vriend willen zijn?
Terwijl u mij zoo onkiesch heb behandeld.
Hij stond stil en keek haar verwonderd
Wat helb ik gedaan?
Waarom hebt u de kandelaars ge
kocht, terwijl u wist, dat ik ze zoo graag
zelf wilde houden?
Ik heb ze juist gekocht om ze voor u
te redden. Begrijpt u dan niet, dat ze aan
den meestbiedende zouden zijn gekomen,
nu ze eenmaal op de veiling waren? En ik
wist, dat u ze aan niemand wilde afstaan.
Ze zijn weer van u, als u ze wilt aanne
men.
Ze haalde diep adem.
O, wat ben ik daar blij om! Als u eens
wist, wat ik allemaal voor leelijks van u
gedacht heb!
Ze lachten nu allebei, gelukkig als twee
menschen die elkaar gevonden hebben.
Maar zij zwegen toen zij Rickey op zich toe
zagen komen.
Lute at alweer uit mijn hand, zei hij
met iets blufferigs in zijn stem. Hy was zoo
dronken als een Turk.
Toch een gevaarlijk soort vriend, lijkt
hij mij, merkte Michael op.
Rickey vatte vlam.
Hij is mijn vriend niet, hij Is geen
gentleman!
O, ik begrijp 't, zei Michael droogjes.
Trouwens, ik begrijp niet waar u zich
mee bemoeit.
(Wordt vervolgd).
