WEGVERZAKKING TE LANDSMEER.
VIRGINIA'S KEUZE
3>e ÊcicbclveGou^omt
Door een 3 1 overwinning op Breda behaalde B.M.H.C. Zondag te Bloemendaal het hockey-
kampioenschap van Nederland. Een foto van de beslissende match
Een ernstige wegverzakking nabij de gemeente Landsmeer (N.H veroor
zaakte een volkomen stagnatie in het verkeer ter plaatse, daar ook de
trambaan ernstig beschadigd werd
Majoor G. Stürm is met ingang van
1 Mei benoemd tot luitenant-kolonel,
garnizoenscommandant van het 12e
regiment infanterie te Groningen
Het 9000 ton metende m.s ..iNoordam",
voor rekening van de Holland Amerika
Lijn bij P. Smit Jr. te Rotterdam ge
bouwd, is Zaterdag met goed gevolg
tewater gelaten Het schip kiest zijn
element
Aan den vooravond van de groote Uurtsche volksstemming heeft Adolf Hitler
nog een kort bezoek aan Weenen gebracht. De aankomst van den Führer
in de .tweede stad van het Duitsche Rijk"
Daladier, de nieuwe Fransche minister-president, bij het verlaten der woning
van Leon Blum te Parijs, na een bespreking met zijn voorganger
Heracles behaalde Zondag in den strijd om het lands
kampioenschap een kostbare 2—1 overwinning op de
Zuidelijke kampioenen P.S.V Een spelmoment uit dezen
belangrijken wedstrijd
FEUILLETON
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
3)
Zij zweeg, daar er een jongeman de deur
inkwam. Michael zag dadelijk, dat het haar
broer was. De jonge Farquhar was langer
dan zijn zuster, maar hij had denzelfden
slanken en sierlijken lichaamsbouw, en het
zelfde koperkleurige haar. Alleen was er
dit verschil, dat Virginia een veel krach
tiger indruk maakte. Richard liep met
lichtelijk gebogen schouders en ook zijn ge
laatstrekken drukten niet die wilssterkte
uit, die men op Virginia's gezicht kon le
zen.
De veiling begint over 'n paar minu
ten, zei hij. Ik dacht, dat je er wel liever
niet bij zoudt willen zijn.
Wij gaan uit het zolderkamertje den
boel bekijken, verklaarde zij aan Michael.
Op dat oogenblik zag Richard de kande
laars in haar arm.
Waar breng je ze naar toe, Jinny?
Er klonk iets smeekends in haar stem:
Rickey, ik verkoop ze niet.
Waarom niet? vroeg hij scherp.
Omdat.... we moeten toch iets van
alles redden....
Maar zij zyn één van de meest waar
devolle nummers van de heele lyst. Gro-
gan zegt het zelf. Hij zal ze pas het aller
laatst aan den man brengen.
Hij zal ze heelemaal niet aan den man
brengen.
Och jij, sentimenteele onzin!
Het meisje werd wit, maar hij liep ge
prikkeld door.
Mijn broer is niet altijd zoo, veront
schuldigde zij hem tegenover McMillan.
Daar ben ik van overtuigd, zij hij har
telijk.
Haar gezichtje klaarde op.
Ik hoop, dat u de andere dingen
krijgt, die u hebben wilt. Ik denk wel, dat
u moeder's stoeltje met eerbied zult behan
delen.
Vóór hy kon antwoorden draaide zij zich
om en ging de trap op. Michael McMillan
volgde haar met zijn oogen, en, uit de ka
mer keek ook Anthony Bleecker haar na.
II
De man op het tafeltje.
Virginia vond het onaangenaam om bo
ven Rickey te ontmoeten. Hij zou natuur
lijk blijven praten over die kandelaars. En
zijn was niet van plan om toe te geven. Ge
woonlijk wist Rickey zijn zin wel door te
drijven, maar ditmaal zou het hem niet ge
lukken! Maar zy had zich vergist. Toen
zij de zolderkamer in kwam, stond Rickey
bij het raam.
Kom hier, Jinny, zei hij opgewonden.
Heb je ooit zóoiets gezien? Die laatste auto
heeft een paar groothandelaren uit New-
York gebracht Eén van de vendumeesters
vertelde mij, dat zij al ja^en een oogje op
ons huis hebben gehad, in de hoop, dat we
het zouden verkoopen.
Zij kwam naast hem staan. Beneden haar
lag de tuin in felle tinten, als een modern
schilderij: vlammende kleuren van bloeien
de chrysanthen tegen het bijna zwarte
groen van de palmstruiken, een bonte kleu
renmengeling van groepjes kijkers, daar
boven het harde blauw van de lucht en op
den achtergrond het blauw van de rivier
die den hemel in zich gevangen scheen te
houden.
Virginia had een gevoel, alsof het niet
echt was wat er gebeurde. Haar heele le
ven was dit h a a r huis geweest, haar tuin.
Een kale, oude gevangenis had het haar
soms geleken, maar nu, nu het niet lan
ger van haar zou zijn, kreeg het groote
vaarde. Haar thuis. Zij was hier geboren.
De meubels, die de vendumeester aankon
digde, waren haar meubels geweest, het
bed waarin zij had geslapen, de tafel waar
van zij had gegeten, waren ook haar
eigendom geweest. Zij wendde zich plotse
ling om en snikte.
Rickey sloeg zijn arm stevig om haar
heen.
Kom, Jin, suste hij, we gaan toch niet
huilen, wel?
Die lieve Rickey! Dat was echt iets voor
hem, om zoo iets te doen. Zij had ruzie
verwacht, en nu troostte hij haar!
Ze waren nu aan vader's bureau. De
stem van den verkooper verhief zich met
frissche kracht:
Dames en heeren, antiek koperdryf-
werk aan de sloten en een koperen adelaar
met gespreide vleugels!
Virgina hief haar hoofd weer op en luis
terde. De oude adelaar, die lieve vriend uit
haar kinderjaren! O, en de geschiedenis van
het oude bureau, waaraan zij haar vader
zoo dikwijls had zien zitten, terwyl zyn
smalle witte hand met den grooten zegel
ring aan den ringvinger, over het blanke
papier schoof! Het bureau kende vader's on
stuimige geestdrift uit de eerste dagen, dat
hij was begonnen te dichten. Maar het ken
de ook de nederlaag van zijn droomen, de
nederlaag, die zijn teere, fijngewrochte ver
zen leden in dezen modernen tijd, met zijn
nieuwe vormen en zijn onversierd realis
me. De adelaar, die Virgina eerst een
triomfverkonder had toegeschenen, was
har langzamerhand een sybool der misluk
king geworden.
Er werd levendig geboden. De man, die
de kandelaars had willen hebben, zat op
den rand van een kleine tafel en riep zijn
bod telkens tegen dat van den afslager in.
Virginia keek belangstellend naar hem. Hij
was niet knap, vond zij, maar hij had een
zekere jongensachtige charme, die haar
voor hem innam. Terwijl zy op hem neer
keek, keek hij op tot een groet. Zij vond
het aardig van hem en haar stralend ge
zichtje zei hem dat.
Mrs. Bleecker deed haar bod telkens met
een koele, zakelijke stem. Virginia had wel
van de Bleeckers gehoord. Anthony, de
eenige zoon, was bij de marine. Zijn vader
was multi-millionnair, maar het was nu
eenmaal een traditie, dat in elk geslacht
een Anthony Bleecker de zee zou bevaren
in dienst van zijn vaderland. Zij wist ook,
nietegenstaande haar afzondering, dat de
jongeman erg veel succes had bij het vrou
welijk geslacht. Zijn moeder scheen daar
niets op tegen te hebben, want ieder oogen
blik kwam zij met de groote auto naar An
napolis en had dan steeds een meisje bij
zich, niet altyd hetzelfde, maar wel altijd
een, dat knap was en rijk. En dan was An
thony altijd de trouwe begeleider van zyn
moeder en haar charmant gezelschap.
Als mrs. Bleecker haar zinnen op de se
cretaire had gezet, zou zij har wel krijgen
ook.
Zij heeft zooveel geld, dat zij niet
weet wat ze er mee moet doen,' zei Vir-
gnia, terwijl ze haar broer het kleine da
metje aanwees.
Maar mrs. Bleecker kreeg het bureau
toch niet, wat plotseling begon een meisje
te bieden Zij scheen heelemaal alleen te
zyn en stond met haar handen ir de zak
ken van een dikken geruiten manteL Zij
was te dik om een Schotsche ruit te kun
nen dragen, dat had zij toch wel kunnen
weten. Maar haar gebrek aan smaak werd
vergoed door haar frisch, aardig gezicht
en de bruine krullen, die onder het strakke
blauwwitten hoedje te voorschijn spron
gen. Zij scheen het bureau absoluut te wil
len hebben en bood kalm tegen Michael en
mevrouw Bleecker op. De vaklui zwegen
allang, de prys ging veel te hoog voor hun
winstpercentage.
Rickey luisterde in ademlooze spanning.
Zeg Jin, als dat zoo doorgaat, hebben
we straks een fortuin binnen!
Het bureau werd ten slotte het eigen
dom van het meisje met den bdauwen hoed.
Michael werd de gelukkige bezitter van
het Chippendale stoeltje en van een an
deren antieken leuningstoel, terwijl mrs.
Bleecker met de oud-Hollandsche lepels
ging stryken!
(Wordt vervol ffdT.
