PRINS CARNAVAL VIERT HOOGTIJ.
Mysteries rondom
„Vredelust"
In carnavalstijd mag alles. Eenige jeugdige deelnemers aan den kinderoptocht,
welke Maandag te Sittard werd gehouden, nemen een boertje onder handen
«Hoe gekker hoe mooier" is het devies in carnavalstijd. Een aardig snapshot van den
grooten carnavalsoptocht, welke Maandag te Venlo werd gehouden
Carnaval te s Hertogenbosch. Een aardig detail van den Jeroen Bosch-optocht,
welke Maandag door Oeteldonk's straten trok
De directeur van het Kon. Ned. Meteorologisch Instituut te De Bilt, prof. Van
Everdingen (2e van rechts), heeft Maandag als zoodanig afscheid genomen. Tijdens
de rede van prof. dr. J. D. v. d. Waals
Na Haar verblijf van eenige maanden ten paleize Soestdijk is H. M. de Koningin Maandag
per auto naar 's Gravenhage teruggekeerd
Het bestuur der Vereeniging van Vrouwelijke Studenten te Leiden overhandigde Maandag
ten paleize Soestdijk een geschenk voor H. K. H. Prinses Beatrix, n.l. een kinderbordje.
De deputatie
De belooning. Een schoone uit den
Elzas feliciteert Jean Schmitt, die op
zijn 88sten verjaardag van generaal
Delègue te Vincennes de militaire
medaille ontving als oud-strijder uit
den oorlog van 1870
FEUILLETON
(Een geval uit de practijk van inspecteur
Sanders, lid der Centrale
Recherche),
door
UDO VAN EWOUD.
13)
„Ja, een paar kleinigheden", antwoord
de Sanders rustig. „De moordenaar heeft,
vermoedelijk na de daad te hebben ge
pleegd, het Centraal Station opgebeld om
te informeeren, of er bagage van den ver
moorde was aangekomen. Ten tweede droeg
de dader gummihakken van een geheel
nieuw soort, dat pas enkele weken in den
handel is...." Hij liet dr. Jurrians de fo
to's zien en deze was nu een en al belang
stelling.
Van het sarcasme in zijn toon was niets
meer te bespeuren, toen hij, den inspecteur
welwillend op den schouder kloppend, op
merkte: „Dat is goed werk, Sanders M'n
respect! Als ik je met het een of ander be
hulpzaam kan zijn, ben ik geheel tot je
dienst. Je geeft toch zeker geen ruchtbaar
heid aan deze ontdekking? Als het morgen
bekend wordt, dat de dader gummihakken
van een zeer bijzondere soort droeg, heeft
deze niet veel anders te doen dan ze zoo
snel mogelijk te verwijderen."
„Meneer Wils en ik kennen elkaar al lan
ger dan vandaag", stelde de inspecteur hem
gerust. „Hij weet even goed als ik, wat
wel en wat niet voor publicatie geschikt
is".
„Daar twijfel ik geen moment aan",
hahstte dr. Jurians zich te verzekeren. „Het
gaat ook niet speciaal om meneer Wils; ik
sprak meer in 't algemeen....
Enfin,'ik behoef een ouden politierot als
jij daar ook eigenlijk niet op te wijzen."
Hij liet zich van het schrijfbureau glij
den en rekte zich uit, waarna hij zijn si
garet zorgvuldig m het aschbakje doofde.
„Nou, mijn taak is voorloopig ten einde.
Jammer eigenlijk, want het geval interes
seert me. We worden den laatsten tijd niet
verwend met duistere zaken en als er eens
wat is, blijkt het uitsluitend werk voor de
recherche. Nochtans Sanders, zou je me
een genoegen doen -e op de hoogte te hou
den. Ik loop vandaag of morgen nog wel
eens aan om te hooren hoe ver je gevor
derd bent met je onderzoek, tenzij ik mor
gen in het avondblad mocht lezen, dat de
dader al gearresteerd is
„Zoo gauw zal het waarschijnlijk niet
gaan, dokter", antwoordde de inspecteur.
„Dit is geen zaak, die in twee dagen een
ontknooping brengt Dat zult u trouwens bij
eenig nadenken zelf ook wel inzien...."
,,'t Was maar een grapje Sanders een
misplaatst grapje. Lait je niet uit je even
wicht brengen; het maakt ten slotte wei
nig uit, of de dader morgen of over een
maand wordt gearresteerd. Het slachtoffer
is toch niet meer tot het leven terug te
roepen en je zou 'e eerste niet zijn, die,
ter wille van een spoedig succes een blun
der maakteZullen wij samen een taxi
nemen, meneer Wils? We moeten toch den
zelfden kant uit en ik ben werkelijk te moe
nm nntf oon oin/i Inrwen
Verdachten.
Kort na dit onderhoud op het hoofdbu
reau van politie speelde zich rondom villa
„Vredelust" iets af, dat de sluier van ge
heimzinnigheid, welke over deze moord
zaak hing, nog slechts verdichtte
Het grijze huis lag eenzaam in de win-
tersche verlatenheid van den Amstel. Hoe
wel de wind naar het Zuid-Westen was
gedraaid en zware wolkenbanken en een
sterk gestegen temperatuur op regen duid
den, .was de sneeuw in den uitgestrekten
tuin nog niet geheel ontdooid. Slechts op 't
grintpad, dat naar de zware huisdeur leid
de, waren hier en daar open plekken zicht
baar en op de gazons stak reeds wat win-
tersch gras door het inmiddels poreus ge
worden sneeuwdek heen, maar de kale tak
ken van struiken en boomen gingen nog
gebukt onder hun zware vracht, welke
langzaam te druipen begon. De maan, in
het laatste kwartier, zag af en toe kans
zich even vrij te maken van het wolkenge
vaarte, dat de krachtige Zuidwester langs
den nachtelijken hemel joeg en op zoo'n
oogenblik lichtte het oude huis met den
besneeuwden tuin dan even op uit de
dichte duisternis rondom.
Voor den enkelen automobilist, die in
den laten avond voorbij suisde, verried
niets de aanwezigheid van een levend we
zen in of nabij „Vredelust". Het hooge hek
voor de oprijlaan was gesloten, achter geen
der vensters aan de straatzijde brandde
licht en de gordijnen waren neergelaten.
Sanders had het niet noodig geoordeeld
het huis, waarin de moord had plaats gehad
langer te laten bewaken. De politiepost was
sinds den middag opgeheven en de huis
houdster. iuffrouw Keizer, die voor geen
geld ter wereld den nacht alleen wilde
doorbrengen in een perceel, dat nog slechts
kort tevoren het terrein was geweest van
een zoo vreeselijk misdrijf, was in den
vooravond weer ïaar haar zuster in de P.
C. Hooftstraat gegaan.
Desondanks echter lag „Vredelust" op
dit late avonduur, dat zelfs de hoofdstede
lingen reeds lang naai huis had gedreven,
niet van alle menschen verlaten. Een klei
ne, donkere gestalte, die voorzichtig aan
de uiterste grens van den grooten voor
tuin over het hek was geklommen, sloop
in gebukte houding onder de struiken en
heesters door, waarbij hij echter niet kon
voorkomen, dat een deel van de sneeuw
laag zich bij de geringste aanraking van
de takken losmaakte en op zijn gebogen rug
of op den hoog opstaanden kraag van zijn
jas terecht kwam.
Aan het eind van zijn tocht, daar waar
de rij heesters de achterzijde van het huis
bereikt had, schudde hij zich even af als
een natte poedel en na zich nauwkeurig
overtuigd te hebben, dat hij alleen was
en niemand hem hier bespiedde, scheen hij
den afstand te meten, welke hem nog van
de villa scheidde. Slechts een seconde
aarzelde hij; het volgende oogenblik had
hij met een paar groote sprongen het pad
langs het huis overgestoken en nu bevond
hij zich aan de achterzijde in de schaduw
van het groote gebouw, waarhij van de
straatzijde niet meer te zien was.
Een electrische zaklantaarn flitste aan
en teekende een kleine, helle lichtcirkel
op de groote glazen deur met spanjolet
sluiting. De man, die hier vrijwel geruisch-
ioos in den nacht zijn inbrekerswerk ver
richtte, bleek een volleerd vakman te zijn.
De groote zekerheid, waarmee hij optrad
en zijn snelheid van handelen bewezen,
dat hij dergelijke karweitjes meer bij de
hand had gehad en het eenvoudige slot
hem niet de minste hoofdbrekens kostte.'
Handig schoof hij een eindje touw, na een
gaatje te hebben geboord, boven voor de
deur tot de lus aan het eind de knop van
de spanjolet aan de binnenzijde had bereikt
Een korte ruk en de deur sprong open.
Het volgende oogenblik stond de man
in de eetkamer van „Vredelust". De zware
gordijnen voor de glazen deur waren,
evenals dezen morgen, toen juffrouw
Keizer den vermoorden vreemdeling op
den divan had ontdekt, dicht geschoven,
zoodat hij zich vrijelijk kon bewegen zon
der van buiten te worden gezien. Ook zon-
oer de gordijnen echter zou de kans daarop
al zeer gering zijn geweest, want in de
weilanden achter „Vredelust" kon op dit
nachtelijk uur bezwaarlijk een levend
wezen worden verwacht.
Even speelde de lichtstraal van de elec
trische zaklantaarn door het ruime vertrek;
zij bleef een oogenblik op den divan rusten
daarna op het groote dressoir, deed voor
enkele seconden de tafel, schoorsteen en
fauteuils uit de dichte duisternis opdoe
men om tenslotte op het schrijfbureau ge
richt te blijven, waarvan elk onderdeel
nauwkeurig werd belicht. Op het blad
lagen slechts enkele papieren, welke door
een paar slanke zorgvuldig gehandschoeide
vingers haastig werden doorgebladerd,
daarna werden de laden een voor ee*n
open getrokken, waarbij een paar stukken
ir de binnenzak van den man verdwenen
en tenslotte richtte de lichtbundel zich
zelfs op de papiermand onder het bureau
doch deze bleek leeg te zjjn.
(Wordt vervolgd).
