DR. COLIJN
TE AROSA.
Valsch spel
Een Ch.neesche vuurwerkfabriek vliegt in de lucht Deze ramp te Rembang,
aan de Noordkust van Java. kostte 38 personen het leven - Een overzicht
van de ontzettende ruïne, welke door de explosie werd aangericht
Een zeiozome narcis, oe «bcariet Hei>ection», op de bloemententoon
stelling «Winterflora» in het Krelagehuis te Haarlem, georganiseerd
door de A'gemeene Vereemgrng voor Bloembollencultuur
Een groep Belgische studenten van de Brusselsehe universiteit, die een bezoek
aan ons land brengt, bezichtigde Donderdag te Utrecht het anatomisch
laboratorium van prof. dr A J. P. van den Broek (tweede van links)
Als het stormt langs onze kusten. Te Scheveningen kwamen
de golven Donderdag tot aan den Boulevard
«tns Ascnwm wordt ooor oen Nederrandscnen gezant te Berlijn, Ridder
van Rappard. begroet bij de viering der geboorte van Prinses Beatrix
doo' de Neder landsche kolonie in de Duitsche hoofdstad
De minister president Z Exc dr. H Colijn, vertoeft thans voor
eenigen tijd te Arosa in Zwitserland. De staatsman gedurende
een wandeling in dit bekende wintersportcentrum
FEUILLETON
Naar het Lngelsch van
ANNIE S. SWAN.
42)
Sprule gaf geen antwoord en mevrouw
Safford deed een stap in de richting van
de andere kamer.
'k Vraag excuus mevrouw, maar ik
heb mijn orders. Er mag niemand binnen
komen, heeft mijn meesteres gezegd.
Sprule sprak kalm, maar beslist.
Doch alvorens zij iets kon doen of zeg
gen, verscheen Jessie zelf op den drempel.
Je kunt gaan, Patience, zeide zjj.
Wilt u binnenkomen, Mrs. Safford?
Patience verliet langzaam en onwillig
de kamer.
Het spijt mij, dat ik thans niet met
u kan praten, Mrs. Safford, en u zoudt
mij een groot genoegen doen als u dit ook
niet van mij vergt. Geloof mij, op het
oogenblik is het volkomen nutteloos.
Maar wat ben je eigenlijk van plan?
Als ik mij niet vergis wil je het huis
verlaten?
Ik blijf maar één nacht weg, ant
woordde Jessie kalm, ik ga naar mijn
moeder. Zij is vanavond thuis gekomen,
maar te laat om nog naar hier door te
reizen. Zij logeert in hotel Brown.
Dat zal je man toch goed moeten
vinden, Jessie. Hij zal het niet toestaan.
Ik zal hem laten roepen.
Ik wil hem zelfs niet zien. Ik heb Wil
liam mijn orders gegeven. De auto is over
tien minuten voor. Neen.... ik ga niet
voor goed, alleen maar voor vannacht. U
ziet dat wel aan mijn reiskoffertje, dat is
alles wat ik meeneem. Wilt u mij nu alstu
blieft alleen laten?
Maar lieve, denk eens na. Je bent
een getrouwde vrouw. Je moet ook met
anderen rekening houden
Jessie keerde zich om met een minach
tenden trek om den mond en nam haar
bontmantel van den stoel waarop zij hem
nonchalant had neergeworpen.
Ik zie, dat u mij niet begrijpt, zei zij
kalm. Mag ik u verzoeken om Hugo hier
vandaan te houden? Ik wil hem niet zien
noch met hem spreken. Begrijpt u niet,
dat ik hier weg moet om den toestand on
der de oogen te kunnen zien? U beziet de
zaak maar van één kant. En dat is niet van
den mijne. Maar er komt een tijd, dat men
ook daarmede rekening zal hebben te hou
den. Laat mij nu alleen:
Mrs. Safford keerde zich om en ging de
kamer uit. Voor het eerst in haar leven was
zy verslagen. Iets dat sterker was dan zij
zelf, ha^ haar uit de oogen van een an
dere vrouw aangestaard. Het was de tra
gedie van een vrouweziel.
Niemand zag de meesteres van Hardecres
d:en avond vertrekken. Zij liep zacht de
trappen af, gevolgd door Patience Sprule,
die haar reiskoffertje droeg, stapte in de
wachtende auto en reed weg.
Hugo Safford hoorde den wagen in de
verte wegrollen, en zijn gelaat was dat van
een man, wiens lot beslist is. Hij durfde
zijn vrouw niet onder de oogen te komen
en zijn moeder had hem aangeraden haar
stil haar gang te laten gaan.
Toen Hugo Safford den avond van den
volgenden dag thuis kwam van een langen
eenzamen tocht, vertelde Ricketts hem, dat
zjjn vrouw en Mrs. Hamlyn juist gearri
veerd waren. Op het zelfde oogenblik ver
scheen Mrs. Hamlyn, die bij het raam op
zijn thuiskomst gewacht had en wenkte
hem. Hij vloog naar boven en zij bracht
hem in een kamertje op de eerste verdie
ping.
Ik heb Jessie teruggebracht, sprak
Mrs. Hamlyn tot Hugo.
Haar stemklonk droevig, maar er lag
geen verwijt in haar oogen.
Mag ik nu direct naar haar toe gaan?
vroeg hij grettig. U weet niet wat het hier
vandaag voor mij geweest is! De hel kan
niet erger zijn. Moeder is vertrokken. Ik
voelde, dat zij moest gaan als Jessie terug
zou komen.
Dat is verstandig van je. Voorloopig
tenminste zal het beter zijn, als Jessie
haar niet te dikwijls ziet. Als ik je een
goeden raad mag geven, Hugo; ik zou voor
enkele weken met Jessie op reis gaan; als
het mogelijk is morgen al, zoodat jullie
samen eens een tijdje alleen bent om
elkander beter te leeren begrijpen.
Ja, ja, zei hij gretig. Er is niets, dat
ik niet zou willen doen, Mrs. Hamlyn, om
deze zaak in orde te brengen. En ik heb
Jessie werkelijk lief. Bij alles wat mij
dierbaar is, het is zoo! Ik zou alles ter
wereld willen geven als zij in mij wilde
gelooven.
De tijd heelt alle wonden. Zij is diep
gewond en heeft een trotsch hart. Maar
ik zal je helpen zooveel in mijn vermogen
is. Zij hoopte, dat zij je bij haar thuis
komst onmiddellijk zou zien.
Hij keerde, zich om en liep langzaam
de trappen op. Daarna ging hij haar
boudoir binnen, maar Jessie was daar niet;
zij was in de kamer er naast.
Hij sloot de deur en toen zij opkeek,
ontmoetten hun oogen elkaar.
Heb je moeder gesproken? vroeg zij
zachtjes.
Ja. Wat moet iik doen, Jessie? Zég
het mij. Ik lig aan je voeten! Doe met
mij wat je wilt.
Haar lippen beefden.
Het is een afschuwelijke geschiedenis.
Het was.... het was wreed voor mij; maar
ik heb ook verkeerd gedaan, Hugo, omdat
ik met je trouwde, terwijl ik niet genoeg
van je hield. Maar wij kunnen niet meer
scheiden. Wij zijn voor altijd aan elkander
gebonden. En bovendien, wij zullen na
eenigen tijd niet meer met ons beiden al
leen zijn.
Hij wilde t haar in zijn armen sluiten.
Maar zij wéerde hem zachtjes af.
Nog niet, Hugo, nog niet. Ik.... ik
zal mijn best doen, maar het is een moei
lijke weg. Maar als je me een poos mee
op reis neemt en niet te veel van mij
raagt, zal ik misschien in staat zijn op
nieuw te beginnen. Het is het eenige, dat
v/ij kunnen doen. Wij hebben beiden schuld
en daarom kunnen wij elkander niets ver
wijten. Er kan tenminste vrede tusschen
cns bestaan.
Maar hij ging nog niet weg. Er was een
edeler gevoel in hem ontwaakt: zijn liefde
voor Jessie, langzaam, maar ^ladig ge
groeid, kwam nu met volle Kracht naar
hoven en Hugo Safford bevrijdde zichzelf
voor altijd van de slavernij, waaronder hij
steeds gebukt ging.
Een uur later kwam Mrs. Hamlyn hem
cp de trap tegen en ging hem zwijgend
voorbij, omdat zjj zijn vochtige oogen zag.
EINDELIJK VREDE.
Lucy Deedes zat in den tuin van hun
huis, terwijl haar ijverige vingers druk
bezig waren met een fraai handwerk. Een
aardig, handig meisje kwam haar het ser
vies brengen, daar zij op mooie, warme
zomerdagen altijd de thee buiten gebruik
te. Als zijn bezigheden het toelieten, kwam
haar broer eveneens zijn koje thee bij haar
drinken.
Ik zal nog vijf minuten wachten, Ella,
dan kan je den theepot brengen, zei zij tot
het meisje.
Ella trippelde weg, maar kwam bijna
onmiddellijk weer terug, gevolgd door een
bezoekster, een tenger meisje in een een
voudig japonnetje, een grooten hoed diep
over de oogen. Haar gezicht stond bleek.
Alstublieft, miss Culwyn.
Lucy stond op om haar bezoekster vroo-
lijk te begroeten.
Hoe gaat het met je, lieve? Ik zei
toevallig vanmiddag nog tegen Herbert,
cat het al zoo lang geleden was, sinds wij
je gezien hebben. Wat heb je toch al dien
tijd gedaan?
Leeghoofden voor onmogelijke exa
mens voorbereid, antwoordde Annabel
boos. En ik voel me echt uitgeput.
Lucy stelde geen enkele vraag. Zij zag,
dat het meisje vermoeid was. De blik in
haar oogen zei meer dan genoeg en sprak
van méér dan lichamelijk lijden.
(W< rdt vervolgd).
