De avontuurlijke
opdracht
Het stoHeiijk-overschot van generaal
ludendo'ït op het sterfbed in het
ziekenhuis «losephinum» te München
Het Lorenz-baken met de drie korte golf zendmasten voor bimdlanding op het vliegveld Schiphol is ge*
reed Thans worden proeven genomen
Toilet maken. Een waardig besluit van het eerste trimester op de
kleuterschool bij het begin van de Kerstvaeantie
3)e Êdd^cHeGoii/fccmt
Het Fritz Hirsch gezelschap voert thans In den Prlncesseschouwburg
te Den Haag de Mozart ope ette op «Ein veilchen au» der weise stand»,
waarvan hierboven een aardige scène
Woensdag 29 December as wordt oe
Maasbrug bij Hedei geopend Drie
foto's uit de geschiedenis der oever*
verbinding Boven: de weg over het
ijs in 1933; midden: de eerste werk
zaamheden van den bouw; onder: de
n-euwe b'uo oe-eed
Het praaigrat van Engeib echt II van Nassau en Cunenbe>g
van Baden in de Prinsenkapel van de Groote Kerk te Breda,
dat gerestaureerd wordt en waaronder xtch de grafkelder
bevindt, waarnaar thans een nader onderzoek wordt ingesteld
FEUILLETON
Naai bet Engelsch bewerkt
door
J. VAN DER SLUYS.
(Nadruk verboden)
63)
Zijn linkerhand legde zich beschermend
om haar middel; zijn rechterhand pakte
haar arm met een kalm, waarschuwend
drukje. Zijn rug was naar de kast gekeerd
Zijn lichaam beschutte haar.
Op dat oogenblik drong het tot haar
door dat Elsie hem op de hoogte gebracht
moest hebben. Hij wist, dat Drayton hier
was en dekte haar als een schild.
Ze waren op het oogenblik buiten het
schootsveld van Drayton's schuilplaats in
de kast. Waarom had hij niet gevuurd toen
Lin was voorbijgerend. Was het te vlug in
zijn werk gegaan, of broedde deze duivel
op boozer plannen? Ze kon het niet zeggen
en ze durfde niet denken aan wat zich ver
der zou afspelen.
Waar is Poole? vroeg Lin.
En meteen hoorden zij Poole's sleutel in
het slot.
Op het eerste geluid draaide Lindsay
Marian vliegensvlug om en duwde haar
met alle kracht zoodat zij door de open
ruimte tusschen hem en de open kamerdeur
zeilde.
Poole, bij de buitendeur van de flat, zag
haar met uitgestrekte handen komen, toen
struikelen en vallen. Als een blok kwam ze
voor zyn voeten neer op hetzelfde moment,
dat het schot knalde.
Een tweede schot klonk, een geschreeuw
en gesplinter van hout.
Poole hielp in het voorbijgaan miss Ray-
ne overeind en ijlde de zitkamer binnen.
De deuren van de linnenkast stonden open.
Een deinende chaos van armen en beenen
en golfstokken, openbaarden zich aan zijn
blik. Hij herkende mr. Trevor's beenen in
een vreemde broek en mr. Trevor's stem,
die zijn naam riep. De rest van de kast
scheen geheel gevuld met een grooten,
krachtigen man, die als een waanzinnige
stond te trappen.
Poole kreeg tweemaal een veeg uit de
pan en tusschen die twee schoppen door
viel opnieuw een schot, dat een venster
verbrijzelde. Er klonk gerinkel van glas, dat
toen een geluid alsof er iets met een krak
afknapte, daarop een gehuil van woede en
pyn.
Ten slotte Lindsay Trevor's stem.
Ziezoo! Ik heb zijn arm gebroken. Je
hebt nu zeker wel genoeg, Drayton? Smijt
de revolver in de kamer. Ik heb hem zóó,
dat ik zijn anderen arm zal breken als hy
nog wat probeert.
Woest protesteerend haalde ze hem uit
de kast. Toen was hy opeens stil en slap.
Lindsay riep door de open deur:
Marian, is het goed met je?
Ja, klonk het terug, wat zwakjes.
Hij ving een glimp van haar op, met
Elsie's arm om haar heen, en heel bleek.
Een van jullie moet telefoneeren. Hij
noemde een nummer. Zeg, dat we hem
hebben en dat ze een dokter meebrengen,
omdat zijn arm gebroken is.
De man, die zichzelf Drayton genoemd
had, keerde zich om in den stoel waarin
ze hem hadden ïeergezet.
-= Mijn eigen dochters, notabene! ont
snapte hem op een toon van onbeschrijfe
lijke bitterheid.
Lindsay zag, dat Marian's gezicht nog
witter werd.
Je weet heel goed, dat het je dochters
niet zyn, dat je ze met je doortrapte, ge-
meene leugens heb geterroriseerd en dat
Lee Abinger hun vader was.
Lin is dat waar? hijgde Marian.
Absoluut. De papieren waaruit dat
onweerlegbaar blijkt, zaten in dat schilderij
van jou, Elsie. Daarom heeft je moeder den
achterkantdichtgeplakt je zei immers,
dat dat het laatste was wat ze gedaan heeft.
Nu, het verlost jullie van de nachtmerrie,
dat jullie kinderen zoudt zijn van dit indi
vidu. Zooals ik al zei, jullie vadei heette
Lee Abinger, een veelbelovend helaas jong
gestorven Amerikaansch kunstschilder. Jul
lie arme moeder moet na zijn dood een
van de vele slachtoffers van dezen on-
mensch geworden zijn. Zeg Elsie, wil je nu
alsjeblieft dat nummer draaien. Vraag
naar kolonel Garratt. Zeg, dat het heel
dringend is.
De telefoon bevond zich in de hall. Ter
wijl Elsie haar boodschap herhaalde, hoor
de ze door de open deur achter zich Lind
say op gedempten toon iets tegen Poole
zeggen, maar ze kon niet verstaan was het
was.
Ja, ik moet. kolonel Garratt spreken,
vervolgde ze. Het is dringend heel
dringend.
Naast haar kwam Marian's zenuwachtige,
gejaagde stem:
O. hij is flauwgevallen!
Elsie wendde het hoofd om. Ze kon Poo
le's geen-spier-vertrekkend gezicht zien en
iets van Lindsay's schouder en tusschen
hen Drayton, voorover gevallen en in el
kaar gezakt.
Toen kwam Garratt's snijdende stem van
den anderen kant van de lijn.
Ja? Wat is er? Wat is er?
Ik telefoneer van Lindsay Trevor's
flat ik heb een mededeeling van hem
voor u. Drayton is hier ze hébben hem.
Zijn arm is gebroken. Lindsay vraagt of
u een dokter meebrangt.
Ze hoorde nog net Garratt's scherp:
Waarom belt hij zelf niet op? Zeg hem,
dat hij aan de telefoon komt!, toen er in
de kamer 'n soort heksenketel losbarstte:
de bons van een vallenden stoel, een uit
roep van Lindsay, een sinister, schor ge
brul.
Ze liet den hoorn vallen en zag Drayton,
een hooge gestalte, met verwilderde haren
en ontredderde kleeren met de revolver
waarvan hij blijkbaar kans had gezien zich
in een onbewaakt oogenblik meester te ma
ken in de linkerhand. Marian stond in
de deuropening en gilde. De volgende se
conde stond zyzelf daar ook en keek de
kamer in.
De stoel, waarin Drayton gezeten had,
was omgesmeten. Poole lag op handen en
knieën, een eigenaardige uitdrukking van
verbazing op zijn houten gezicht. Lindsay
maakte zich in gebukte houding tot een
stormaanval gereed.
Drayton stond by het verbrijzelde ven
ster, de revolver zwaaiend in zijn hand. Hij
vuurde op Lindsay en miste. Even bleef hij
in zijn oude, gebogen houding, alsof hy
zijn laatste krachten spande om zijn tegen
stander te bespringen en daarop, vóór Lind
say hem bereiken kon, draaide hy zich om,
en dook met luid gekletter en gerinkel van
verder brekend glas door de kapotte ruit.
Er was een seconde \an stilte van
drukkende, beklemmende stilte waarin
flauw Garatt's stem krassend uit de ver
laten telefoon klonk.
Met een schok vermande Lindsay zich
en kwam in beweging. Hy snelde naar het
verwoeste venster, keek behoedbaam om
laag, doch deinsde met een gesmoorden
kreet van ontzetting achteruit.
De „Gier" die een laatste wanhoopspo
ging had gewaagd om aan den vergelden
den arm der gerechtigheid te ontkomen,
werd in zijn haastigen tocht langs de goot
pijp omlaag, belemmerd door pijn en de on
bruikbaarheid van zijn éénen arm. Hy
greep mis en met een gil, die niets men-
schelijks meer had-, stortte hij naar bene
den, op het trottoir, waar hij als een vorm-
looze massa bleef liggen.
Lindsay liep de kamer door en ging op
Marian toe. Hij legde zacht zijn arm om
haar heen en terwijl ze zich aan hem vast
klemde, stroomden de tranen over haar
wangen.
Nog met den arm om haar schouder,
voerde hy haar mee de hall in en nam
den hoorn op....
EINLE.
