KONING LEOPOLD
TE LONDEN.
De avontuurlijke
opdracht
Twee vorsten ontmoeten elkaar. Koning George van Engeland
was op het Victoria Station te Londen aanwezig ter begroeting
van Koning Leopold van België bij diens oHicieel bezoek aan
Engeland
De begrafenis van kolonel J. J. van Santen, chef van den staf
Prof dr. B. H Molkenboer OP. tijdens zijn rede bij de onthulling van Bij Vondels standbeeld in het Vondelpark te Amsterdam werd Woensdag- van ^et hoofdkwartier van het veldleger, had Woensdag te Den
het Vondel gedenkteeken in den gevel van het gebouw der Effecten- middag een herdenkingsplechtigheid gehouden. Een overzicht tijdens de rede Haag plaats. Achter de rouwkoets werd het paard van den
beurs te Amsterdam van den dichter DAM Binnendijk overledene meegevoerd
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt
door
J. VAM DER SLUYS.
(Nadruk verboden).
34)
Hij legde den hoorn neer en keek Lind
say grijnzend aan.
Niet slecht, hè? klonk het zelfvol
daan.
Ik begrijp niet....
Restow hief zijn handen omhoog.
O, neen, ik vergat het. Die scholen
ook, je leert er wie de slag van Waterloo
gewonnen heeft, maar de taal van Napo
leon te spreken, ho-maar! Fransch onvol
doende! Ba, alle scholen zijn één pot nat.
Het leven is de eenige school!
Hy nam de telefoon opnieuw en deed
een wanhopige poging om aansluiting te
krijgen met madame Paravicini's apparte
ment. Na tegen drie verschillende perso
nen te hebben geschreeuwd: Neen
madame Pavicini moet ik hebben! Neen, ik
geef geen boodschap! veranderde zijn stem
plotseling en werd zoo bloem-zoet, dat
Lindsay die niet herkend zou hebben. Te
gelijk ging hij van Fransch weer in En-
gelsch over.
Jij daar, Gloria?.... Neen maar, dat
is prachtig! Mij secretaris vertelt me dat
ik je kan feliciteerenWat zeg je? O,
neen, neen, neen! Ik kan de zon best in
het water zien schijnen. Ik heb zelf ook
zekere verheugende vooruitzichten.... Ze
dineer» vanavond met me.... Ja, zij en
haar moeder.O ja, ja een jong meis
je piepjongJa blond en bedeesd
een bescheiden viooltje ja met
den dauw er nog op! Ja een volgenden
keer hoor. Ik weet, dat je mij het aller
beste wcnscht!
Toen het gesprek afgeloopen was, bul
derde hij van het lachen.
Haha! Daar vliegt ze in! Ze kookt van
woede! Spinjaloersch is ze....
Precies om tien minuten over achten
daalden ze de trappen naar de lounge af.
Restow ging zoo staan, dat hij de heele
ruimte overzag, met zijn rug tegen een pi
laar, met goud- en blauw mozaiek inge
legd.
Lindsaj oordeelde, dat, zooals hij daar
stond, groot en breed en autoritair, de ver
wachte jongedame een alleszins gerecht
vaardigd excuus zou hebben om zich
schuchter te toonen. Hij zelf keek met ge
amuseerde belangstelling om zich heen,
nieuwsgierig naar wat er gebeuren zou als
madame Gloria verscheen.
Het was vol in de lounge. Lindsay zag
de gas»en langs zich schuiven; toen werd'
zy'n aandacht opeens getrokken door een
groepje Engelschen, dat juist binnen
kwam. Zijn hart begon wild te kloppen.
Het volgende oogenblik hield hij zich met
boosaaroigen zelfspot voor, dat als hij in
ieder donkerharig meisje Marian Rayne
weende te zien, hij beter deed een kamer
te bespreken in het dichtsbijzijnde krank
zinnigengesticht.
Het meisje stond met den rug naar hem
toe. Ze droeg een zwarte avondjapon; ze
had Marian's lengte en Marian's houding
dat ondefinieerbare, dat Marian van
alle andere meisjes onderscheidde en dat
zoo sterk tot zijn hart sprak.
Hij kreeg een heftigen schok. Ze keerde
zich om en haar blik ontmoette zijn oogen.
Het was Marian even bleek als de laat
ste maal, dat hij haar gezien had een
schimmige schaduw van het bloeiende
meisje, waarmee hij verloof was geweest,
met diepe kringen onder de oogen, die
haast aan gekneusde plekken deden den
ken. Ze kwam een stap naar voren en
bleef weer staan, haar oogen als gehecht
aan Lindsay.
Ontsteld keek hij terug Het meisje was
Marian en het leed geen twijfel, dat ze
hem herkend had. Misschien een halve mi
nuut duurde die blak van herkenning. Toen
strekte ze met een hulpeloos gebaar, alsof
ze zich wilde vastgrijpen, de hand uit en
gleed op den grond.
Lindsay was halverwege de plek waar
ze lag, toen het tot hem doordrong, dat
wie Marian ook te hulp mocht komen, hij
de laatste was, die dat moest doen. Hij
dwong zich om stil te staan. Een forsche
oudere heer, een Engelschman blijkbaar,
had haar hoofd tegen zijn knie gesteund.
Een dame met een spits gezicht, bleek
blauwe oogen en zandkleurig haar, wuifde
haar met een zakdoek koelte toe. Haar
hoofd viel omlaag. De oogen waren geslo
ten. De donkere wimpers rustten op de
kleurlooze wangen.
En toen bewoog ze en opende de
oogen weer. Een lange, afgrond-diepe blik
ging langs hem heen.
Hij was niet in staat geweest zijn oogen
van haar profiel af te houden en eenmaal,
toen ze haar hoofd omwendde, was het
tot zijn groote ontsteltenis doorgedrongen
hoe mager ze geworden was. Daarna had hij
niet meer naar haar durven kijken.
Aan alle dingen komt ten slotte een
eind. De dames werden in een taxi gezet
en Restow, die in een bovenste beste stem
ming was, wilde met alle geweld naar het
hotel wandelen. Onderweg snaterde hij
aan een stuk door, vertelde wonderlijke
histories van operazangers en zangeres
sen, die in zijn veelbewogen leven zijn pad
hadden gekruist. Lindsay deed alsof hij een
en al oor was. Toen zij het hotel bereik
ten, was hij nog steeds aan het woord,
maar bij zijn appartement gekomen, werd
hij plotseling stil. Een salon scheidde zijn
kamer van die van Lindsay.
Restow liep naar zijn eigen deur, open
de die, knipte het licht aan, stapte over
den drempel en sloot de deur weer, alles
zonder een woor dte zeggen.
Lindsay had zijn hand aen zijn eigen
schakelaar, toen de deur van de aangren
zende kamer eenklaps openging. Hij keer
de zich om en zag Restow staan, met een
grijnslach op zijn gezicht.
„Morgen weiger ik een duel", kondigde
hij aan. „Pff!"
Hij maakte een grimas en verdween, de
deur achter zich dichtslaand.
Lindsay kleedde zich uit en ging naar
bed, maar na een uur had hij nog geen oog
dicht gedaan. Hij stond op en liep naar de
zitkamer om een boek te halen en benijd
de in stilte Restow om zijn luid gesnurk.
Toen hij een half uur gelezen had, begon
hij slaperig te worden. De letters werden
nevelig steeds neveliger soms sche
nen er opeens groote, grauwe vlekken te
zijn. Hij merkte, dat hij even was inge
dommeld en strekte de hand uit om het
licht uit te doen. Door de activiteit werd
zijn geest een oogenblik helderder, maar
toen vervaagde alles in zijn gedachten; het
was of een bewegend duister ze weg
spoelde. Hij hoorde het zachte klotsen van
die golven van donkerte, als op zand
toen harder met een regen van schuim te
gen een rots een schuren van steen op
steen.
Hij opende de oogen en staarde in de
duisternis. Hij was klaar wakker, maar het
geluid, dat er in zijn droom was geweest,
duurde voort. Het kwam van een plek, een
paar meter van zy'n hoofd verwijderd. Er
klopte iemand aan de deur. Neen, klop
pen was niet het juiste woord dat was
veel te sterk uitgedrukt; het was een
zwak, aarzelend geluid.
Lindsay glipte zwijgend 'het bed uit. Hy
moest weten wie om twee uur in den mor
gen bij zyn deur was. Hij wilde zien zonder
gezien te worden. Als hij er in slagen kon
zijn weg naar de deur van de zitkamer te
tasten, en die geruischloos te openen, zou
hem dat misschien gelukken. Hij had er
slag van om in het donker den weg te vin
den. Zonder tegen iets aan te botsen, be
reikte hij de deur van de zitkamer, draaide
den knop om, zette de deur op een kier en
keek naar buiten.
(Wordt vervolgd).
Bij de ernstige vliegramp te Ostende zijn elf slachtoffers te betreuren. De
wrakstukken van het vernielde toestel op de plaats der onheils
