In
De
avontuurlijke
opdracht
Maandagmiddag vond de promotie plaats van de door den Senaat der Amsterdamsehe Universiteit ter gelegenheid
van de Vondelherdenking benoemde eere-doctoren in de letteren en wijsbegeerte V.lnr: prof. dr. A A. Verdenius,
prof. dr. i. H Scholte, dr. Georges Duhamel (Parijs), rector magnificus prof. dr. A. H. M J. van Rooy. president-
curator dr. W. de Vlugt, prof. ér. Th. Frings (Leipzig), prof dr. Aug. Vermeylen (Gent), sir Herbert Grierson
(Edinburg), prof. dr. B. H. Molkenboer (Nijmegen), prot. dr. N. A. Donkersloot, prof. dr. A. W. de Groot en dr.
C. R. de Klerk (Amsterdam)
De geweldige bandjir, welke Tampanoeli op West Sumatra teisterde, is de hevigste sinds menschen-
heugenis. De rivier Mompang werd veranderd in een menigte neergesleurde woudreuzen
De delegatie, welke Maandag ten paleize Soestdijk het huwelijksgeschenk der Kon. Landmacht aan het Prinselijk Echtpaar aanbood,
-verlaat na de aanbieding het "paleis, waar Z K. H Prins Bernhard zijn gasten op het bordes uitgeleide deed
Meer dan 200 personen werden gedood bij het jongste luchtbombardement van
Barcelona. Een der groote huizen, welke door de ontploffingen geheel vernield
werden
De Koning en de Koningin van Enge
land verlaten het kerkgebouw te Wal
den Bury, waar het vorstelijk echtpaar
het weekend doorbracht
Het huwelijksgeschenk der Koninklijke Landmacht aan het Prinselijk Echtpaar, bestaande uit
een kamerscherm, werd Maandag door de desbetreffende commissie onder leiding van luit
generaal jhr. W. Röell (x) ten paleize Soestdijk aan Hunne Koninklijke Hoogheden aangeboden
FEUILLETON
Kaai het Engelsch bewerkt
door
J. VAK DER SLUYS.
(Nadruk verboden).
32)
Restow pakte hem bij de schouders en
schudde hem onzacht heen en weer,
Ze is teruggegaan naar het circus
over drie dagen treedt ze in Parijs op.
Gloria Paravicini Première Dompteuse
van de bewoonde aarde de Python Ko
ningin de Slangerbezweerster Tijger-
temster - Joost mag weten hoe ze zich
noemt! En nu wil ik haar verrassen in Pa
rijs, snap je? Hij duwde Lindsay weg.
We zullen zien, waar het op uitdraait
we zullen zien! Ga jij je koffer nu maar
pakken, brave kerel!
HOOFDSTUK XXII.
Lindsay ging naar Parijs met een ge-
waarwo-ling of hij vacantie had. Door
Drayton achter te laten en er met Restow
op uit te trekken, voelde hij zich, alsof hij
uit de gevangenis kwam. Ze hadden een
kalmen overtocht en een ontmoeting, die,
tenminste voor Lindsay, zeer onverwacht
was.
Hij stond langszij «aar het olie-achtige,
loodkleurige water te kijken, toen zijn arm
aangeraakt werd. Hij draaide zijn hoofd
om en bevond zich vlak bij een dame, wier
mooie, donkere oogen in de zijne blikten.
Wat een gelukkige ontmoeting! zei een
stem met een sterk Fransch accent.
Lindsay had de tegenwoordigheid van
geest om aangenaam te glimlachen, maar
deed tegelijkertijd een stap achteruit. Daar
hij de dame nooit eerder ontmoet had, ver
onderstelde hij, dat ze een kennis van
Froth moest zijn. Terwijl hij glimlachte,
nam hij zijn hoed af, zóó dat de ander zijn
roode haren kon zien.
Gelukkig voor mij, zei hij galant en
hij vergat niet zijn stem hoog te laten
klinken, als die van Fothering.
De dame was een jaar of veertig, een
tenger, levendig typn Ze had fijngevorm-
de enkels en droeg dure schoenen. Ze was,
in haar zwart, eenvoudig reiscostuum het
type van de elegante Frangaise. Ze. infor
meerde, of hij naar Parijs ging, waar hij
legeerde en voor hoe lang. Hij vertelde
dat met Restow in het Paris Luxe zijn in
trek zou nemen, maar dat hij nog niet
wist hoe lang zij bleven. Hij vroeg zich af,
of hij met madame Ferrans aan het conver
seeren was. na een paar minuten nam ze
afscheid. Het incident was voorbij.
Zijn gedachten hielden zich bezig met
de vraag, of Froth veel menschen in Pa
rijs kende. En toen opeens, terwijl hij naar
den grijzen horizon staarde, liep madame
Ferrans langs hem heen. Ze bleef niet
staan. Even vóór hem aarzelde ze, sprak
op zachten toon een paar woorden en ging
weer door. Hij had geen tyd, iets te ant
woorden, het was in een seconde gebeurd.
Wees voorzichtig, mon ami hy ver
denkt u, had ze gezegd.
Lindsay ging met een opgelucht gevoel
grootte van een bescheiden achterlicht van
een fiets, gloeiden aan madame Gloria's
de boot af. Op de landingsbrug stond Re
stow terzijde om madame Ferrans te laten
passeeren. Ze mompelde: Merci, mon
sieur, zonder blijk van herkenning. Lind
say nam er goed nota van.
Het was kort na zes uur, toen hij aan de
deur van madame Paravicini's zitkamer
aanklopte. Restow had Lindsay als zijn ge
volmachtigde op dit onderhoud afgestuurd
en hem een heele serie instructies gegeven.
Een stem riep: Binnen! aan welke uit-
noodiging Lindsay gehoor gaf.
Hij was uiterst benieuwd om madame
Gloria te ontmoeten Hij vreesde dat ze niet
zoo exotisch zou zijn als Restow haar afge
schilderd had en meer van een gewone
sterveling zou hebben dan de opgewonden
verhalen van haar echtgenoot konden doen
vermoeden. Maar bij zijn binnenkomen zag
hij met één oogopslag, dat van het genre
Gloria Paravicini zeker geen dertien in
het dozijn gingen, maar dat zij, om in haar
eigen trant te spreken, minstens „twee hon
derd procent" van de gebruikelijke verhou
dingen was en dan no~ een schepje er op.
Midden in een rommelige kamer, bezaaid
met kleeren, bloemen, doozen, cocktail
shakers en honderd andere artikelen, trok
ze oogenblikkelyk de aandacht en hield die
gevangen.
Ze was dikker en forscher geworden se
dert het schildery met den panter gemaakt
was, maar ze was nog een buitengewone
schoonheid, een vrouw van grooten styl. Ze
droeg een shawl van fyne goudstof, met
smaragd-groene banden gezoomd, hetzelf
de groen als op het geschilderde portret.
Haar haren hingen omlaag in twee lange
vlechten, die als doorsprenkeld waren met
smaragden. Een robijn en een smaragd, ter
roomig-blanken hals. Lindsay vond alles
aan haar overweldigend en verrassend en
het meest verrassende was haar diepe alt
stem met het onvervalscht Amerikaansche
accent. Ze mocht dan den weiklinkenden
Italiaanschen naam Gloria Paravicini dra
gen dat ze in „God's own country" opge
groeid was, was zonder meer duidelijk.
Kom binnen! verzocht ze, terwijl hij
in de deuropening bleef staan.
Lindsay sloot de deur en begroette haar.
Ze had zijn hand in een greep, die den eer
bied van 'n weerspannigen leeuw afge
dwongen zou hebben. T^arop wees ze hem
een stoel. Hij voelde zich eenigzins in de
war gebracht. Hij verlangde zijn vingers
voorzichtig te kunnen strekken om te kun
nen vaststellen of er ook een paar gebro
ken waren. Het gelakte hem minzaam te
glimlachen en hij zei:
Het is heel vriendelijk van u mij te
ontvangen, madame Paravicini!
Schei uit met die maligheid! riep
Resstow's wederhelft met gefronst voor
hoofd. Toen: U bent Algy's secretaris,
nietwaar?
Ja, ik ben mr Restow's secretaris, be
vestigde Lindsay.
Dat zeg ik toch. Die beleefdheids
frasen kunt u gerust voor u houden, hoor!
Ik ontvang u niet, maar Algy's secretaris.
En ik ontvang Algys secretaris omdat ik
hem oneindig liever zie dan Algy zelf.
Vertel hem dat maar.
Lindsay was zich bewust dat hij zich in
een moeilijk parket bevond. Met tact
scheen hier niet veel te bereiken. Mis
schien was een volkomen openhartigheid
wel de beste methode.
Groria Paravini zwaaide een van haar
zware vlechten naar achteren en keek
hem met haar dwingende oogen aan.
Het eerste, dat je Algy kunt zeggen,
zei ze, is, dat ik altijd onder alle om
standigheden voor mijn reputatie gewaakt
heb en dat ik niet van plan ben me te
laten compromiteeren doordat Algy naar
Parijs komt en in de verhouding, waarin
wij tot elkaar staan in dit hotel zijn ten
ten opslaat.
Het is een heel groot hotel, pleitte
Lindsay vriendelijk.
Het is mijn hotel, verklaarde de dame
met grooten nadruk. Het is mijn hotel,
en je kunt hem uit mijn naam vertellen
dat hij hier ook zijn intrek neemt. En ver
te! hem ook, dat het is in heel Parijs
aangeplakt ik met vier ongetemde leeu
wen en een tijger optreed en als hij een
loge wil hebben om de opvoering bij te
wonen, kan hij er een krijgen met mijn
groeten met de groeten van Gloria
Paravicini. Ze liet haar hoofd rusten tegen
het roode kussen van de sofa, waarop zy
zat en keek Lindsay aan door de langste
en zwartste wimpers, die hij ooit gezien
had. Daarachter waren haar oogen helder
loom en tegelijk opmerkzaam. Ze deed hem
denken aan een van de wilde dieren waar
van ze net gesproken had de loome hou
ding, de inposante grdie, de waakzame
blik.
Ik zal het hem zeggen, antwoordde h(J.
Een eigenaardig glimlachje bewoog haar
kloek-gesneden lippen.
Hij zal dol worden, hernam ze met
voldoening. Toen ging ze eensklaps recht
op zitten, met een bruusk gebaar vallen.
Hy zal razend worden. En als hfj goed
ra?end is, vertel hem dan dat ik, zoodra
myn engagement afgeloopen is ga her
trouwen, Wordt vervolgd.
