De avontuurlijke
opdracht
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt
door
J. VAN DER SLUYS.
(Nadruk verboden).
Hij nam een bad, kleedde zich en ging
naar zijn zitkamer, waar hij de Times als
een scherm tusschen zich en Poole plaatste
en zijn best deed om het te doen voorko
men, alsof hij iets van zijn ontbijt aange
roerd had. Maar Poole, ofschoon zijn ge
zicht geenerlei emotie verried, liet zich
niet om den tuin leiden.
Lindsay duwde zijn stoel achteruit,
stond op en sprak snel, luider dan anders
omdat het spreken hem moeilijk viel. Maar
er zat niets anders op dan den toe ge wij
den bediende een verklaring te geven.
Ik heb slecht nieuws ontvangen, Poo
le. Ik zal het je straks wel vertellen. Ruim
af en blijf uit de buurt. Ik moet telefonee-
ren.
Poole vroeg niets. Toen hij heengegaan
was, liep Lindsay naar de telefoon en
vroeg het nummer van de Raynes aan. Er
lag een obstinate trek om zijn mond: hij
was vastbesloten Marian op te zoeken. Niet
om haar tot andere gedachten te brengen
neen, dank je! Ze had het beste en het
mooiste dat hij op aarde bezeten had, ka
pot gesmeten en niemand kon het heel ma
ken. Maar ze moest en zou hem de reden
vertellen. Dat was ze hem schuldig.
Hij kreeg de aansluiting en had, na eenig
wachten, een kennelijk opgewonden en
ademlooze mr. Rayne aan het toesteL
Die zei: Hallo, en toen. Ben jij daar
Lindsay?
Ja, met Lindsay Trevor, was het ant
woord. Kan ik Marian aan de telefoon
krijgen?
Dat denk ik niet.
Ja, maar het moet.
Lindsay hoorde hem zijn keel schrapen.
Het is vervelend heel vervelend.
Rayne scheen geen raad te weten met het
penibele gevaL
Ik moet haar spreken, drong Lind
say.
Weer schrappte Rayne zijn keel.
Het is verduiveld onaangenaam. Had
je eenig vermoeden?
Neen, antwoordde Lindsay Trevor.
Wat je er in geen enkele opzicht op
voorbereid?
Absoluut niet.
Het was als een donderslag aan een
helderen hemel voor haar tante en mij
het is eh ongelooflijk onaangenaam.
Ik wil Marian spreken.
Ik geloof niet, dat ze je te woord wil
staan.
De telefoonjuffrouw kwam tusschenbeide.
Drie minuten, waarschuwde ze.
Verlengt u het gesprek maar, zei
Lindsey scherp.
Hij was bang dat Rayne de gelegenheid
zou aangrijpen, om af te bellen en vervolg
de haastig:
Bent u daar nog? Wilt u Marian een
boodschap overbrengen? Ik kom vanmid
dag. Wiltvu haar dat zeggen?
Toen belde hij af Daarop telefoneerde
hij Hamilton Raeburn en vroeg hem of
hij hem noodig had op kantoor. Raeburn
deed vaderlijk, noemde hem „mijn jongen"
en verklaarde, dat hij deze week heele-
maal niet op hem rekende en besloot met:
Men groeten aan miss Marian.
Lindsay legde met een smak den hoorn
Hij had impulsief gezegd, dat hij des
middags bij de Raynes zou komen en vroeg
zich nu af waarom hij tot den middag had
uitgesteld, wat hij thans reeds zou kunnen
doen. Als Marian hem wenschte te ontloo-
pen, gaf hij haar zoo allen tijd om haar
koffers te pakken en op r$is te gaan. Bij de
gedachte dat ze hem op Rayneford zouden
zeggen dat hij zijn reis voor niets ge
maakt had, werd hij wit van woede.
Hij riep Poole, zei hem dat hij dien dag
de stad uitging en nam een taxi naar Wa
terloo. Gedurende de heele reis naar Guild
ford liet hij de laatste drie maanden de
revue passeeren, in een gi'mmig besluit de
oorzaak te vinden van wat Marian gedaan
had. Hij begon bij het begin. Drie maanden
geleden had Bertie Raeburn hem meege
troond naar een bal bij de Raynes. Hij her
innerde zich hoe hij gevraagd had: „Wie
zijn de Raynes?" Bertoe had gezegd: Ba
den in 't goud, kerel, heusch. Zakenman
van grooten stijl landelijk bezit van dui
zend acres knap nichtje kans voor jou
kom, zie en overwin!
Lindsay had gelachen en geantwoord:
Ga en win haar zelf!
Hoe lang teek dat geleden! Binnen een
maand na hun eerste kennismaking had hij
Marian gevraagd zijn vrouw te worden en
ze had ja 'gezegd. In die maand hadden
ze elkaar een keer of tien, twaalf ontmoet.
Ze hadden in de stad gedanst en hij een
week-einde op Mayneford doorgebracht.
De twee maanden van hun verloving wa
ren ze geregeld samen geweest. Marian had
telkens in de stad gelogeerd bij een paar
nichten, die haar graag bij zich hadden
vriendelijke oudere dames, die Lindsay am
per kende. Eigenlijk wist hij weinig van
haar familie of vriendenkring af. Die hij
op Raynesfora ontmoet nad, waren zijn
genre niet. Rayne verveelde hem. Hij was
een van die groote mannen uit de staal
industrie geweest en sinds hij zich uit de
zaken teruggetrokken had, scheen hij zich
alleen nogmaar voor paarden t.e interes
seeren. Mrs. Rayne was de saaiste, onbe-
nulligste vrouw, die hij ooit had ontmoet.
Hij had zich dikwijls afgevraagd hoe Ma
rian Marian geworden was. Ze stak toren
hoog boven haar omgeving uit.
Hij dacht aan de laatste week. Marian
was in de stad geweest. Ze hadden samen
gedine.erd en gedanst. Er leek niets aan
haar geluk te ontbreken.
Toen het week-einde. Een drom gasten
en koninklijk onthaal. De huwelijksge
schenken stroomden binnen, eindelooze sta
pels brieven moesten geschreven worden.
Ze hadden weinig tijd voor elkaar gehad.
Ze was bleek geweest toen hij wegging,
maar toen ze elkaar goeden dag hadden
gezegdHij kon niet aan dat oogenblik
denke nzonder dat er als 't ware vlammen
hem uitsloegen. Had ze toen geweten, dat
dit het afscheid beteekende.
De trein reed Guilford binnen. De dik
ke oude heer, die de coupé met hem ge
deelde had, nam zijn koffertje op en opende
het portier. Lindsay liet hem het eerst uit
stappen. Hij had geen haast. Hij hoefde nu
niet de minuten te tellen voor hij bij Ma
rian was.
Het was op dat moment dat hij haar zag.
Hij keek door het raampje en zag haar
op het perron loopen. Het was alsof ze
slaapwandelde, het hoofd hoog opgericht,
de oogen wijd open. Haar gezicht was
bleek. Ze droeg een bontmantel en een klein
zwart hoedje. Een witkiel liep achter haar
met een paar handkoffers.
Lindsay trok zich vlug terug en sloot het
portier. Zijn eerste gewaarwording was
bittere woede. Ze probeerde dus inderdaad
hem te ontloopen. Maar zijn woede werd
gevolgd door een gevoel van boosaardigen
triomf. Ze zou spoedig ontdekken, dat ze
niet zoo gemakkelijk van hem afkwam!
Het was een D-trein, die tot Ports
mouth doorging. Ze was vermoedelijk op
weg naar het eiland Wight; hij wist, dat de
Raynes daar familie hadden. Hij ging weer
in zijn hoekje zitten en wachtte tot de
trein vertrok. Terwijl de wagons onder de
overkapping uitschoven, stond hij op en
liep de gang door. Een plan had hij niet;
hij had er geen idee van'wat hen doen zou
als hij Marian in een volle coupé vond.
Maar daar ze eerste klas reisde, was de
kans groot, dat ze alleen zou zitten.
Ze bevond zich in het derde comparti
ment dat hij passeerde. Er stond: „Dames"
op en zij was de eenige dame, die er in
zat. Hij stapte naar binnen en sloot de
deur achter zich.
Ze bewoog zich niet. Ze zat bij het ven
ster en tuurde naar buiten. Haar hoed en
de hooge kraag van haar bontmantel ver
borgen haar gezicht.
Tordt vervolgd).
3)e £aictocli&6ou/ïa/nt
Bij de Ned Scheepsbouw Mij. te Amsterdam is
men thans bezig met den bouw van het nieuwe,
voor de Stoomvaart Mij. «Nederland» bestemde,
passagiersschip, waarvan de kiel reeds bijna vol
tooid is
Slaats en Pellenaers wonnen den 100 K.M. koppel-wedstrijd in het
Volodrome d'Hiver te Parijs. Een moment tijdens de race. De renners
in de bocht
Een levensgroot portret van H. M. de
Koningin is vervaardigd door den Haag-
schen kunstschilder G. C. Vrint. Het
schilderstuk Is 2 meter hoog en 1.25
meter breed
Voor vijf of voor elf maanden? De
dienstplichtigen van de nieuwe lichting
komen onder de wapenen Drukte voor
de Rabenhaupt-kazerne te Groningen
Op verschillende scholen in Leeuwarden is men thans begonnen met het geven van onderricht in het
telefoneeren. Tijdens de eerste les voor de leerlingen van de Huishoudschool
In het Koloniaal Instituut te Amsterdam is een tentoonstelling
ingericht van muziekinstrumenten uit den Indischen Archipel.
Eenige Indische klankwei ktuigen
