HET CONCERTGEBOUW-JUBILEUM.
Om een Kind
3)e Seicbelie 0ou/tant
De aviateur Duchesne, die vier dagen
verdwaald was in de Sahara, werd door
een Arabische karavaan gevonden en
door de militaire vliegers, die hem
waren gaan zoeken. Het blijde weerzien
In het Concertgebouw te Amsterdam werd Donderdagavond ter ge
legenheid van het gouden bestaansfeest van het Concertgebouw een
gala-concert gegeven. Een overzicht van de eivolle zaal
In tegenwoordigheid van drieduizend Amerikaansche oud-strijders is in
Picardië een monument onthuld ter eere der Amerikaansche soldaten.
Een overzicht tijdens de plechtigheid, welke door president Lubrun,
genetaal Pershing en vele andere autoriteiten werd bijgewoond
De Nederlandsche burgemeesters, die een bezoek aan Parijs brengen, legden een krans bij het graf van
den Onbekenden Soldaat. Links: dr. W. de Vlugt, burgemeester van Amsterdam; rechts: de burgemeester
van Rotterdam, de heer Droogleever Fortuyn
De strijd in China. Om aan het waak
zame oog der Japansche vliegtuigen
te ontkomen, heeft deze Chineesche
soldaat zich van een bijzondere hoofd
bedekking voorzien
De Hooge Commissaris voor Canada, Vincent Massey, is met
zijn echtgenoote van Londen naar New York vertrokken, om
zich van daar naar zijn standplaats te begeven
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GAR AI.
44)
Kitty kruist de armen onder het hoofd
en maakt het zich ook overigens zoo ge
makkelijk mogelijk. Dat is nog eens wat,
eerste klas te reizen. Heerlijk is het; haast
te mooi om waar te zijn. Maar belangrij
ker dan dit alles is toch wel de heimelijke
voldoening, welke zij heeft over het feit,
dat Coverley inderdaad op weg is geheel
onthouder te worden. Nu, hij staat dan ook
onder strenge controle. Maar om zijn
eigen woorden te gebruiken hij blijft
zoo droog als de Sahara.
Ja, ze zijn goede vrienden geworden,
niettegenstaande hun karakters zoo ver uit-
eenloopen. Coverley pleegt zich weliswaar
nog steeds eenigszins van uit de hoogte
met haar te onderhouden, maar zij is in-
tusschen toch zoover in zijn achting geste
gen, dat hij meermalen zakelijke aangele
genheden met haar bespreekt. Dat streelt
haar eergevoel. De wensch zichzelf in zijn
oogen onmisbaar te maken, doet zich op
bedenkelijke wijze meer en meer bij haar
gelden.
Natuurlijk heeft dat niets te maken met
een snel opkomende „heimelijke liefde".
De eenige reden, die zij er voor kan aan
voeren is deze, dat zij geen lust heeft daar
ginds ten eeuwige dage kindermeisje te
spelen, maar zich een beteren werkkring
met ruimere perspectieven wil verschaffen.
Jammer, dat zij dat alles niet eens met
Nicolle kan bepraten. Zij moet in haar brie
ven zoo voorzichtig zijn. Ja, Nicolle....
Vermakelijk, dat zij plotseling weer tot de
ontdekking was gekomen toch van Danny
te houden. Als ze wisten, Danny en zij, dat
het geluk van hun huwelijk slechts geba
seerd was op een comedie, die de kleine
Fred Bigs in scène had gezet....!
Kitty ziet Coverley uit de rooksalon ko
men. Hij is in gezelschap van de „Mum
mie". met welk minder vleiend epitheton
Senora Gonzales, de echtgenoote van een
Mexicaanschen consul wordt aangeduid.
Zij rookt dikke, zwarte sigaren en snatert
als een heel leger opgejaagde ganzen. Ge
lukkig, dat haar echtgenoot zich over haar
ontfermt; anders was het uit geweest met
de rust aan dek.
Coverley schijnt in geen al te beste stem
ming te zijn. Met een verveeld gezicht trekt
hij een ligstoel naar zich toe.
„Ik heb wat met je te bepraten", zegt hij,
terwijl hij zich landerig in de stoel laat
vallen. „Dat gaat zoo niet langer. Als je
gehoord had, wat de mummie weer alles
liep te bazelen. Maar per saldo heeft ze
gelijk. Ik compromitteer je. En mezelf er
bij. Ik kan me voorstellen dat de men-
schen het een zeer mysterieus geval vin
den, als zij hoor en, dat Maud mij „vader"
noemt en jou „mamma"..
Kitty glimlacht. Ook zij voelt zich niet
opgewasen tegen deze kletspraatjes. Wat
helpen alle uiteenzettingen, als geen
mensch er een woord van gelooft. Haar
mede-passagiers hebben nu eenmaal hun
eigen meening over dit „hoogst zonderlin
ge geval".
„Wat moet dat in 's hemelsnaam in Mel
bourne worden?" piekert Coverley. „Daar
zal dat onzinnige gevraag eerst recht be
gum en!"
Hij werpt Kitty een verstolen blik toe
en zegt dan plotseling op zakelijken toon:
„Ik zou je een voorstel willen doen. Dat
wil zeggentja, 't is een beetje lastig
gevalik bedoelhm, tenslotte ben
ik al aardig grijs.."
Tevergeefs wacht—hij op Kitty's ant
woord, een protest. Zij zwijgt in alle talen.
„Nou, je kan toch ook wel wat zeggen",
meent hij lichtelijk gergerd. „Je bent an
ders ook niet zoo op je mondje gevallen!
Wat zou je er van denken, als wij samen
eens gingen trouwen..? Ja, begrijp me
goed louter uit egoistische overwegingen.
Alleen om die ellendige kletspraatjes uit
de wereld te helpen".
Een behaaglijk gevoel, zooals slechts de
vrouw dat kent, die zich door een ver
overing veilig geborgen weet, besluipt Kit
ty. Het voortdurend samenzijn gedurende
de laatste weken en hun gemeenschappe
lijke zorgen voor Maud hebben hen zoo
dicht bij elkaar gebracht, dat zij niet zoo
heel veel woorden noodig hebben om el
kaar te begrijpen. Dit. op eenigszins ont
stemden toon tot uiting gebrachte huwe
lijksaanzoek is een verkapte liefdesverkla
ring. En heimelijk stelt ze bij zichzelf vast,
dat haar gevoel van vriendschap voor Co
verley toch niet heelemaal van zoo onper
soonlijken aard is, als zij zich zelf steeds
wijsgemaakt.
„Trouwen?" vraagt ze met een bedenke
lijk gezicht. „Alleen om een eind aan de
praatjes te maken? Wat zou dat voor een
huwelijk worden".
„Vertel toch geen onzin!" stuift hij op.
„Je weet best, dat ik je graag mag. Ik ben
nu eenmaal aan je gewend geraakt. En
Maud zou je heelemaal niet meer kunnen
missen: 't Is toch lang niet altijd gezegd,
dat voor een gelukkig huwelijk bepaald
een groote, romantische liefde noodig is.
'k Geloof, dat wij beiden.maar ja. zoo
als ik al zeim'n grijze haren.... 'k
Vrees, dat ik te oud voor je ben...."
„En ik vrees" geeft Kitty vergenoegd
lachend ten antwoord, „dat ik te klein voor
je ben. Ik blijf tien centimeter beneden de
middelmaat. En die ontbreekende tien cen
timeter kan ik tot m'n spijt met den besten
wil niet meer inhalen...."
Een oogenblik zwijgen beiden. Dan zegt
Coverley: ,,'k Wil je een voorstel doen. Jij
ziet mijn grijze haren over het hoofd en
ik beloof jou, dat ik je nooit een verwijt
zal maken over die ontbrekende tien cen
timeter!"
En de maan, die, als eenige getuige,
glimlachend op dit aardsch gebeuren heeft
neergezien, houdt discreet een wolk voor
het gezicht, want aan boord van de „Queen
Victoria" hebben twee menschen elkaar in
een lange kus gevonden.
EINDE.
