De aanvaring van de „Helka".
Het Engelsche tankschip .Helka", dat bij Terschelling door het Duitsche
passagiersschip .Pretoria" was aangevaren, is te IJmuiden binnengesleept
De brug van de .Helka" was bij de aanvaring door midden gebroken
De internationale vloot voor Spithead
bij avond, zooals zij op de duizenden
bewonderaars een onvergetelijken in
druk moet hebben gemaakt
De burgemeester van Oostvoorne. de
heer Da Silva (staande), voltrok deze
week persoonlijk het huwelijk van zijn
dochter mer ir. A. Kok. De bruid
onderteekent de huwelijksacte
Amsterdam gaat zich voorbereiden op het aanstaand
vorstelijk bezoek. In de Kalverstraat bij den Dam is een
aanvang gemaakt met de versiering
De Fransche minister van Buitenlandsche Zaken, Yvon Delbos (tweede van
links) tijdens zijn bezoek aan Brussel in gezelschap van leden der Belgische
regeering onder wie Van Zeeland (rechts)
Eenige stoomtrawlers uit IJmuiden zullen te Den Helder bij de Marine ge
durende eenigen tijd dienst doen. - De „Amsterdam, Urn. 58" wordt in
IJmuiden voor de reis naar Den Helder in gereedheid gebracht
FEUILLETON
DE MOEIZAME WEG
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMEHS.
(Nadruk verboden).
Ze waren dicht bij 't myngebied van Ca-
rolay en 't blaffen van honden en Gaddy's
hooge lach kwamen door de duisternis tot
hen.
„Goedennacht, meneer Owen", zei Chris
tian aarzelend, haar hand uitstekend. „Ik
ben oprecht dankbaar voor uw hulp, ge
loof dat alstublieft."
Maar Owen keerde zich zonder groet om
en reed weg, zijn paard onbarmhartig de
sporen gevend.
„Onopgevoede kerel", zei Warwick kort
af. „Ik hoop niet, dat hij u ernstig heeft
gehinderd", voegde hij er aan toe. „U ziet
er vreeselijk opgewonden uit."
„Ik.... ik, o, eerst was hij heel vrien
delijk", antwoordde ze, met een ongedul-
digen ruk aan de teugels van de merrie.
„Twee mannen kregen Betsy's hoofdstel te
pakken en wilden me berooven. Ik was
naar Kilcorran gegaan om geld voor de be
talingen te halen. Hij stuurde ze weg en
toen en toen deed hij iets wat niet in
den haak was en.... en...."
„Ja, ik begrijp 't'\ en Warwick fronste
zijn voorhoofd. „Maar wat bezielde u, om
in 't donker langs dien eenzamen weg te
rijden en dan' nog wel het geld? U lijkt
wel niet wijs!"
„Betsy verloor een hoefijzer", was 't
lijdzame antwoord, „en daardoor was ik
laat".
„Hadt u dan niet even kunnen ophou
den me als vijand te beschouwen? Lieve
deugd, hebt u eenig begrip wat voor risico
u geloopen hebt?"
Zijn stem klonk stroef en weinig in
schikkelijk en zeer tot Christian's verba
zing, was ze niet beleedigd. „Ik weet 't
ik moet erkennen, dat het dwaas van
me was", zei ze met diepe stem.
„Dwaas? 't Was volslagen krankzinnig
heid. Natuurlijk weet ik, dat ik geen enkele
controle over uw handelingen heb, maar u
zoudt me zeer verplichten, mij te beloo-
ven, dit nooit weer te doen."
Zonder te antwoorden sprong Christian
op den grond en leidde Betsy over 't on
gelijke, hellende veld naar 't kamp.
Warwick steeg ook af en volgde haar
zwijgend. Christian was zich bewust, van
een vreemd, niet te definieeren gevoel van
vernedering of teleurstelling. Ze poogde
zich precies te herinneren, wat Owen ge
zegd had, over Warwick's getrouwd zijn.
Als 't eens waar was? En als 't waar was,
wat dan nog? 't Ging haar niet aan."
Gaddy verwelkomde Warwick, zooals ge
woonlijk, met onstuimige vreugde. Hij had
een kolibrie gevangen een vrij zeld
zame vogel in deze streek en was nu be
nieuwd, wat Warwick's opinie was over 't
al dan niet in gevangenschap kunnen leven
van dat diertje.
Toen Warwick gedecideerd ontkennend
antwoordde, werd 't vogeltje losgelaten en
verdween als een flits in de duisternis.
vm
Ongeveer een week later kwam Fraser
tijdens 't ontbijt opgewonden vertellen, dat
ze in de galerij nummer drie op een dun
nen ertsader gestooten waren, die in te
gengestelde richting met de vorige ader
scheen te loopen, dat wil zeggen, hij liep
hellend, en zou naar alle waarschijnlijk
heid terugloopen naar Carolay, inplaats
de Barnethan binnen te dringen.
Christian nam bleek en ademloos haar
muts en ging met hem mee naar de galerij,
waar de verzamelde mijnwerkers met grijn
zende gezichten de kleine stukjes erts be
keken en zich met hun vondst gelukwensch-
ten. De jonge meesteres was heel verrukt,
want de voorteekenen waren bevredigend
en 't erts van buitengewone kwaliteit. Ze
beloonden de mannen door ze eenhalve
dag vrij te geven en holde terug om Milly
te omhelzen tot het slachtoffer hijgde.
„Maar, juffrouw Chrissie, druk niet alle
adem uit me. Hoewel ik niet graag roet
in 't eten gooi, moet ik toch zeggen, dat ik
altijd met angst en beven aan aders denk.
Maar als er een is, zullen we dankbaar zijn,
en als er geen is, dan moeten we berusten
en dan is er in beide gevallen geen kou
aan de lucht. En" ontbijt nu mijn kind, want"
aders of niet, een leege maag is nergens
goed voor of de tijden goed of slecht zijn."
Gaddy deed erg gewichtig en kondigde
aan, dat hij nu vast besloten was, mijn
ingenieur te worden.
Maar toen de dagen verliepen, werd de
nieuwe ader dunner en dunner en ver
dween óp 't laatst geheel. En de ader, die
naar Barnethan liep, groeide met den dag
in diepte en breedte.
Christian voelde zich opnieuw neerslach
tig worden; niettemin was ze verbaasd te
ontwaren, dat haar wrok tegen Warwick
in hevigheid afnam. Werkelijk, 't was moei
lijk om haar vijandige houding tegenover
den bezitter van Barnethan te handhaven.
Zijn makkelijke manieren, zijn nooit falen
de beleefdheid en een niet te beschrijven
aantrekkelijkheid, die sommige menschen
bezitten, zonder dat zij er eenige moeite
voor hoeven te doen, hadden hem in de
streek algemeen bemind gemaakt. Maar
toch was hij niet iemand om mee te spot
ten, wat zijn werklui bij enkele gelegen
heden gemerkt hadden; hij kon barsch en
onverzettelijk zijn, als 't noodig was.
Op een Zondagmorgen zadelde Chris
tian Betsy, in 'n ongewoon moedelooze
stemming en ging uit voor een rit van vijf
mijl naar een klein plaatsje, dicht bij een
Westelijke bocht van de Kootenay. Onge
veer een halve mijl voor de stad steeg ze
af en gooide Betsy's leidsels over een hek.
Door dit hek kwam men in een omheinde
ruimte, waar twee of drie dozijn houten
of ijzeren kruisen, alle meer of min ver
weerd, de rustplaatsen aanwezen van per
sonen, die in dit deel van de Rockies, ver
van het moederland hun aardsche loop
baan hadden geëindigd. Een vrij groot hou
ten kruis, dat beter onderhouden was dan
de rest droeg het opschrift:
Gewijd aan de nagedachtenis van
Joseph Ellesme die 27 September 19....
stierf in den ouderdom van 79 jaren.
„Weest ook gij bereid".
Christian stond een oogenblik met be
traande oogen naar het kruis te staren, toen
nam ze haar zakdoek en veegde voorzich
tig een spinrag van 't woord „nagedachte
nis". Toen ze na een poosje opkeek, zag ze
Betsy haar neus aanhankelijk tegen den
arm van een man, die naar de zonsonder
gang keek, wrijven. En bijna voor ze zich
omkeerde, wist ze, dat die man Warwick
was.
Hij kwam naar haar toe, nam ernstig
ziin pet af en ging voort Betsy's ooren te
aaien.
Christian liep 't wuivende grasveld, dat
hen scheidde, over.
„Hoe wist u, dat ik hier was?" vroeg ze,
zonder verdere begroeting.
„Ik wist 't niet", zei hij. „Ik kom hier
vaak. 't Lijkt hier een stuk van thuis."
„U hebt zeker geloopen", hernam ze.
„Ja".
„Mijn oom ligt hier", sprak ze na een pau
ze, haar hand bewegend in de richting van
't kruis, waaraan ze een krans prairiero
zen gehangen had.
„Ja, ik weet 't. Iemand, dien Vanbrugh
en ik goed hebben gekend, is hier ook be
graven".
„Er staan op sommige kruisen zonderlin
ge opschriften: hebt u dat gemerkt?" ging
ze voort, terwijl hij haar langs 't nauwe
lijks zichtbare voetpad volgde. „Zie eens,
dit kindergraf vond ik altijd erg mooi."
Het graf, dat zij aanwees, had een klein,
met mos begroeid kruis, ..aarop de nau
welijks te ontcijferen woorden stonden:
Mary, vyf jaar oud",
en daaronder de aanhaling: „Wie plukte
deze bloem? „Ik", zei de Meester, en de
tuinman zweeg."
(Wordt vervolgd.)
