De Spaansche non-interventie in practijk - De inspectie van een detachement
der garde mobile te Santa Julia de Loria ter speciale bewaking van de Fransch-
Spaansche grens
De eerste van de 4000 palen voor het
nieuwe kantoorgebouw der Rijksver
zekeringsbank te Amsterdam Is Dinsdag
geheid
De pasgeboren Prins Harald van Noorwegen met zijn zusjes, de Prinsessen Ragnhild en Astrid
Harald, Ragnhild en Astrid zijn de kinderen van Kroonprins Olav en Prinses Martha
De Spaansche vluchtelingen, die in het gebouw van de Nederlandsche Legatie te Madrid asyl hadden gevonden, zijn Dinsdag in
Nederland aangekomen. Een kijkje In de wachtkamer te Roosendaal
De opperoff icier en van de Koninklijke Nederlandsche Landmacht hebben den scheldenden commandant van hei
veldleger, luitenant-generaal jhr. W. Röell (midden zittend), Dinsdag te den Haag een afscheidsdiner aangeboden
De noodige formaliteiten worden vervuld door de Spaaniche vluchtelingen, die Dinidag In Nederland
arriveerden. Een snapshot te Roosendaal
FEUILLETON
DE VIERDE MAN
(Een geval uit de practijk van Inspecteur
Sanders, lid der Centrale Recherche),
door
UDO VAN EWOUD.
(Nadruk verboden).
20)
Boven aan de trap klonk nu eenig ge
stommel, dat zich langzaam verwijderde,
daarop volgde, nauwelijks hoorbaar een
stem, die iets scheen te roepen, maar ein
delijk kwam dan toch de invitatie: „Komt
u maar boven!"
Wils voldeed aan het verzoek, kroop
onder de fietsen door en bereikte ten slot
te, na een ontelbaar aantal treden te heb
ben beklommen, amechtig een overloop,
waar hij ontvangen werd door een bepaald
boosaardig uitziende juifrouw, die hem van
het hoofd tot de voeten opnam en hem
daarna met een armgebaar een deur wees,
waar hij zich blijkbaar moest vervoegen.
Op hetzelfde moment echter werd deze
deur geopend en verscheen het hoofd van
de verpleegster, die hem, wat minder on
vriendelijk dan de krijschende hospita,
uitnoodigde binnen te komen.
„U moet voortaan tweemaal bellen", zei-
de de juffrouw nog venijnig, toen hij haar
den rug toekeerde.
„Het spijt me. dat ik u moet tegenspre.-
ken, maar ik heb tweemaal gebeld", ant
woordde Wils vriendelijk glimlachend.
De juffrouw scheen hem echter geen ant
woord meer waardig te keuren, haalde met
.een minachtend gebaar haar schouders op
en verdween.
„U moet haar maar niet au serieux ne
men", verzocht de verpleegster fluisterend,
terwijl ze zorgvuldig de deur achter zich
sloot, 't Is voor ons zóó lastig hierin Am
sterdam fatsoenlijke kamers +e krijgen, dat
wij het met de gedragingen van de hospita's
maar niet zoo nauw nemen. Maar voor de
bezoekers is het wel eens vervelend. Waar
mee kan ik u van dienst zijn, meneer.
„Wils, zuster. Ik zou graag nog eenige
inlichtingen van u hebben met betrekking
tot uw avontuurlijke treinreis".
„Een interview?" vroeg de verpleegster
glimlachend, terwijl ze haar bezoeker een
stoel wees.
„Als u het zoo noemen wilt, ja zuster.
U begrijpt, dat het groote publiek buiten
gewoon nieuwsgierig is naar de meening
der medereizigers van wijlen den heer Leu-
vensteyn, temeer, omdat men het lang niet
eens is over de vraag, of Hellinger al of
niet als de dader moet worden beschouwd."
Daaraan behoeft, naar mijn oordeel, geen
twijfel te bestaan. Ik heb hem pertinent
herkend als de vierde man, die bij ons in
den coupé zat, toen we uit Amsterdam ver
trokken en die alleen met den heer Leu-
vensteyn achterbleef, toen ik in Den Haag
uitstapte".
„Mag ik u vragen, wat u in Den Haag
ging doen?" vroeg Wils, zijn gastvrouw een
veroveraarsblik toewerpend, die zijn uit
werking niet scheen te missen. Zuster Ro
bert mocht dan het praatgrage van vele
harer sexegenooten bezitten, zooals ze hier
zat in haar flatteerende verpleegsterscos-
1 tuum, met in haar houding een tikje over-
winnelijke terughoudendheid, kon zij on
getwijfeld aanspraak maken op de kwali
ficatie „interessante vrouw".
„Moet dat ook in de krant?" vroeg ze
met een schalksch lachje, waarop de re
porter zich haastte te antwoorden:
„Pardon, het is geheel aan u ter be
oordeeling, wat u wel en wat u niet voor
publicatie geschikt acht. Als u er mij dan
maar even op attent maakt, wanneer u zich
iets mocht laten ontvallen, dat u liever
niet in de krant ziet".
Zuster Robert, die allerminst onder den
indruk scheen van dit persgesprek ver
moedelijk toch het eerste in haar leven
aarzelde even, alvorens te antwoorden.
Waarschijnlijk vroeg ze zich af, of het an
dere menschen iets aanging met welk doel
zij op den bewusten avond naar Den Haag
was gereisd, maar om de vraag van den
reporter botweg te negeeren, leek haar
toch ook niet verkieslijk. Ten slotte koos
ze den gulden middenweg:
„Als het u interesseert, wil ik u wel ver
tellen, waarom ik naar Den Haag ging.
maar ik denk dat het uw lezers toch bitter
weinig belang zal inboezemen. Bij een fa
milie in de Laan van Meerdervoort werd
de vorige week door middel van een adver
tentie in de Haagsche bladen voor een be
jaarde dame een particuliere verpleegster
gevraagd. Ik kreeg deze advertentie echter
eerst Maandag onder de oogen en waar het
toen reeds te laat was om nog schriftelijk
te solliciteeren, zooals verlangd werd, trok
ik de stoute schoenen aan en reisde des
avonds naar Den Haag om me persoonlijk
aan te melden
Wils glimlachte.
„U hebt gelijk, dat zullen v, zen le
zers maar niet als een werelcL „ukkende
primeur voorzetten. Ik hoop, dat uw ener
gieke poging om die betrekking te bemach
tigen met succes bekroond is...."
„Helaas niet, want m'n reis was ver
geefs. De familie bleek niet thuis, zoodat
ik onverrichterzake naar Amsterdam moest
terugkeeren. Achteraf heb ik er echter niet
zoo heel veel spijt van, dat het zoo geloo-
pen is, want vermoedelijk zou ik met m'n
brutaliteit reeds aan de deur zijn afge
poeierdMaar nu zou u zeker graag
iets weten, wat u wel in de krant kunt zet
tentja, u hebt eigenlijk gisteren alles
reeds in de wachtkamer gehoord, maar ik
wil het u met pleizier nog eens vertellen".
„Als het niet te veel moeite is graag;
maar laten we dan bij het begin beginnen.
U kwam op het perron van het Centraal
Station en zocht in den reeds gereedstaan-
den trein een le klas coupé
„Juist en deze coupé was, toen ik instap
te geheel leeg. Ongeveer een minuut later
kwam de heer Leuvensteyn binnen. Hij
legde zijn actetasch in bet bagagenet en
stapte daarna weer op het perron, waar
hij eenigen tijd rondkeek, alsog hij iemand
zocht".
„Dat klopt", zei Wils. „Er is n.l. geble
ken dat Hellinger den heer Leuvensteyn
heeft uitgenoodigd met den trein van 7.10
te reizen om elkaar jp het perron te ont
moeten".
„O ja? vroeg de verpleegster belangstel
lend en bijna onmiddellijk liet zy er op
volgen:
„Ziet u wel, dat ik dan gisteren niet te
veel gezegd heb, toen ik beweerde, dat
Hellinger en de vierde man één en dezelf
de persoon waren?"
„Het schijnt inderdaad, dat u het volko
men aan het rechte eind hebt gehad, zus
ter", gaf de reporter, ernstig knikkend toe.
„Maar laten we niet afdwalen, de heer
Leuvensteyn stond dus op het perron en
wie verscheen er toen ten tooneele?"
„Die meneer uit Haarlem, die zich giste
ren gedrongen voelde mij op zoo'n onheb
belijke manier een terechtwijzing toe te
dienen", antwoordde de verpleegster, die
het den heer Van Hagen nog niet vergeven
bleek te hebben, dat hij haar meening over
de identiteit van den vierden man niet wil
de onderschrijven. „En daarna", vervolg
de zij, zonder een antwoord van haar be
zoeker af te wachten, „kort voor het ver
trek van den trein werd de vierde hoek-
plaats ingenomen door.den grooten on
bekende, zullen we "maar zeggen".
„En is er geen woord tusschen u en uw
medereizigers gewisseld?"
„Neen, behalve de gebruikelijke begroe
ting bij het binnentreden, geen woord."
„Wanneer speelde zich dan het incident
af met den conducteur, die hem er op
wees, dat hij in een coupé „niet rooken"
zat?" -
„Dat was misschien een minuut voor het
vertrek. De heer Leuvensteyn had toen ook
alweer plaats genomen. Hij had juist een
sigaret opgestoken en ik zocht reeds met
een demonstratief gebaar, zooals dat in der
gelijke gevallen te doen gebruikelijk is,
naar het bordlje „Verboden te rooken",
toen de conducteur de kaartjes kwam con
troleeren. De wijze, waarop hij op de aan
merking van den conducteur reageerde,
vestigde bij mij den indruk, dat de man
niet wist, dat het een niet-rookcoupé was.
Hij maakte z'n sigaret dan ook onmiddel
lijk uit en mompelde een excuus".
(Wordt vervolgd).
