De voetbalwedstrijd tegen
Crystal Palace.
Oud minister dr.
Posthuma woonde
Woensdag te den
Haag de *e>gade
ring van den Ne
de'landschen In
dustrie en Han
delsraad «ooi Land
en Tuinbouw bij
Het voorloopig Ned eMtal speelde Woensdag op het Sparta-
terrem te Rotterdam een wedstrijd tegen de Engelsche derde
divisie club .Crystal Palace'. Spelmoment uit de match,
welke in gelijk spel (2-2) eindigde
Het bezoek van Von Neuiath aan Weenen Selby, de Engel
sche gezant, Von Neurath en dr. Guido Schmidt, de Oosten-
rijksche staatssecretaris voor Buitenlandsche Zaken in gesprek
tijdens de ontvangst oo het slot Pe'vedè'e
Oe Bisschop van Roermond, L. H. Exc. Mgr. dr J H. G Lemmens, bracht
Woensdag een bezoek aan het onder gr ondsch gedeelte der Staatsmijn
Maunts te Lutterade. De kerkvorst, gekleed in mijnwerkers-kleedij (x)
gereed voor de afdaling
Leon Blum tijdens zijn rede voor de American Club te Parijs
bij de herdenking van het derde eeuwfeest der geboorte van
George Washington
Op het in aanbouw zijnde Nederlandsche Paviljoen op de Wereldtentoon
stelling 1937 te Parijs is reeds de vlag geheschen. - Een kijkje op het
bouwwerk
Aan het strand te Scheveningen profiteerde de schooljeugd Woensdag op
haar manier van het fraaie weer
FEUILLETOK
WAT HET SCHILDERIJ
VERBORG
Naar Het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
41)
„Dat lijkt niets op Sadie", merkte Rosa
lie op glimlachend door haar tranen
heen.
„De opofferingen, waartoe een verliefd
meisje in staat is, zijn eindeloos", verklaar
de de advocaat ernstig.
Rosalie knikte en een zachte blos trok
over haar wangen.
„Toen stelde ze ineens veel belang in ver
schillende liefdadige instellingen, en in 't
begin deed dat Sir Digby Larne veel gel
noegen, want hy hoort tot de rijkste man
nen van Engeland en is zeer vrijgevig",
vervolgde John Grey. „Maar toen hij merk
te dat slechts een klein deel van het geld,
dat hy haar gaf, in het fonds van die in
stellingen terecht kwam, kreeg hij achter
docht en vroeg haai om een uitlegging, te
meer, daar bekend werd, dat ze op haar
wandelingen een knappen jongeman ont
moette.
Toen gaf ze onder tranen toe. dat de man,
dien ze ontmoette Gerald Graham was,
wiens ouders hun heele leven voor haar
gezorgd hadden, en dat ze hem geld had
gegeven Sir Digby Larne stond er op hem
te leeren kennen, hy had van het begin af
een antipathie tegen hem; maar er viel
niets aan de zaak te veranderen en langza
merhand werd het een gewoonte, dat hij by
Sir Digby Larne op bezoek kwam.
Plotseling liet hij zich niet meer zien en
daar scheen juffrouw Brown erg over te
piekeren, want ze werd ernstig ziek.
In haar ijlen kwam de heele geschiede
nis van haar bedrog aan het licht en of
schoon er meestal aan de wartaal van een
koortsachtig brein geen beteekenis wordt
gehecht, klopte alles zoo goed, dat Sir Dig
by Larne haar over enkele punten onder
vroeg, zoodra ze er sterk genoeg voor was.
Zij bekende alles en vertelde hem, wat hij
wilde v/eten en de vreugde van den ouden
man over het feit, dat hy werkelijk een
kleindochter had. was zoo groot, dat hij
haar niet alleen tegen straf beschermde,
maar haar zelfs aanbood te blijven.
Zij verdween echter dienzelfden nacht
met zooveel dingen van waarde als ze maar
te pakken had kunnen krijgen, en sinds
dien heeft men niets meer van haar ge
hoord."
De advocaat zweeg. Een blok viel van
het vuur en gloeide helder op de ruwe stee-
nen vloer voor den haard; gedurende en
kele oogen blikken verbrak geen ander ge
luid de stilte.
Chicago Charley keek met een gespan
nen uitdrukking op zijn gezicht naar Ro
salie. Haar handen waren om haar knie
gevouwen en haar grijze oogen keken nog
steeds boos.
„Het spijt me niet voor Sir Digby Larne
heelemaaJ niet", zei ze; „ik wensch hem
al het verdriet toe. dat hem in de rest
van zijn leven ten deeJ kan vallen Boven
dien laat oom Charley me niet uit Glen-
connel weggaan, nietwaar?"
Zij wendde zich om naar den ouden
mijnwerker, die met zenuwachtige vingers
aan het dek lag te plukken.
Chicago's stem klonk heesch, en zijn
oogen stonden nog treuriger dan straks,
toen hij aarzelend sprak:
„Rose, kindje, je plicht licht niet hier
en ik zou al niet veel vaard zijn als ik je
bij me hield. Jy gaat naar dien Sir Digby
Larne en kykt eens hoe hy is, en als hij je
niet aanstaat, kom je bij oom Charley te
rug en ik zal dan mijn best voor je doen,
zooals ik steeds gedaan heb."
Hij draaide even zijn hoofd om, om zijn
aandoening te verbergen, en deed net of
hij niets hoorde, toen Rosalie naast hem op
de knieën viel, haar gezicht in de ruwe
dekens verborgen en snikte:
„O, oom Charley, stuur me niet weer
weg, alsjeblief niet."
De twee mannen keken elkaar aan en
wisselden een blik van verstandhouding.
Daarop stond de advocaat zachtjes op en
ging naar buiten, in de zachte stilte van
den laten avond.
Chicago Charley's vingers bewogen over
Rosalie's krullen.
„Liefje, luister eens naar me", zei hij
ernstig, zijn pijp voor het oogenblik verge
tend. Er klonk iets vreemds in zijn stem.
dat Rosalie vol verwachting deed opzien.
„Ik heb je nooit kunnen zeggen, Rose, hoe
veel je voor me beteekende, al die jaren,
want ik ben niet iemand, die zulk soort
dingen zeggen kan. Als ik een opvoeding
had gehad als sommige van die stadske-
rels, zou ik misschien een eigen dochter
tje zooals jij. gehad hebben, Rose. Zie je",
vervolgde hy, alsof de inspanning hem
veel moeite kostte „ik was geen lee-
lyke vent, toen ik jong was en Mary, die-
was onderwijzeres in een school in Chicago.
Zij ging van .me houden en ik aanbad haar,
en wat was ik er trotsch op, als ik dacht,
dat ze met al die anderen had kunnen
trouwen, als ze gewild had. Kort voor ons
huwelijk verandeide ze plotseling en ik
merkte, dat ze me vol afschuw aankeek,
als ik onder het spreken fouten maakte,
die ze vroeger altijd beweerde aardig te
vinden,
„Het wordt met den dag erger, Charley",
zei ze eens tegen mij, en ik wist, dat het
niet waar was, want ik deed erg mijn best
wat van haar over te nemen. Maar op ze
keren dag verdween ze uit mijn leven en
ik heb haar nooit meer gezien."
„O, wat wreed, wat slecht", riep Rosalie
verontwaardigd.
„Nu weet je, waarom ik wil, dat je zóó
opgevoed wordt, dat niemand later op je
neer kan zien, als je zonder Oom Charley
op de wereld staat. En wat het gaan naar
Engeland betreft, zie, of die oude man je
zoo hard noodig heeft, als hy beweert, en
als je je best doet en hem niet mag ly-
den, heb je je plicht gedaan, kindje, en is
het afgeloopen."
Als antwoord stond Rosalie op en verliet
de hut, nauwelijks wetend wat ze deed.
Haar schreden voerden haar naar het
bosch, waar de kalme, blauwe nacht en
de met sterren bezaaide hemel ondanks
alles een gevoel van opluchting gaven.
Rosalie wandelde zonder vrees door het
donkere struikgewas en liep.tot zij geeste
lijk en lichamelijk vermoeid was. Een
oogenblik leunde ze tegen een boom: een
nachthavik vloog boven haa- hoofd, wild
schreeuwend en luid met zijn vleugels klap
pend.
Op ieder ander moment zou de aanblik
van dien grooten zwarten vogel eenige be
langstelling bij haar gewekt hebben, maar
nu drong alleen het geluid van de Kama,
zachtjes en droevig, tot haar bewustzijn
door.
„Je hebt een groote rol in mijn leven
gespeeld", zei ze hardap, terwijl haar ge
dachten teruggingen naar den wag, waarop
ze Dick Bryce uit de stroomversnellingen
had gered.
„Was hy het waard? Zou het niet beter
zijn geweest, als ik hem had laten ver
drinken?"
Rosalie deed zichzelf heel openhartig deze
vraag, en vond een antwoord, even op
recht als al haar gedachten waren.
„Neen, want uit al het kwaad, dat hij ge
sticht heeft, is het mooiste van alles ont
staan mijn liefde voor Ronald", fluis
terde zy zichzelf toe en haar wangen gloei
den, toen zij zijn naam uitsprak.
Gedurende enkele oogenblikken dacht
ze, zielsgelukkig, aan den jongen pels
jager, maar toen kwam het gesprek mei
Charley en den advocaat weer in volle dui
delijkheid voor haar geest terug.
„O, ik kan niet gaan, ik kan het niet....
Ik haat hem erg," sinkte ze. Zc liet zich op
den zachten grond neervallen en verborg
haar gezicht in het lange, wuivende gras.
Geen greintje hoop, geen lichtpunt zag
ze meer. maar de Natuur, de lieflijk zor
gende moeder, kwam haar ten laatste te
hulp en het uitgeputte meisje viel in een
lichte slaap.
De avondwind speelde met haar haren en
in haar slaap rook ót de geur van dennen
en ahornboomen. Het gevoel van verlaten
heid gleed van haar af, en uit de diepten
van haar bewustzijn steeg een droomge
zicht op, dat ze al zoo vaak gezien had.
(Wordt vervolg).
