Vertrek der handelsdelegatie
naar Zuid-Amerika.
Na de inname van Malaga. Een convooi der nationalistische troepen met
munitie en voedsel op weg naar het terrein van den strijd
Cohen, de doelverdediger van Sparta, trad- Donderdag te
Rotterdam in het huwelijk met mej. B. Schmidt Het bruidspaar
klinkt op eikaars welzijn
Bij den, tot nu toe door onbekende oorzaak, ontstanen brand in de N V.
Moutfabriek .Aurora" te Gennep, speelde het vuur een onbarmhartig spel
met zijn prooi, daar er van het geheele gebouw slechts een ruïne overbleef
Velen defileerden
langs het graf van
Koning Albert te
Laeken op- den
derden verjaardag
van het overlijden
van den vorst
De Nederlandsche handelsmissie naar Zuid Amerika vertrok
Donderdag onder leiding van jhr. Van Karnebeek uit de
Residentie Het afscheid op het perron. V.l n.r.: minister jhr.
mr. A. C. D de Graeff, jhr. Van Karnebeek en prof. Van Kan
De voorbereidingen voor de internationale automobiel
tentoonstelling te Berlijn. De eerste wagens worden naar
binnen gebracht
FEUILLETON
WAT HET SCHILDERIJ
VERBORG
Na«r het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
36)
Sadie las het bericht ten einde en gaf
het knipsel terug met een blik, die heel
duidelijk zeide: Welnu?
„Sir Digby Larne is heel oud", legde hij
op suggestieven toon uit, „hij heeft zijn
kleindochter nooit gezien en zal vermoede
lijk niet lang meer leven. Jij bent ongeveer
even oud als Rosalie, kunt er althans voor
doorgaan. Met de papieren, die in mijn be
zit zijn, kun je je identiteit bewijzen en
niemand ter wereld is in staat je tegen te
spreken. Je zou op het prachtige landgoed,
dat een man als hij bewoont, zijn laatste le
vensjaren gelukkig kunnen maken en hij
zou je zeker tot umverseele erfgename be
noemen, want Rosalie's moeder was zijn
eenig kind. Dan zouden we Kunnen trou
wen en verder zonder zorgen leven. Wil je
het doen, lieveling, ter wille van ons bei
den? Het is de uitweg waarover je sprak
en je oeslissmg beteekent voor ons geluk
of ellende. Wil je Sadie?"
Hij drukte haar tegen zich aan tot Sa-
die van pijn kreunde Toen hief hij haar
gezicht op, zoodat ze hem aan moest kij
ken.
„Wil je?" fluisterde hij nogmaals.
Sadie zweeg en hield de bruine oogen,
die den laatsten tijd erg groot en droefgees
tig waren geworden, gevestigd op de schui
mende watervallen, waar de Kama wild
danste in het parelwitte licht van de maan.
Het duurde een heele'poos voor het meis
je antwoord gaf en toen ze eindelijk begon
te spreken, klonk haar stem heesch en ge
dwongen.
„Gerald, lieveling, ik zou zonder jou die
eindelooze, eentonige dagen niet doorko
men; die oude man kan immers nog jaren
leven, dat gebeurt zoo vaak. En als het
ooit zou uitkomen, ga ik de gevangenis in,
niet?"
Ze zweeg en keek angstig naar Dick
Bryce om te zien hoe hij haar antwoord zou
opnemen.
Over het geheel was hij echter tevreden.
Hij had op een uitbarsting van woede ge
rekend, op een botte weigering, op de nood
zakelijkheid al zijn krachten te moeten in
spannen om haar te overreden. Maar ze nam
het erg kalm en verstandig op, vond hij.
„Lieveling, er is heelemaal geen gevaar
voor ontdekking, absoluut niet."
Nu was het oogen blik gekomen om zijn
grootste troef uit te spelen.
„Maar ik geloof dat ik het mis had, toen
ik dacht dat er nog meisjes zijn, die ter-
wille van hun liefde door het vuur gaan en
de heele wereld trotseeren."
Zijn zachte, melancholieke stem stierf
weg in de stilte en plotseling voelde Sadie,
dat het mooi en heldhaftig zou zijn te
doen, wat Gerald vroeg. Rosalie zou er
niet onder lijden, want z~ hield veel van
den man, die haar had groot gebracht en
had nooit geldgebrek, terwijl zij....
„Gerald, zou je het ook voor mij doen?"
vroeg ze, haar gezichtje gretig naar hem
toewendend.
Dit was zijn kans, hy' had ongeduldig op
het beslissende oogenblik gewacht. Zijn
oogen boorden zich in die v^an Sadie en zijn
trillende stem deed haar hart bonzen, ter
wijl hy antwoordde:
„Ik zou naar het andere einde van de we
reld gaan voor den kleinsten wensch van
jou, ik zou mijn ziel voor j^ geluk ver-
koopen en om jouwentwille een misdaad
begaan."
Na die hartstochtelijke woorden werd
zijn gezicht plotseling bleek, in zijn oogen
kwam de gejaagde steelsche blik, die ge
durende eenigen tijd verdwenen was. Het
doode gelaat van zijn slachtoffer scheen
hem uit de duisternis aan te zien en hij
rilde.
Er klonk nu geen aarzeling in Sadie's
stem, toen ze hem op helderen toon ten
antwoord gaf:
„Ik zal alles doen wat je vraagt, lieve
ling, en als ik er voor boeten moet. zal ik
dat om jouwenwille gewillig verdragen."
Zij vond zichzelf bij die woorden heel
flink en dapper en ze zag er heel aantrek
kelijk uit, zooals ze daar stond tusschen
de pijnboomen. een stralenkrans van zilve
ren maanlicht om haar hoofd.
Ze had een kleur van opwinding en
haar oogen keken nu niet treurig meer.
„Wek de oude heer zal zich niet voor
haar behoeven te schamen dacht de scha
vuit. die in zijn heele leven nog nooit eer
lijk voor zijn brood had gewerkt.
Toen nam hij haar weer in zijn armen en
fluisterde lieve woordjes in haar oor. En
nog wel een half uur lang verdiepten ze
zich in htm plannen.
HOOFDSTUK XXII.
Vier dagen later stond Sadie op het punt
naar Engeland te vertrekken, onder de hoe
de van een langen, ernstigen man met ver
standige, vriendelijke oogen, die namens
Sir Digby Larne als begeleider van zijn
kleindochter was gezonden.
Er waren verscheidene telegrammen ge
wisseld en de oude edelman was zeer ver
heugd over het vinden van zijn dochters
kind. Een Amerikaansche bankiersfirma
had de noodige orders gekregen en Sadie
had een opwindendën dag doorgebracht
met het koopen van een prachtig nieuw
uitzet.
Zij was nog in het zwart, maar haar
rouwkleeding was zoo kostbaar, dat die ge
heel paste bij de rol, die ze op zich had ge
nomen.
„Adieu, zusje-lief. Je zult me vaak schrij
ven, niet?"
Dick Bryce stond op de loopplank en
vroeg dit zachtjes, maar luid genoeg, zoo
dat Sadie's geleider het kon verstaan.
„Ik zal iederen dag schrijven, want ik
zal nooit in staat zijn als de liefde en zor
gen, die je lieve ouders me bewezen heb
ben, te vergoeden", antwoordde de huiche
laarster.
Maar toen de lange, donkere gestalte
zich even verwijderde, bukL Sadie zich
haastig en kuste Dick Bryce hartstochtelijk,
telkens en telkens weer.
„We trouwen, zooda hy dood is, niet lief
ste?" fluisterde ze.
„Ja, schat. Vergeet vooral niets en wees
op je hoede bij alles wat je doet", waren
zijn laatste woorden.
En toen aanvaardde Sadie Brown de
reis, zonder dat er eenig medelijden in
haar booze hart was voor den ouden man,
die de komst van zijn kleinkind met zooveel
hoop en verlangen verbeidde.
Sir Digby Larne zat kaarsrecht in zijn
hoogen leunstoel, maar zijn ernstig, aristo
cratisch gezicht was vetrokken, terwijl hy
in het vuur staarde.
Af en toe keek hij ongeduldig naar de
klok.
„Ik ben benieuwd of ze op Mary lijkt",
mompelde hij. Daarop volgde een langdu
rig en peinzend zwijgen en toen: „God mo
ge het me vergeven".
En de oude man, die zich den heelen
spannenden dag zoo kranig had gehouden,
brak in krampachtig snikken uit.
„Ik zal het weer goed makenhoor
je me, Mary", fluisterde htegen het por
tret van een allerliefst meisje, dat naast
hem op tafel ston-l.
Hij hoorde de deur niet opengaan en de
huisknecht moest zijn woorden herhalen
voor hij verstond: Juffrouw Rosalie Mo-
ran.
Sadie stond bedeesd in de deuropening
en toen de oude man opstond om haar te
begroeten, kwam ze schuchter nader, met
uitgestoken hand. Dick Bryce had haar
gewaarschuwd voorai niet te uitbundig te
zijn in haar optreden.
„Men verwacht, dat je wrok koestert te
gen den ouden man, om de manier, waar
op hij je moeder behandeld heeit, daarom
moet je het vertroetelen maar aan hem
overlaten", had hij gezegd, toen hij haar
instructies gaf over de rot die ze moest
spelen.
(Wordt vervolgd).
