Go-Ahead afdeelingskampioen.
FEUILLETON
WAT HET SCHILDERIJ
VERBORG
Naar het EcgeLsch
door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
32)
Mevrouw Kerslake was allesbehalve
verheugd toen ze hoorde, dat Sadie met
hen mee naar Glenconnel zou gaan.
„Ik vertrouw dat meisje niet", zei ze
tegen Ronald, die er evenmin bijzonder
mee was ingenomen.
Maar dat nam niet weg, dat hij ant
woordde:
„Het kind heeft geen plekje op de heele
wereld waar ze heen kan gaan, dus moe
ten we haar althans voor een tijdje onder
dak geven.
Tegen dat Rosalie beter is, is het schan
daal alweer vergeten en zal ze wel liever
een betrekking in de stad zoeken. Ik kan
me tenminste niet voorstellen, dat het le
ven in een goudgraverskamp aan de
Yukon haar zal bevallen. Maakt u zich
maar geen zorgen, moedertje", besloot Ro
nald, zijn moeder op de wang tikkend.
En Sadie mocht op Rosalie passen, ter
wijl mevrouw Kerslake eindelijk eens een
luchtje ging scheppen, nu de patiënte bui
ten gevaar was.
Rosalie, die plotseling de oogen opsloeg,
herkende amper het bleeke, donkeroogige
meisje, dat in een eenvoudige zwarte ja
pon voor den haard zat, de handen luste
loos in den schoot.
„Sadie", riep ze met een zwakke stem.
Chicago Charley zou van vreugde gehuild
hebben als hij haar z y n naam had hooren
noemen.
Maar Sadie trad stijfjes op het bed toe
e zei koel, naar het glas reikend:
„Je moet je medicijnen innemen."
Rosalie zei, dat ze geen zin had en bleef
peinzend naar de zoldering staren. Plotse
ling kwamen de herinneringen weer bo
ven, eerst langzaam, toen sneller en ten
slotte kon ze de vlucht van haar geest
niet meer bijhouden, hoezeer ze zich ook
inspande.
Ze zag Dick Bryce's gezicht weer voor
zich, toen hij zijn revolver afschoot op zijn
medeplichtige, doorleefde opnieuw de vree
sdij ke oogenblikken achter de struiken op
Tiffany Heuvel, de rit in de auto o,
wat vlogen ze die gedachten kwamen in
steeds wilder tempo, als de vaart van een
wagen ze stond in den tuin de lange,
lage kamer met de kaartende en dansen
de menschen verrees in een dwarrelig vi
sioen en eindelijk deed haar hoofd zoo'n
pijn, dat ze de smalle hand ophief om het
kloppen tegen te houden. Toen zag ze Sa
die's japon en opeens herinnerde ze zich
het telegram, dat Dick Bryce hardop voor
gelezen had in de kamer, waar hij later
de misdaad pleegde.
Het werd haar allemaal te machtig en
ze barstte in heftig snikken uit.
Rosalie keerde zich op haar zijde, en wat
kalmer weer vestigde ze de groote grijze
oogen op het koude, onkinderlijke ge
zicht
„Ze is nu niet zoo mooi meer1*, schoot
het door Sadie's hoofd, toen ze den mede-
lijdenden blik ontmoette.
„Het.... het apyt me voor je, Sadie",
fluisterde Rosalie zwak.
Sadie lachte schril.
„H'm, jou spijt het misschien, maar vele
anderen zijn blij, dat ik zoo gezonken en
vernedert bena Ik heb niets aan de nage
dachtenis aan een vader, die leefde ten
kost van anderen en rijk werd, door hen te
berooven. Begrijp je het? Hij was een dood
gewone dief."
„Je arme vader is dood, Sadie", herin
nerde Rosalie haar.
Sadie wierp het hoofd in den nek.
„Dood. Dat weet ik heusch wel". Ze brak
in tranen uit.
„Nergens kan ik heengaan, ik heb geen
vrienden, geen geld en draag den last der
schande, zoo lang ik leef."
Het hoofd weer opheffend, vervolgde ze
toornig: „En ik' had een vriend kunnen heb
ben, ik had nu zelfs getrouwd kunnen zijn,
als jij niet voor luistervink had gespeeld
en me dien avond vas nageloopen."
Rosalie's lichaam rilde, toen de be teeke
nis van dien wreeden uitval tot haar door
drong. Ze leunde voorover tot haar mond
bijna nabij Sadie's oor was.
„Weet je wel, dat de man, dien je je
vriend noemt, en met wien je had willen
trouwen, een moordenaar is?"
„Je bent gek", schrok Sadie, terugdein
zend.
„Neen, ik zag hem een anderen man
doodschieten", ging Rosalie voort met bran
dende wagen.
Toen besefte ze pas recht Sadie's verla
tenheid en vol medegevoel legde ze haar
hand op die van het meisje.
„Ga met me mee naar Glenconnel".
„Ik kan nergens anders heengaan", was
het bittere antwoord. Daarop bleef het en
kele oogenblikken stil. Rosalie, door de in
spanning uitgeput, lag met dichte oogen,
toen Sadie's stem beurtelings smeekend
en bevelend, haar bereikte door den zach-
ten, donkeren sluier, die langzaam haar
zinnen omgaf.
HOOFDSTUK XIX.
De zoete geuren der bloemen en de pit
tige harslucht der dennen drongen tot Ro
salie door in het kleine blokhuis, waar zy
op den fonkelnieuwen divan lag, welken
haar toegewijde vrienden, evenals trou
wens het huisje zelf, met eigen handen voor
haar hadden gemaakt.
Het roerde Rosalie hoe bezorgd ieder
een in het kamp voor haar was. Er ging
geen dag voorbij of de gouddelvers brach
ten haar bossen bloemen en ze aanvaardde
ze met een gelukkig gezicht en een dank
baar hart.
Maar Sadie kon in hun oogen geen gena
de vinden. Het was niet omdat deze har
telijke, edelmoedige kerels, haar ook maar
in eenig opzicht aansprakelijk stelden voor
de fouten van haar vader, maar zy deed
geen enkele poging om hen te begrijpen,
om nader tot hen te komen, om zich aan
haar nieuwe omgeving aan te passen. Sa
die zelf voelde zich doodongelukkig.
Rosalie zag haar weinig, ofschoon Chica
go Charley haar gastvrijheid had aange
boden met de bedoeling, dat Rosalie wat
aansprak zou hebben aan een meisje van
haar eigen leeftijd.
Sadie dacht er niet aan, mevrouw Kers
lake, die de handen vol had met de zorg
voor de mannen, te helpen.
Bijna den heelen dag zwierf ze door het
bosch en langs de rivier, sprak met nie
mand en verdiepte zich zoo in haar ver
driet, dat haar aanwezigheid een schaduw
wierp over het heele kamp.
„Brown's dochter schijnt er weinig zin.
in te hebben, een kameraad voor onze Rose
te zijn, hè?" zei een der mannen tot Rob
Cameron, de gestalte nastarend, die lang
zaam langs den weg liep.
„Laat het arme kind tyd"e, sprak de
„Laat het arme kind tijd", sprak de
„Ze is bar jong om den last te dragen,
die haar is opgelegd geef d'r een kans.
Ronald kwam haast iederen avond in het
blokhuis en altijd bracht hy iets voor de
patiënte mee een nieuw boek, een doos
chocolade, fijn vruchten, die hij expres uit
de stad ging halen en Rosalie's hart begon
sneller te kloppen als zijn knappe gezicht
in de deur verscheen.
Omdat Sadie er zoo dringend om ge
vraagd had, werd er aan de ontvoering ver
der geen ruchtbaarheid gegeven en men
had geen beteekenis gehecht aan wat Ro
salie in haar koortsig gestamel gezegd
had over een man, die vermoord was.
Sadie smeekte herhaaldelijk, om toch
niets over hun avontuur te zeggen en Ro
salie, vol medelijden met haar wanhoop,
zweeg, hoewel het geheim haar zwaar op
de ziel woog en ze had een gewaarwor
ding, dat de tijd spoedig komen zou, dat ze
het niet langer voor zich zou kunnen hou
den. Ze voelde zich vandaag beter, haar
oogen stonden helder, een flauw blosje
kleurde haar wangen, het woud scheen haar
te roepen ze verlangde naar buiten
naar de koele, zoete lucht, die haar de
vreugde zou teruggeven van dit wonder
land, waarin ze haar jeugd had doorge
bracht
(Wordt vervolgd).
Go-Ahead wW Zondag door een 3-2 overwinning op Tubantia het kampioenschap van de
Oostelijke atdeeling te behalen. - Hierboven een toto ven het kranige kampioenselltal
Na een kort verblijf te Budapest brengen H. K. H. Prinses Juliana en
Z. IC H. Prins Bernhard thans een bezoek aan Weenen. Het Prinselijk Paar
tijdens de bezichtiging van het slot Schönbrunn
Na afloop van den voetbalwedstrijd Go-Ahead-Tubantia, waarin Go-Ahead
de overwinning en daarmede het afdeelingskampioenschap behaalde, vond in
de kleedkamer een huldiging van het kampioenselltal plaats
Het kranige P.S.V. elftal uit Eindhoven,
dat Zondag door een overwinning op
Roermond het afdeelingskampioenschap
behaalde
De Oudheidkundige Kamer voor Zalt-
bommel en de Bommelerwaard is thans
gevestigd in het daarvoor ingerichte
Huis Maarten van Rossum, welk huis
in de 16e eeuw oehnuwd werd
Mmm
Het voorloopig Nederlandsch dames hockeyteam speelde
Zaterdag te Bloemendaal een oefenwedstrijd tegen een
heerencombinatie van B M.H.C., waarbij de dames in de
meerderheid wisten te blijven
Anthony Fokker heeft voor de verbinding naar zijn villa bij St Moritz een
sneeuwruim-installatie geconstrueerd, welke gemonteerd werd op een vrachtauto
