De nieuwe heerscher
van het Britsche Rijk.
De nieuwste officieel© foto van Z M. Koning George VI van
Engeland, die -op 12 Mei van dit jaar plechtig gekroond zal
worden
Het wassende water in Noord-Brabant. Een kijkje In het overstroomde gebied
bij Ulvenhout in de omgeving van Breda
De bouwvallige Vechtbrug te Muiden is thans ook voor de Gooische
tram gesloten. Tramreizigers moeten aan de eene zijde der brug
uitstappen, om aan de overzijde in een andere tram hun rit voort te
Tutten
Het Gellerth Hotel te Budapest, waar H. K. H. Prinses Juliana en
Z. K. H. Prins Bernhard hun intrek hebben genomen
Met het m.s. „Dempo* vertrok Woensdagavond uit Rotterdam een detachement
aanvullingstroepen van de Koloniale Reserve naar Ned. Indië. Een veelzeggend
snapshot aan boord
FEUILLETON
WAT HET SCHILDERIJ
VERBORG
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
29)
Door het vuile raam zag ze een stukje
van den hemel en een enkele ster. Ze keek
naar die ster, tot hij zoo groot werd, dat
het leek of hij den hemel vulde, en toen
zonk ze onder het venster neer en begon
onsamenhangend te ijlen over allerlei
dingen de kostschool, gebeurtenissen
uit het kamp. maai het meest dacht ze
aan Ronald en dan gleed een lach over
haar gezicht en ze strekte de hand uit
om de zijne te vatten. Doch ze raakte
slechts het zachte lijfje van een muis, die
tegen haar arm opklauterde en weer weg
stoof.
Na een poosje oegonnen honger en dorst
haar te kwellen. Ze kroop op handen en
voeten de kamer rond om te zoeken of
ergens nog wat water of een stukje brood
was. doch haar poging bleek vruchteloos.
Ze tastte haar weg naar het raam terug,
te zwak om te schreien, en bleef daar lig
gen, enkel maar verlangend naar verge
telheid. Toen sloten de moede oogen zich.
het bleeke gezichtje werd kalmer, de lip
pen openden zich en haar ademhaling
ging zacht en regelmatig. Rosalie sliep...,.
HOOFDSTUK XVI.
Toen Chicago Charley, de jonge pels
jager en oude Rob Cameron met me
vrouw Kerslake den volgenden morgen
op de kostschool kwamen, vernamen zij
het nieuws van Rosalie's spoorloos ver
dwijnen.
„Maar hoe kon ze er uit, als het hek
op slot was? Ik dacht dat er hier goed op
die jonge meisjes gepast werd", protes
teerde Chicago Charley en hij keek de di
rectrice aan, alsof hij haar maar half ge
loofde.
„Er wordt nog 'n meisje vermist Sa-
die Brown, de dochter van den million-
nair", vervolgde iuffrouw Clevedale, wier
gelaat de sporen van angst en zorgen
droeg.
„Wat? Van dien Brown, wiens naam
vandaag in alle kranten staat?" vroeg
Charley bitter, „Brown, op wiens bank ik
al mijn zuur verd'ende geld had staan, en
die geleefd heeft op kosten van dwazen
zooals ik, die vertrouwen stellen in der
gelijke hooge pieten."
De anderen keken vol medelijden naar
hem. Het ontstellende bericht had hen als
een donderslag getroffen en Charley was
lang niet de eenige in Glenconnel. die alles
verloren had wat hij in den loop van een
heel leven noesten arbeid had overge
spaard.
„Maar mijn pech mag Rose's pleizier
vandaag niet vergallen", had de dappere,
oude man gezegd, met de onzelfzuchtig
heid. die hem in Glenconnel zoo bemind
had gemaakt.
„M'n oude claim Is nog niet uitgeput, en
misschien doe ik een goede vondst in de
nieuwe gang, die ik aan het graven ben".
had hij er hoopvol aan toegevoegd. Ze
hadden besloten het- bericht van Charley's
financieelien klap als 't kon voor Rosalie
geheim te houden en waren op weg ge
gaan, vol plannen om haar een prettigen
dag te bezorgen.
„Ik snap niet. waar ze gebleven kan
zijn", sprak Charley wanhopig.
„De politie is al gewaarschuwd", deel
de de directrice mede. „Maar de toestand
in Sadie Brown's huis is zoodanig, dat
men van het bericht amper notitie neemt."
„Ik denk, dat we er maar zelf eens op
af zullen gaan en zien of we geen inlich
tingen los kunnen krijgen van die mil-
lionnairslui", hernam Charley grimmig.
„Kom mee, jongens. Al moeten we ver
dorie iedere straat en ieder huis in Chi
cago doorzoeken, we zullen onze Rose
vinden!"
Mevrouw Kerslake wilde ook meegaan,
maar Rosalie wist haar te bewegen in de
school op hen te wachten.
„We zullen niet zonder Rose terugko
men, moeder", verzekerde hij.
Zij reden in dolle vaart door de straten
en Chicago Charley wist uit den ontstel
den bediende, die hem aan de million-
nairswoning te woord stond, alles te ha
len wat de man kon vertellen.
„We hebben Sadie hier al een heelen
tijd niet gezien. Ze is intern op school ziet
u en als ze vacantie heeft, brengt ze die
op het landhuis van de familie door. Mis
schien is ze daar nu ook heengegaan", op
perde hij.
„Waar ligt dat huis?" vroeg Ronald
scherp,, en geen drie minuten later waren
ze alweer op weg naar het landhuis van
den overleden millionnair, want allen wa
ren het er over eens, dat het geen toeval
kon zijn, dat de beide meisjes tegelijker
tijd verdwenen waren.
„Ik vraag me af, of die ellendeling van
een Dick Bryce hier achter zit?" was de
gedachte, die in zijn hoofd hamerde.
Chicago's Charley's gezicht stond strak,
toen ze door de stille lanen reden en de
oogen van den ouden Rob Cameron wa
ren hard als steen.
De zon scheen helder over het welige
groen, maar nergens was een huis te zien.
,,'t Lijkt wel of we verkeerd zijn gere
den", meende Charley, toen ze een hand
wijzer bereikten en hij raadpleegde een
papiertje, dat hij in de hand hield.
„Hm, er is hier niemand, dien we den
weg kunnen vragen, maar als we om die
heide heenrijden en linkshouden, komen
we aan een dorp, en daar zullen ze ons
wel terecht kunnen helpen", oordeelde
oude Rob Cameron, die een sterk ontwik
keld oriënteeringsvermogen bezat.
„Zoover ik zie, is hier maar één huis en
dat is onbewoond", vervolgde Chicago
Charley, en zijn blik gleed langs het huis,
waarin Rosalie op dat oogenblik een ge
vangene was.
„We zullen Rob's raad opvolgen", beslo
ten ze en dus reden ze links om de heide
heen.
„Hé, wat ligt daar ginds in het gras",
riep de oude gouddelver opeens, toen iets
wits zijn aandacht trok.
„Het is een vrouw. Laten we uitstap
pen", zei Ronald.
Hij sprong uit de auto en haastte zich
naar de bewuste plek.
„Goeie genade! Kom eens hier, Charley
kijk eens, Rob", schreeuwde hij.
Het was overbodig naar het landhuis
van den millionair te gaan. want hier lag
zijn dochter, gekneusd en half bewuste
loos op den grond.
„Dat kind is aangevallen. Er is hier een
schurkenstreek uitgehaald", verklaarde
Ronald verontwaardigd, terwijl hij Sadie's
gewond hoofd zoo goed mogelijk verbond
en haar brandewijn liet drinken.
„Kan ze spreken?" voeg Charley met
trillende stem. De beklagenswaardige Sa-
die wekte zijn medelijden, maar grooter
nog was zijn angst voor Rosalie.
„Kun je me vertellen, wie het gedaan
heeft, kindlief?"
„Ja", was het zwakke antwoord. De
brandewijn had haar weer een weinig tot
zichzelf doen komen. „We zijn gisteravond
ontvoerd en daarheen gebracht Rosa
lie is er nog in de kamer naast de keu
ken daarginds."
Ze wees met een trillenden vinger naar
het leege huis.
„Ik zal wel hier blijven en op het neis-
je passen", bood Rob Cameron aan; .gaan
jullie er maar gauw heen."
Even later hoorde hij het kraker van
hout, daarna een zwaren slag. Hij wist,
dat de deur bezweken was onder de ver
eende krachtsinspanning van de beide
mannen.
Ze liepen regelrecht naar het vertrek,
waar Rosalie lag.
Toen hij het witte gezichtje zag en de
verwilderde oogen, die hem zonder her
kenning aankeken en haar onsamenhan
gend ijlen hoorde, kwam er een roode
nevel voor de oogen van den pelsjager en
hij zwoer een duren eed, dat de man. die
dit gedaan had, voor zijn euveldaad boe
ten zou....
(Wordt vervolgd).
