Engelsch viootbezoek
aan Soerabaja.
De opmetingen bij den bouw van de nieuwe Beurs aan den Coolsingel
te Rotterdam geschieden bij regen onder een parasol
Bij het bezoek van het Engelsche vliegtuigmoederschip .Hermes* aan de Indische
vlootbasis te Soerabaja kon het schip door den merkwaard-gen vorm van den
romp met aan de kade meren, zoodat de verbinding met den wal door middel
van pontons tot stand gebracht moest worden
Wintersche gasten van onze lage landen. De zeemeeuwen op
hun hoog© zitplaatsen boven het stadsgewoel
De koetsier Anton Kabelaar te den Haag herdenkt 15 Februari a s. den dag.
waarop hij vóór 50 jaar het leven redde van wijlen Koningin Emma en H M. de
Koningin door de op hol geslagen paarden van de koninklijke koets tot
stilstand te brengen
Vischtijd langs de Maaskant te Rotterdam. Menige liefhebber
profiteert van een geschikt plaatsje langs de kade
De nieuwe verkeersbrug -in den provincialen weg Amsterdam 't Gooi
ter vervanging van de oud© draaibrug over het Merwedekanaal te
Weesper karspel is Donderdag in gebruik genomen
n
FEUILLETON
WAT HET SCHILDERIJ
VERBORG
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
24)
Rosalie voelde zich verplicht op onder
zoek uit te gaan er was vast en zeker
iets niet in den haak met die geheimzin
nige meisjesgestalte. Ze liep de gang in.
De voordeur was gesloten, maar een open
staand venster toonde, hoe de vluchtelin
ge het huis verlaten had. Rosalie was er
in een wip door en holde over het gras
veld om het meisje, dat bijna uit het ge
zicht verdwenen was. in te halen.
Steeds harder liep het witte figuurtje en
Rosalie had alle moeite om. zonder zelf
gezien te worden, zoo dicht mogelijk ach
ter haar te blijven. Eenmaal keek de vluch
telinge om en Rosalie verschool zich haas
tig achter een boom. maar bleef haar in
het oog houden. Ze wist thans wie het was
Sadie Brownl
Eindelijk hadden z< den top van den heu
vel bereikt en de nachtelijke stad, een
tooverpaleis. schitterend met duizenden
lichtjes, lag aan hun voeten.
Sadie vervolgde haar tocht 25e liep een
klein, dicht plantsoen in, dat zich langs
den hoofdweg uitstrekte Plotseling, heel
onverwacht, kwam 'een groote, grijze
auto den hoek om en stopte bij een groep
boomen.
„Nu heb ik haar te pakken, als deze man
nen me ten minste willen helpen", dacht
Rosalie opgelucht, bij het zien van den
chauffeur en zijn metgezel.
Maar haar opluchting maakte plaats voor
ontzetting, toen een beschaafde, kalme
stem, een stem, die ze kende en haatte, tot
haar doordrong. Ze liet zich plat voorover
vallen in het natte gras. Het was de stem
van Dick Bryce....
HOOFDSTUK XIV.
Dick Bryce stapte uit en stond in het
maanlicht. Hij was in avondkleeding en met
zijn aristocratische houding en regelmatige
trekken had hij iets van een jongen Apollo.
Maar zijn uiterlijk maakte niet den min
sten indruk op Rosalie; ze voelde enkel
bittere schaamte bij de gedachte, dat ze
dezen man eens had toegestaan haar te kus
sen of zelfs maar aan te raken.
Ze spande haar ooren in om te verstaan
wat hij zeide.
„Nu, als je dan maar zorgt, dat je er
over een uur met de auto bent, en denk aan
wat ik je gezegd heb. Zoodra je me met
het meisje ziet aankomen stap je uit en
staat klaar met de chloroform. Dan zal ik
me onder een of ander voorwendsel even
verwijderen en jij houdt haar den lap ste
vig onder den neus. Je weet waarheen je
haar brengen moet."
„Ja," was het norsche wederwoord.
„Denk er om, als je den boel verknoeit,
dan ben je nog niet gelukkig, maar als je
het goed voor elkaar brengt, krijg je met
een je geld."
„Best", gromde de chauffeur, zich over J
den motor heenbuigend,
Rosalie's hart klopte zoo hevig, dat ze
vreesde, dat de samenzweerders het moes
ten hooren.
Binnen twintig minuten moet ik dat
malle wicht ontmoeten.- Ik heb haar ge
zegd aan het andere einde^yan het bosch te
wachten, en ik kan daar in tien minuten
zijn. Heb jij nog iets in je veldflesch? De
mijne is leeg".
De man knoopte zijn jas los en stak de
hand in een binnenz
„Hier baas", zei hij en gaf hem een
flesch.
Dick Bryce nam een flinke teug en werd
inder den invloed daarvan weldra mede
deelzaam.
„Dat zal me een herrie geven in de kost
school, als ze hun millionnairskind mis
sen", lachte hij. „Wat is dat?" hij keek om.
„Ik hoor niks", zei de chauffeur stroef.
„Het was net of ik iets hoorde. Het klonk
als een half-onderdrukte stem. Verbeel
ding waarschijnlijk.
Misschien om zijn ontstelden geest was te
kalmeeren, nam Dick nog een slok.
Rosalie had haar gezicht in den vochti-
gen grond gedrukt óm den kreet, die haar
ontsnapt was, te smoren. Het millionnairs
kind. Daar bedoeldt hij natuurlijk Sadie
Brown mee, de ellendeling! Wat moest ze
in vredesnaam doen?
Ze was zoo geschokt door de ontdekking,
dat het haar onmogelijk was rustig te den
ken.
De zachte stem vervolgde:
„Het is een voordeelige geschiedenis, als
we het tenminste handig inpikken; vooral
hier in Amerika, waar de ouders van hun
spruiten afgoden maken. Trouwens, als ik
mijn mond wilde opendoen, zou ik mijn
heer den millionnair Brown zoo zeker vijf
jaar achter de tralies kunnen laten opber
gen. als ik nog wel een slok brandewijn
lust."
En de linkerhand, waaraan de pink ont
brak, werd gretig naar de flesch uitgesto
ken.
„Ik zou niet te veel nemen, baas", ried
de chauffeur, maar Dick Bryce nam er geen
notitie van, hoorde het vermoedelijk niet
eens.
„Ik krijg beslist honderdduizend dollar
losgeld voor haar, ouwe jongen, en dan
naar Engeland en een leventje als een prins
ja, dat is net iets voor Dickie."
Een gemeene dronkenmanslach onder
streepte zijn woorden.
„Tijd om te gaan", hernam hij na een
pauze, en met een laatste order aan den
chauffeur om vooral op tijd te zijn, ging hij
het bosch in vlak langs den struik, waar
achter Rosalie lag en verdween uit het
gezicht.
Allerlei plannen flitsten door Rosalie's
geest, maar geen er van leek uitvoerbaar.
Haar eerste opwelling was. om naar de
school terug te holen en te vertellen wat
ze gehoord had.
„Maar als Sadie binnen het uur ontvoerd
wordt, zou het te laat zijn voor o, en ik
weet niet eens waar ze met Dick Bryce
heen is en waar de ch uffeur hen moet af
halen. Er is maar één mogelijkheid hen
te volgen tot ik weet, waar ze haar heen
gebracht hebben, dan kan ik daarna terug
gaan."
Ze voelde dat het een misdaad zou zijn
Sadie in de macht van een individu als
Dick Bryce te laten.
Een binnensmondsche vloek van den
JJJI
chauffeur, die probeerde den motor aan te
slaan deed haar den adem inhouden. Hij
stapte uit en begon bij het licht van een
zaklantaarn den wagen na te zien.
„Ha!" Met dien uitroep liet hij zich op
den grond vallen en kroop onder de auto.
Het vloog Rosalie door het hoofd, dat dit
haar kans was.
De gedachte, dat de chauffeur misschien
maar enkele seconden werk zou hebben
dreef haar tot snel handelen. Het was een
ruime zespersoonswagen en ze zou zich ge
makelij k achterin kunner verstoppen, als
ze er maar ongemerkt in kon glippen.
De wind deed ae boomen ritselen en de
lichten van Chicago waren niet meer zicht
baar. De wereldstad sliep. Bijna was Ro
salie betrapt, want terwijl ze zich geruisch-
loos in de auto liet glijden, en zich onder
de bank verborg, kwam de man weer voor
den dag en rekte zijn ledematen.
„Klaar", bromde hy, stapte in en liet
den motor loopen.
Al spoedig kreeg de wagen vaart en toen
de koude nachtwind om haar ooren blies,
deed de opwinding van het avontuur Ro
salie's bloed sneller stroomen en ze voelde
geen spoor van angst toen de auto door de
leege straten suisde.
Ten laatste draaiden ze een smalle straat
in tusschen hooge, grauwe huizen, spook
achtig in den nacht: hier en daar schemer
de een licht, maar het was niet daar. dat
de auto stilhield en de chaufeur uitstapte;
het huis waarvoor hij stopte, zag eruit, als
of iedereen al lang sliep.
Maar toen. in antwoord op een bijzonder
kloppen, dat ongetwijfeld een signaal was,
de deur openging, stroomde een zee van
licht naar buiten.
(Wordt vervolgd).
