Huldiging van de dames estafette-zwemploeg.
De huldiging van de Nederlandsche zwemsters, die het Olypisch kampioen
schap behaalden m de 4x100 meter estafette, had in het bijzijn van talrijke
landgenooten in het Olympisch stadion te Berlijn plaats. In het midden de
kampioenen, links de ploeg van Duitschland (tweede) en rechts die van
Amerika (derde)
Daan Kagchelland, de Olympische jollen-z^j'kampioen, is bij zijn terugkeer
te Rotterdam op enthousiaste wijze door zijn stadsgenooten gehuldigd. Een
aardig moment na de aankomst van den trein aan het Maasstation
Moderne beeldenstormers in
Spanje. De bekende beel
dengroep „Cerro de Los
Angeles" even buiten Madrid
moest het ontgelden tijdens
den burgeroorlog in Spanje
Achttien aspirant-verkeerspiloten hebben Zaterdag hun intrek genomen in het
woonschip, gelegen in de Ringvaart bij Schiphol, in verband met hun opleiding.
Een der eerste werkjes, was het passen der vlieghelmen en jassen, waarna een
inspectie plaats -vond
Tijdens de vliegfeesten op Waalhaven werden demonstraties
gegeven in het parachute springen, door middel van een
pop. Luitenant Asjes even voor den start met zijn vreemd-
soortigen passagier
Osendarp, die deelnam aan de athletiek-wed- Mgr. J. M. v. d. Tuyn, Deken van 's Gravenhage, vierde Zondag zijn zilveren Priester-
strijden van .Holland' welke te Leiden werden (eest Pro(. Aalberse feliciteert den jubilaris tijdens de receptie in Pulchri
gehouden, deelt tijdens de pauze autogr<u
FEUILLETON
ZIJN LAATSTE AVONTUUR
Humoristische Roman
van
JOH. BRAND.
(Nadruk verboden).
2)
Nu had het noodlot miss Wilkins uiit
Chicago op zijn weg gebracht en van dit
oogenblik af was het gevoel van zijn on
macht tegenover het leven eerst recht in
hem ontwaakt. Met een hemzelf onver-
klaarbaren drang voelde hij zich tot haar
aangetrokken; hij gaf zich alle denkba-
moeite haar blik op te vangen, haar
stem te hooren of een vriendelijk woord
van haar te vernemen. Verder gingen zijn
wensohen niet, want hij besefte, ook zon
der miss Wilkins ooit vroeger ontmoet te
hebben, te goed, dat deze knappe, elegante
vrouw, die niets gemaakts aan zich had,
doch wier geheele wezen slechts natuur
lijke charme en volmaakte distinctie uit
straalde, voor een onbeteekenend mensch
als hij, hopeloos onberekenbaar was.
De geheele breedte van de ruime hall
lag nu tusschen Rolf en de Amerikaan-
sche. Hij stond nog onbeweeglijk op dezelf
de plaats, terwijl zij aan den overkant be
haaglijk haar thee dronk en met een
vriendelijk laohje den groet van eenige
kennissen beantwoordde, die haar tafeltje
passeerden, een paar woorden met haar
wiselden en met een hoffelijke buiging
weer afscheid namen zonder tot een lan
ger oponthoud te worden uitgenoodigd.
Twee heeren namen plaaits aan een ta
feltje, dat tusschen Rolf en miss Wilkins
stond en belemmerden door hun breede
gewichtigheid het vrije uitzicht op de
Amerikaansche. Langzaam liep hij een
paar passen in haar richting, spiedend
naar een gunstiger plaats. Nu was hij in
haar onmiddellijke nabijheid en plotse
ling zat hij, zonder eigenlijk goed te be
seffen wat hij deed, aan een leeg tafeltje
dicht naast het hare.
Zij zag hem niet, zocht slechts ijverig in
haar taschje, dat onverwacht uit haar
handen gleed en op den grond viel. Rin
kelend verspreidde de inhoud zich over
den marmeren vloer.
Rolf kromp ineen. Dat was de lang ver
wachte gelegenheid. Maar nog vóór hij
door het plotselinge karakter van het voor
val overrompeld, ook maar een poging tot
hulpverleening had kunnen ondernemen,
zag hij reeds een kellner bukken om het
taschje op te rapen.
Het was te laat.
Rolf had zichzelf het liefst een draai
om zijn ooren gegeven. Een tweede maal
zou het toeval hem zeker niet zoo gemak
kelijk een troef in de hand spelen. De
vroegere moedeloosheid overviel hem weer
zóó verlammend, dat hij zelfs de kracht
mistes om op te staan en de hall te verla
ten. Een doffe smart maakte zich langzaam
van hem meester.
Plotseling hoorde hij een harde, opdrin
gerige stem aan zijn oor. Een kellner
stond naast hem.
Pardon, wat mag ik serveeren?
Niets! zei Rolf, den man, wiens on
aangenaam orgaan hem zoo bruusk in zijn
overpeinzingen had gestoord, een vijan-
digen blik toewerpend.
De kellner maakte een gebaar als om
zijn spijt te betuigen.
Neem mij niet kwalijk, maar deze
tafels zijn gereserveerd voor gasten, die
iets wenschen te gebruiken.
Rolf trof deze mededeeling als een slag
in het gezicht. Zou hij zich voor de oogen
van miss Wilkins, die hem misschien juist
op dit moment voor het eerst met een blik
verwaardigde, laten wegjagen als een
hond?
Whisky soda! antwoordde hij met een
zoo afwijzende ongenaakbaarheid, dat de
kellner van louter respect bijna dubbel
boog en zich daarna verwijderde.
Een oogenblik voelde Rolf zich overwin
naar. Doch geen minuut later drong het
tot hem door, dat hij uit naieven trots' een
dommen streek had uitgehaald en dat hem
nu verder niets anders overbleef dan af
te wachten, tot men hem als den eersten
den besten oplichter buiten de deur zou
zetten. Of zou hij zich heimelijk uit de
voeten maken? Och, wat kwam het er ten
slotte op aan, mis Wilkins was nu toch
voor hem verloren.
Droefgeestig, bijna hulpeloos, staarde hij
naar den grond, waar zijn blik op een
rond, glinsterend voorwerp bleef rusten.
Onder de tafel lag een vijfmarkstuk.
Het schemerde Rolf voor de oogen. Eer
der geloofde hij aan een bedrieglijk droom
beeld, voortkomend uit zijn koortsachtig
brein dan aan een zóó onwaarschijnlijk spel
van het toeval. Maar langzamerhand werd
zijn denken helderder. Het geldstuk moest
zooeven uit het taschpe van de Amerikaan
sche gevallen en naar hem toegerold zijn.
Leek dat niet, alsof het noodlot tusschen
hen beiden aan brug wilde bouwen? Voor
haar een onbeteekenend verlies, voor hem
de redding uit een dreigende impasse. Maar
mocht hij zich dat geld dan toeëigenen?
Nóg streed zijn gevoelig geweten tegen de
verleiding.
Op dit oogenblik keerde de kellner ech
ter terug en maakte daarmee een einde
aan het dilemma. Nu was er voor Rolf
geen andere uitweg meer. Snel zette hij
zijn voet op het geldstuk en trachtte door
een geblaseerd gezicht zijn verlegenheid
te verbergen. Een paar seconden, nadat de
kellner vertrokken was, aarzelde Rolf
nog. Eerst keek hij om zich een. Niemand
scheen zich echter om hem te bekomme
ren. Miss Wilkins was in druk gesprek ge
wikkeld met de dame, die zich in haar
gezelschap bevond. Rolf nam de pochette
uit het zakje van zijn colbert en wischte
zich daarmee het voorhoofd. Daarna liet
hij het doekje, als door een onachtzaam
heid, vallen, vlak bij zijn voet, welke het
geldstuk bedekte. Hij bukte en schoof,
terwijl hij zijn voet langzaam terugtrok,
de pochette over de munt, raakte daarop
beidfe tegelijkertijd op en vouwde het
zakdoekje op, waarbij hij het geldstuk in
zijn zak liet glijden.
Hij slaakte een zucht van verlichting. De
gevaarlijke manipulatie had zijn geheele
aandacht in beslag genomen. Toen hij ein
delijk zijn kalmte had teruggevonden en
een steelschen blik wierp in de richting
van het tafeltje, waaraan de eigenares
van het geldstuk had plaats genomen,
bleek deze te zijn verdwenen. Miss Wil
kins was, zonder dat hij het bemerkt had,
vertrokken.
Ontstemd over zooveel tegenslag, keek
hij gejaagd naar alle richtingen, juist nog
op tijd om de gracieuse verschijning van
de Amerikaansche door de draAKtar te
zien verdwijnen. Rolf sprong op en snelde
haar na. Hij rende de straat op, waar hy
net vroeg genoeg aankwam om met een
verre van intelligent gezicht een luxueuse
auto na te kunnen staren, welke miss Wil
kins en haar chaperonne snel aan zijn te
leurgestelde blikken onttrok.
Hoelang hij daar stond, wist hij zelf
niet. Hij vond zijn denkvermogen eerst
weer terug, toen hij langzaam en met ge
bogen hoofd naar zijn plaats terugging
en zidh, geheel ontmoedigd, in een stoel
liet vallen. Doch spoedig moest hij zelf er
kennen, dat het geen nu had over ver
zuimde kansen te tobben en zoo nam hij
ten slotte het in de gegeven omstandighe
den eenige verstandige besluit de voor
hem staande whiskey zijn natuurlijke be
stemming te laten volgen en althans dit
onverwachte buitenkansje zoo volledig mo
gelijk te genieten.
Langizaam dronk hij" het glas leeg. Daar
na nestelde hij zich behaaglijk in zijn fau
teuil en overlegde, wat hem te doen stond.
Eigenlijk was hij nu de gast van de Ame
rikaansche en op haar kosten dronk hij
een glas whidkey, hoewel zij het zelf al
lerminst vermoedde. Als gentleman rustte
op hem de plicht haar het verlies te ver
goeden. Op den eersten van de maand, als
hij zijn rente kreeg, kon hij haar de vijf
mark terugzenden en door middel van een
bloemstuk met begeleidend schrijven van
zijn oprechten dank blijk geven. Maar tot
dien datum duurde het nog tien da/jen en
dan zou miss Wilkins zeker reeds laag uit
Berlijn vertrokken zijn En stel, dat hij
daardoor nóg geen gelegenheid kreeg per
soonlijk met haar ke»:iis te maken,
das.?
(lwve&fci&l)
