De Olympische roeiwedstrijden.
In de Victoria Regia serre van de Rotterdamsche Diergaarde
staan thans twee zeer zeldzame orchideeën, .Stanhopea"
genaamd, in bloei
Met het heien voor de nieuwe Beurs te Rotterdam is men Een landingsoefening tijdens de deze week ter hoogte van Weymouth gehouden Na een dag te Salzburg doorgebracht te hebben, heeft Koning Edward VIII
♦hans gereed gekomen. - Een ovenichl van het bouwterrein gecombineerde manoeuvres van Engelsehe marine- en legerafdeelingen van "o'nmghzi'jn11 vacatie doorb^engr'ge""^
In het Vredespaleis te den Haag is Woensdag aan deCarnegie-
stichting door een Fransch comité, bestaande uit vereerders
en vrienden van wijlen prof. Lyon-Caen, een borstbeeld van
prof Lyon-Caen aangeboden
De Nederlandsche
.vieiy met stuur
man" neemt na zijn
overwinning in de
eerste serie der
Olympische roei
wedstrijden, de ge-
lukwenschen in
ontvangst
FEUILLETON
DE STRIJD OM WEENEN
Roman van
HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden).
47)
Met Sam stond de zaak eenigszins an
ders. De neger bleeik tot over zijn ooren
verliefd op zijn Lintschi, maar beiden mee
naar Amerika riemen was onmogelijk, wijl
het meisje als blanke vrouw van een ne
ger onder den haat en de verachting der
bevolking een ondragelijk bestaan zou
leiden.
Ten slotte vond Ralph echter een com
binatie, die alle moeilijkheden met één slag
uit den weg ruimde. Hij kocht opnieuw een
schitterende auto en Sam werd weer als
chauffeur aangesteld. Na Ralph's vertrek
zou Sam dan den wagen krijgen en er een
taxameter op laten monteeren om dan als
eigenaar van een bijzonder fraaie taxi ge
noeg te verdienen om zijn Lintschi te kun
nen trouwen. Het zwart-witte paar zou dan
intern in dienst komen van mevrouw Weh
ningen, wier toekomstige woning groot ge
noeg was en die Lintschi met een gerust
hart de zorg van het huishouden kon toe
vertrouwen.
Toen ook dit probleem aldus gelukkig
was opgelost stond niets het huwelijk meer
in den weg. Zoo dacht men althans. Maar
al spoedig bleek, dat dit niet het geval
was. Ralph toch bezat slechts een pas,
maar geen geboortebewijs. Men legde hem
uit, dat hij dat document eerst diende aan
te vragen. En dan moest nog een „Aufge-
bot" in de Amerikaansche bladen geplaatst
worden, kortom er kon geen sprake van
zijn, dat het huwelijk binnen twee of drie
maanden zou worden voltrokken. Het
Amerikaansche gezantschap door Ralph in
den arm genomen, weigerde als alle Ame
rikaansche gezantschappen en consulaten,
die bekend staan, dat zij elke interventie
en elke steunverleening uit den weg gaan,
om in te grijpen.
Ralph was woedend. Hij wilde nog de
maand Maart in Italië doorbrengen, dan
met Hilde Parijs en Londen bezoeken, in
Mei in New York een huis laten bouwen,
den zomer in de bergen doorbrengen om
dan in den herfst hun nieuwe woning te
betrekken. En nu moest hij ervaren, dat
Sint Bureaucratius het er op toelegde, dat
mooie plan in de war te sturen.
Op advies van zijn vrienden, wendde
Ralph zich diemaal, daar Eitelhof op reis
was, tot een der bekendste Weensche ad
vocaten, dr. Hugo Schonborn, een geestig
en hoogst' amusant causeur, wiens buiten
gewone handigheid in het verleenen van
intermediair bij particuliere aangelegen
heden in de Oostenrijksche hoofdstad bijna
spreekwoordelijk was geworden.
Dr. Schonborn lachte, toen Ralph hem
het geval voorlegde.
„Ik wist werkelijk niet", zei hij, „dat er
naieve Croesussen bestaan! Dacht u dan
heusch, dat er hier te lande of ergens an
ders bureaucratische hindernissen bestaan?
Een met goud beladen ezel kan niet alleen
over den hoogsten muur klimmen, maar
ook acten, die hem in den weg liggen, op
eten. Enfin, wij zullen dien ezel wel eens
even in beweging brengen. Vertel u mij
eens, waarde heer OFlanagan, bevindt zich
in de directie of in den raad van toezicht
van uw trust niemand, die directe connec
ties heeft met het departement van bui-
tenlandsche zaken in Washington?"
Ralph dacht slechts een oogenblik na.
Natuurlijk, de congresafgevaardigde
Houston maakt deel uit van de Board of
Directors der American Wood- and Forest
Trust Company. Daar op het oogenblik het
congres in Washington zitting heeft, zul
len we hem daar wel kunnen bereiken."
„Uitstekend, dan zenden we dien me
neer vaandag nog een dringend telegram.
Misschien wilt u zoo vriendelijk zijn mij
bfj de Engelsehe vertaling te helpen."
Een kwartier later werd de volgende
dépêche aan het congreslid Houston ver
zonden:
„Wil onmiddellijk met een Weensche
jongedame, Hilde Wehningen genoemd,
hier in Weenen in het huwelijk treden.
Verzoek Foreigh Office per kabel Ameri
kaansche legatie in Weenen opdracht te
geven alle hinderpalen uit den weg te
ruimen, zoodat Maandag 5 Maart de huwe
lijksvoltrekking kan plaats hebben. Met
dank voor bemoeiingen.
Ralph O-Flanagan.
Hierna volgde het nauwkeurige adres.
Er waren nog geen acht en veertig uur
verloopen, toen de Amerikaansche gezant
te Weenen reeds van Washington uit kort
en bondig opdracht kreeg, het op 5 Maart
vastgestelde huwelijk van Ralph O'Fla-
nagan onder alle omstandigheden mogelijk
te maken. Waarop de gezant zich ijlings
naar het departement van buitenlannsche
zaken op de Ballplatz begaf. Tien minuten
later bracht de minister van buitenlandsche
zaken een bezoek aan zijn collega van bin-
nenlandsche zaken, weer tien minuten la
ter bezocht deze den commissaris der be
treffende provincie, die zich op zijn beurt
naar den burgemeester haastte en daar
mee was de zaak in orde.
Ralph O'Flanagan ontving de uitnoodi-
ging „met zijn toekomstige echtgenoote
en getuigen op Maandag den 5den Maart
te 4 uur nam. in de trouwzaal van het
nieuwe stadhuis aanwezig te willen zijn
ter voltrekking van het huwelijk met juf
frouw Hilde Wehningen."
De strijd om Weenen.
Zoo had dan den 5en Maart in alle stilte
op het stadhuis de huwelijksvoltrekking
plaats tusschen Ralph O'Flanagan en Hilde
Wehningen. Als getuigen en gasten van
deze eenvoudige ceremonie waren slechts
aanwezig mevrouw Wehningen, de uit
Krielach overgekomen mevrouw Stup-
pach, de oude heer Holub en Ralph's beide
vrienden Korn en Kriegel.
Het jonge paar had plaatsen besteld
voor den nachttrein naar Milaan, maar
voordien werd bij Sacher nog in intiemen
kring gesoupeerd.
De jonge echtgenoot en zijn vrouw had
den zich reeds voor de reis gekleed en
Hilde zag er in haar grijs lakensch mantel
pakje en het grijze wildleeren reishoedje,
dat de overvloed van goudblond haar
nauwelijks vermocht te verbergen, werke
lijk allerbekoorlijkst uit. Zóó bekoorlijk,
dat Ralph zijn blik niet van haar kon af
wenden en steeds weer heimelijk haar
hand drukte als om zich te overtuigen,
dat dit alles geen droom was.
Na de gebruikelijke toespraken werd
Ralph echter ernstig en diep ontroerd
richtte hij het woord tot zijn vrienden:
„Ik ben uitermate gelukkig, terwijl ik
het eigenlijk toch niet mocht zijn. Want
de taak, die ik mezelf gesteld had, heb
ik niet ten uitvoer kunnen brengen, m'n
plannen hebben hopeloos schipbreuk ge
leden. Ik verlaat Weenen, zonder de stad,
waarin ik m'n geluk heb gevonden, te heb
ben kunnen helpen. Ik wilde om Weenen
vechten en nu sla ik op de vlucht."
De oude heer Holub slurpte langzaam
zijn glas champagne leeg, leunde achter
over in zijn stoel en antwoordde op zeld
zaam bewogen, bijna visionairen toon:
„Je hebt je geluk in Weenen gevonden
en wellicht daardoor den laatsten wensch
van je overleden moeder vervuld. Je mis
sie zal echter wel eerst beginnen. Want de
strijd om Weenen moet, vroeg of later,
komen. Zooals het nu is, is het slechts een
overgangstijdperk, een stilte voor den
storm, een adempeuze. In dit voorjaar mis
schien of in een der eerstvolgende jaren
zal het lot van Oostenrijk zich voltrekken.
En dan eerst zal het oogenblik gekomen
zijn, waarop jij met je geld het terrein
van den strijd zult kunnen betreden om een
beslissing uit te lokken en Weenen te hel
pen.
Je hebt te vroeg willen ingrijpen, te
vroeg willen redden, waar niets te red
den is.
De strijd om Weenen begint eerst!"
EINDE.
