3)e Êeictoclie 6ou^cmt
De heer L. R. Middelburg, burge
meester van Zoetermeer (Z.H.)» is
benoemd tot voorzitter der Neder-
landsch-Zuid Afrikaansche vereeniging
Het Engelsche bombardeervliegtuig, dat op het Fransche mailschip .Normandiê" neerstortte, werd ernstig
beschadigd. Het toestel op het dek van het zeekasteel
De nieuwe Engelsche kruiser .Glasgow" is te Greenock Maandag te
water gelaten. Het schip verlaat de helling
H. M. de Koningin en H. K. H. Prinses Juliana woonden Dinsdag >n
de Domkerk te Utrecht de oHicieele herdenking van het derde eeuw
feest der Utrechtsche Universiteit bij
In optocht begaven curatoren, Ne-
derlandsche en buitenlandsche pro
fessoren en studenten zich Dinsdag
van het Universiteitsgebouw te
Utrecht naar de Domkerk,
.Sturmvogel" legde beslag op den Grooten Hansaprijs bij de
kampioenschapswedstrijden te Hamburg
FEUILLETON
DE STRIJD OM WEENEN
Roman van
HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden).
Na een zeer onrustigen nacht, waarin
zware droomen hem meermalen het beeld
van de kleine Lola voor oogen tooverden,
deed O'Flanagan snel zijn zaken met suc-
oes af, waarbij hij zoo verstrooid was, dat
hij de diverse directeuren nog meer af
zette dan oorspronkelijk in z'n bedoeling
lag. De overige uren van den dag werden
in een hoagst nerveuse stemming doorge
bracht en 's avonds zat hij reeds een
kwartier voor den aanvang in de loge van
het Duitse he theater, waar de een of an
dere klucht gegeven werd. Hij had geluk.
Lola Holub had een klein rolletje in het
stuk, waarin zij weliswaar niet veel te zeg
gen had, maar toch bijna in elke scène op
het tooneel was. En onwillekeurig ging de
blik van haar blauwe oogen steeds weer
naar dien grooten, dikken meneer in de
loge, die den vorigen avond op zoo over
tuigende wijze van z'n bewondering voor
haar optreden had blijk gegeven.
O'Flanagan transpireerde van opwin
ding. Hij voelde, dat hij beslist dienzelfden
avond nog die Lola Holub moest leeren
kennen. En als John Patrick iets wilde,
dan wist hij <L«n wil ook steeds door te
zetten. Maar dit geval scheen hem toch
wel het moeilijkste van alle, die hem ooit
waren voorgezet. Hoe leeft men een ac
trice kennen? Dit probleem was hem te
eenenmade onbekend. Plotseling evenwel
herinnerde hij zich eens in een vijf cents
roman te hebben gelezen, hoe een graaf
aan een danseresje zijn visitiekaartje had
gestuurd met de uitnoodiging tot een sou
per. Nu was hij wel geen graaf, maar in
ieder geval een vrije Amerikaan, die over
voldoende contanten beschikte.
Dies begaf hij zich direct na afloop van
de voorsteling naar den foyer, waar hij
spoedig een langen, ma geren suppoost ont
dekte, die hem voor zijn doel geschikt
leek. Dit factotum van het Duitsche thea
ter was een oud-advcoaat en procureur,
wien de grond in Weenen te heet onder
de voeten was geworden, derhalve de wijk
naar Amerika had genomen en nu voor
een vijf dollar direct biljet bereid werd ge
vonden OFlanagan's belangen bij Lola
Holub te behartigen. Hij verzekerde den
Amerikaan in onverstaanbaar Engelsch,
dat de jongedame in kwestie hoogst eer
baar was wat OFlanagan bijzonder veel
genoegen scheen te doen maar dat hij
nochtans met een krachtig pleidooi haar
toezegging voor het souper had kunnen
verkrijgen.
En Flanagan werd wederom door For-
tuna begunstigd Lola Holub had n.l. hon
ger, den gezonden honger van 'n jong
meisje, dat om zeven uur een bescheiden
pensionmaal heeft genoten, sindsdien niets
meer gehad heeft en geen geld bezit om
iets te koopen, zelfs nog geen vijf cent om
ergens een kop koffie te bestellen. Toen
nu de eerwaardige Mr. Mausch haar de
invitatie voor het souper overbracht, begon
ze te watertanden en benevelden vage vi
sioenen van slaatjes en mayonaisses haar
zinnen. En toen bovendien Pietsch, het
vrouwelijke komische nummer, die van het
onderhoud getuige was, haar vriendschap
pelijk adviseerde niet dom te zijn en de in
vitatie te accepteeren, hakte Lola den
knoop door met de woorden: „Ach wat,
er steekt toch niets achter; hy ziet er heel
fatsoenlijk uit."
De avond verliep zeer merkwaardig.
Beiden zaten behaaglijk in een hoekje van
het Duitsche restaurant Luckow, Lola con
sumeerde kreeft en roastbief en een bijna
echter Sachertaart en Flanagan wischte
zich onophoudelijk het zweet van het voor
hoofd en gaat het eene glas Pschorr na
het andere door zijn keelgat. Maar hierin
bestond dan ook de geheele conversatie
om de eenvoudige reden, dat zij geen
Engelsch en hij geen Duitsch sprak.
Eerst tegen middernacht deed zich nog
iets vermeldenswaardigs voor. O'Flanagan
raapte al zijn moed bijeen en streelde zacht
Lola's handje, waarbij hem zelf een onbe
kend gevoel doortrilde, en het jeugdige
actricetje een paar traantjes wegpinkte,
omdat sedert moeders dood nog niemand
zoo lief tegen haar was geweest.
Toen O'Flanagan meende, dat ze lang ge
noeg in het gezellige hoekje hadden geze
ten, bracht hij Lola naar haar woning,
waar hij afscheid nam door minstens tien
maal achtereen op bedrukten toon „Au
revoir" te zeggen.
Den volgenden dag echter gebeurde er
iets, wat Lola echt Amreikaansch leek.
Heel vroeg in den morgen reeds ontving
zij een mand roode rozen en een brief,
waarin een chèque van duizend dollar. Het
epistel luidde volgens de vertaling van
haar hospita, wier hulp moest worden in
geroepen, als volgt:
„Lieve mej. Holub! Ik ben gezond, vijf
en dertig jaar oud, bezit ean gezellig huis
in St. Paul en een flink vermogen. U be
valt mij zeer goed en ik zou daarom graag
met u in het huwelijk willen treden. Als
u zoudt kunnen besluiten tot dezen stap
over te gaan, verzoek :k u vriendelijk het
tooneel vaarwel te willen zeggen en En
gelsch te leeren Over drie maanden, met
Paschen, hoop ik weer in New-York te
komen en om uw hand te vragen. Vandaag
moet ik terug naar St. Paul. Tot ziens dus,
in April!
Uwe, u zeer vereerende
John Patrick OFlanagan.
P.S. Ik zal ook probeeren Duitsch te
leeren, maar ik ben bang, dat me dat niet
vlot af zal gaan."
Lola, bevreesd voor de toekomst, zelf
overtuigd geen bijzonder tooneeltalent
te zijn en met schrik aan het eind van
het tooneelseizoen denkend, overlegde niet
lang. Zij gaf haar engagement aan den
Duitschen schouwburg op, zocht een onder
wijzeres en bracht den ganschen dag door
met de grammatica en de uitspraak van
een taal, welke haar buitengewoon onsym
pathiek was.
Op den len Paaschdag verscheen John
O'Flanagan inderdaad weer in New-York,
maakte z'n opwachting In een slecht zit
tend jaquet, amuseerde zich over haar
Engelsch, dat hij verbazend grappig vond
en kreeg toestemming den eerstvolgen-
den Dinsdag op het stadhuis met haar in
het huwelijk te treden.
En zoo was de arme Weensche Lola Ho
lub plotseling mrs. Lola O'Flanagan ge
worden.
De rijkste man ter wereld.
Het huwelijk was niet zoo gelukkig, als
Lola dat gehoopt en haar echtgenoot ver
wacht had. De tegenstrijdigheid der ka
rakters, het verschil in verleden, opvoe
ding, taal en afkomst, dit alles was zóó
groot, dat het, na de wittebroodsweken
onvermijdelijk tot een uitbarsting moest
komen. Flanagan wist niet, wat hij met
z'n kleine vrouw, die graag boeken las en
piano speelde, moest beginnen. Zoo nu en
dan voelde hij bepaald medelijden met dit
kleine, exotische vogeltje, zei hem ook een
inwendige stem, dat Lola niet bij hem,
niet in Minnesota, ja, zelfs niet in Ame
rika past. En zooals maar al te vaak ge
beurt, verkeerde ook hier het medelijden
in wrok en als hij zich aan iets ergerde,
begon hjj luid te spreken en als hij dar
zag, hoe zijn jonge vrouw bij zijn woor
den ineen kromp, werd hij eerst rechi
heftig.
Een groote rol speelde bij dit allej
uiteraard het feit, dat Lola de Engelsche
taal niet voldoende machtig was om zich
tegenover hem goed verstaanbaar te ma
ken, haar gedachten zóó onder woorden
te brengen als zij dat gaarne wenschte. En
toen op zekeren dag O'Flanagan in een
van zijn aanvallen van woede haar een
„Dutch woman" noemde en heftig betoog
de, dat het een schande was, zooals zij nog
steeds de Engelsche taal mishandelde, toen
raakte Lola geheel in de war en werd zij,
hoe vreemd het ook moge klinken, steeds
minder met het Engelsch vertrouwd.
(Wordt vervolgd).
