Het contract Aljechin-Euwe geteekend.
FEUILLETON
DE STRIJD OM WEENEN
Roman van
HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden).
Flanagan arriveert in Weenen.
Op een morgen in het begin van Decem
ber stapte een slanke, gespierde jongeman
uit den slaapwagen van de ParijsBoeka
rest expres, welke zoo juist het station
Weenen-West was binnengerold. Achter dit
jongmensch stond een zeer lange neger, be
last en beladen met verschillende handkof
fers en beiden, zoowel de jongeman als de
bediende toonden zich uiterst verbaasd.
De neger, wijl er geen kruier te bekennen
was, die zich aanbood om hem behulpzaam
te zijn, de jongeman, omdat hij een der
gelijk rommelig station nog nooit in zijn
leven had gezien. Maar eindelijk kwam
er dan toch een kruier, de jongeman ver
wees hem naar de bagage van den neger
en zei in zuiver, vloeiend en toch ietwat
vreemd klinkend Duitsch:
„Hier is m'n regu voor twee koffers,
neem die handbagage en zorg voor een
auto".
Wat de kruier daarop antwoordde was
voor den vreemdeling een absoluut onver
staanbaar koeterwaalsch en eerst toen zich
een stationsbeambte in het gesprek meng
de, begreep hij, dat de kruier wel bereid
was de koffers af te halen, maar niet voor
een auto kon zorgen, omdat het hem ver
boden was den een of anderen dienst bui
ten het station te verrichten Waarop de
jongeman zich opnieuw verbaasde en
hoofdschuddend de trap naar de hall af
liep. Daar wachtte hij geduldig tot de
twee groote, lederen koffers eindelijk te
voorschijn kwamen, vervolgens ging hij
naar buiten, waar hij onmiddellijk be
stormd werd door een aantal mannen, die
allen tegelijk begonnen te spreken en ook
die weer in een taaltje, waarvan hij slechts
enkele woorden verstond. Middelerwijl
werd de bagage op een kruiwagen naar
buiten gerold en de kleine en de groote kof
fer konden eindelijk op een huurauto wor
den geladen, na welke bezigheid de neger
naast den chauffeur plaats nam en de jon
geman aan den laatste Hotel Imperial als
doel van den rit opgaf om ten slotte zelf
ook in de taxi te stappen.
In snelle vaart ging het nu langs de Ma-
riahilferstrasse en de jongeman in den auto
danst op en neer en glimlachte vergenoegd
voor zich heen, omdat het voor hem iets ge
heel nieuws was in een taxi te rijden met
gebroken veeren en over een plaveisel, dat
uit louter kuilen en kleine verhoogingen
scheen te bestaan. Hij trachtte een raampje
neer te laten, maar dat ging niet, 'vijl het
handvat afgebroken was en derhalve stel
de hij er zich mee tevreden het glas, dat
een barst vertoonde, met zijn zeemlederen
handschoen wat schoon te vegen, waar
door hij ten minste in staat werd gesteld een
blik naar buiten te werpen.
Het was negen uur en er liepen heel wat
menschen op straat, maar de jongeman
speurde tevergeefs naar het groot stads-
tempo; het leek alsof al die mannen en
vrouwen, die hem voorbijgingen, een sle
pende gang hadden, alsof er niemand was
in deze groote stad, dié haast had. Hier en
daar wandelde de menschen doodkalm
midde op de rijweg in plaats van op het
trottoir e dan klonk waarschuwend e
valsch toetered de autohoorn e zij, die
zich bedreigd zagen vluchtte met dwaze
sprongen zig-zag door het gewoel hee tot
zij in veiligheid ware De jongeman glim
lachte vergenoegd en dacht: „Dat behoort
zeker alles tot de gemoedelijkheid, die in
Weenen heet te heerschen! Ik zal me aan
veel moeten leeren aanpassen mi nog meer
trachten te begrijpen."
Nu kwam er een kort stukje Ring en
daarna een ruime, .groote Schwarzenberg-
platz, maar reeds vóór men zoover was,
boog de auto de Ringstrasse in om ten slot
te voor Hotel Imperial te stoppen.
In de portiersloge gaf de vreemdeling
den wensch te kennen naar zijn kamers te
worden gebracht.
„Ja, welke kamers verlangt u?" vroeg,
met een blik op den neger, wiens aanwe
zigheid een zekere welgesteldheid van
den nieuw aangekomene scheen te verra
den, een heer in een zwart jacquet, die „di
recteur" werd genoemd.
„Wat?" antwoordde de vreemdeling min
of meer geprikkeld, „ik heb toch gister
nacht van Salzburg uit telegrafisch kamers
besteld!"
„Hebt u een dringend of een gewoon te
legram verzonden?"
„Dringend of gewoon? Dat begrijp ik
niet! Ik dacht, dat elk telegram dringend
was."
De directeur glimlachte discreet.
„Zeer zeker, meneer, maar bü ons in
Oostenrijk worden gewonen telegrammen
vaak per post bezorgd en dan komt het
voor, dat ze net zoo lang, zoo niet langer,
onderweg zijn als een brief'.
De jongeman sperde van ontzetting den
mond wagenwijd open.
„Weet u, wat dat volgens onze primitie
ve, Amerikaansche begrippen is? Een in
fame bedriegerij, gewoonweg oplichting!
En als de Western Union zich ooit zoo iets
veroorloofde, dan liet ik haar manager een
voudig wegens bedrog en het afpersen van
geld onder valsche voorwendsels arrestee
ren".
De directeur was blij er eindelijk achter
te zijn, dat de heer een Amerikaan was en
zijn glimlach werd nog minzamer
„Sir, bij ons is de telegrafie een rijksin
stelling en de staat
„Kan z'n burgers zooveel bedriegen als
hij wil", voltooide de Amerikaan. „Maar
vertelt u me nu eens of ik hier kamers kan
krijgen"
„Natuurlijk, meneer, natuurlijk, Kamers
zooveel als u wilt. Er komen bijna geen
vreemdelingen meer, alles stagneert ja,
vroeger, 'n paar jaar geleden ongeveer, toen
zoudt u van het eene hotel naar het andere
hebben moeten trekken. Maar nu! Wenscht
u een kamer alleen of met bad?"
„Voor m'n bediende een met bad en voor
mij een appartement, slaapkamer en par
lor en natuurlijk ook een badkamer. Be
hoeft niet groot te zijn, maar wel behaag
lijk ingericht".
Het woord „parlor" het Amerikaan
sdie woord voor salon werd door den
directeur met voldoening opgevangen en
hij aarzelde nu geen oogeniblik om den
Amerikaan en diens zwarte bediende per
soonlijk met de lift naar de eerste étage
te brengen. Daar aangekomen, overlegde
hü een oogenblik, toen opende hij aarze
lend een deur.
„Dit is wel het beste appartement, dat
we hebben. Hier een kleine voorkamer
met separate garderobe, dan deze salon
en een slaapkamer met ineenloopende bad
kamer".
De Amerikaan was door de gedistingeer
de élegance, waarmee de vertrekken ge
meubileerd waren, aangenaam getroffen.
„Die neem ik! Wilt u nu in m'n onmid
dellijke nabijheid m'n bediende Sam on
derbrengen!"
Teneinde eventueele misverstanden, wel
ke zich later zouden kunnen voordoen, te
voorkomen, besloot de directeur maar di
rect den prijs te noemen
„Het appartement is eigenlijk berekend
voor twee personen en daarom nog al prij
zig. De vertrekken van uw bediende inbe
grepen, dien ik, in aanmerking genomen,
dat u eenigen tijd blijft, twee millioen per
dag in rekening te brengen".
De gast schrok zichtbaar toen hij dit ge
weldig bedrag hoorde. Eenige seconden
later echter was hij van zijn verbazing be
komen en vroolijk lachend merkte hij op:
„Bijna dertig dollar! Enfin, 't is onge
veer de New-Yorksche prijs. Met de
Weensche koopjes, waarvan ze me aan den
overkant zooveel verteld hebben, schijnt
het uit te zijn".
Ja meneer, we hebben de wereldpariteit
bereikte, hier en daar zelfs overschreden
en vandaar dan ook de thans heerschende
stagnatie, die Weenen nog eens te gronde
zal richten Ik zal onmiddelijk uw koffers
boven laten brengen".
(Wordt vervolffd).
De vereeniging .Het Nederlandsche Wegencongres" heeft Vrijdag een
excursie gehouden ter bezichtiging van de laatste werkzaamheden aan de
in aanbouw zijnde bruggen te Dordrecht en Moerdijk
Voor de collecte te Amsterdam ten bate van het .Helden der Zee-fonds
Dorus Rijkers" werd Vrijdag een reclametocht door de hoofdstedelijke
grachten gehouden
Het contract tusschen dr. Aljechin en dr. Max Euwe voor
de komende revanchematch om het wereldkampioenschap
schaken Is Vrijdagmiddag te Amsterdam geteekend. Dr.
Euwe zet zijn handteekening
Na de drooglegging van de Wieringermeer. Het gebouw der Maatschappij
tot Uitvoering der Zuiderzeewerken, waar geruimen tijd een uitgebreide staf
van kantoorpersoneel werkzaam was, wordt gesloopt
De plaquette, welke door den A.N.W.B.
wordt aangeboden aan hen, die 50 jaar
of langer lid van den bond zijn
De gedeeltelijke zonsverduistering had,
ondanks het vroege uur, Vrijdag veel
belangstelling van _de jeugd. Astrono
men in den dop, gewapend met een
stukje zwartgemaakt glas
