Schietoefeningen te Kijkduin.
Een hoekje van het Jaarbeursgebouw te Utrecht op den vooravond der opening van de voorjaars-
beurs, terwijl nog veel gedaan moet worden om alles tijdig gereed te hebben
Het Regiment Kustartillerie heeft Maandag op het fort Kijkduin en in de omgeving schietoefeningen gehouden. De
kanonniers In actie bij een der stukken geschut
Dusseldorf was Zondag getuige van het binnentrekken der Duitsche troepen, die
door de bevolking met geestdrift werden ontvangen
FEUILLETON.
DE GOUDEN BRUG
Roman van Hanno Pleesen.
i
(Nadruk verboden).
-14)
Terwijl Renete met een gevoel van blijd
schap aan deze ontmoeting terugdenkt,
heeft ze er, evenmin als toen, eenig ver
moeden van wat het den man gekost heeft,
bij het hotel zoo vormelijk van haar af
scheid te moeten nemen. Hij heeft het ook
niet laten blijken. Na een handdruk en
een korten groet heeft hij alleen zijn weg
vervolgd in den helderen Kerstnacht on
der den van sterren flonkerenden hemel.
Alleen van Innsbruck naar Igls, afwisse
lend opgewekt en down, maar permanent
verliefd als de eerste de beste H. B. S.-
jongen.
In Iglerhof waren de feestdagen precies
zoo voorbij gegaan, als Johanna dat haar
tante eenige dagen daarvoor had voorspeld.
Op „Heiügenabend" den avond vóór
Kerstmis had men zich vereenigd aan
een gemeenschappelijke tafel, de weinige
hotelgasten waren, uiterlijk zoowel als in-
neriijk, wat nader tot elkaar gekomen en
zij, die onderling wat intiemer omgingen,
hadden elkaar met kleine geschenken ver
rast. Daarna had Sylvester Vonberg kerst
liederen gespeeld en Johanna had er bij
gezongen. Ernstig en diep doorvoeld had
zij de oude gezangen ten gehoore gebracht,
zóó, dat allen, die het toeval in de hall van
het hotel tezamen had gebracht, er diep
van onder den indruk waren. Spoedig daar
op was men uiteen gegaan en niemand was
Stephan Szartossy's heimelijke tocht naar
Innsbruck opgevallen.
Barones von Geitier is bijzonder inge
nomen met Hannerl's lieve attentie om als
haar Kerstcadeau de min of meer verval
len villa in Hietzing wat te laten opknap
pen. Sinds haar nichtje haar heeft meege
deeld, dat de restauratie-werkzaamheden
direct na Nieuwjaar zullen beginnen, ver
keert zij in een allergenoegelijkste stem
ming.
Ook Sylvester Vonberg is overgelukkig.
„Dit is de mooiste Kerstmis van mijn le
men", zegt hij zacht voor zich heen, ter
wijl hij uit het raam van zijn hotelkamer
in den on-twakkenden ochtend staart. Zijn
handen spelen met een ring, welke Jo
hanna heimelijk aan zijn vinger heeft ge
schoven, toen zij hem dankte voor de
schitterende orchidee, die hij haar officieel
mocht vereeren. Het was de edelste bloem
geweest, welke hij had kunnen bemachti
gen en.zij had hem zijn geheele ver
mogen gekost!
Maar daarvoor heeft hij slechts een
lichtzinnig lachje en een onverschillig
schouderophalen over. Nooit nog is hij een
rekenaar geweest en nu is hij minder dan
ooit in staat uit zijn luchtige gedachten-
wereld in hooger sferen naar den harden
aardbodem af te dalen om zich daar bij het
nuchtere leven van allen dag aan te pas
sen.
Met de trots van den eigenaar bekijkt
hy het kleinood. Binnenkort zal hij, de
self made man van boerenafkomst, dit
erfstuk van een oude, adellijke familie of
ficieel aan den vinger dragen. De tamelijk
breede ring, een meesterwerk van antieke
goudsmeedkunst is vervaardigd van met de
hand gedreven goud. Het middelstuk vormt
een groote, kostbare, als romboide geslepen
saphier, welke omlijst wordt door vier
diamanten van het zuiverste water. Eerst
nu bemerkt Sylvester, dat in de binnen
zijde van den ring het wapen van de Geit-
ler's is gegraveerd met daaromheen hun
zinspreuk:
WEES STEEDS OPRECHT TEGENOVER
UZELF EN ANDEREN!
Dat geeft hem toch even een schok, die
hem bijna tot de nuchtere werkelijkheid
terugroept.
Hij is niet oprecht geweest tegen haar,
die hem vertrouwt, die hem liefheeft met
heel haar hart. Hem, den zigeuner, den....
oplichter! Hij noemt zichzelf zoo in een
plotselinge opwelling van verbitterdheid.
Zit hij met zijn keurige bagage, zijn
voorbeeldige garderobe en zijn correct
uiterlijk niet zonder een cent op zak in dit
fashionable berghotel, temidden van de
beste families, die hij doorloouend bedriegt!
Als ze dat eens wist, de jonge barones
Geitler-Hattorf! Neen, dat zou ze met al
haar liefde niet kunnen begrijpen en even
min kunnen vergeven. Nooit zou ze daar
voor een aannemelijk excuus vinden. De
kloof, welke daardoor zou ontstaan tus-
schen haar en hem, zou niet te overbrug
gen zijn. Dat voelt Sylvester Vonberg op
dit oogenblik volkomen duidelijk. En daar
om peinst hij er over hoe hij zich uit deze
wanhopige impasse zal kunnen bevrijden.
Tot eiken prijs moet hij er uit zien te ko
men, al was het alleen maar om Johanna
een ernstige teleurstelling te besparen.
Want hij houdt van haar, zóó eerlijk en
zóó oprecht als hij zelf vroeger niet voor
mogelijk zou hebben gehouden. Deze lief
de is een openbaring voor hem en omdat
zij zoo diep gemeend, echt en waar is, moet
zij sterk genoeg zijn om tegen de som van
alle uiterlijke leugens te zijn opgewassen.
Hij heeft nu eenmaal die ongelukkige
neiging tot een, min of meer parvenu-ach-
tige grootdoenerij, waarbij het pochen op
zijn boerenafkomst slechts pose is. Dat
heeft Johanna onmiddellijk bemerkt. En
hij heeft slechts het eerlijke voornemen
zich, zoowel het een als het ander, af te
wennen. Om harentwil. Om Johanna
waard te zijn. Dat hij haar louter uit
een kunstzinnig oogpunt beschouwd
evenaart, ja, misschien zelfs overtreft,
geeft hem de kracht nu door te zetten.
Zijn genie moet achteraf rechtvaardigen,
wat hij, uit louter grootspraak, bij voor
baat reeds heeft genomen. Nog veel, veel
meer moet hij worden dan dirigent van
het Munchener Salonorkest, hoewel zelfs
die functie tot dusver nog onbereikbaar
voor hem is gebleven. Want zooals hij het
Johanna heeft voorgespiegeld, is de zaak
niet. In werkelijkheid heeft hij wel naar
deze betrekking gesolliciteerd, maar zon
der resultaat. En al evenmin is hij de geze
ten componist, waarvoor hij zich zoo graag
uitgeeft. Goed beschouwd, heeft hij zich
tot dusver nog maar juist zoo'n beetje door
het leven kunnen slaan en daarbij is hij
zelfs lang niet altijd op den rechten weg
gebleven. Nu ja, goed, hij heeft zoo nu
en dan wel eens een paar schlagers ver
kocht en een enkele maal ook wel eens
een instrumentatie-opdracht gekregen,
maar daarnaast heeft hij bij zijn collega's
en kennissen, met wie hij van tijd tot tijd
in een of ander strijkje is opgetreden, op
het gebied van geldzaken niet zoo'n bijs
ter gunstige reputatie verworven en me
nig leeninkje, dat hij met hen heeft aange
gaan, moet thans nog worden afgelost. En
luis is hij bovendien geweest. Hij had het
zich tot een gewoonte gemaakt een gat
in den dag te slapen en gewoonlijk begon
hij met zijn ochtendtoilet als anderen reeds
een groot deel van him dagtaak achter zich
hadden. En zoo heeft het een bij het ander
hem zoo achterop gebracht.
Meedoogenloos legt hij rekenschap af van
zy'n lei en en onwrikbaar wordt daarbij zijn
besluit, dat van nu af alles anders zal
worden. De eergierigheid om te bewijzen
dat hij kan, zal hem een aansporing zijn
om een geheel nieuw leven te beginnen op
een meer gezonde basis. Hij moet een streep
zetten onder datgene, wat tot dusver zijn
leven heeft uitgemaakt. Daartoe behoort
moed en die put hij uit de kracht van zijn
bewust talent en uit zijn groote liefde voor
Johanna. En van zóóveel gewicht acht hij
deze scheidingsstreep, zóó intens belang
rijk het doel, dat hij van dit oogenblik af,
waarin alles hem zoo helder voor den
geest staat, nastreeft, dat hij elk middel
aangrijpt, om dit doel te verwezenlijken.
Nog eenmaal zal het daarvoor noodig zijn,
dat liij tot een minderwaardige handel
wijze zijn toevlucht neemt, maar het moet
om zich volkomen schoon te wasschen en
vry en onafhankelijk tegenover Johanna te
kunnen staan.
Dit besluit dwingt Sylvester Vonberg
zichzelf af op Kerstochtend van het jaar
1935.
(Wordt vervolgd).
Het tweede gedeelte der overbrugging aan de Oosterdoksluis te Amsterdam, is Maandag o^ve^diiïlend^ptaats^" ir^ons ^and
naar de plaats van bestemming getransporteerd gehouden, teneinde gegevens te ver
krijgen omtrent het vrachtverkeer
De Fransche troepenbewegingen naar de Oostgrens.
Een militaire autocolonne gereed om met soldaten uit Metx naar het grens
gebied te vertrekken
