Carnaval te Venlo en Maastricht.
De .Kerkplein", welke na onderzoek in hel dok Ie Rotterdam ernstige schade bleek te hebben opgeloopen, Is CamavalsvreUgde fe Venlo. Een aardig mOmeni llH dei1 grOOfeD
Maandag door de Duitsche sleeptboot .Fairplay" naar Hamburg gesleept ter reparatie. - Hel vertrek Carnavalsoptocht Welke Maandag doOr de Straten der Stad ffofc
Jeugdige hoffelijkheid. - Een aardig tafreeltje bij gelegenheid van den kinder- In het Poolsche Consulaat te Amster- |n een vergadering van het Comité ven Actie voor versch brood, welke Maandag te Amster-
carnavalsoptocht welke Maandag te Maastricht werd gehouden geopend van Poolsche houtproducten' d°m Werd 9ehouden- werd nnd-minister^ dr.^E.^ Posthuma geïnstalleerd al. voorzitt«- van
Een hoekje van de expositie
FEUILLETON.
DE GOUDEN BRUG
Roman van Hanno Plessen.
(Nadruk verboden).
2)
Wederom vervalt Eugen Delmer in zijn
gepeins. Gedenkdagen wekken nu eenmaal
herinneringen op.... En zoo overziet hij
dan nu met naar binnen gekeerden blik Re-
nate's leven, dat hem dierbaar is gewor
den en vertrouwd tot op dit oogenblik.
Op haar vierentwintigsten verjaardag
■was de comtesse Renate Royter de vrouw
geworden van Wolfgang Lien, den beken
den Weensehen architect. In achttien geluk
kige huwelijksjaren was haar leven ver
vuld geweest van warmte en blijmoedig
heid en gedragen do oh een innige harmo
nie. Tot op den dag, waarop haar man, te-
rugkeerend van een met succes bekroond
werk in het buitenland, als slachtoffer was
gevallen van een vliegongeluk.
Zoo diep als haar smart was, zoo stil ook
betreurde zij den doode. Zij sloot het groote
landhuis in Lainz en de fraaie stadswoning
aan den Stubenring en deed afstand van
haar kostbare sieraden, haar elegante toi
letten en al die andere belangrijke nietig
heden, die nu eenmaal onmisbaar zijn voor
een dame uit de groote wereld. Daarna
pakte zij haar koffer met de noodzakelijk
ste kleedingsfcukken. waterdichte regenjas
sen, loden costumes, sportblouses en ste
vige laarzen, waahbij ten slotte nog ski's
kwamen, een kist met boeken en de Blüth-
ner vleugel. Daarnv - trok zij naar Inns
bruck, waar zij beslag legde op een ter
rein, langs de helling van den Iselberg en
waarop spoedig daarna de „Lantaarn" ver
rees. In een overmoedige bui, tijdens een
snipperuurtje had Wolfgang Lien deze aar
dige kubus ontworpen; een fantasie, die
werkelijkheid was geworden in het Tiroler
land.
Tijdens den bouw had dr. Eugen Delmer
Renate Lien met raad en daad terzijde ge
staan. Zij voelden zich steeds meer tot el
kaar aangetrokken en ten slotte deed Re
nate niets zonder het met den grijzen ju
rist te hebben besproken. De dagelijksche
zorgen van het huishouden werden toe
vertrouwd aan Therese, een even vlijtig
als opgewekt Inndbrucksch kind en voor de
bewaking van de nieuw, woning werd een
prachtige Ulmer dag aangeschaft, die naar
den naam Bella luisterde.
Intusschen was Wolfgang Lien's nala
tenschap, na aftrek van alle verplichtin
gen, waartoe ook de vejop van zijn
Weensche bezittingen en de bouw van Re-
nate's berghuis behoorden te worden gere
kend, beperkt gebleven tot een vrij onbe-
teekenend bedrag. Geld en geldswaarden
waren nu eenmaal door zijn beweeglijke
vingers gerold, zonder dat hij er ooit eenig
respect voor had kunnen hebben. Edel
moedig, vrijgevig en ja ook licht
zinnig was hij geweest en als jong, gezond,
van scheppingsdrang vervuld en met suc
ces voorwaarts strevend kunstenaar was hij
nooit op de gedachte gekomen ook eens
voor een tijd te zorgen, waarin hij er niet
meer zijn zou en de vrouw, die hij ziels
lief had, wellicht alleen zou achterblijven.
Juist de wetenschap echter, dat hij zoo
onbekommerd had geleefd, zoo zonder eeni-
gen strijd en zorgt.Jooe was gestorven,
dat was het, wat Renate's smar over zijn
heengaan had vermogen te lenigen. Met
deze opvatting had zij bewust stelling ge
nomen tegenover haar trotse! enghar
tige en opervlakkige familieleden. Van
oudsher hat' zij door haar afwijkend ka
rakter voor dezen als een outsider gegol
den, met wie men tijdens haar huwelijk
met den weliswaar beroemden, maar toch
ietwat burgerlijken, ja, zelfs bohémien-
achtigen architect, slechts zeer losse rela
ties had onderhouden. Nu verbrak men
deze geheel en al, hetgeen bovendien wel
zoo gemakkelijk was, omdat men zidh daar
mee aan elke verantwoording tegenover
dit, zoozeer van het rechte pad afgeweken
familielid kon onttrelcken. Renate zelf had
deze handelwijze van haar verwanten ech
ter geen oogenblik ook maar eenige teleur
stelling bereid; zij kende den stam der
Royter voldoende om hun houding al te
tragisch te nemen en moedig had zij zioh
dan ook over deze nieuwe ervaring heen-
gezet.
Dat alles weet Eugen Delmer, voor een
deel uit mededeelingen van zijn broer in
Weenen, maar voor een zeer groot deel
ook door het inzicht, dat Renate Lien, tij
dens de twee jaar van hun vriendschappe
lijke n omgang, hem in haar leven en den
ken heeft vergund.
Slechts enkele minuten heeft deze terug
blik op twee, voor Delmer zoo gelukkige
jaren geduurd, minuten, die Anton heeft
benut om uit den bloemenwinkel aan den
overkant twee, in volle bloei prijkende, ge
le chrysanten te halen Ware prachtstukken
zijn het, die nu in een slanke, fijn gesle
pen kistallen vaas de feestelijke versie-
sing van de smaakvol gedekte tafel vor-
„Goed zoo, heel goed...." prijst Delmer.
„Nu kan mevrouw komen!' constateer
de Anton tevreden.
Zij zullen echter beiden nog wat geduld
moeten hebben, want ook Therese heeft
op haar manier met de bijzondere betee-
kenis van dezen dag rekening gehouden,
waardoor het ontbijt in de „Lantaarn" be
denkelijk wordt gerekt. De groote tulband,
waaraan zij al haar zorg en talent heeft be
steed, is werkelijk uitstekend geslaagd.
Bella, wier ruime ervaring en diepe le
venswijsheid elke verbazing reeds bij voor
baat uitsluiten, staart dit wonderwerk van
bakkunst met scheef gebogen kop in op
rechte bewondering aan. Ja, zij vergeet in
dit bijzondere oogenblik zoowaar ten
eenemmale haar goede opvoeding, haar in
derdaad voorbeeldige zelfbeheersching en
snuift met van gulzigheid trillende neus
vleugels de zoete geur van het gebak op.
Deze voorname dog van eerste rangs af
stamming snuift en snuffelt than: even or
dinair als de eerste de beste straathond.
En Renate lacht. Tevreden en opgewekt
klinkt dit melodieus lachen van het ten
gere vrouwtje, aan welks donkc Madonna
kapsel een paar vroeg gr ij ze haren een zelf-
zaam pikante noot verleenen.
„Dat is werkelijk een verrassing, There
se Ik dank je wel, hoor!" Hartelijk steekt
zij het van blijdschap stralende meisje de
hand toe. Dan doet zij het feestelijke ont
bijt de noodige eer aan, terwijl de hond zich
behaaglijk uitstrekt aan haar voeten op
het donkerrood® karpet.
Na het ontbijt verwisselt Renate haar
witte wollen huisjapon tegen een donker
blauw sportcostuum, bindt haar skies on-
dear en glijdt naar het dal. Zij neemt de hel
ling in groote bogen en trekt het eerste
spoor in de frissche poedersneeuw, die
daarbij licht opstuift. Bij de Pramonstra-
tenseralbdij beëindigt zij, de prikkelende win
terlucht diep inademend, haar snellen
tocht. Hier gaat het landschap geleidelijk
over in de door het stadsbestuur aange
legde parken en plantsoenen.
In Innsbruck zelf is de sneeuw niet meer
stralend wit en wel allerminst in de stra
ten, waar ski-, slede- en Wagen- en voet
sporen door elkaar loopen. Ook de lucht is
er niet meer zoo zuiver als op de helling,
want tusschen de rookende schoorsteenen
heerscht hier een zeer druk verkeer van
allerlei vervoermiddelen. Voorbij is het
met de stilte der ber g-eenza amh e idHet
dringend bellen der trams, het loeien van
autoclaxons en ander straatrumoer van de
meest uiteenloopende soort zorgen voor de
typisch stedelijke atmosfeer.
De ski's over den schouders, vervolgt
Renate haar weg van de Maria Theresia-
straat langs de galerij van de Herzog Frie-
drichtstraat om dan kwiek de zandsteenen
trap van Eugen Delmer's woning te bestij
gen.
(Wordt vervolgd).
