HET HUIS IN DE STILTE
Nieuwjaarsreceptie ten Hove.
De felicitatie-registers bij de jaarwisseling werden in het M?"rou^ de wed K. v d w?ÏSn"?® de Baronielaan te
Breda, bereikte Donderdag den leertijd van 102 jaar. De jub laresse kan
Koninklijk Paleis te Brussel deze week druk geteekend bij het lezen den bril nog best missen
De Berlijnsche dierentuin is wedeiom een zee-oldant rijk geworden. Het is
een exemplaar van respectabele afmetingen
In de Rotterdamsche haven is aangekomen de Noorsche wal-
vischvaarde- -Anqlo Norse", die ve-bouwd zal worden tot
drijvende traankoke ij, met welke verbouwing een haif millioen
Noo'sche kronen gemoe'd is
Er was Donder
dag veel be
langstel ing
voor het komen
en gaan oer
diplomaten ter
Nieuwjaars
receptie
Leden van het corps diplomatique verlaten het paleis Noord
einde te den Haag na de Nieuwjaarsreceptie bij H. M. de
Koningin
FEUILLETON.
Naar het Engelsch van
ADELINE SERGEANT.
(Nadruk verboden).
3)
Het jonge meisje ging het eerst. Er ging
een poosje overheen voordat de volgende
werd binnengeroepen, en Nell verwonder
de zich er over, omdat zij meende, dat de
ze de ongeschiktste van allen was.
Toen werd één van de oudere dames naar
binnen geroepen, en vijf minuten later
volgde de andere. Nell dacht er over, hoe
veel zij op elkaar leken, toen zij een glimp
van hun lichtgeel haar opving, en een
oogenblik bevreemde zij zich er over, dat
al de sollicitanten, voorzoover zij ze gezien
had, bijna precies dezelfde haarkleur had
den.
„Misschien is blond hear een vereischte",
dacht Nell, met een geamuseerden glim
lach. „Hij zei er niets van in zijn brief.
Maar m'n foto zal hem wel hebben inge
licht. Misschien houdt het ongelukkige
meisje niet van menschen met donker haar.
Nou, die twee oude dames zijn niet lang
binnen geweest! Ze zullen een jonger
iemand moeten hebben. Daar gaat het
meisje met de bril! Zij leek de aangewe
zen persoon voor de betrekking!"
Nell begon zich al teleurgesteld te ge
voelen Maar zelfs bij deze scheen het on
derhoud niet lang te duren, en er verlie
pen slechts enkele minuten voordat op
nieuw de deur werd geopend en de be
diende, een oude man met een militair
uiterlijk haar verzocht hem te volgen. Tot
haar verwondering verscheen echter het
meisje met den bril weer op den drempel.
„Heb ik hier een notitieboekje laten lig
gen?" vroeg zij kortaf, en liep door naar
de tafel. „Kijks u alstublieft eens even of
ik het heb laten vallen?" vroeg ze den
Nell keek rond naar het vermiste boek
je, maar zij was totaal verrast toen het
meisje haar plotseling bij den arm greep
en haastig influisterd: „Ik doe dit, om u te
vertellen, dat ik in uw plaats die betrek
king niet zou aannemen. Het lijkt me hier
geen zuivere koffie. Ik vond, dat ik u
moest waarschuwen!"
Toen, met een haastig knikje, gaf zij het
zoeken naar het notitieboekje op, en ver-
ilet het huis, voordat de oude man goed be
grepen had, wat er gebeurd was.
„Hierheen alstublieft, juffrouw", zei hij
ten slotte, en Nell volgde hem de trap op
naar de eerste verdieping, waar zij werd
binnengeleid in een vertrek, dat veel groo-
ter was dan één der benedenvertrekken,
en er veel aardiger uitzag.
in.
Het onderhoud.
De kamer, waarin Nell was binnengeko
men, bezat aan den eenen kant een groot
raam, dat uitzag op Gower Street, en aan
den anderen kant een paar openslaande
deuren. Eén van de deuren stond op een
kier, maar zij had geen tijd om meer ge
waar te worden, want de deur werd heel
zachtjes aan de binnenzijde gesloten. Zij
vroeg zich af, wie er in de andere kamer
was en of daar iemand luisterde?De ge
dachte hieraan maakte haar een beetje ze
nuwachtig, en met een soort verluchting
herinnerde ze zich het gericht van den
ouden militair daar beneden. Het leek haar
een betrouwbaar gezicht, weliswaar ruw
en wat barsch, maar niet sluw of verrader
lijk.
Het gezicht van den man, die haar nu
naderde, sdhonk haar niet half zooveel
vertrouwen.
Mr. Lancaster was een knappe, magere
man van middelbaren leeftijd met een
gladgeschoren, scherp geteekend gezicht,
een scherpe haviksneus en donker haar,
dat boven op zijn hoofd heel dun was. Z'n
gezicht was bleek en sterk gerimpeld, en
het werd er niet mooier op gemaakt door
donkere wallen ond<=r zijn oogen.
Hij glimlachte, toen hij zijn bezoekster
naderde, en liet daarbij een gave rij tan
den zien, maar Nell vond dien glimlach
onaangenaam, en over het geheel geno
men stond zijn verschijning haar niet aan;
maar zijn stem was muzikaal en aange
naam.
Hij was gekleed in een donker pak met
een nette grijze das.
„Mejuffrouw Davenant, geloof ik?" be
gon hij. „Ik herken u van het portret. U
moet me niet kwalijk neemn, maar, toen
ik er voor het eerst naar keek, zei ik tot
mezelf: „Dat is de jongedame, die juist ge
schikt zal zijn voor m'n pupil!"
„Is het voor uw pupil, dat u een gezel
schapsjuffrouw vraagt?" informeerde
NelL
Mr. Lancaster boog. Zijn manier van op
treden was, hoewel vriendelijk, toch ge
reserveerd. Hij zette een stoel voor haar
neer, juist daar, waar het licht op haar
gezicht moest vallen, terwijl hijzelf, met
z'n rug gedeeltelijk naar het raam gekeerd,
in een leunstoel ging zitten, en haar cri-
tisch aankeek, op een manier zooals een
dokter soms een patiënt kan aankijken.
„Tja", zei hij langzaam, „het is voor m'n
pupil, dat ik een geschikte gezelschaps
juffrouw wil vinden. Wij wonen op raad
van den dokter buiten en we hebben
maar weinig kennissen, het huis ligt vrij
afgelegen. Natuurlijk kan ik niet altijd bij
m'n pupil zijn, of haar met me meenemen;
bovendien is zij ziekelijk en heeft de ver
zorging van een vrouw noodig."
„Maar ik ben bang", merkte Nell op,
nogal teleurgesteld over deze bijzonder
heid, „dat ik niet genoeg ervaring heb om
gezelschapsjuffrouw te zijn bij iemand met
zoo'n zwakke gezondheid.
„Ervaring wordt niet vereischt", verze
kerde Mr. Lancaster nadrukkelijk. „Sym
pathie dat Is alles wat ik voor m'n arme
Claire verlang. Ik verzeker u, dat u haar
slechts behoeft te zien, om van haar te
houden."
„Maar waaruit zullen mijn werkzaamhe
den bestaan?" vroeg Nell weifelend en ze
nuwachtiger dan zij voordien was ge
weest.
„Die zullen wel meevallen", verklaar
de Mh. Lancaster. „Natuurlijk moet u haar
gezelschap houden, met haar uit rijden
gaan, soms voorlezen of piano spelen ik
veronderstel, dat u muzikaal bent en
verder u zelf zooveel mogelijk aan haar
smaak en verlangens aanpassen."
„Dus het is geen zieke verplegen?" vroeg
Nell, weer moed vattend.
„Neen, zeker niet. Als ze ziek zou zijn,
zouden we een gediplomeerde verpleegster
voor haar laten komen. Ze is op het oogen
blik zelfs niet eens onder doktersbehan
deling. Zij probeert nu welken invloed de
buitenlucht op haar heeft, en ik zoek een
prettige gezelschapsdame voor haar. Dat is
alles!"
„Het klinkt heel aardig", waagde Nell
het te zeggen, „maar mag ik vragen of er
nog iemand anders in Luis is, een ouder
persoon, bedoel ik, wien ik, als ik moei
lijkheden mocht hebben, om raad kan vra
gen?"
Een oogenblikje verbeeldde ze zich een
vreemde glans in Mr. Lancaster's oogen te
zien. Maar hij glimlachte beminnelijk.
„Ik ben er zelf", antwoordde hij eenvou
dig. „Natuurlijk zal ik altijd in staat zijn
u op allerlei gebied raad te geven. Ik kan
u wel vertellen, dat ik advocaat ben, of
schoon ik reeds lang geen geregelde prac-
tijk meer uitoefen. Claire Valery is de
dochter van een heel ouden vriend; hij
ging een lange reis ondernemen, maakte
fortuin, maar had in Engeland geen tehuis
voor haar. Hij vroeg mij voor haar te zor
gen, tot ze één en J wintig was, en ik
tracht het vertrouwen, dat mij geschonken
werd, waardig te zijn. Maar hij stierf he
laas kort voor zijn terugkomst, zoodoende
ben ik voogd over zijn dochter."
„Juffrouw Valery is nu twintig, zei u
toch?" merkte Nell op.
„Ja, ze is twintig. Ik verzeker u, juf
frouw Davenant, dat u zich volkomen op
uw gemak zult gevoelen. Misschien moet
ik nog vertellen, dat er nog een huiafcevd-
ster is; mogelijk kimt u zich tot torcr
wenden als u raad noodig heeft. M**r u
lijkt me geen jongedame, die ve^ in
vingen noodig heeft. Ik kan (iv kaxtkter
op een afstand lezen. U bent sterk en
scherpzinnig; ik kan mg* lieve Claire met
een gerust geweten aan u «veriaAra.'.
(WofcSt *ss*V"oJffd>
