De voetbalwedstrijd IerlandNederland te Dublin.
Twee staatslieden contereeren. Laval met sir Samuel Hoare op het Quai d'Orsay te Parijs ter
gelegenheid van het onderhoud tusschen deze twee belangrijke figuren
Maandag is in de Locamo-zaal van het Ministerie van Buitenlandsche Zaken te Londen de
Vlootconferentie oHicieel door den premier van Groot-Brittanië, mr. Stanley Baldwin, geopend
Harrington, de lersche doelverdediger mist in den wedstrijd Ierland Nederland en ziet den goal van
Drok in het net verdwijnen
ipf «p
Het ss. .Rotterdam" van de Holland-Amerika-Lijn, dat door het vastloopen op het rif van Morant
Cays bij Kinston op Jamaica eenige schade had opgeloopen, is Maandag op de werf Wilton-Feyenoo/d
te Schiedam gedokt
Prof ir. J. Klopper, die
benoemd is tot lid van het
college van curatoren der
Technische Hoogeschool te
DelH
De sprong naar den bal in den Internationalen voetbalwedstrijd Ierland-Neder
land te Dublin
FEUILLETON.
ALS IEMAND
VERRE REIZEN DOET
Een avontuurlijk verhaal van drie
studenten.
ARNOLD BARTEL.
(Nadruk verboden).
21)
Voor de passagiers der eerste klasse staat
een bal op het programma van dezen
avond. In de eetzaal zijn reeds de noodige
voorbereidingen getroffen; de tafels zijn
opzij geschoven en langs de muren zijn
slingers van bontgekleurde lampjes opge
hangen. Alles, wat aan bladplanten aan
boord is, wordt naar de danszaal gesleept
en voor de muziek is een klein podium ge
bouwd. De stewards draven in hun witte
jasjes heen en weer en de dikke hoofd
steward, die zich in zijn gala-uniform ge
stoken heeft, transpireert daarbij het
meest, hoewel hij eigenlijk niets anders
doet dan commandeeren. Het is hem aan
te zien, dat hij zich verantwoordelijk voelt
voor den goeden gang van zaken.
De heer van Berquem heeft via Nini Col-
lyn van de avontuurlijke reis der drie stu
denten van Granada naar Malaga gehoord
en daarbij heeft Diesel's tegenwoordigheid
van geest zoo'n indruk op hem gemaakt,
dat hij hem persoonlijk gaat uitnoodigen
om aan het bal in de eerste klasse deel te
nemen. Hij vindt het drietal in ligstoelen
op het tusschendek en wendt zich met zijn
invitatie rechtstreeks tot Diesel, maar deze
is alleen bereid daaraan' gevolg te geven,
als ook zijn beide kameraden van de partij
zullen zijn; zij vormen nu eenmaal een on
verbreekbare drieëenheid. Van Berquem
glimlacht begrijpend en zegt, dat de invi
tatie natuurlijk voor hen drieën geldt. Hij
weet wel, dat de scheepsleiding uit prin-
cipieele overwegingen ernstig bezwaar
heeft tegen dit „vermengen van klassen",
maar hij weet ook, dat een wensch van
hem zeker zal worden ingewilligd.
Eerst als van Berquem vertrokken is,
denken zij er aan, dat zij eigenlijk geen
passende kleeding bij zich hebben voor een
dergelijke festiviteit. In de eerste klasse
draagt men zelfs mij het diner reeds een
smoking en zij hebben slechts een donker
blauw colbert bij zich. Geruimen tijd
wordt nu over dit probleem van gedach
ten gewisseld, maar als Volkers ten slotte
vraagt: Zijn wij nu uitgenoodigd of onze
kleeren? blijft er niets anders over dan te
erkennen, dat met van Berquem over hel
toilet geen woord gesproken is, zoodat zy
deze factor gevoegelijk kunnen uitschake
len.
En zoo begeven zij zich dan 's avonds, na
elkaar eerst nog eens zorgvuldig afgebor
steld te hebben, in hun blauw pak naar de
balzaal. Na het orkest zijn zij de eersten.
De hoofd-steward ontvangt hen met ijzige
reserve. Het is hem aan te zien, dat hy hen
voor een schandvlek van zijn, op zoo groot-
sche wijze opgezet feest houdt. Onder zijn
vernietigenden blik voelen zij zich werke
lijk een oogenblik klein en minderwaardig.
Maar daar komt gelukkig Hendrik van
Berquem, die hun hartelijk beide handen
toesteekt en onmiddellijk na hem verschijnt
Nini ten tooneele.
Nini Collyn heeft vandaag haar groote
dag. Zij draagt een avondtoilet van witte
crêpe georgette. Diesel vindt het den een
voud zelve, maar de, in de zaal aanwezige
dames steken de hoofden bijeen en zijn het
er spoedig over eens, dat deze „eenvoud",
welke van een der eerste Parijsche mode
huizen afkomstig is, een burgermans-ka-
pitaaltje moet hebben gekost. Nochtans
schijnt dit smaakvolle toilet slechts te die
nen om de schat van juweelen, welke Nini
bij zich draagt, beter tot hun recht te doen
komen. Aan haar beide polsen glinsteren
een paar schitterende armbanden, bezet
met de fijnst geslepen brillanten en enkele
harer vingers zijn getooid met de kostbaar
ste ringen, die men zich denken kan. Om
den slanken hals draagt zij 't is haast
niet te gelooven, dat het echt is een ket
ting van betooverend glanzende solitairen
en zelfs de wit zijden schoentjes zijn voor
zien van gespen uit louter edelgesteenten.
Zy gelijkt een prinses uit een sprookje en
wederom bekruipt het drietal, en in het bij
zonder Diesei, een gevoel van minderwaar
digheid. Beklemd vragen zij zich af, of zij
in hun blauw colbertje, dat bovendien nog
het stempel van confectiewerk vertoont
met een dame, die zulke walgelijk dure
sieraden draagt, kunnen dansen. Alle drie
zeggen zij: Neen.Maar Nini, die zich een
klein beetje over hun verlegen bewonde
ring amuseert, lacht hun aanmoedigend
toe en dat lachje zegt gedecideerd: Ja
Van Berquem heeft sinds eenige dagen
vriendschap gesloten met een automobiel
fabrikant, die in Ceuta aan boord is ge
komen. Deze, dié naar den naam Spörcke
luistert, heeft met een klein wagentje ge
heel Marokko doorkruist. Hij raakt niet
uitgepraat over zijn reis en nog minder
over zy'n auto'tje dat hem, naar hij telkens
weer beweert, geen minuut in de steek
heeft gelaten.
Eigenlijk staan de beide heeren in het
dagelijksch leven lijnrecht tegenover el
kaar, want Van Berquem heeft iets tegen
auto's en meneer Spörcke spreekt bepaald
minachtend over juweelen. Van Berquem
stamt uit een oud Vlaamsche patriciërsfa
milie, meneer Spörcke is zijn loopbaan als
bankwerker begonnen. Van Berquem is van
meening, dat het diamanten sieraad de
vrouw adelt en haar schoonheid eerst recht
doet uitkomen, meneer Spörcke daarente
gen vindt het „allerzotst en absoluut uit
den tijd om je met zulke kraaltjes op te
dirken."
Het orkest heeft intusschen den avond
geopend met een concertstuk: Weber's
Aufforderung zum Tanz".
Meneer Spörcke tracht naarstig met zijn
wat al te luid orgaan de muziek te over
stemmen.
Wat kost nou eigenlijk zoo'n steentje?
informeert hij belangstellend op een groote,
bijzonder mooie diamant aan Van Ber
quem's vinger wijzend.
Wat die kost? Och, vijf van die kin
derwagentjes van u zal ik er zeker wel
voor kunnen krijgen! antwoordde de dia
mantenkoning geanimeerd.
Ja. ja, dat dacht ik wel. Wat een geld
er toch in dergelijke steenen belegd
wordt. En bovendien is het nog dood kapi
taal, dat aan de maatschappij Onttrokken
is Mijn wagentjes hebben ten minste nog
een nuttig doel. Ze geven werk, brengen
geld in omloop en wat het belangrijk
ste is: zij sparen tijd. En tijd is meer waard
dan geld. Tijdsbesparing beteekent een lan
ger lt en.
Best mogelijk maar wat is uw lang
leven waard zonder mooie dingen, waar
toe ik ook mijn juweelen meen te mogen
rekenen?
Het antwoord van meneer Spörcke gaat
verloren in het applaus, dat losbarst als
waardeering voor de vertolking van We
ber's compositie. Het doet er ook weinig
toe, wat de automobielfabrikant nog te be
weren heeft. Deze twee zakenmenschen zul
len het toch nooit eens worden. Eén ding
staat echter wel vast: de jeugd rekent dit
bal aan boord tot de mooiste dingen van
het leven.
Het orkest speelt een wals van Johann
Strauss. Het schijnt over het algemeen nog
al geporteerd voor „klassieke muziek".
Harry Diesel danst met Nini. Lou Vol
kers heeft reeds eenigen tijd scherp rond
gekeken. Eindelijk ontdekt hij naast me
neer Pirzel de knappe Roemeensche, die zij
in Tetuan in een vertrouwelijk gesprek
met den notenkraker hebben verrast. Hij
baant zich tusschen de dansende paren
door een weg naar haar tafeltje, maakt
een uiterst correcte buiging en vraagt
haar ten dans.
Mevrouw Manescu werpt meneer Pirzel
een koketten blik toe, welke als een ver
zoek van toestemming bedoeld is en deze
knikt met een welwillend glimlachje.
Volkers danst min of meer houterig,
maar daaraan schijnt de Roemeensche geen
aanstoot te nemen Zij is zeer spraakzaam
en Volkers voelt zich, mede door de char
me, die er van haaar uitgaat, zoo op zijn
gemak, dat hij besluit van deze ongezochte
gelegenheid gebruik te maken om zijn
nieuwsgierigheid te bevredigen.
(Wordt verv-lgd).
