Russische ijshreker hunkert
in ons land.
Door den hoogen waterstand van de Theems overstroomden
verschillende plaatsen langs de rivier. Een kijkje te Kew
De grootste Russische ijshreker, de .Epmak", is in de Vulkaanhaven
te Vlaardingen aangekomen voor het bunkeren van kolen
Per waterski over de Oostzee. De Berlijner Neumann heeft met
door hem zelf geconstrueerde waterski's van PeenemOnde op
Usedom over de Oostzee naar Thiessow een afstand van onge-
veer 23 K.M., met succes geloopen In den tijd van vier uur
Het afscheid der Engelsche soldaten te Southampton nadat deze émper zes
uur na hun aankomst uit Bermuda op vaderlandschen bodem weer naar
Egypte moesten vertrekken
De omwenteling In Griekenland. Kondylis met de leden der nieuwe
regeering bijeen onmiddellijk na de staatsgreep
De bekende chansonniers Tholen en Van Lier, die naar Ned. IndiS
vertrekken voor een tournee, bezig met het pakken der koffers, een
schijnbaar inspannende karwei voor een der leden van het duo
FEUILLETON.
HAAR MOEDERS
EVENBEELD
Naar het Engelsch van
LOUIS TRACY.
(Nadruk verboden).
34>
Deze gedwongen activiteit was beter
voor haar dan ze zelf wist, en haar verde-
dere inspanning om de hospita kwijt te ra
ken en zich eenzaamheid te verzekeren,
hielp haar verder de dofste donkerste wan
hoop van zich af te werpen. Want ondanks
het straaltje licht, dat de heimelijke zelf
voldoening om haar offer, in haar ziel
wierp, was er een diepe duisternis in haar
gemoed.
En toen juffrouw Goodman de kamer uit
ging, was de storm die haar teisterde,
over zijn hoogtepunt heen.
Gedurende een langen zich traag voort
slee penden, avond van ellende die volgde,
las ze nogmaals den brief, die haar ver
zocht naar Moorenhouse in Uxbridge te
komen.
Nu, bij herhaalde lezing, vielen haar en
kele bijzonderheden op, die haar vanmid
dag, zoo kort na het opwindende gesprek
met Lady Carshaw, waren ontgaan.
Wie kon het zijn, die ze, moest ontmoe
ten, vroeg ze zich af. Uxbridge was nogal
uit de buurt en dergelijke besprekingen
hadden in den regel in Londen plaats, op
het kantoor van een theater-agent.
Ze was van nature absoluut niet achter
dochtig, maar toen ze den brief den der
den keer nog eens doorkeek, begon ze te
twijfelen of de handteekening onder het
machineschrift, wel dien van den agent
was, die haar al eenige malen eerder had
geschreven Zeker, zoo op het oog kwam hy
er haast volkomen mee overeen en het
briefpapier was zeker ook het zijne, maar
toch.ze kon den twijfel niet geheel van
zich afzetten.
Het mocht dan zijn dat hetgeen ze op
merkte, haar niet heftig schokte; het zette
zich desniettemin in haar bewustzijn vast
en ze voelde zich niet heelemaal op haar
gemak.
En in die stemming stelde ze zichzelf
de vraag, waarom ze eigenlijk met alle ge
weld een plaats wou veroveren in de we
reld van de music-hall, of, als de fortuin
haar bijzonder gunstig was, op den duur
misschien van de opera? Het was vooral
Sir Reginald, die in deze richting aandrang
had uitgeoefend, omdat zij onophoudelijk
den wensch te kennen had gegeven in
haar eigen ondhoud te voorzien en hij dit
J het meest overeenkomstig had geacht met
haar aanleg.iets waar ze het zelf
trouwens mee eens was geweest. In geen
geval had hij er in willen toestemmen, dat
ze weer in het milieu van een fabriek of
expeditie-afdeeling van een groot bedrijf
verzeild raakte.
Maar ze zag niet in waarom ze, nu ze
uit elkaar waren gegaan, haar tooneel-am
bities niet zou laten varen en, als voorheen
met haar handen haar brood te verdie
nen. Wat was ze meer dan al die andere
meisjes, die dat deden? Ze had haar vak
goed verstaan, haar superieuren waren
over haar werk altijd tevreden geweest en
als die ongelukkige geschiedenis er niet
tusschen was gekomen, zou ze vast en ze
ker haar betrekking in het warenhuis niet
verloren hebben.
Waarom zou ze het opnieuw probeeren?
Ze telde haar geld en zag, dat ze, als ze
zuinig-aan deed, genoeg had om 'n week
cf twee rond te komen Dus ze kon op
haar gemak wat zoeken.
Toen ze naar bed ging, was haar besluit
genomen: ze zou haar plannen om aan het
tooneel te gaan er aan geven, de samen
komst in Uxbrige laten schieten en nede
riger bezigheid trachten te vinden.
Omstreeks denzelfden tijd dat Winifred
naar bed ging, wandelde Sir Reginald in
een troostelooze gemoedsstemming van zijn
club naar het groote heerenhuis in Harley
Street.
Hij vond zijn moeder in den salon en met
een gemompelde groet liet hij zich in een
grooten stoel neervallen, de hand tegen het
voorhoofd gedrukt.
Lady Carshaw keek in spanning naar
hem, want hoewel Winifred beloofd had
niets van haar bezoek te vertellen, vroeg
ze zich toch eenigszins angstig af of er
niet op de een of andere manier iets van
uitgelekt kon zyn Ook had ze niet ver
wacht, dat haar ingrijpen het ontstellende
resultaat zou hebben dat ze thans voor zich
zag
Haar zoon's gezicht was grauw en ver
trokken; er waren donkere kringen onder
zijn vermoeide, smartelijke oogen; hij
maakte den indruk van een man, die de
pijlers van'zijn bestaan onder zich heeft
voelen wegzinken en dat deed het hart
van zijn moeder in deernis naar hem uit
gaan
Ze kwam naast hem staan.
„Reginald", zei ze zacht, Je ziet er uit,
of je niet goed bent."
„Neen, ik voel me ook niet bijzonder,
prettig, moeder."
„Kan ik iets voor je doen?"
„Ik ben bang van niet", klonk het mat.
„Arme jongen! Er is iets dat je hindert,
dat is maar al te duidelijk. Misschien lucht
het je een beetje op als je het me ver
telt."
„Neen moeder; heusch liever niet. Tob
er maar niet over. Ik had het liefst dat u
me maar rustig in mijn eentje hier liet zit
ten."
„Vertel me alleen dit dan maar. Is het
heel erg? Doetdoet het je veel pijn?"
„Wat geeft het om er over te praten: Iets
waarvoor geen geneesmiddel bestaat moet
je uitzieken. Het leven is nu eenmaal niet
altijd een gladgeschoren grasveld
„Maar het zal voorbijgaan, wat het ook
zijn mag", trachtte zijn moeder te troosten.
„Wees maar flink en zet je er tegen in, ter-
wille van mij
„Ja, ik geloof ook wel, dat het voorbij
zal gaan", was het trieste antwoord, „ais
ik dood ben! Maar voor het moment zie ik
geen lichtpunt. Ik ben er beroerd aan toe,
moeder."
„Dat zie ik, jongen. Het is verschrikke
lijk. De menschen trekken zich de dingen
dikwijls veel te veel aan. Ik wilde maar..
O, je weet niet half hoe ik met je te doen
heb, Reggie."
„Och, dat begrijp ik wel, moeder, maar
laat u me nu alstublieft alleen. Ik heb be
hoefte aan stilte en eenzaamheid om me
heen. U bedoelt het zoo goed, maar u kunt
me toch niet helpen. Geeft u me maar een
kus en ga dan naar bed."
Een traan uit Lady Carshaw's oogen be
vochtigde zijn gezicht, toen ze haar lippen
op zijn wang drukte.
XIX.
Moore House in Uxbridge.
Den volgenden dag begon Winifred di
rect aan de uitvoering van haar voorne
men om ander werk te zoeken dan aan het
tooneel, ofschoon ze 's morgens doodmoe,
met een dof gevoel in haar hoofd en lede
maten opstond. Ze had dien nacht ook geen
oog dichtgedaan.
Ze begon met opnieuw den brief van den
ibeater-agent over te lezen en nog sterker
dan gisteravond, had ze de gewaarwoor-
ding dat er iets eigenaardigs, iets met
heelemaal-in-den-haak was. Een punt,
waaraan ze nog geen aandacht had ge-
w-jjd, trok nu haar aandacht. Wat was dat
onderhoud laat gesteld: 's avonds acht uur!
Dat was toch wel een heel ongewoon tijd
stip voor een dergelijke samenkomst.
Neen, het was het beste den agent te
schrijven, dat ze er van afzag. Maar ze
voerde haar besluit niet direct uit. Ze wil
de het in de eerste plaats bij haar vroe-
geren patroon probeeren, bij Page. Ze
dacht dat het beter was nog even af te
wachten, wat voor resultaten ze dezen eer
sten dag zou bereiken bij het zoeken naar
ander werk.
Direct na het ontbijt kleedde ze zich aan
en ging uit. Ze wilde het in de eerste plaats
by haar vroegere patroon probeeren, bij
Page. Dat ze ontslagen was had immers
niet aan haar gedrag of bekwaamheid ge
legen.
(Wordt vervolgd).
