3)e ÊeietocHe (Bou/fccmt
De ex-koningin van Spanje heeft zich
ingescheept op het Fransche mailschip
„He de Beauté" voor een vacantiereis.
De ex-koningin aan boord
Bij de koeien op de landbouw- en
veetentoonstelling van de afdeeling
Alkmaar der Hollandsche Maatschappij
van Landbouw te Alkmaar
Mussolini lost het eerste schot bij de schietwedstrijden om
het kampioenschap van het Italiaansche leger
Nieuwjaar in Abessynië. De menigte voor de St. George kathedraal te Het Italiaanse!* - conflict. - Europeanen verlaten Addta
Addis Abeba Abeba. d, 5^^
De Drentsche deelneemsters en deelnemers aan den
Volkszangavond In het Kurhaus te Scheveningen, bij
aankomst In de residentie
FEUILLETON.
HAAR MOEDERS
EVENBEELD
Naar het Engelsch vaa
LOUIS TRACY.
(Nadruk verboden).
12)
Mr. Meiklejohn klemde even de tanden
opeen. Toen verweerde hij zich norsch:
„U kimt iemand toch niet verantwoorde
lijk stellen voor onsamenhangende woor
den, die hem in een oogenblik van hevige
emotie ontsnappen! Maar windt u er alstu-
blief geen doekjes om. Is het uw bedoe
ling mij te beschuldigen van medeplich
tigheid aan den moord op mijn vriend?"
„O neeai! Maar de autoriteiten denken
aan de mogelijkheid, dat mischien een of
ander stel schurken om zuiver persoonlijke
redenen een wrok tegen u koestert en dat
de aanval op Lord Ronald Tower, feitelijk
voor u bestemd was. Als u zoo goed zoudt
willen zijn een uitlegging te willen geven
aan Rachel Craik's motieven om u op weg
Daar het Huis aan te spreken en ons in
vertrouwen mede te deelen, wat u met haar
bent overeengekomen in verband met het
ontmoeten van zekere personen, dan eh,
dan zullen wij alles doen om alle om
standigheden uit uw particuliere leven, die
zouden kunnen worden opgerakeld, zoo
veel mogelijk geheim te houden."
Onder den doorzicht!gen sluier van een
belofte, had de detective nu zijn wensch
te kennen gegeven. Als de afgevaardigde
van North. Loamshire openhartig wilde
zijn, dan verzekerde Scotland Yard dis
cretie.
Meiklejohn ijsbeerde door zijn kamer en
bleef staan voor 't raam, dat uitzag op
Victoria Street. De detective-inspecteur
dacht dat hij met zijn diplomatie het spel
gewonnen had. Maar na een oogenblik stil
te, bleek, dat hij te vroeg had gejuicht.
„'t Spijt me zeer, dat ik niets kan toe
voegen aan hetgeen ik u al gezegd heb",
verklaarde het parlementslid, met het air
van iemand, die diep geschokt is door een
tragedie, waarvan hij overigens slechts
toeschouwer is geweest.
„U hebt me niets verteld", was het kor
te en eenigszins scherpe wederwoord.
„Omdat u mij naar motieven vraagt van
een misdaad, waar ik niets van afweet."
„Toch hebt u met die vrouw gespro
ken?"
„Wat bracht u er toe juffrouw Craik in
I verband te brengen met deze zaak?"
De detective lachte fijntjes. „Nu onder
vraagt u mij", merkte hij langs den neus
weg op.
„Heb ik daar misschien niet 't recht toe?
U komt mij hier lastig vallen over die his
torie. Waarom nu juist mij? Waarom werd
ik juist uitgezocht onder meer dan zeshon
derd medeleden van Lord Ronald als
iemand die speciaal op de hoogte moet
zijn van de oorzaken, die tot zijn ramp
zalig uiteinde hebben geleid?"
„Het waren uw eigen woorden, mijnbeer,
die ons te denken gaven."
„Mag ik u vragen of het uw voornemen
is, mij evenals Miss Craik te laten arres
teeren?"
Het sarcasme waarmee deze woorden
uitgesproken werden, bracht den inspec
teur niet van zijn stuk.
„In zaken als deze arresteeren wij zon
der aanzien des persoons", verklaarde hij
droogweg. „Maar ik zie niet in waarom u
mij niet zoudt willen vertellen, waarom
die vrouw u aansprak en om welke reden
u zoo grif toestemde aan haar verzoek te
voldoen, wat dat ook geweest mag zijn."
Het schrandere parlementslid was niet
blind voor het gevaar dat achter deze
woorden dreigde en hij veranderde met
verrassende snelheid van houding.
,Jk vrees, dat wij elkaar verkeerd begre
pen hebben. Ik heb niet geweigerd deze
of andere vragen te beantwoorden. Miss
Craik is een oude vriendin van mijn fa
milie. Ze is er op 't oogenblik vrij slecht
aan toe. Zij vroeg mij daarom, haar met
wat geld te helpen, vijftig pond. Ik ging
terug naar mijn flat om het geld te ha
len.... 't zit nog in mijn portefeuille. Ik
beloofde haar om negen uur bij het Lager
huis te ontmoeten en haar daor het ge
vraagd te geven. Als dat met Lord Ro
nald niet gebeurd was, zou ik ongetwij
feld mijn afspraak met Miss Craik gehou
den hebben."
De inspecteur keek vluchtig naar de por
tefeuille die de einder hem geopend voor
hield. Toen ging hij aan tafel zitten en no
teerde Mr. Meiklojohn's verklaringen.
Deze keek hem uitvorschend aan.
„Miss Craik zal mijn woorden volledig
bevestigen als u 't haar vraagt."
„Ze heeft geweigerd onze vragen te be
antwoorden", deelde de detective kort
mede en schreef verder. Als hij toevallig
opgekeken had zou hij een glimp van op
luchting hebben ontdekt in de oogen van
Meiklojohn. Hij had zich dus niet vergist
in Rachel Craik's vermoedelijke gedragslijn
stelde het Lagerhuislid bij zichzelf vast.
„Dat verbaast mij niets", hernam hij. „Ze
is het type van een Schotsdie en.kop
pig en stug en ze is natuurlijk fel veront
waardigd over de vernedering van haar
arrestatie."
De inspecteur scheen het verstandiger te
vinden op de laatste opmerking niet in te
gaan en stond op.
„Dus u wenscht niets meer toe te voegen
aan wat u gezegd hebt?" vroeg hij op rus-
tigen toon.
„Neen, niets."
De man van Scotland Yard verliet de
ruime eetkamer, waar het gesprek had
plaats gehad. Meiklejohn wachtte tot hij
de voordeur hoorde sluiten. Toen ging hij
naar 't buffet en schonk zich een glas
cognac in, dat hij in één teugd ledigde.
„Ja, ik dacht wel, dat ik Rachel kon ver
trouwen", mompelde hij en liet zich ver
moeid in een lagen stoel bij 't raam neer
vallen.. Het verhoor scheen zijn zenuwen
op een zware proef gesteld te hebben.
Een poosje scheen hij ten prooi aan wan
hoop of wellicht aan berouw. Zijn bedien
de kwam binnen om voor de lunch te dek
ken, maar Meiklejohn verzocht hem heen
te gaan en niemand meer bij hem toe te
laten.
Geen vijf minuten later werd een tele
gram bezorgd. De bediende, hoewel bang
vooc een uitbrander, durfde het toch met
achterhouden en gmg er met een verlegen
gezicht mee naar zijn meester.
Mr. Meiklejohn las het bericht. Het was
van Lady Helen.
„Voel me doodelijk verlaten. Waarom
bent u mij niet komen opzoeken?"
Hij schreef t antwoord:
„Te verbijsterd om eerder te komen.
Wacht mij vanavond."
Toen hij dit gedaan had, begon hrj sys
tematisch zijn papieren uit te zoeken.
Uren achtereen was hij daarmee be fot-
dat de haard ten slotte vol lag met de a_
van vernietigde documenten. Toen de
schemering begon te vallen, keek hij op
zijn horloge. De zitting van het Lagerhuis
zou weldra beginnen. Zou hü zijn mede
leden onder de oogen komen? Zou zijn
wegblijven niet angst verraden voor 't
kruisvuur van vragen, dat hem te wachten
stond, voor de vriendschappelijke nieuws
gierigheid, waarmee hij zou worden beje
gend half-uitgesproken verbazing, dat
hij, de onberispelijke, in zoo'n sinistere ge
schiedenis verwikkeld was geraakt? Weer
zocht hij zijn troost bij de oognacflesch.
„Verdraaid, waarom ben ik zoo beverig!"
praatte hij in zichzelf. „Ik heb Tower im
mers niet vermoord. En toch één on
doordachte stap kan mijn heele leven ver
woesten."
Hij kon het nog steeds met met zichzelf
eens worden, of hij naar het parlement
zou gaan of niet als hij weg bleef, moest
hjj het nu direct den fractto-voorritter la
ten weten met het oog op eventueel* stem
mingen toen Johnson, de bediende,
weer binnen kwam. (Wordt vervolgd).
