3)e £éictocHe 0ouyfca/nt
De landing van den Prins van Oranje vormde het hoogtepunt van de
historische feesten welke Woensdag te Katwijk aan Zee werden ge
houden
Generaal-majoor I. H. Reynders Is
benoemd tot luitenant-generaal bij den
generalen stat
Engelsche troepen vertrokken Dinsdag
met de .Neuralia" uit Southampton
voor de versterking der bezetting van
Malta en Aden. De manschappen
begeven zich aan boord
Demonstraties van Chineesche zwaard- en stok-
vechters tijdens de V.V.V.-week te Rotterdam
Te den Burg op Texel werd Woensdag een groote schapenfokdag gehouden,
waarvan hierboven een kijkje
Het Olympische dorp te Berlijn in wording. De buizen voor de
verwarmingsgeleidingen worden aangelegd
FEUILLETON.
DE MAJESTEIT VAN
HET RECHT
Naar het Amerikaansch van
MELROD DANNING.
(Nadruk verboden).
41)
Het was echter doodstil in de zaal, toen
Jackson met zachte stem begon uit te
leggen, hoe hü het geld gemist had, toen
had begrepen, dat Bob het geleend moest
hebben en die boeking gemaakt, om te
voorkomen, dat Bob's vader er achter zou
komen. Maar toen hij verder vertelde, hoe
hij na de ontdekking gedacht had, dat het
beter voor Bob zou zijn, als hy zelf be
kende en hij, Jackson daarom gezwegen
en zóó de blaam op zich genomen had, ging
er een gemompel van verbazing door de
zaal. De juryleden staarden hem nieuws
gierig aan, die wijze van handelen leek
hen uitermate ongerijmd, doch htm blik
verried ook bewondering en achting.
Toen fatj alle* had verteld, wat hij wist,
werd t*ü v-sraneht te wachten, waarna de
rechter Bob verzocht zijn aandeel in de
gabeartenisaen van dien avond te vertel
len.
Bob herhaalde wat hij den procuratie
houder reeds meegedeeld had. Hij gaf open
hartig toe, dat hij door valsche spelers was
afgezet en dat ze hem gedreigd hadden zijn
schuldbekentenis aan zijn vader te laten
zien. De oude heer had hem juist over zijn
spelen gekapitteld en nu had hij 't willen
vermijden, hem weer lastig te vallen. Toen
hij zoover met zijn relaas gekomen was,
ging er een storm van gelach door de zaal,
wat door rechter Kent werd toegelaten en
iedereen gluurde naar htm bankdirec
teur, die op zijn beurt zijn zoon aanstaar
de en daarna weer voor zich keek.
Toen Bob vertelde, dat hij naar Jackson
gegaan was om hem dat geld te vragen en
zich meester had gemaakt van de vijfhon
derd dollar, terwijl de ander zich even
omgekeerd had, keken de heeren van de
jury natuurlijk ernstig en Bob wendde
zich tot rechter Kent.
„Neem u mij niet kwalijk, meneer,
maar als ik gearresteerd word en aange
klaagd wegens het leenen van dat geld,
moet ik dan nu alles vertellen?"
Rechter Kent keek den bankdirecteur
aan. De laatste deed zijn uiterste best om
een kwaad gezicht te zetten, maar Bob's
plotselinge naive omzichtigheid, nadat hij
toch uit zichzelf gekomen was en bekend
had, was te echt jongensachtig, zonder dat
hij het verhinderen kon.
„Ik betwijfel ten zeerste of u wel een ge
rechtelijk onderzoek te wachten staat", ant
woordde rechter Kent, „hoewel ik natuur
lijk niet beoordeelen kan, wwarover u zich
verder te verantwoorden zult hebben."
„Neen, meneer", antwoordde Bob met
een berouwvollen blik maar zijn vader en
de zaal schudde van 't lachen. Er is altijd
by iedere rechtzaal een groote spanning,
maar deze zaak had heel wat meer emotie
gebracht, dan gewoonlijk het geval was.
Daardoor kwam het ook dat Bob's komst
een reactie veroorzaakte en men bij de
minste aanleiding in lachen uitbarstte.
Bob legde verder uit dat hij met twee
dagen zijn toelage moest ontvangen en dan
de vijfhonderd dollar zou terugbetalen.
Daarom had hij gedacht, dat het geen
kwaad kon, het geld mee te nemen. Deze
verklaring werd met een zekere verbazing
ontvangen, maar daar m—':te Bob niets
van. Later had hij bedacht dat Jackson
er mogelijk door in moeilijkheden zou kun
nen komen, daarom had hij het geld inge
pakt en het teruggestuurd, toen de eerste
de beste trein genomen, om weg te blij
ven, totdat die valsche spelers-geschiedenis
uit de voeten zou zijn. Sindsdien had hij
gehoord, dat ze heélemaal niet van plan
waren geweest, hun dreigementen ten uit
voer te brengen, want dat ze kort na hem
de stad verlaten hadden, 't Was dus vree
set ijk jammer, dat Jackson het geld niet
ontvangen had, omdat er dan niets ge
beurd zou zijn. Toch veronderstelde hij,
dat het eigenlijk stelen geweest was, en
wat hem betrof, hij zou zeker iets derge
lijks nooit weer doen. Maar toch wilde hij
nog even zeggen, dat hij nooit van zoo-
iets buitengewoons, als Jackson voor hem
bad gedaan gehoord had en dat het dood
jammer was, dat hij zoo'n ellende had
doorgemaakt.
Toen hij uitgesproken had, bleef het pu
bliek in verbaasd stilzwijgen zitten, ver
geefs trachtend, zich in Bobs zienswijze te
verplaatsen.
Het eenige, wat den jongen schynbaar
hinderde, was dat Jackson zoo'n narigheid
doorstaan had.
De buitengewoon précaire toestand,
waarin hij door zijn bekentenis gekomen
was, scheen hem geen oogenblik te ver
ontrusten. Na het eerste oogenblik van
stomme verbazing begon men te glim
lachen en zijn buren aan te stooten. Toen
lachte er iemand hardop en het volgende
oogenblik daverde de geheele zaal van uit
bundig gelach, terwijl Bob de menschen
met groote oogen aankeek, waarna ze nog
onbedaarlijker lachten.
On een gegeven moment klopte rechter
Kent pm stilte en langzamerhand keerde
de rust weer terug.
Toen wendde hij zich tot de jury.
„In verband met wat we juist gehoord
hebben", sprak hij, „geloof ik verant
woord te zijn, indien ik u verzoek uw
uitspraak te herzien."
De voorzitter stond op, na haastig met
de juryleden gesproken te hebben. „Wij
hebben de uitspraak herzien, edelacht
bare en wij bevinden den verdachte on
schuldig."
Rechter Kent stond op. „De uitspraak
van de rechtbank luidt, dat de verdachte
van rechtsvervolging ontslagen zal worden,
zonder een smet op zijn naam." Rechter
Kent wachtte en zag als iemand, die juist
uit en droom ontwaakt, om zich heen. „Ik
verklaar de zitting voor gesloten", voegde
hij er aan toe en klopte op de tafeL
Er brak een pandemonium van gepraat
en gelach los terwijl de jury en het nog
aanwezige publiek de zaal verlieten. Ver-
scheidenen riepen Bob wat toe, maar deze
had een bescheiden, onopvallend plekje
achter Jackson gezocht en trachtte den va
derlijken blik te vermijden.
Daarna verzocht rechter Kent hen allen
in zijn kamer achter de rechtzaal te ko
men, waar meneer Evans Jackson dankte
voor wat hij voor zijn zoon gedaan had.
Toen de bankdirecteur met Bob vertrokken
was, rende Virginia naar Jackson toe, en
nestelde zich in zijn armen, ze zagen el
kaar in de oogen en in him blik was die
diepe liefde, die alleen groeit uit gemeen
schappelijk lijden.
Op het laatst wendde ze zich tot rechter
Kent.
„Zal ik 't hem vertellen, vader?"
Rechter Kent knikte.
Jackson, we weten alles van 't paarlen-
collier. Lloyd heeft het me verteld, Het
was prachtig van je, Jackson!"
Meer zei ze niet, maar ze wendde het
gezicht af en keek met betraande oogen
door het raam en schreide zacht. Maar het
licht van de liefde, die in haar oogen scheen
toen ze tot hem sprak, deden eindelijk de
laatste last van Jackson's schouders vallen.
De bevende handen van rechter Kent gre
pen die van zijn zoon.
„Mijn jongen", kwam het vol innigheid
over zijn lippen; „mijn jongen, Jackson.,
nóóit zal ik meer aan je twijfelen...."
EINDE.
