de le1dsche courant
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor IOcL
De geschiedenis van het Fascisme in
Nederland
ZATERDAG 10 MAART 1934
VIERDE BLAD PAG. 13
DE AFGELOOPEN WEEK IN HET BUITENLAND
DE BELGISCHE MINISTER-PRESIDENT LAAT DE POLITIEKE KIP
PEN SCHRIKKEN. HET OPGEJAAGDE STOF WORDT BEZWOREN
DOOR HYMANS' SPROEIWAGEN. DE SPAANSCHE ZIEKTE
DREIGT IN EEN CRISIS TE GERAKEN.
Knuppel in 't hok. De Belgische
minister-president de Broqueville heeft
van de week een knuppel gesmeten in het
politieke hoenderhok. Geweldig was de
schrik der politieke kippen; zij stoven luid
kakelend uit elkaar en door elkaar en
dagen daarna zitten zij nog te foeteren
over zooveel stoutigheid.
Wij hebben de vorige week al gewag
'gemaakt van het sputterende nachtlichtje,
dat Ontwapeningsgedachte heet, en op het
punt staat, den geest te geven. Dat was
naar aanleiding van de reis van den En-
gelschman Eden en het slechte resultaat,
dat hij blijkbaar te Parijs heeft kunnen
boeken. Het is inderdaad vooral Frankrijk,
dat elke ontwapening en zelfs iedere bewa
peningsbeperking tegenhoudt.
En nu komt opeens de minister-president
van een land, dat anders steeds in één adem
met Frankrijk wordt genoemd en als een
trouwe vazal pleegt te prijzen, wat de
heeren te Parijs gelieven te wijzen nu
komt opeens de Belgische minister-presi
dent in den Senaat een standpunt ontvou
wen dat radicaal afwijkt van de tot nog
toe gevolgde Fransche richtlijnen. Is het
wonder dat de Waalsche en Fransch-gezinde
pers van ontsteltenis ligt te snakken naar
lucht?
Wegens de stof, die zijn woorden heb
ben doen opwaaien en in verband met de
sussende verklaringen van Hymans, zijn
collega van buitenlandsche zaken, is het
misschien wel goed, de woorden van de
Broqueville nog eens over te lezen.
„Ik besef, aldus zeide hij, evenzeer als
gij de bitterheid van den toestand; hij "is
het gevolg van de groote illusie van de
menschen, die bij het verdrag van Versail
les, met miskenning van de geschiedenis en
de werkelijkheid, geloofd hebben, dat het
mogelijk was voor immer een groote natie
ontwapend te houden.
Hoe heeft men zich kunnen inbeelden,
dat 27, tijdelijk verbonden en bevriende
naties, het eens zouden blijven om een
Duitschland, welks eenheid door het ver
drag van Versailles werd bezegeld en be
krachtigd, een verplichting op te leggen,
welke zelfs Napoleon, oppermachtig heer
en meester van twee derden van Europa
niet vermocht door te voeren. Wij moeten
een illusie begraven. Waar en wanneer
overleefden bepalingen van dergelijken ver-
strekkenden aard de toestanden, waaruit
zij zijn voortgekomen?
Het Duitschland van heden is niet meer
het overwonnen Duitschland van 11 No
vember 1918. En waar is anderzijds de ge
meenschappelijke wil van de 27 verbonde
nen die het verdrag van 1919 onderteeken
den gebleven? Het is een onontkoombare
wet der geschiedenis, dat een verslagen
volk vroeg of laat zijn oude positie her
overt. Fantasiën en illusies kunnen tot een
ramp leiden. Wij moeten nu besluiten of
wij al dan niet de herbewapening van
Duitschland kunnen dulden (en deze kan
blijkens hetgeen de Broqueville te voren
uiteengezet had, slecht door een preventie
ven oorlog voorkomen worden) of dat wij
deze in bepaalde verhoudingen zullen er
kennen. Maar bovenal moeten wij den wed
loop in bewapening, die onvermijdelijk tot
een oorlog moest leiden, verhinderen. Daar
schuilt thans het gevaar dat alle landen van
Europa bedreigd, Duitschland niet uitge
zonderd".
Preventieve oorlog, wedren in bewape
ning of vredelievend overleg, dat alle be
wapeningen inperkt en vermindert. Dat is
het alternatief.
De Broqueville verwerpt elke gedachte
aan een preventie ven oorlog: een nieuwe
wedloop in bewapening zou al evenzeer te
betreuren zijn. Blijft niets anders over dan:
onderling overleg!
Wat zeggen de heeren in Parijs daarvan?
Hymans als sproeiwagen. De
Broqueville aanvaardt dus de situatie, zoo
als deze nu eenmaal is. Duitschland wa
pent zich; 't is jammer, maar we kunnen
er niets aan doen, 't moest toch zoo loopen.
Laten we zien het met elkaar te vinden.
Zoo is het standpunt van de Broqueville.
Al degenen, die zoo schermen met de
„heiligheid" der verdragen, die meenden
het Duitsche volk voor goed er onder gekre
gen te hebben, die meenden het ontwapend
te kunnen houden zonder zelf ook maar
iets van hun overvolle wapenrusting te
willen afleggen, al diegenen in België zoo
wel als in Frankrijk, hebben heftig gesput
terd tegen dat standpunt. Zooveel stof is
er opgewaaid, dat minister Hymans zich
gehaast heeft er wat water overheen te
sproeien.
Hymans ontkende ten stelligste dat de
regeering bereid zou zijn haar goedkeuring
te hechten aan de herbewapening vain
Duitschland. Zij weet maar al te goed wel
ke gevaren hieruit, juist voor België, zou
den voortvloeien. „Onze veiligheid berust
op de entente met Frankrijk, Engeland en
Italië. Deze entente is onze voornaamste
waarborg. De regeering is er voortdurend
op uit haar te verstevigen en bovendien nog
aanvullende garantie voor onze veiligheid
te verkrijgen. België eischt, dat de ontwa
pening van Duitschland binnen de door
het vredesverdrag vastgestelde termen
strikt gehandhaafd zal blijven. Maar de
groote mogendheden zelf hebben, rekening
houdende met de nieuwe omstandigheden,
deze limiet verruimd. Indien België daar
tegen protesteert, staat het alleen en het
zou daardoor zelfs de samenwerking met
de groote mogendheden op het spel kunnen
zetten. België is voortdurend in nauw con
tact met de drie mogendheden gebleven.
Een booswillige manoeuvre tracht het thans
voor te stellen alsof er op het stuk van de
ontwapening oneenigheid tusschen België
en Frankrijk bestaat. Deze manoeuvre moet
verijdeld worden. Er heerscht tusschen
beide landen volstrekte overeenstemming
van opvatting, ze zijn het volkomen eens
over de maatregelen om de veiligheid te
verzekeren en de herbewapening van
Duitschland onder strenge controle binnen
bescheiden grenzen te houden. Beide lan
den zijn vastbesloten sancties te nemen
tegen iedere ontduiking van de ontwapening
en om in geval van overtredingen gezamen
lijk op te treden".
Aldus Hymans.
Dat klinkt al heel wat Franscher dan wat
de Broqueville zeide. Volgens Hymans is
de Broqueville's verklaring dus zoo Fransch
als het maar zijn kan. Zou hij het zelf ge-
looven?
Frankrijk heeft zich tot nu toe steeds
verzet tegen elke erkenning van de Duitsche
herbewapening, en daaraan den eisch ont
leend tot steeds verder gaande veiligheids
waarborgen. Zonder meer veiligheidswaar
borgen geen accoord!
Het zal dus nog moeten blijken of Brussel
en Parijs het in dit opzicht zoo roerend eens
zijn als Hymans beweert.
De Spaansche ziekte. Wanneer
wij thans verhuizen naar Spanje, kunnen
wij ons alweer aansluiten bij ons vorig
Weekoverzicht. De Katholieken hebben
geen garen kunnen spinnen bij de jongste
ministercrisis. Lerroux heeft opnieuw een
ministerie gevormd en slechts drie leden
van het oude kabinet zijn vervangen, door
iets meer rechts staande ministers.
Lerroux' regeering is een minderheids-
regeering. De partijen van rechts, die na
de omwenteling bijna geheel uit de volks
vertegenwoordiging verdwenen waren,
werden bij de jongste verkiezingen plotse
ling weer het sterkst met 207 afgevaardig
den, de radicalen en de andere centrums-
groepen werden tot 167 mandaten terugge
drongen en de linkerzijde (socialisten en
kleine revolutionnaire groepen) tot 99.
Op de rechterzijde rustte dus eigenlijk de
plicht, de teugels van het bewind in han
den te nemen, doch zij weigerde dat, omdat
ze alléén geen meerderheid had en met het
centrum geen coalitie wilde aangaan.
Ook de socialisten, de steunpilaren van
de vroegere republikeinsche kabinetten,
waren, voornamelijk uit wrok tegen den
radicalen leider Lerroux, niet te bewegen,
in zee te steken met het centrum, dat ten
slotte op zijn eentje de kastanjes uit het
vuur moest halen en een minderheidsre-
geering vormde, die afhankelijk was van
den zeer twijfelachtig en steun van rechts.
Zij moest dien steun koopen met allerlei
concessies, welke rechts niet ver genoeg
gingen, den socialisten een doorn in het
oog waren en den linkervleugel van de ra
dicalen eveneens tegen de vleug gingen. De
onhoudbaarheid van deze schipper-politiek
bleek weldra en de jongste crisis is daarvan
het gevolg geweest.
Thans nu Lerroux nog iets meer naar
rechts is gedreven, zijn de linksche elemen
ten heelemaal niet meer te houden. Het
gist overal in het land; de socialisten wil
len tegen Maandag de algemeene staking
uitroepen en de regeering heeft zich ge
noodzaakt gezien den alarmtoestand af te
kondigen. De socialisten-leider Caballero
heeft de rechterzijde reeds gewaarschuwd,
dat zij niet moet trachten aan het bewind
te komen, want dat zij dan zal stuiten op
den gewapenden weerstand der arbeiders.
Dat begint al aardig op Oostenrijk te lijken.
Maar Lerroux is geen Dollfuss, ofschoon hij
gisteren een paar maatregelen genomen
heeft, welke niet mis zijn. Men die daar
voor de rubriek Buitenland.
SPORT
MORGEN WEER
NEDERLAND-BELGIË,
De 45ste officieele wedstrijd.
Nederland staat morgen voor den eer
sten officeelen internationalen landenwed-
strijd van het jaar 1934. Na den wedstrijd
tegen Oostenrijk op 10 December j.l., is
de ontmoeting van morgen de tweede van
het seizoen.
Dat de kamp van morgen belangrijk is,
behoeven we niet te zeggen. In de eerste
piaats reeds omdat het morgen weer gaat
tegen den alouden tegenstander België. Maar
in de tweede plaats ook, wijl deze wed
strijd als een voorproefje kan beschouwd
worden van de wedstrijden om het wereld
kampioenschap, die daarna tegen Ierland
en België volgen.
De wedstrijd van morgen is dus een
krachtmeting voor beide landen. Voor
Nederland in de eerste plaats, want Bel
gië heeft reeds een waren vuurproef door
staan, door den strijd in Ierland, die voor
de Belgen 'n onverwacht gelijk spel ople
verde.
De Belgen spelen morgen dus ongetwij
feld met veel meer zelfvertrouwen. Of dat
noodig is, wagen we te betwijfelen, als we
zien hoe de Hollanders vorig jaar op eigen
terrein met 21 werden geklopt. Dat het
zelfvertrouwen den Belgen voldoende is
om den strijd te winnen, dat betwijfelen
we nog sterker, want de vertegenwoqrdi-
gers der Nederlandsche ploeg zullen zich
ongetwijfeld, met Bakhuys aan het hoofd,
vol moed in den voetbalstrijd werpen en
we weten dan heusch nog niet wat het re
sultaat zal zijn. Er zijn nog wel beschou
wingen te houden over de mogelijkheden
van winst en verlies, maar wat zouden
deze voor nuttig effect hebben?
Wijzen we er slechts op, dat Holland in
1932 zoowel in Antwerpen als in Amster
dam wist te winnen (resp. 41 en 21),
terwijl ook op 9 April van het Vofrig in
Antwerpen werd gewonnen (31), doch
daarop namen de Belgen den 7den Mei re
vanche in Amsterdam en wonnen zij met
2—1.
In totaal speelden de Hollanders 22
maal in België en de Belgen 22 maal hier
te lande in officeele wedstrijden. De re
sultaten daarvan zijn in de /olgende cij
fers uitgedrukt:
Nederland 22 11 5 6 56—37 27
22 6 5 11 37—56 17
Nederland
België
22
8 46—41 24
10 41—46 20
Het totaal der officeele wedstrijden is
dus:
Nederland 44 21 9 14 102—78 51
België 44 14 9 21 78—102 37
Bovendien werden nog zes officieuse
wedstrijden gespeeld, drie in Nederland en
drie in België.
De resultaten daarvan waren:
Nederland 6 3 3 1013 6
België 6 3—3 13—10 6
De totaalstand is dus:
Nederland 50 24 9 17 112—91 57
België 50 17 9 24 91—112 43
De wedstrijd vangt om half drie aan en
zal, als steeds, weer door de radio worden
uitgezonden. De belangstelling is enorm
groot, want ondanks den traditioneslen
bijbouw is er geen kaart meer te verkrij
gen.
De samenstelling der elftallen is als
volgt:
Nederland:
Van Male
v. Diepenbeek van Run
Pellikaan Anderiessen Van Heel
Wels Vente Bakhuys Smit Mijnders
Scheidsrechter O dr. Bauwens
Saeys v. d. Eynde Voorhof Brichaut Versyp
Bourgeois Welkenhuysen v. Ingelghern
Smellinckx Pappaert
Van de Weyer
België:
Reserves zijn: Voor Holland: Keizer, Le-
lyveld, Prins, Mulders, Lagendaal, Vrauw-
deunt en J. Mol. Voor België: Bradjou, Ha
mers, Hëllemans, Putmans en Van Lan-
deghen.
De geschiedenis van het Nederlandsche
Fascisme mag niet onbeschreven blijven.
Wij willen hieronder den stamboom van
het Nederlandsch Fascisme geven.
De stamvader is geen Nederlander. Dat
is duidelijk, want het woord en het begrip
fascisme zijn van Italiaansche herkomst.
Dat weten nu langzamerhand alle ontwik
kelde en niet-ontwikkelde Nederlanders.
En zeker weten het de 250.000 lezers van
„Hou Zee of Hou Vast". Het Fascisme is
van den krachtigen en grooten Italiaan
BenitoMussolini.
Omstreeks den tijd waarop deze moder
ne Caesar met goed succes met zijn zwarl-
hemden naar Rome was opgemarcheerd, en
waarschijnlijk ook onder den prikkelenden
invloed van deze, voor Italië historische ge
beurtenis, openbaart zich zooals elders ook
in ons land een sterk nationalistisch stre
ven. De lawine van Nederlandsche Natio
nale éénheids-apostelen begint los te raken.
AANTREDEN EN NUMMEREN!
Een! Present!
De eerste formatie in deze richting staat
geboekstaafd anno 1923 onder den naam
van Verbond van Actualisten (V.
V.A.) dat aanvankelijk mannen als d r.
Verviers onder zijn leiders telde. Het
kwam voort uit het Genootschap voor Op
bouwende Staatkunde met een gelijknamig
weekblad, dat eerst heette: Katholieke
Staatkunde. Dit genootschap vereenigde
oorspronkelijk uitsluitend Katholieken. Het
Verbond (V.A.) daarentegen organiseerde
ook andere volksgroepen: neutrale leden
(witte ledenkaart), Katholieke leden (gele
kaarten) en protest.-christelijke leden
(blauwe kaarten).
Vrijwel als beroeps-„hersteller" in dit
verband wel te onderscheiden van Bonds
hersteller trad al spoedig op een beken
de figurant en hoofdrolspeler in de Neder
landsche Herstelbeweging: doctor Al
fred Haighton, waarover later meer.
Tot grooten bloei heeft deze organisatie
het nooit gebracht. Wij schatten 1200 leden,
en dan af door de zijdeur.
Twee! Present!
Rotterdam aanschouwt anno 1924 de ge
boorte, het kortstondige en wankele leven
en den overhaasten dood van de Natio
nale Volkspartij (N.V.P.) De namen
der oprichters zijn niet bewaard gebleven.
Zij ontbraken op de 'eerste circulaire. Zij
zullen ontbreken in de geschiedenis van het
Nederlandsch Fascisme. Zij rusten....
Drie en vier! Present!
Zelfs de milde financieele tegemoetko
mingen van dr. Haighton (de doctors
hoed is een Californische eere-gift) aan het
Verbond van Actualisten konden niet belet
ten dat dit verband uit elkaar spleet en
zich oploste in twee nieuwe formaties: de
Nederlandsche Oranje Natio
nalisten (N.O.N.) en even later: het
Vaderlandsch Verbond (V.V.),
teikens onder leiding van dezelfde aanvoer
ders, die als bedreven gezagvoerders op
deze nationale vloot, met bakens en getij
wisten om te springen.
Het N.O.N. gaat na kortstondig bestaan
af door zijdeur. Het V.V. houdt het langer
uit. Het kleeft aan de activiteit en het op
timisme van mannen als dr. K. H. E. de
Jong en G. H. J. A. Hafkamp (sinds Mei
1933 onder de nationale vaan van Wester
man) die hun verbond fusionneeren met
het hier reeds te vermelden Nieuw Ver
bond van Nationalisten (zie nummer 10)
Deze fusie kwam tot stand bij Koninklijk
Besluit van 15 September 1925 no. 15 en
werd gepubliceerd o.a. in de Nieuwe Rot-
terdamsche Courant van 27 Februari 1932.
Vijf! Present!
Ten tooneele verschijnt in de eerste da
gen der Nederlandsche Herstelbeweging
H. A. Sinclair de Rochemont, op
richter der Nationale Arb eiders-
organisatie (N.A.O.), de origineele
politieke straatveger, voorzoover hij de eer
ste „Bezem" hanteerde.
De Californische Doctor Haighton
had ook hier de hand in; na het verschei
den van den eigenlijken auctor der Be
zembeweging Erich Wichman treedt
hij voor het voetlicht en middels een hui-
selijken staatsgreep tracht hij het been te
lichten van Sinclair de Rochemont
als „Bezem"-leider.
Het blijft bij een poging tot beenlichting,
want van nu af vegen twee bezems, No.
1 van Sinclair, geassisteerd door de
heeren D. H. Querner en Dr. L a b o u-
c h r e, en Na. 2 van Haighton.
De situatie, welke ontstond door het ge
lijktijdig verschijnen van twee gelijkna
mige organen, strijdend voor een gelijk
doel, en als uiting van gelijkgenaamde or
ganisaties, werd er niet helderder op, toen
de heeren gingen duelleeren met bijlagen
van hun organen (Maart 1930). Haighton
(Bezem 2) komt met de „Luiermand" en
„Het Operatiemes" ten strijde en Sinclair
(Bezem 1) vindt rap zijn verweer tegen
deze laaghartigheid in „Het Operette-Mes"
De geschiedenis zal moeten getuigen, dat
geestige degens hier gekruist werden.
Bij de verdere ontwikkeling van het Ne
derlandsche Fascisme biedt Bezem No. 2
dar nog het meest houvast. Willem
Haighton hielp zijn broer Dr. Alfred
een handje en middelerwijl zijn de tijden
rijp voor een nieuwe ster aan den fascis-
tischen hemel in den markanten persoon
van Jan A. Baars. Onder leiding van dit
drietal, versterkt door den heer van
Knodsenburg, gaat het een tijdje goed.
Haighton zorgt voor de duiten, Jan Baars
voor de welsorekendheid. Sinclair staat met
misprezen dictatoriale neigingen op een zij
spoor.
De zaken consolideeren zich en de fascis
tische maatschap wordt in coöperatieven
vorm gegoten. Einde December 1930 wordt
ten overstaan van een Haagsch notaris de
oprichtingsacte verleden van
Zes! Present!
..Fascistenbond „De Beze m"
Uitgeversbedrijf U. A. te 's-Gra-
venhage (No. 9561 bijvoegsel Nederlandsche
Staatscourant van Woensdag 11 Februari
1931 no. 29).
In den herfst 1930 beginnen nieuwe troe
belen. Een zekere Johan van Wingen
leidt het eerste openlijke verzet tegen het
beleid der heeren Haighton. Hij verlaat in
November van dat jaar met een kleinen
aanhang „De Bezem".
Zeven! Present!
Hij richt met P. H. Brandt e.a. een
voorloopig comité op en verspreidt,
voornamelijk in Den Haag, een circulaire.
Bij gebrek aan middelen om behoorlijk pro
paganda te voeren verdwijnt ook deze her
stelpoging met haar eerste circulaire.
Het tweede openlijke verzet wordt ver
volgens ingeluid tijdens de eerste jaarver
gadering van den Coöperatieven Fascisten-
bond door een zekeren Adalbert Smit
wij ontmoeten hem later nog eens die
eveneens met een kleinen aanhang er uit
trekt. De motieven voor deze afscheiding
kunnen ons koud laten.
Acht! Present!
Den 14den September 1931 verschijnt in
eenige bladen de mededeeling, dat te Den
Haag onder leiding van Adalbert Smit
is opgericht: de Nederlandsche
Corporatieve Staatspartij (N.
C.S.P.) Ook deze herstelpoging ondervindt
ai ras, wat het zeggen wil propaganda te
moeten voeren zonder geld. Na weinige
maanden besluit de stichter ook de N.C.S.P.
bij te zetten en de strijdbijl te begraven.
Negen! Present!
Wij keeren terug naar het reeds eerder
aangekondigde Verbond van N'a t i o-
nalisten (V.V.N.), geboren uit een der
splitsingen van het Verbond van Actualis
ten. Het staat onder leiding van D r. van
der Mijle en C. M. J. Van Eysden Jr.
en eerst later wordt zijn activiteit in fascis-
tischen zin herzien. Zulks blijkt uit de toe
voeging: Fascistische organisatie in het lijf
blad van Dr. van der Mijle, genaamd „De
Nieuwe Vaderlander" (welker colportage
in handen kwam o.a. van de bekende Juf
frouw Bon!!). Ook bij dezen nieuwen va
derlander zou het niet blijven.
Tien! Present!
De naamsverandering bleek niet voldoen
de om de behoefte te weerhouden aan een
Nieuw Verbond van Nationalis
ten (N.V.V.N.), ditmaal onder leiding van
Prof. H. P. Blok. Van der Mijle en zijn
belastingbetalers hielden het echter uit en
Prof. Blok raakt geblokkeerd. Zijn orgaan
„De Pijlenbundel" (redactie: D. Rodrigues
de Miranda, medewerkster o.a. Mevrouw
Ellen Forest) ziet zich verdrongen door „De
Nationalist".
Elf! Present!
In de dagen van het ontzielen van het
Nieuw Verbond van Nationalisten ontmoe
ten wij op het, door zoovelen reeds betre
den pad naar Nederlands' Nationaal Her-
stel, het sinds langeren tijd bestaande ver
bond genaamd „De Nationale Unie"
welke formatie tengevolge der bekende ka
nalen-activiteit zich op meer waarneemba
re wijze ontpopte tot een min of meer poli
tieke organisatie. Het gelijknamig orgaan
„Nationale Unie", gaat verschijnen onder
redactie van Prof. H. P. Blok. Op den
voorgrond treden met hem de voormalige
secretaris van het N.V.V.N., ir. H. J.
Mathlener Loderus, administrateur der
Unie, en Jhr. R. Groeninx van Zoelen. De
Nationale Unie gaat in een later stadium
d.eelen in eene fascistische belangen
gemeenschap met Jan Baars. Wij vermel
den haar hier terloops en komen later meer
uitvoerig erop terug (zie nummer 31).
Wij naderen vervolgens een der meest
ingewikkelde vertakkingen van den hier
beschreven stamboom. Evenmin als de be
trokkenen zullen wij er in slagen in deze
veelheid en veelsoortigheid eenige één
heid te brengen. Dat er eens een tak ver
loren gaat of doodloopt, komt echter on
der de beste families voor. Dikwerf blüft
het in de genealogie bij vergeefsche pogin
gen.
De nationaal^socialistische
gedachte in in Nederland vinden wij het
eerst op naam van haar profeet, D r.
Ernst Ridder vanRappardin
wiens vaderhuis „De Binckhorst" eenmaal
het Verbond van Actualisten was opgericht.
Twaalf! Present!
Deze dusgenaamde gedachte krijgt
voorzoover wij kunnen nagaan voor het
eerst vorm door de oprichting der de N a-
tionaal-Socialistische Neder
landsche Arbeiderspart ij (N.S.D.
A.P.) onder leiding van Adalbert Smit
er. Albert de J oode, zich noemende en
schrijvende Albert van Water
land (Anno 16 December 1931). Tusschen
de kameraden van Rappard en Smit boter
de het e?hter alras niet al te best, hetgeen
aanleiding werd tot de stichting van:
Dertien! Present!
een nieuwe Nationaa 1-S o c i a 1 i s t
sche Nederlandsche Arbe
