DAIMES
SPLINTER
JOH. VAN ZIJP
C.L.M.V.CLEEF
MEUBELEN TAPIJTEN
WAPEN VAN LEIDEN en UNION
KINDERWAGENS-ÉliWWAGENS
TH. IMIEBOER Jr.
ALGE
RIJWIE
Nog slechts eenige
Dagen
WANDLANTAARN CADEAU
1 Licht-
Aanvang Donderdagmorgen om 10 uur
ALLES MOET WEG
Hoogewoerd 41 (t/o. de Watersteeg) Telef. 698
Reparation aan alle merkei^MEklra CARRIERS
v
n
DINSDAG 11 APRIL 1933
DE LEipSCHE COURANT
DERDE BLAD PAG. 11
DE PAASCHBLOEM
Sedert menschenheugenis behoorde tot
den tuin achter het huis van Hannessen
het bed narcissen. Haar smalle blaadjes
waren het eerst, die ieder voorjaar den
dooden grond doorbraken en zoowel kinde
ren als volwassenen in blijde lentestemming
brachten.
Verleden winter was vrouw Hannessen
voortdurend sukkelend geweest en zoo was
er geen denken aan, dat zij zooals ge
woonlijk het bed narcissen in orde kon
brengen. De kinderen hadden er nog geen
verstand van en de man had werk gonoeg
op veld en weide. Daarom moest er een
daglooner komen om den tuin in orde te
brengen. Dat was nu een ongeluk voor de
narcissenbollen. Hij had er op moeten let
ten. Maar hij had niet het minste begrip
van fijne planten. Hij spitte eenvoudig den'
grond om. Trouwens wat was zoo'n dagloo
ner aan deze gewijdePaaschbloemen gele
gen
Zij hadden zich reeds eenigo centimeters
boven den grond opgericht.als een
krachtig gezin van zusjes drongen zij zich
als een lilagroen rond vlak naast het tuin
pad. Ieder schepsel wist reeds, dat tus-
schen zijn ineengevouwen blaades een kost
baar kleinnood verborgen was, een teeder
ingewikkeld klokje, dat over enkele weken
zijn gouden klanken laten hooren: Lente
en Opstanding: „PaschenPaschen!
Doch nu had de ruwe schop haar ver
nield.. bladeren, knoppen en bij zoovele
zelfs de knol die met sap gevuld was en
waaruit.de plant haar kracht kon zuigen..
Maar zonder medelijden gaat de hark
van den hardvochtigen man over den grond
en harkt alles, wat afval is of wat hij als
zoodanig beschouwt, op een hoon bij el
kaar, ook de vermoorde Paaschkinderen.
Het is moeilijk om te zeggen, wie het
beter heeft: de plantjes die reeds dood en
gevoelloos zijn ofwel b.v. eentje, dat het er
heelhuids afbracht maar nu niet weet, hoe
de afloop zal zijn en of het ooit opnieuw
zal kunnen ontkiemen. Zoo'n ongedeerd
gebleven knolletje kan bemerken, dat de
knecht met een schop en een kruiwagen
kwam en den afval wegTeed, den tuin uit,
het huis om. en hoe het ten slotte zelfs
daar bij allerlei afval terecht kwam
Hu stapelen zich nieuwe lasten op zijn
bedreigd leven, heete, damperide ladingen
stroo, dat met mest vermengd was, bena
men het zijn bewustzijnEen eeuwigheid
zonder lucht zonder bezinning.... En
toch zou heb weer ontwaken. Wat het in
zijn bloemenziel als een eeuwigheid be
schouwde was juist een jaar....
Nog in denzelfden herfst overlegde Han
nessen met zijn vrouw, die gelukkig "weer
hersteld was, waarheen hij dit jaar den
mest zou rijden en toen ging de eene kar
na do andere naar de groote bovenweide.
Als ons narcisknolletje toen reeds weer
bij kennis geweest was, dan had hot een,
drukke dorpstraat gezien, daarna een brug,
waaronder een schuimende beek, het had
groote boombroeders langs den weg be
groet en een veel wijderen hemel als tus-
schen de huizen aanbeden.
Maar het verkeert nog steeds in den
booz9n droomhet rijdthet deint
over de hobbelige straatsteenen op en neer
met een zwaai vliegt het naar den grond
en komt terecht op een graskussenDat
is zijn nieuwe woonplaats
Een heelen winter door ligt het narcis-
knolletje daar nog te kleumen en te sluime
ren. Een vochtig koel. zacht dek beschut
het langen tijd en drukt het dieper in zijn
bed, laat het ten slotte tusschen grond en
graswortels warmer en gezonder worden.
Reeds in half sluimerende toestand ver
moedt. het iets van een nieuw bestaan, van
een nieuw levenDaar smelt het dak
boven ziin neusje, baadt zijn voedjes, zijn
heele lichaam, dagen en nachten achtereen
in weldoend vocht.
Eindelijkeindelijk gaat, er een oog
je open, met het eerste groene bladlid ziet
het, schouwt, het om zich heen: daar is de
heerlijke wereld van God. daarboven
welft zich de blauwe luchttrekken
wolken van dezen tot genen bergrand, nei--,
gen zich met. hun praehtic groene hellingen
naar het dalontelbare grassprieten
buisen zoowel in de verte als in de onmid
dellijke omgeving. Maarwaar blijven
de andere broertjes en zusjesde ande-
Te PaaschbloemenAlleen de wind, die
hoe langer hoe milder wordt, de zon, die
met den dag warmer stralen zendt, doen
het zijn heimwee vergeten, tot het. tenslotte
trotsch is alleen daar als sterke en mooie
plant te staan tusschen zooveel eenvoudige
grassprietjes.... Want iederen morgen
gaat zijn oog verder open, is het louter
goud, wat het zelf met gouden oog ziet,
ziet het zijn gezicht als de hemelsklok in
het kleinwiegt het zijn kopjo als gou
den klokje onder den blauwen hemel, bo
ven et groene aardrijk. En is zijn klokke-
ra-nd niet fijn getand, evenals het hemel
rond zich den krans der bergkammen om
zoomd is!.... Zoo schoon vond het zich
nog nooitAlleluja zingt het weer wanneer
van den kerktoren beneden de metalen
klank galmtneuriet zalig gelukkig
een der vele boventonen mede. Gelukkiger
nog is zijn tijd als het uit het kapelletje
ginds aan den weg der Verriizenden Zoon
Gods aanschouwt. Juist verlicht een vroege
zonnestraal de donkere cel en duidelijk
herkent het in den hand van den Overwin
naar de wapperende vaan. Nu weet het
niet meer: is zijn eigen bloempje op den
langen stengel niet eerder een vaandel
dan een klokje?
Juist in dezen schoonen tijd moest een
menschelijk wezen dwars door het feeste
lijke dal, dwars over de eenzame weide
schrijden. Wat overkwam u daar, gelukki
ge Narcis?Waart je in het begin niet
doodelijk geschrokken, toen hij je met zijn
mes uit den grond haalde?Zijt ge la
ter met uw lot vezoend geweest, toen hij
je zorgzaam naar huis droeg en in een
mooi potje plantte, zoodat ge je klokje
voor hem in zijn werk kon luiden?
Het alleluja van dit eenvoudig schepsel
moest toch onzen zin voor het hemelsche
versterken
TERUGKEER
Do trein floot weer voor het vertrek, en
pufte langzaam, dan sneller en sneller de
overkapping uit, toen Karei Wilder, en ge
soigneerd heer van even 40 jaar nog altijd
op het perron stond en rondstaarde, in ge
dachten verzonken, waaraan eerst het ener-
giek-verwonderd kuchen van den witkiel
een einde maakte. Toen herstelde hij zich
met geweld, noemde het adres en begaf
zich als een der laatste door de controle.
Het plein voor het station was weinig ver
anderd, een paar hooge gebouwen waren
verrezen, zeker, maar reeds hier scheen
hem de specifieke lucht van zijn geboorte
stad tegen te stroomen.die hij zoo goed
kende vochtige lucht van de rivier ver
mengd met kolenstof der 1000 fabrieken:
voor hem als het ware het symbool van
kleingeestigheid, bekrompenheid, kwaad
sprekerij, scherpe vervolging der burgers,
die aan oude wetten en gebruiken vast-
gewprteld waren, dingen die zijn heele
jeugd hadden verpest. Verstrooid rondkij
kend ging Wilder de steil oploopende stra
ten in. Hij herkende alles weer, wat hij zag,
maar dat alles scheen hem nog enger, be-
krompener en somberderte zijn, dan dat-
hij het in zijn herinnering bewaard had.
Een zware beklemming drukte op zijn borst.
Een domme inval, 'n hoogst belachelijke
sentimentaliteit is dat geweest, dacht hij
nerveus: terugvallen in zwakheden, die men
zich reeds lang had moeten afwennen. Wat
heeft dan mijn zenuwen tot zulke abnorma
liteiten gebracht dat ik nu hier sta en
ga na twintig jaar zelf-gewilde afwezigheid.
Was dat het Paaschfeest van morgen, dat
mij de gedachten van opstanding en derge
lijke dingen suggereerde. Ik weet het niet
meer, ik weet alleen, dat ik wenschte, dat
alle pijnlijkheden reeds achter me lagen
en ik weer in de hoofdstad zat, in het milieu,
waarin ik werkelijk thuis behoorde: het
lichtzinnig gezochte avontuur, dat nu na
dert, was op een nieuwe reis weer verge
ten.
Juist hier was het'roode gebouw waar
in het gymnasium-examen afgenomen werd.
Hoe heette het meisje, dat hij toen ter tijd
liefhad, zooals slechts een jongen van 17
jaar beminnen kan? Barbarade
achternaam was hij vergeten en hij heeft
er zelfs geen notie meer van en toch ge
loofde men toen aan eeuwige en levens
lange liefde.
Daar woonde vroeger de oude leeraar,
die de jongens der hoogste klassen bij het
sigaretten rooken snapte en daaruit een
tooneel met aanklachten, bestraffingen en
duistere voorspellingen van tuchthuis, rad
en galg construeerde. Daar woonde....
Wilder moest zioh tegen dien storm van
herinneringen verzetten.... hij stapte vlug
ger, concentreerde zich op hetgeen komen
zou. Vader was dood. Hij had hem met
meer gezien. Moeder?
Op den dag dat hij 21 en dus meerder
jarig was gewórden, wa® hij uit het ouder
lijk huis weggeloopenhad hij ketenen
n«iiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiittf!iiiiiitiiiiiiiiiiiaz9
Bij aankoop van HANGLAMP
E iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
I GROOTE SORTEERING 1
Het vodr UlaangeyyezSn Adres
voor vakiund&o repaYgtle aan Uw
VRAAGT PRIJSOPGAAF!
I Electro-Techn. Bureau i
Korevaarstraat 24 - Tel. 2669
erkend installateur
e 5 gedipl. radiotechnicus
InillllllllllllimillllllllllllllMIIMIIIIIIIlM*
en lasten, bekrompenheid en kleingeestig
heid van zioh afgeschudeen vriend, had
hem met een belachelijk klein bedrag ge
holpen, en zoo trad hij in het volle brui-
schende levenin de vurig begeerde
bonte eigen wereld. Het was tenslotte tot
heftige scènes met z'n ouders gekomen:
men begreep elkander niet zóó
leefde men op verschillende sterren ia
het hemelruim langs elkander heen.
Twintig vreugdelooze jaren: zoo was zijn
;-eugd geweestzoo scheen hem het le
ven in het ouderlijk huis voorbijgegaan te
zijn. Er was tenslotte niet eens een speciale
aanleiding geweest, tenminste hij was dat
al lang vergeten, het was slechts een uit
barsting gowees van alles, wat zich jaren
lang had opgekropt: indertijd, vóór 20 ja
ren, toen hij voor de laatste maal in de
marmeren hal van het ouderlijk huis hoed
en jas van den kapstuk rukte en naar bui
ten gestormd was. om niet meer terug te
keeren tot heden. Hij had later een
toenadering beproefd, zeker, de vader had
j hem laten antwoorden: wij hebben geen
zoon meer. Goed: het was ook zóó gegaan;
niet eens al te zwaar was de weg geweest:
hij had niet stil gezeteneen korten
aanloop genomeneen .sprong.ver.
I Mischien was het, tijdens het terugblikken
j in het verleden; dat hem in den laatsten
I tijd voortdurend vaker overkwam, het ge
voel van zegepraal uit eigen kracht ge
weest, dat in hem den mensoh deed ontwa
ken: z'n moeder schrijven.... haar weder
zien, al het oude begraven, het moest, zoo
als men dat zegt een opstanding wor
den
De avondklokken luidden den Paasch-
vrede van morgen in, toen Wilder voor het
ouderlijk huis stond. Een beetje meer ver
weerd dan vroeger maar statiger dan
nooit 6tond daar de villa. Keek iemand
vanuit den erker? Geen gordijn bewoog
zioh. Zoo was het goed.
Slechts geen gevoelsstonn, geen snikken,
geen pijnlijkhedenMoeder had zich al
tijd goed onder bedwang gehad en ook
voor zich zelf kon hij instaan. Hij drukte
op de bel. Een zwijgend dienstmeisje deed
de deur open, monsterde hem heel even,
zij was schijnbaar georiënteerd, voerde hem
met een kort: „Wilt u me volgen!" door de
hal, opende de deur links, het was de blau
we kamer, waarin z'n moeder, zoo lang hij
zioh indenken kon haar rustuurtjea door
bracht. De deur klapte dicht. Voor hem
stond een oude dame, eenvoudig gekleed,
maar het"strenge, gesloten gezicht eigenlijk
haast onveranderd, met een nieuwe beko
ring voor hem door den krans van witte ha
ren, die hij kastanjebruin in zijn herinne
ring bewaarde. Een hand strekte zich naar
hem uit, er wurgde hem iets met korten
greep aan do keel, hij slikte, hij boog zich
diep over de rechterhand en kuste ze eer
biedig. Er werd geen woord gesproken.
Later zaten beiden aan het souper tegen
over elkander. In wonderlijke verlegenheid
ontweken zij elkanders blikken. Het ge
sprek stokte telkens. In korte woorden
werden de tegenwoordige toestanden be
sproken. Een paar maal klonk het:
„Weet je nog?" Allerlei vragen naar
verwanten en bekenden ach hoeveel na
men en gezichten was hij vergeten hoe
vreemd was dat alles. Het gesprek werd
hoe langer hoe pijnlijker, er was natuur
lijk geen onbevangenheider liet zich
geen brug bouwen van het verleden over
een afgrond van leegte van 20 jaren terug
tot heden.
Het was een verlossing, toen de maaltijd
ten einde was en Wilder zich met vermoeid
heid na de lange reis excuseeren kon. Men
had hem zijn oude kamer aangewezen waar
hij de nachten zijner jeugd had doorge
bracht. De oude schilderijen hingen nog
aan de wanden.het waren de oude meu
bels.... het was hetzelfde bed.... Wilder
kon niet in slaap komen!
Wat heb ik gedaan?!ging het door
zijn hersensWat een dwaze inval! Hoe
kan men na zoo lange jaren weer draden
wiilen aanknoopen, die eens zoo brutaal
verbroken warenZij waren elkander
immers vreemd geworden.... te vreemd,
er was niets gemeenschappelijks meer..
een sprookje was het: de stem des bloeds
die tot hetzelfde bloed spreekt over jaren
van gescheiden zijn heen en die 'n weer
klank van eeuwig verbonden zijn geeft.
Maar dat gaat toch niet.dat is een hel-
sche kwellingdacht hij inog dagenlang
zoo vreemd en verlegen, zoo in dwang en
druk naast elkander heen te leven? Hij
sprong uit het bed. Hij rukte een bladzijde
uit zijn notitieboekje en vulde zo met een
paar verklarende zinnen, deed het in een
enveloppe en schreef de namen van zijn
moeder buiten op. Men zou den brief vin
den, morgenen moeder zou begrijpen
en opademen wanneer hij weg was
wegin alle vroegteDan ging er een
trein kon hem wegvoeren uit de kwel
ling van een verhouding van zoon tot moe
der en moeder tot zoon, die niets meer met
elkander geen hadden
Vaal schemerde de mórgen, toen hij na
een onrustige sluimering ontwaakte
zich herinnerde, zich gereed maakte.. zijn
koffer sloot en zacht de deur van z'n ka
mer achter zich dicht trok. Diepe stilte in
huis. Alles sliep nog, goddankZoo stil
als een kat. de trappen afzooals eer
tijds toen de jongen 's nachts zoo stil als
een muis het huis uit sloop en op avonturen
uitging. Achdaar wa® die vervloekte
trede van teendie kraakte nog altijd
verraderlijk en evenals toen stond Wilder
weer met kloppend hart, als dreigde hij op
een misdaad betrapt te wordenwacht
er iemand op hem, word ik gesnaptIs het
einde daar?Hij luisterdeNiets, hij
hield den adem aanverderzacht
jes, voorzichtig....
Hij stond verstijfd van schrik. De deur
ging langzaam open. Een stem klonk
stileen weinig bevreesd, half vragend,
half ingehouden, bang, verlangendeen
wereld gedrongen in een enkel armzalig
bezwerend woord: „Kind
Het dreunde als een hamerslag tegen
zijn hart. Het was alsof hij een heel leven
doorleefde.en toch waren het maar dee-
len van een secondehij zag zich als
kind op den sohoot zijner moeder, verbor
gen in teedere armen, luisterend naar
sprookjes, hij voelde zich weenend zacht in
slaap gewiegdvoelde de hand, die den
wilden knaap het bloed van de slapen
wischte, het gevolg van een steenworp,
voelde de zegenende lipepn op de zijne, die
nog niets geleerd hadden zich in trots en af
weer te welven: uit de diepste diopte brak
dat omboog.. ..bet pantser scheurdo, daar
lag het naakthet misdadig hart, dat
niets meer had willen weten van nabijheid
en aanhankelijkheid en schreeuwde en
schreeuwde en schreeuwdeen de kreet
steeg omhoog van het hart naar de keel,
ging over in een heftig snikken, dreef de
armen uit elkaar, de koffer tuimelde van
de trappen af, de kreet joeg de voeten op
tot een sprong, die wist dat het nu het diep
ste en meest dierbare des levens te verove
ren gold, voor immer.... werd een woord
van erkenninghet geheel ziek verzin
kenhet eeuwig geborgen zijnde
Verrijzenis des Zoons van eeuwigheid tot
eeuwigheid.
„Moeder
Toen hielden zij elkander omklemd. Bui
ten verkondigde een stralende zon den jon
gen dag. Uit de diepten beneden, waar de
stad in het goud van den Paasch-morgen
ontwaakte, dreunden plechtig en ernstig
de Paaschklokken....
Hiermede berichten wij U, dat wij aan onzo zaak Airailidcil hebben een geheel nieuwe
onthaftings-methode, p.a.b Déze methode is gef^rMuleern onschadelijk, pijnloos en
aidoend. Geheel zonder electriciteit. Vraagt U eejff inf chtfflgcn aan hot eenigst adres
hier te Leiden mf. I
GEDIPLOMEERD DAMESKAPPER NIEUWE RIJN 95 TELEFOON 1372
iiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiTi
der Naamlooze Vennootschap
HEEFT B
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIÜJIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiitiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiii mui mui iiiin mui iiini mui ii 11
van
i KWALITEIT e
ri-LICI
j-OOPEND
Koopt alleen bij de erkende Handclaron die over voldoondo
vakkennis en ervaring beschikken.
HAARL.STRAAT 293-295 TELEF. 2082 OUDE RIJN 170
SPECIAAL ADRES VOOR
SOLIED SIERLIJK GO<]DKcJbp/
PRIJZEN VANAF FL, I9.MKMET DEKZEIL.
G. H. LENS CO. - N. RIJN 39-40
(Wcfctigy£!s*Jeponeerd)
Fa. Wed. B. N. it T. MOLRENBOER
TELEFoWV 1156
Onze THEEPRIJÏEjN "zijn thans
PER ONS
SUPER
FIJNE SOUCHONG
44 cent
THEE
No. 1
40 cent
2
38 cent
3
34 cent
4 (gebroken Thee)
32 cent
77
*5
30 cent
77
6
28 cent
7
24 cent
77
8
20 cent
BIJ DE MIESTE WINKELIERS VERKRIJGAAAR
