UIT DE OMGEVING
UIT DE RIJNSTREEK
ZATERDAG 20 JUNI 1S31
DE LEIDSCHE COURANT
DERDE BLAD PAG. 10
Een onbrandbare benzine voor luchtvaart.
In Engeland trekt op het oogenblik een
uitvinding van twee jonge Franschen sterk
do aandacht. Het is een onontbrandbare
benzine die, voor vliegtuigen gebruikt,
het grootste gevaar voor den luchtreiziger
het vlam vatten van de brandstof, zou
voorkomen. Lucifers gaan uit, gloeiend
metaal koelt af, wanneer zij in die ben
zine gestoken worden, zoo heet het. Een
vliegi uig met tweo motoren van de Air
Union heeft al twee maanden tusschen
Parijs en Londen heen en weer gevlogen
met deze benzine; en de machines hebben
even goed gewerkt als bij gewone benzine
De Air Union zal nu deze benzine op al
haar lijnen gaan gebruiken. Ook het Fran-
sche ministerie voor vliegwezen heeft het
gebruik er van algemeen toegestaan.
Do uitvinders heeten Ferrier en Baddek
Jaren lang hebben zij onafhankelijk van
elkaar de oplosing van het probleem ge
zocht. Een toeval bracht hen samen, en
de vergelijking van hun ervaringen bracht
het gewenschte resultaat.
De uitvinders zijn niet van plan hun ont
dekking geheim te houden.
De benzine ziet er rood uit, als wijn.
Heb bereiden ervan moet heel eenvoudig
en in onbeperkte hoeveelheden mogelijk
zijn. Inplaats van in de carburator te ver
dampen wordt de vloeistof in den cylinder-
kop gesproeid, waar zij door de hitte ver
dampt. Zij is weinig vluchtig en heeft een
hoog ontbrandingspunt maar in tegenstel
ling to de olie voor Dieselmotoren is zij
in gewone motoren bruikbaar.
De Nautalis heeft haar periscoop
verloren.
De Engelsche ochtendbladen bevatten
een bericht van het departement van ma
rine te Washington, dat de duikboot Nau
tilus, welke de Amerikaansche kruiser
Wyoming op sleeptouw eeft, haar peris
coop heeft verloren. De manschappen in
het gesloten schip, kunnen derhalve niet
om zich heen zien. Er is tusschen de Nau
tilus en de Wyoming uitsluitend, verbin
ding langs draadloozen weg.
SASSENHEIM
R.K. Kraamverpleging. Vanwege boven
genoemde instelling verzocht men ons de pa
rochianen er aan te herinneren, dat morgen
voor dit doel een bloempjesverkoop wordt ge
houden. Gaarne waren wij hiertoe bereid, om
dat wij deze instelling een onmisbare achten
voor onze parochie:
Menschen uit omliggende gemeenten benij
den Sassenheim in dit opzicht. Zij waardeeren
beter en meer, als menig onzer parochianen,
welk een genot het is door de kraamverpleging
te worden bijgestaan. In andere plaatsen is
dit nog steeds een behoefte. Morgen dient hier
met klinkende munt het werk der kraamverple
ging te worden gewaardeerd, waarmede de in
standhouding op vasteren voet zal komen te
staan.
Morgen de portemonnaie dus niet vergeten!
TER AAR
Centrale veiling Deze week hield de Cen
trale Veiling een ledenvergadering in het Pa
tronaatsgebouw. Door de drukte met de werk
zaamheden bij de tuinders was het niet vroeg
voor aleer de vergadering begon, en de opkomst
was ook niet groot.
De voorz., de heer Joh, Rekelhof, opende
de vergadering, heette allen van harte welkom,
vroeg verder aller medewerking tot het goede
afhandelen van de agenda, en hoopte dat alle
tuinders zich achter het bestuur zullen scha
ren, en geeft de leiding over aan den voorz.
van de commissie van advies, den heer B. Lem-
kes.
Op de eerste plaats biedt de heer Lemkes
excuus aan de heeren Controle-leden, die door
de drukte en voorbereidingen van de opening
van de veiling niet uitgenoodigd zijn bij de
opening.
Dan zegt spr., moeten wij volgens art. 22 van
de statuten, de goedkeuring hebben van 2/3 van
de leden voor eventueel-; aankoopen of verbou
wingen. maar aangezien er nu het vereischte
aantal leden niet aanwezig is, kunnen wij de
zen avond niet tot een besluit komen.
Toch willen wij wel eenige besprekingen hou
den over het bestuursvoorstel, n.l. tot aankoop
van grond.
Allen zijn wij ervan overtuigd zegt Lemkes,
dat de toestand op heden, nog verre van ideaal
is bij de veiling, wat betreft de ruimte enz.
Daarom heeft de commissie en het bestuur
plannen gemaakt, voor uitbreiding van de ter
reinen, om een betere toestand te krijgen,
doch dit gaat natuurlijk met uitgaven gepaard
Het voorloopige plan is, om de grond waarop
het veilinggebouw staat, en daarnaast wat toe
behoort aan de Ned. Spoorwegen, tot de
scheepswerf van Bocke te koopen. Verder: '•en
perceel van v. Eijk en Rekelhof. Daar het zoo
dringend noodzakelijk is zegt spr., komen wij
ermee te berde, hoe huiverig wij er eerst ook
voor hebben gestaan, maar het moet. Spr.
hoopt, dat alle tuinders er van doordrongen
zijn.
Over dit punt werd lang gesproken. Vele
vonden het zulke hooge kosten, die er mee
gemoeid zijn. en aan den anderen kant zagen
zij het nut er wel van in, maar toch wilden
zij het eerst eens afwachten tot na dezen zo
mer, hoe de zaken gemarcheerd hebben Ver
der vonden zij de prijzen van den grond ook
stijf hoog.
De directeur, de heer Post, betoogde, dat
de aankoop van grond noodzakelijk was. De
toestand is momenteel van dien aard, dat het
roept om verbetering. De vergelijkingen, met
veilingen elders gaat altijd niet op, daar de
eene veiling op export aangewezen is en de
andere voor den binnenlandschen handel. Daar
wij hier in Ter Aar vooral nu met den binnen
landschen handel te maken hebben, en die allen
met auto aan de veiling komen, en zoo spoedig
hun groenten willen laden, vraagt dit veel meer
ruimte.
Haar daar het vereischte aantal leden niet
aanwezig was, kwam het tot geen besluit, en
zal er zoo spoedig weer een vergadering be
legd worden, om tot een besluit te komen.
De heer Lemkes drong erop aan, tot aankoop
over te gaan, daar het hier een groot Tuinders-
belang geldt.
De heer C. v. d. Hoorn sprak namens de
vergadering van den L. T. B., die van tevoren
gehouden was, en waar besloten was het agen
da-punt voor aankoop van grond te verdagen
tot in het najaar. Eerst eens kijken, hoe of
de zomer loopt.
De heer Lemkes zegt, dat men uitbreiding
niet afhankelik moet stellen van een gunstig
ot ongunstig jaar.
De heer v. d. Hoorn zegt. dat het besproken
i-s op de L.T.B.-vergadering, maar daar stonden
wij geheel onwetend voor de zaak, maar voor
verbetering was een ieder vatbaar.
De heer Lemkes hoopte, dat wanneer de L.T.
B weer vergadert, en nu een ieder weet, hoe de
zaak staat, het voorstel van aankoop grond,
doorgang zal vingen.
Verder werden er nog enkele puntjes bespro
ken, op veilinggebied, die tot een bevredigen
de oplossing kwamen, waarna de heer Lemkes
overging tot sluiting, na alle leden bedankt te
hebben voor de aangename discussies.
ALPHEN AAN DEN RIJN
Middenstandsvereeniging. Door de ver-
eeniging van den handeldrijvenden en indus-
trieelen Middenstand werd alhier in hotel
„Centraal" een algemeene ledenvergadering
gehouden. Voorzitter was de heer D. Raaphorst
Sr. Naar het congres en de jaarvergadering van
den Kon. Ned. Middenstandsbond te Zandvoort
werden als afgevaardigden gekozen de heeren
H. Laros en F. de Vries, terwijl tot pl.v. de hee
ren G. J. v. d. Kolk en W. B. Kroon.
Door den secretaris wordt medegedeeld, dat
vanwege den Kon. Ned. Middenstandsbond
over het geheele land een actie wordt gevoerd
tegen het cadeaustelsel, waartoe de bond
strooi- en aanplakbiljetten heeft beschikbaar
gesteld.
Na eenige bespreking werd besloten ook hier
volgende week huis aan huis biljetten te ver
spreiden.
De voorz. deelt dan mede, dat de plaatselij
ke bakkersvereeniging met 30 leden tot de
middenstandsvereeniging is toegetreden. Met
het bestuuursvoorste' om op de statuten de
Kon. bewilliging te vragen, kon de vergadering
zich vereenigen. Hierna kwam de rondvraag
aan de orde, waarbij o.m. ter sprake kwam de
nog steeds bestaande gewoonte om reductie te
geven aan ambtenaren, waaromtrent maatrege
len zullen worden overwogen.
De bekende rooilijn-kwestie werd besproken
waarbij bleek, dat B. en W bij het al of niet
toekennen van bouwvergunningen zeer wille
keurig optreden. Als slot kwam nog aan de
orde de wenscb om instelilng van een vast
rechttarief voor electriciteit, waarop de verga
dering op gebruikelijke wijze werd gesloten.
Autorit voor ouden van dagen. Dinsdag
a.s., zal dan de dag zijn dat voor bovengenoem
de rit een beroep op uwe goedgeefschheid zal
gedaan worden. Er zal toch wel niemand zijn
in onze gemeente, die de meisjes die een
bloempje ten verkoop zullen aanbieden, voor
bovengemeld doel, zullen afwijzen. De prijs is
slechts een dubbeltje, maar er mag gerust meer
voor betaald worden, de gleuf in de busjes is
groot genoeg om er een kwartje, een oude gul
den, jazelfs om er een rijksdaalder in te doen.
Het zou ook kunnen wezen, dat er personen
waren, die een nog grooter bedrag voor dit
doel bestemd hadden; in ieder geval zijn de
voorzitter, de heer D. Raaphorst Sr., v. Boet-
selaarstraat 49 en de penningmeester, de heer
A D. v. Vliet, Julianastraat 44, ten allen tijde
genegen, dit in ontvangst te nemen. Hoe groo
ter het bedrag is, hetwelk gecollecteerd wordt,
zooveel te meer kan er door onze ouden van
dagen van geprofiteerd worden.
De commissie vertrouwt dan ook, dat de op
brengst zoodanig zal zijn, dat deze autotocht
naar wensch zal slagen.
Het nieuwe park bij de Spoorhaven. De
werkzaamheden tot den aanleg van een park
en vijver benoorden de Spoorhaven naderen
haar voltooiing. Door een gedeeltelijke dem
ping der Molenvliet is thans een verbindings
weg tot stand gebracht vanaf de Chr M U L.O.
school naar de Hoflaan, waardoor het verkeer,
wanneer eerlang de Postbrug wordt verbreed,
gemakkelijk langs dezen weg kan worden om
gelegd. Overigens is met den aanleg van dit
park. hetwelk de gemeente voor werkverschaf
fing heeft doen uitvoeren, een nieuw fraai deel
der gemeente ontstaan, waarop Alphen met
recht trots kan gaan.
Een kijkje aldaar zal ongetwijfeld ieder
daarvan overtuigen.
NOORDEN
Missionaris Koperdraad.
Aan missionaris, Fr. Koperdaad, van hier,
die reeds een groot aantal jaren werkzaam was
in Engelsch-lndië, in de missie van Mill -Hill,
is voor de tweede maal, thans om gezondheids
redenen, verlof verleend, Z.Eerw, was thans
9 jaren weg geweest en Donderdagmiddag arri
veerde Z.Eerw. met den trein van 17.17 uur
aan het station te Nieuwkoop. Een vijftal
auto's waren beschikbaar gesteld en aan het
station aanwezig voor familie en kennissen om
om hem hartelijke ontvangst te bereiden. J.
Vianen, de eerste doopeling van Zijneerw was
er met een mooie, smaakvol met bloemen ver-
S'erde auto aanwezig, waarin een viertal bruid
jes, oomzegsters van den missionaris.
Na een allerhartelijkste begroeting, werd lang
zaam een route gemaakt door het dorp en ge
heel de parochie leefde mede met de. ont
vangst. Van de pastorie en schier elk huis
wapperde de driekleur en overal stondeü de
menschen buiten ter begroeting.
ZOO ZIJN ER.
De ontwakende stad lag zich te koeste
ren in de stralen der morgenzon, die zich
op dat uur reeds vrij hoog ter Oosterkimme
had verheven.
De zon lachte tusschen het groen der
boomen, strengelde goudglans om d r bruin
en glansde op de ruggen der vogeltjes, die
hun ochtendhymne opzonden omhoog, door
de klare, blauwe lucht. Het was 'n mooie
morgen, de blijde voorspelling van 'n zon-
nigen zomer.
Het was het uur van matjeskloppen.
Ze kwamen de deuren uit, de gele, groe
ne, witte deuren; de daghitjes. Snoezige
pagekopjes, blond, bruin en zwart. Onder
de korte rokjes huppelden in vlug-beweeg
'n paar rose, beige of gris-perle beenen,
waarin nog natrilde de laatste fox-trott
van den laatsten avonddans.
Even knikten ze tegen elkaar, even gie-
gelden ze, dan zag je ze een oogenblik ver
dwijnen in 'n wolk van stof, dat ze sloegen
uit de matjes en d'r vroolijbe toetjes in 'n
grijzen mist hulde.
Eindelijk rustten de handen. De matjes
werden op het trottoir gedeponeerd voor
de respectievelijke gele, groene en witte
deuren. Het bruintje, zwartje en blondje
vormden 'n trio en druk klonk hun gesnap
Het eerst kwam natuurlijk „hij" aan de
beurt. Yroolijk babbelden ze over d'r jon
gen, d'r galant, en de lotgevallen van den
vorigen avond. Ze lachten en giegelden on
ophoudelijk bij dit amoureuse tête k tète.
Dan gingen de blikken naar de ramen
langs de gele, groene en witte deuren, of
soms d'r mevrouw in ochtendjapon te
spieden stond achter de kanten gordijn
tjes.
Geen onraadDe kloppers vlogen weer
naar elkaar toe en heftig gesticuleerend
werd er gesproken over die mevrouwen.
De mijne, meende het zwartje, is 'n
heel goed mensch, maar vreeselijk proper.
Het werk is bijna nooit goed. Alles moet
in de puntjes zijn. 't Is gewoon verschrik
kelijk. Ik begrijp niet waar ze het alle
maal geleerd heeft, want ze is zelf toch
ook niet van zoo'n hoogen komaf.
De mijne, verzekerde het blondje, is
niet kwaad. Op het oog lijkt het 'n def
tige, sjieke, rijke boel, maar in werkelijk
heid is schraalhans keukenmeid. Hard
werken, maar den buik vol, ho maar! Zoo
gauw als ik kans zie, laat ik ze zitten en
tippel er tusschen uit.
En de mijne, snibbigde het bruintje,
d'r is geen haven mee te bezeilen. Nooit
is het goed. Maar vandaag of morgen loop
ik weg, dat hebben er al meer vóór mij ge
daan. Ik bedank ze vreeselijk met d'r ge
mopper, d'r gesnauw en geraas den gan-
schen dag.
Getik tegen een ruit deed het drietal
omzien, 't Was de mevrouw van de gele
deur, de mevrouw van 't bruintje.
Vlug grepen ze de matjes bijeen en
met een kort „ddóg" verdwenen ze ach
ter de gele, groene en wdtte deur.
Weer de gele, de groene en de witte
deur. Maar nu is het middag en tijd om
te teaen.
De mevroüw van de gele deur gaat op
bezoek bij de mevrouw van de groene
deur. Even later volgt de mevrouw van de
witte deur.
't Is theekransje.
Het hitje heeft voor deze gelegenheid
een extra gestreken wit schortje voor.
Op de tafel in den salon staat de thee
te trekken op het nikkelen theelichtje en
lokken de koekjes op de kristallen schaal.
Met veel strijkages aan het adres van
.het recipieerende mevrouwtje nemen de
bewoonsters der gele en witte deur
plaats.
De bezoeksters prijzen hemelhoog de
keurige thee. De koekjes vinden ze gewoon
weg „goddelijk".
Na het gebruikelijk gesprek over vrien
dinnen en kennisjes, kwam het op de
dienstboden. De kwaliteit van het bruin
tje, het zwartje en het blondje werden
gewikt en gewogen. Wat ze er van zeiden
was niet veel goeds.
Het bruintje, dat met het oor tegen het
sleutelgat luistervinkje speelde, briefde,
wat verteld werd, door 't keukenraam over
aan het zwartje, dat op haar beurt voor
doorzending naar het blondje zorgde.
't Was heel den middag zenden en ont
vangen op de korte golf.
Resultaat: Het bruintje bleef den vol
genden dag thuis, het zwartje en het
blondje verwittigde haar mevrouwtjes,
dat ze over acht dagen haar afscheids-
fuif wenschten te vieren.
Het tea-uurtje is ten einde.
Met een lief lachje en duizend bedankjes
nemen de gasten afscheid.
De mevrouw van de witte deur verge
zelt de mevrouw van de gele deur tot haar
huisingang.
Zeg, lachte de mevrouw van de witte
deur, ook geen opschepster die van de
servies en d'r kristallen koekjesschotel. En
dan te weten, dat het maar geleend spul
is van d'r nichtje.
Wat zegt u, mevrouw?
Ja zeker, dat is zoo. Mijn dienst
meisje had het gehoord van haar gedien
stige, Daag, denk er om, mondje dicht!
Zeg, in vertrouwen, kletst nu de me
vrouw van de gele deur, die koekjes waren
ook niet afkomstig van dien fijnen banket-
bakker, dien ze noemde. Dat weet ik be
ter hoor, ik deed maar precies of ik ze ver
rukkelijk Vond. Wil je weten, waar zij ze ge
haald heeft Op de markt. En ze waren nog
wel van de goedkoopste soort ook. Ze had
ze laten koopen door de moeder van d'r
dienstmeisje.
Wat 'n geraffineerde kreng
Mondje dicht, hoor
Natuurlijk, dat spreekt vanzelf.
Nou, daag!
Daag.
Een witte en een gele deur slaan dicht.
't Is avond. Een mooie, zoele zomer
avond, die iedereen de stad uitlokt, naar
buiten, naar de geurende heide en de den-
nebosschen, waar het wemeldt van hen, die
daar 'n frisch zitje zoeken na heeten dag.
Onder hen bevinden zich ook de be
woonsters der witte, groene en gele deur.
Het eerst ontmoetten elkaar de me
vrouwtjes der witte en groene deur.
Het gesprek liep nog eens over het heer
lijk verloopen thee-uurtje van dien mid
dag
De mevrouw van de groene deur straal
de van genoegen. Haar vriendin van de
witte deur deed echter gereserveerd. Deze
had moeite het geheim niet te verraden.
Telkens welden haar de woorden naar de
keel. Ze voelde, dat ze het benauwd kreeg,
en kleurde.
Wat is er? informeerde de groene
deur.
O niets, heelemaal niets, verzekerde
de witte deur.
Ja wel, insiteerde de groene.
Neeê.. NeeêJa toch. hak
kelde de witte. Maar toen was het ijs ge
broken en golfde een woordenstroom on
afgebroken over d'r lippen en klonk het:
Mevrouw, ik moet u waarschuwen voor de
mevrouw van de gele deur. Deze toch be
weerde, dat u de koekjes van dezen middag
had laten koopen op de markt door de
moeder van uw dienstmeisje en dat dat de
koekjes van de goedkoopste en gemeenste
soort waren. Wat 'n naarling, nietwaar me
vrouwtje? Voor zoo iemand moet je oppas
sen.
De mevrouw van de groene deur kookte,
en sissend kwam het over d'r lippen:
Slang I
Toen namen ze afscheid.
Een eind verder ontmoette de mevrouw
van de groene deur, de mevrouw van de
gele deur.
De groene wilde de gele ontwijken, doch
de gele klampte haar aan.
Tusschen beiden kwam het tot een uit
barsting vanwege de koekjes.
De groene verweet de gele haar snood
heid. haar verradersrol, haar valsche
vriendschap. Beidon waren op kookhitte.
De gele flapte het d'r uit: De mevrouw
van de witte deur is een huichelaarster.
Zij heeft ook kwaad gesproken en gezegd,
dat het thee-servies en de kristallen koek-
jesschaal geleend waren van een nichtje.
—Mormels, huilde de groene en ging
heen.
Iets verder zagen elkaar de witte en
de gele. Maar ze keken elkaar niet aan.
Alleen wierpen ze een nijdigen blik.
Er hing een onweersstemming. Don
kere wolken pakten zich samen. Ieder
oogenblik werd de uitbarsting verwacht.
Dien nacht brak een hevig onweer los,
dat alles deed kraken en beven.
Toen de morgen aanbrak, was de lucht
nog stormachtig, met sneljagende, laag
hangende wolken
Maar in de harten der drie mevrouw
tjes achter de gele, groene en witte deur
had de storm nog niet uitgeraasd.
Als getergde leeuwinnen in hun kooi
liepen ze de huiskamer op en neer, druk
gesticuleerend en d'r vuisten ballende in
de richting der gele, groene of witte
deur.
Weg „geurige" thee
Weg „goddelijke' koekjes
Ze waren vijandinnen voor altijd
Zoo zijn er 1
„Geld." H.
MODERNE ROBINSONS.
De moderne Robinson onderscheidt zich
hierdoor van den held uit den roman van
Defoe, dat hij zijn wereldverloien verbijf-
plaats vrijwil ig opzoekt. De beweegredenen
mogen zeer zeker velschillend zijn: weten
schappelijke belangen een diepe afkeer van
de menschelijke maatschappij gewinzucht
en overspannen romantiek komen hier in
aanmerking.
De drang naar wetensohappe ijke onder
zoekingen deed b.v. drie leden van de
Groenland-expeditie van Wegener, Dr. Si-
moni en Dr. Sorge, den heelen langen duis
teren Poolnacht achtereen in de ijswoestijn
van Groenland volhouden; hetzelfde deed
een jong Engelsch mil ionairszoon Cour-
taud, die zelfs geheel alleen zonder iedere
verbinding met de buitenwereld in een el
lendige hut den geheelen winter door waar
nemingen verrichtte over de metereo ogi-
sche toestanden Ln het binnenland van
Groenland, die voor een toekomstig vlieg
verkeer in het hooge Noorden van het groot
ste gewicht zijn..
Van het ijzige Noorden in de hitte der
tropen! In de Roode Zee ligt een eenzaam
vulkanisch rotseiland, Kamaran.
Onmeedoogend brandt dag in dag uit de
zon van den eeuwig lachenden hemel op
het boom- en struiklooze zand, waarop zich
een paar gebouwen bevinden, die op hutten
ge ijken en door zwermen muskieten om
geven zijn. Hier woont een kwart dozijn
blanken, die zich tot taak gesteld hebben,
om een onderzoek in te stellen naar den
gezondheidstoestand der Mekkagangers die
de Roode Zee passeeren.
Kort geleden voegde zich zelfs een vrouw
bij hen, een Engelsche die het waagde haar
vei loofde te volgen in deze hel, waaruit zij
in de drie eerste jaren absoluut niet meer
ontkomen kan.
Een niet minder verschrikkelijke verblijf
plaats vormen de z.g. Guano-ei'anden, van
de kust van Zuid-West-Afrika, een wirwar
van lage zwarte rotsklippen, die aanhou
dend door het schuim der branding worden
overspoeld. Hier treft men duizenden pin-
guins aan en hormoranen en andere zeo-
vogels, die met onveranderlijke standvastig
heid hun nuttige bezigheid, zooals die door
Seheffel reeds bezongen wordt voortzetten.
Buiten deze dierlijke bewoners verblijven
op de eilanden ook nog enkele blanken, die
voor ellendige honderden guldens per
maand in deze hel blijven en den guano ver
zamelen die dan alle 4 k 5 maanden door
een klein stoomschip, de eenige verbinding
met de buitenwere'd, afgehaald wordt-. Op
dezelfde manier krijgen de eilandbewoners
ook de noodige levensmiddelen en berichten
uit de buitenwereld.
Het zijn niet altijd alleen eilanden waar
heen de moderne Robinsons zich op de
vlucht voor de beschaving terugtrekken.
Zoo staat b.v. niet ver van het Ngami-mecr
in de Kalahari-woestijn, een eenvoudige
houten hut. De streek is wegens de koorts
en de tsetse-vliegen zeer gevreesd; maar
toch heeft juist hier een Eugelschman zijn
woonplaats ongeslagen en hij wil hier ook
zijn leven verder doorbrengen. Hij voorziet
in zijn onderhoud door handel te drijven met
de inboorlingen, die in deze streek rond
zwerven; een blank gezicht krijgt hij in den
loop van het jaar slechts eenmaal te zien.
Een eenvoudig bed met een muskietennet
overspannen, een leege suikerkist als tafel,
twee lage zeepkisten als eenige zitgelegen
heid, aan den muur het portret van een
gevierde schoonheid uit de Londensehe
highlife, uit een geillustreerd weekblad ge
knipt, dat is de hee'e inrichting.
Wie kan zeggen, welke tragedie zich ach
ter dit portret verbergt? Van den kluize
naar komt men geen woord te weten. Zel
den noemt hij zijn naam en die is zooals
niet verder verzekerd heeft te worden, nog
niet eens zijn ware naam.
Van geheel ander slag daarentegen is de
laatste Robinson, de Berlijnsche geneesheer,
Dr. Mtter, die, het leven der grootstad
moede, ongeveer twee jaar geleden, voor
zichtigheidshalve met medeneming van een
levensgezellin, zich op een der Galapagos-
eilanden terugtrok, om daar in de paradijs
achtige omgeving een beschouwend leven
te leiden.
Zijn bestaan is beslist meer benijdenswaar
dig dan dat der overige kluizenaars; in-
tusschen behoort er ook bij hem een niet
geringe wilskracht en ze fgenoegzaa-mheid
toe em van alle gewone oomfort zooals de
moderne tijd die biedt, afstand te doen en
in nagenoeg totale afzondering alleen voor
zichzelf en de natuur te leven.
ZONDERLINGE TESTAMENTEN.
De gedeelde erfenis. De
vrouw, die slank wilde zijn.
Eenigen tijd geleden wekte het groot op
zien, toen bij den dood van een rijk, aan
zienlijk man bleek, dat zijn testament
slechts over een so-m van 6000 de beschik
king liet, terwijl er geen verdere bezittin
gen meer aanwezig waren.
Zijn vrouw kreeg slechts een klein gedeel
te van het geld en kwam dus ten las-te van
de algemeene liefdadigheid. Niemand be
greep er iets van, alleen de weduwe wist, de
juiste toedracht der zaak. Het huwelijk was
zeer ongelukkig geweest de man ha-d een
diepen afkeer van zijn vrouw en daar hij
haar het geld waarvoor hij veertig jaar
lang gewerkt had, niet gunde, ha-d hij kort
voor zijn dood haast al zijn bezittingen
weg gegeven.
Een ander geval, dat echter veel met bo
venstaande overeenkomt, is dit: Na einde-
looze twisten had een man zioh zeven jaar
voor zijn dood van zijn vrouw laten schei
den. Hij had haar nooit meer gezien. Maar
hij zag vooruit, dat het na zijn dood geen
goed licht op hem zou werpen, wanneer hij
een paar millioen aan instellingen van lief
dadigheid schonk en zijn vrouw zonder mid
delen achterliet. Hij prefereerde hèt dus bij
zijn leven alles weg te schenken en de laat
ste jaren in betrekkelijk bescheiden omstan
digheden door te brengen. Hij vertrok uit
zijn woonplaats, waar iedereen hem kende,
naar een groote badplaats en deed hier aan
het Ziekenhuis een schenking van ongeveer
5 millioen onder voorwaarde, dat het Zie
kenhuis hem voor de rest van zijn leven
60 per week betaalde.
Soms zijn de testamenten zelfs komisch.
In de Vereenigde Staten werd kortgele
den een e.genaardig testament voor het ge
recht behandeld. De voorgeschiedenis van
het testament wa-s als volgtEen jongeman,
die een kapitaal van 1000 dollar bezat, was
met een meisje getrouwd, dat hem dezelfde
som als bruidschat meebracht. Met toestem
ming van zijn vrouw gebruikte de man het
gemeenschappelijk kapitaal om een zaak te
beginnen. De zaak ging zóó buitengewoon
goed dat zij rijk konden leven. Maar altijd
en altijd eischte de vrouw hardnekkig, dat
zij van alle inkomsten, die van de zaak
kwamen, precies de helft kreeg, daar het
halve beginkapitaal van haar geweest wa6.
Haast iederen dag herinnerde zij haar echt
genoot aan haar aandeel in de zaak. Hij
was te goedig om voortdurend met haar te
twisten, en onderdrukte zijn ergernis. Maar
in zijn testament wreekte hij zich. Hij be
paalde n.l. in dit testament, dat zijn vrouw
precies de helft van het bedrag dat op de
Bank stond en verder de helft van de gehee
le nalatenschap zou krijgen.
Het huis moest in tweeën verdeeld wor
den evenzoo ieder meubelstuk, ieder tapijt,
iedere schilderij, alles moest gehalveerd
worden en do eene helft aan de vrouw ko
men. De weduwe protesteerde tegen deze
bepalingen; zij kon immers niets doen met
een halve piano, een half schilderij, een
halve ta-sch enz... Maar de rechter was van
meening, dat het testament precies volgens
den wil van den overledene uitgevoerd
moest worden.
Werkelijk humoristisch en goedig was het
testament van een man, wiens vrouw door
den „slankheidsduivel" bezeten was. Gedre
ven door het verlangen slank te zijn en te
blijven, verwaarloosde zij alles ook haar
gezondheid. Haar man, die haar werkelijk
liefhad, waarschuwde haar tevergeefs. Een
kamer in het huis werd in een turnzaal ver
anderd, ieder boek, dat over een vermage-
rigskuur handelde, werd gekucht-, en geen
middel, geen methode die aangeprezen
werd, was haar te duur, om haar wensch te
verwezenlijken.
Ha-ar man kreeg er tenslotte genoeg van,
om er tegen in te gaan, hij liet haar voelen,
dat het hem op het geld, dat zij voor haar
dwaasheden uitgaf, niet aankwam.
Doch toen hij stierf en zijn testament ge
opend werd, bleek, dat hij claarin haar een
goede les gaf. Hij stelde n.l. voor zijn ge
heele groote vermogen een beheerder aan,
die tot opdracht kreeg, zijn vrouw op iede
ren verjaardag haar gewicht in goud te be
talen. Daar zij een luxueus leven leidde bleef
haar niets anders over dan van de slanke
lijn voortaan af te zien en ervoor te zorgen
dat zij nog niet meer aan gewicht verloor.
