DE LEIDSCHE COURANT
EEN DICTAAT TE MIDDEN
NACHT.
Door L. B.
Nog eenmaal bladerde Edith Bu-sch de
map door en las de brieven over, die zij
na, den middag met alle zorg geschreven
had.
Het was al lang stil in het deftige bu
reau. Zij keek op de klok, sloot de map,
en leunde peinzend in haar stoel achter
over.
Of mijnheer Thorsmann vergeten had,
dat zijn secretaresse wachtte? Het scheen
wel zoo.
De torenklok der St. Pieterskerk sloeg
half 9. Edith Busch stond op en liep beslui
teloos in het bureau op en neer.
Zou zij durven kloppen? vragenof
haar taak geëindigd was?Zij waagde
het nietZij was pas drie dagen in haar
betrekking, die zij aan een zeldzaam toeval
te danken had.
A. L. Thorsmann en Zonen zochten ter
vervanging van hun secretaresse, die reeds
jarenlang haar betrekking vervulde en nu
plotseling ziek geworden was, een ervaren
steno-typiste en kozen uit het groote aan
tal sollicitanten den brief uit van een be
jaarde dame. De brief die aan deze dame
gericht was werd echter tengevolge van
een vergissing bij de stukken gevoegd, die
men tegelijkertijd met een afwijzend be
scheid aan Edith Busch terugstuurde.
Ofschoon zij natuurlijk de vergissing direct
bemerkte liet zij zich toch bij den directeur
der zaak van A. L. Trosmann en Zn. aan
melden en vroeg met een laatste restje
van moed, of er voor haar ook niet een
plaats was. August Thorsmann fronste
even onwillig het voorhoofd keek toen,
alsof hij plotseling tot een besluit gekomen
was de 20-jarige onderzoekend aan en be
sliste, gedreven door een plotselinge opwel
ling: „Nu u eenmaal hier bent,, blijft u hier.
IJ schijnt me wel wat jong voor de betrek
king van mijn particuliere secretaresse,
maar ik zal het met u probeeren.
Gedurende de eerste drie dagen waren
de eischen die mijnheer Thorsmann stelde
niet te hoog; al wat hij verlangde, vol
bracht de nieuwe secretaresse zonder
moeite of inspanning.
„Als ik maar tegen de zaken opgewas
sen blijf?" peinsde Edith Busch, terwijl zij
ongeduldig weer plaats nam en haar ma
chine begon schoon te maken.
Op den slag van 9 uur trad August
Thorsmann binnen, een veertiger met ener
gieke trekkenaan de slapen al wat ver
grijsd.
„Bent u erg moe, juffrouw Busch", begon
hij zonder eenige aanleiding.
De secretaresse, verrast en eenigszins
verward door deze vraag, antwoordde met
eenige aarzeling: „Neen!"
Zij legde de handen plat tegen de gladde
koele kast der schrijfmachine, alsof zij
steun moest zoeken, vol verwachting keek
zij August. Thorsmann aan.
„Dus niet!" lachte deze, „dat is buitenge
woon gelukkig, want ik heb hier nog een
zeer dringend werk voor u, dat waarschijn
lijk wel 2 tot 3 uur in beslag zal nemen.
Het betreft een zeer gewichtig contract
met de firma Kitz en Kolb dat morgen voor
den middag al direct klaar moet zijn".
Hij legde een stapel papieren voor Edith
op de tafel.
„Ik stel u voor: Neem een taxi en ga
eerst thuis eten, dan komt u met de auto
terug, werkt de zaken af en als u klaar bent
gaat u met de auto weer naar huis. Begre
pen?"
„Natuurlijk, mijnheer Thorsmann,
gaarne
„Goed! en nu schrijft u nog aan de N.V.
Eiitz. en Kolb: „Naar aanleiding van de
met u in de laqtste dagen gevoerde onder
handelingen hebben wij nu de belangen-
overeenkomsten definitief voltooid en ver
zoeken de heeren van uw bestuur ter mede-
onderteekening in het kantoor van Nota
ris dr. Kcinige te verschijnen. Na ondert.ee-
kening zijn wij dan bereid de eerste door
u gewenschte transactie te sluiten en onze
giro op de door u afgegeven wissel te stel
len, voorzoover u de globale tegenwaarde
van onze daardoor ontstane obligo's in uwe
eigen aandeelen bij onze Bank zult depo-
neeren. Met groeten
Den brief legt u dan bij de afschriften
van het contract!"
Edith Busch sloot het stenogramblok en
stond op.
„Ik vertrouw op u juffrouw Busch!" zei
de chef ernstig.
De secretaresse knikte zwijgend. Opge
ruimd e.n wonderlijk beklemd zocht zij naar
een woord en vond het niet.
Met korten groet keerde August Thors
mann naar zijn kamer terug.
De toetsen van de schrijfmachine snel
den jachtig omhoog, vielen terug, vlogen
weer op en daaldenklepperdenra
telden.... tooverden letters naast letters,
woord voor woord tooverden de eene rol
volzinnen na de andere. De bladzijden rijd-
den zich aaneen.
Langzaam legde zij het eene blad op het
andere
Edith Busch tikte altijd door.geboeid
door den welgeordenden, scherpdoordach-
ten inhoud van het contract, dat meer dan
een tiental jaren het lot van A. L. Thors
mann en Zn. aan dp N.V. Blitz en Kolb
verbond, die de beide maatschappijen
dwong winst en verlies samen te deelen..
Toen Edith Busch de laatste passage
van het contract getikt had, voelde zij zich
voor het eerst vermoeid, zij leunde achter
over, keek met zorg het. slot van den zin
na en wierp toen een blik op haar arm
bandhorloge.
Het kon ieder oogenblik 12 uur slaan.
Middernacht!
Het werk was gedaan. Nu nog de briof
aan Rütz en Kolb, die mijnheer Thorsmann
haar godicteerd had. De secretaresse bla
derde in 'naar notitieboekje.
Somber klonken van den toren der St.
Pieterskerk de tonen der klok
Ergens in huis ging een deur open.
knarste.... en sloeg weer toe....
Edith hief het hoofd op en luisterde. ^Vie
kon er te middernacht nog wakker zijn in
huis?De concierge?Een bewaker
misschien.... of blies de nachtwind door
een open venster?
Stilte
De laatste slag dreundesidderde nog
in de luchtE» boven de kamer, waarin
Edith Busch zat, drentelde een zonderling
onregelmatige, sleepende tredop en
afheen en weerToen scheen het,
alsof een stok van boven tegen het pla
fond tikte.... Wie klopte daar zoo spook
achtig?Edith Busch kreeg een ril
lingInbrekers?.... 'DievenWat
te doen.... wat zou ze doen?De con
cierge roepen?De huistelefoon hing
tegen de nmuur.Maar de secretaresse
van August Thorsmann kon niet opstaan,
haar knieën schenen verlamd'.haar wil
was onmachtig.
Het geluid der schreden stierf weg. Edith
herademdeOch het was immers niets
dan verbeeldingGauw nog den brief en
dan weg.naar huis
De slepende tred kwam naar beneden
van den steenen traphet geheimzinnig
gekloptrap na trap kwam het naar be
neden.... nu langs den gangdichter,
dichtersteeds dichterbijHet meis
je sloeg krampachtig de vingers om de leu
ning van den stoel.... angstvreese-
lijke angst doorsidderde haar heele
lichaam.
Met moeite onderdrukte zij e-en gil toen
de deur openging.
„Schrik niet!" zei de oude heer, die de
kamer binnen kwam, „ik ben Theodoor
Thorsmann!"
Edith Busch werd kalmer. Zij zag den
grijsaard met den sneeuwwitten baard
langzaam door de kamer gaan, het linker
been, dat blijkbaar verlamd was, trok hij
na en steunde op zijn zwarten stok met
ivoren kruk. Hij droeg een donkergestreep-
te pantalon, die nauw om de beenen sloot
en daar boven een blauwe jas, die tot op de
knieën reikte en bezet was met gouden
knoopen, terwijl een hooge zijden opstaande
kraag tot het oor stond.
Wie was Theodoor Thorsmann?De
vader van Thorsmann?De oudste
chef?Was hij nog werkzaam in het
bedrijf?Waarom zag men hem dan
overdag nooit? Waarom liep bij 's nachts
in het huis rond? Enwaarom droeg hij
een kleederdracht, die men alleen nog op
oude prenten zag
De oude heer liet zich in een zetel val
len en keek de vlijtige secretaresse aan,
die nog zoo laat werkte. Verwonderd schud
de hij het hoofd, en scheen niet van zijn
verbazing te kunnen bekomen.
„U bentkantoorjuffrouw?" vroeg hij
tenslotte aarzelend.
„Ja", antwoordde Edith Busch zwak, „de
secretaresse van mijn heer August Thors
mann. Ik heb het contract met Rütz en
Kob in het net geschreven".
„Geschreven?" De grijsaard keek zoe
kend rondEr staat niet eens inkt bij
u, juffrouw!"
Edith Busch stotterde: „Met de machi
ne, mijnheer Thorsmann!"
„Machine?Dat ding daar?.... Laat
mij uw werk eens zien".
De secretaresse gaf hem het contract,
maar de zonderlinge bezoeker nam het niet
in de hand.
„Dat is toch gedrukt juffrouw!" zei hij
lachend.
Edith Busch schrok opnieuw. Was de
oude Thorsmann krankzinnig?Kende
hij niet eens een schrijfmachine?.... Of
of....?
„Hebt u nog iets te schrijven?" vroeg hij
onzeker.
„Nog den brief aan Rütz en Kolb!"
„Gaat uw gang dan, ik wil u niet sto
ren!"
De secretaresse nam een blad en typte
weer. De oude Trorsmann stond hoofd
schuddend op en ging achter haar staan.
Twee minuten later zag hij, hoe uit slaan
en klapperen een brief ontstond.
„Wacht even, juffrouw!" hoorde Edith
plotseling zeggen. „Vernietig asjeblief di
rect dezen brief! Direct juffrouw!"
Edith nam het blad- uit den rol, haar vin
gers sidderden.
„Schrijf u aan Rütz en Kolb anders!"
sprak de oude heer. „Noteer wat ik u dic
teer".
„Uwe propositie ons met u een interes-
senalliantie te entreeren, convenieert ons
niet, en wij zijn niet in staat ze te accep
teeren. Ook zijn wij niet genegen ons endos
sement op uwe wissels te plaatsen. Punt!
Vlug, demoiselle, schrijf u dezen brief
of tik hem!"
Weer ratelden de toetsen.... vlogen op
en neer
Bij de laatste letters klonk nog eenmaal
de stem van den grijsaard:
„August moet dezen brief verzenden.,
geen anderen!"
Eigenaardig.... zonderling stierf de
klank der woorden weg.ging over in ge
fluister, eindigde in een ademtocht.een
koele windtocht kwam in de kamer
Edith Busch wendde het hoofd om. Zij
wasalleen.
De torenklok sloeg kwart over twaalf.
Edith Busch kon nog juist de concierge te-
lefoneeren, toen viel zij bewusteloos neer.
Den volgende morgen hoorde Thors
mann het zonderlinge verhaal, las den
vreemden brief in ouderwetschen koop
mansstijl.
„Kom juffrouw Busch!" zei hij tot de se
cretaresse en bracht haar in de groote
spreekkamer, waarin de portretten hingen.
Edith Busch wankeldeAugust Thors
mann steunde haar
„Daardaar is hijde oude
heer!hij dicteerde mij den brief!"
De directeur van het huis Thorsmann en
Zn. knikte nadenkend, toen hij op het zil
veren plaatje onder de schilderij las, dat
Theodoor Thorsmann zijn over-over-groot-
vader, juist op dien dag voor 100 jaar
gestorven was
Het contract met Rütz en Kolb werd niet
gesloten, reeds een half jaar later bleek,
dat de aandeelen waardeloos waren.
OVERBLIJFSELEN
VAN VROEGERE GLORIE.
De Zonnetempel van Cuzzo.
Een angstwekkend schouw
spel. Goud, zilver en edel-
steenen, door de Spanjaarden
buitgemaakt.
Cuzco is de heilige hoofdstad der Ket-
schua, zooals het heerschende volk in Peru
in den tijd vóór Columbus heette, en resi
dentie van den Inka. Daar stond, in het
hartje van de zonnestad, de zonnetem
pel, het. hoogste heiligdom van het In-
ka-rijk. Toen 400 jaren geleden de
Spanjaarden Pizarros en Amagros den
tempel binnendrongen, bleven zij door
een afgrijselijk schouwspel als verlamd
staan. Langs den rechtermuur van het
middenschip van den tempel stonden alle
oude Inka-keizers op een rij, van den
eerste tot den voorlaatste der dynastie
als een phalanks van huiveringwekkende
werkelijkheid. De dooden waren met de
keizerlijke pronkgewaden bekleed en za
ten op gouden zetels. De Spanjaarden
staarden ontzet naar de spokengroep der
gemummificeerde keizers, die den tijd
op wonderbare wijze overleefd hadden.
De dooden zaten met naar den grond ge
bogen hoofd en met op de borst gevou
wen handen, als waren ze in gebed ver-
zonken. Juist tegenover deze duistere
groep van doode Inka-keizers waren de
lichamen hunner vrouwen in dezelfde
orde opgesteld. Alle binnenmuren van
den tempel waren met massief goud be
kleed.
De tranen der zon.
Het beeld van derx zonnegod zelf, waar
op de Inka's hun stamboom terugvoeren,
bestond uit een xxxenschelijk gelaat van
reusachtige afmeting, waarvan ontelbare
lichtstralen uitgingen. Vanzelfsprekend
was ook daar alles van massief goud. De
uit goud bestaande lichtstralen glansden
nog vuriger door het licht der smaragden
en edelsteenexi welke in het metaal waren
ingewerkt. Volgens de overlevering verzin
nebeeldde het goud de tranen der zon,
waax'van er zich vele over den hemel uit
stortten en sterren werden, maar talrijken
geraakten ook op de aarde en stolden daar
tot goud.
Een der altaren van den tempel was aan
de maan gewijd, de godheid, welke na de
zon het hoogst vereerd werd. Het beeld
van deze maan-godheid bestond uit zilver,
welks milde glans het bleeke licht van de
planeet moest voox'stellen.
„In de onder den grond gelegen kapellen
van den tempel", zoo schrijft een bericht
gever, die onder leiding van een pater Do
minicaan de onderaax'dsche gangen der
ruïne bezocht, „bevonden zich de altaren
der sterren. Op den vloer van het midden
schip stonden twaalf enorme vazen, welke
als zinnebeeld van den overvloed met maïs
korrels gevuld waren. Uit gouden vaten
stegen wolken van reukwerk op. Overal,
waar men zag, goud en zilver. Van andere
metalen was in den tempel geen spoor te
vinden. Het waren schatten van onbere
kenbare waarde, welke den roofzuchtigen
Spanjaarden in Ixanden vielen.
Het was echter, afgezien van de stoffe
lijke waarde, ook kostbaar kunstwerk, dat
de Spanjaarden vernietigden, om het me
taal tot zware goudstaven om te smelten.
De kroniekschrijvers en documenten uit
dien tijd, welke over de verdeeling van den
buit berichten, schatten de totale waarde
van het te Cuzco gevonden goud op meer
dan 48 millioen gulden. Een smaragd, wel
ke Pizarro voor zich achterhield, had de
grootte van een duivenei. Maar jammer ge
noeg, hadden de conquistadores, die de
kunstvol bewerkte goudklompen samen
smolten, nog minder verstand van de waar
de der edelsteenen. Zij sloegen in hun on
verstand den smaragd in kleine stxxkken,
daar een pater, die er nog minder van af
wist dan de plunderende soldaten, hen had
wijs gemaakt, dat dit klein maken het
eenige middel was om de echte van val-
sche steenen te onderscheiden, daar men
de eerste niet kon stukslaan.
Vergane grootheid.
Van den zonnetempel, welke eens getui
ge is geweest van zoovele luidruchtige
feesten, zijn thans nog slechts de grootsche
pilaren van een toren en de door de Domi
nicanen ontdekte en blootgelegde onder-
aardsche cellen overgebleven.
In de schemering klinkt de zilveren toon
van een klokje. Na den regen heeft de he
mel zich in een nevelsluier gehuld, welke
een droefgeestige stemming over de ruï-
nenstad legt. Heel ver op den achtergrond
schemeren de met sneeuw bedekte toppen
der Andes.
En daar, waar de krijgsscharen defileer
den, waar met wapperende vanen in fonke
lenden glans van goud en wapenen de kei-
zerprocessie der Inka's haren weg langs de
muren nam, waarachter de met goud en
edelsteenen beladen mummies de heer-
schers van het rijk de wacht hielden, gaat
thans een kleine stoet monniken in witte
habijten en schrijdt over het bloemtapijt
der Potic naar de kerk van Santo Do
mingo". (Nadruk verboden).
KEESJE.
door Rosa Corthauhsvaxi Puije-nbroek.
Verschrompeld, klein en tenger, liet kor
te pijpje in den mond, zit Keesje voor het
venster van driehoog naar- den overkant te
staren Zijix gedachten zijn ver van de
nieuwe wijk, waar hij nu sinds drie maan
den bij zijn dochter inwoont. In zijn geest
ziet hij zichzelf bezig in 't onde pothuis,
waar hij altijd als schoenmaker zijn brood
verdiend heeft. Zelfs nog lang nadat zijn
vrouw gestorven is en Sien getrouwd, heeft
hij daar gewoond tegenover de stinkende
gracht met haar drabbige, groenachtige
water, waarin de kinderen vischten naar een
versleten schoen of een doode kat of hond,
die er in gegooid waren. Hij hield van dat
waiter, waarin, na het spuien, dat 's nachts
gebeurde, geen beweging was waar te ne
men. 's Middags in schafttijd en 's avonds
leunend over de baar raai lx et bruggetje,
dat wat verder lag, voerde hij, kauwend
op zijn pruim, xnet nog enkele buurlui het
hoogste woord.
Nu is dit allemaal voorbijvoorbij.
De meeste woningen daar werden voor
afbraak onteigend. Met tranen in de oogeai
had hij Sien en Jacob, haar man, gevolgd,
die enkele meubeltjes, waaraan hij ge
hecht was, op een handkar meenamen. Zelf
had hij de kooi met zijn kanarie gedragen.
Nu was het arme diertje gestorven. Tocht
gevat voor het open ranst er. Ginds was
geen tocht. Honderden kanaries had hij ge
kweekt in het donkere pothuis, 't Waren
altijd eerste zangers, 't Was zijn ldefheblbe-
rij-
Keesjes kin beeft. Vast sluiten zich zijn
handen om de magere knieën.
Even kijkt hij op, als Sien binnenkomt
met een kop koffie. Ze zorgt uitstekend
voor hem. Daarover heeft hij geen klagen.
Ook Jacob is goed en duwt hem dikwijls
een sigaar in de baud. Ja-daarmee
heeft hij het wel getroffenmaar
zijn leven is nu zoo eentonig, zoo zonder
eenig verzetgeen praatje van iemand,
zooals eertijds, wanneer men schoenen
kwam brengengeen kanaries
altijd hetzelfde: die huizen aan de over
zijde, waarvan hij weinig meer kan zien
d'an het dak met de schoorsteen en enke
le antennen. Soms op een stok 'n kraai en
eens 'n meew. Ze was als zilver te.gen de
blauwe lucht. Sien hield boen vol, dat het
een dxxdf was, maar hij wist wel beter,
't Was eexx meeuw.
Fijn in 't zonnetje, niet vader? zegt
Sien vriendelijk. U zit. hier maar als 'n
prins exx dan zoo tusscben de bloemen....
Wat worden de geraniums piiaobt-ig, niet?
En hebt u dat vetplantje gezien 't Groeit
met den dag.
Keesje knikt, slurpt even aan zijn kof
fie, die te heet is. Hij blaast met zijn tan-
deloozen mond, wat niet gemakkelijk gaat.
De handen rond het warme kopje, blijft
hij zitten.
Sien vervolgt
Jacob en ik gaan een lange wandeling
maken. Ik heb alles voor u klaargezet. U
hoeft het maar uit <jle kast te nemen, vader.
Jammer dat u niet mee kunt, maar uw
beenen, hè?
Hoe laat ga je? vraagt Keesje, en in
zijn kleine grijize oogjes konxt iets ondeu
gends,dat hij voor Sien verbergen will door
opnieuw een slokje koffie te neanen.
Over een half uur. Jacob is zich aan 't
kleeden.
Keesjes hart jubelt. Vandaag aal hij
het doen „Zijn beexxen zegt Sien. Hij
weet wat dit beteekeut. Maar zijn beenen
zijn n>og sterk.wel niet voor een groote
wandeling, doch hij is nog flank. Voorzich
tig zal hij de trap afgaan en daxi eenmaal
buiten, een paar straten door en xnet lijn
20 is hij gauw dicht' bij de gracht. Drie
maanden is 't geledendrie maanden.
Alls Sden en Jacob hem hebben goeden
dag gezegd, luistert hij als een waakhond
naar hun heengaan. Hij glimlacht Ze zijn
weg. Hij staat op en kijkt hen na. Sien
wuift het haar handschoen. Jacob steekt
even zijn stok in de hoogte. Drie sigaren
heeft hij ran hem gekregen. Drie. Die zal
hij voor zijn oude vrienden meenemen.
Eén voor den Schele één voor Janus Blok
en één voor den Spiraal. Keesje mummelt
en glimlacht vergenoegd. Wat zulllen ze
zeggen van die traktatie? De Schele zal
hem aankijken, als zoekt hij langis hem heen
een ander gezicht. Janus Blok zal, volgens
zijn genvoonte, zijn broek optrekken en zeg
gen:
Je kunt zien, dat hij renteniert.
De Spiraal, met zijn kromme beenen, zal
snuiven en grinniken, terwijl hij de sigaar
in zijn binnenzak steekt voor 's Zoaxdags.
Nu zijn ze weg, mompelt Keesje, en
sloft de kamer uit. Hij trekt zijn schoenen
aan, zet zijn pet op en strompelt naar .be
neden. Gemakkelijk gaat- heit niet, hier
over is hij het met zichzelf eens. 't Is alsof
zijn beexxen stijf zijn geworden, nu hij aldoor
binnen zit. Op elk portaal rust hij even uit.
Eindelijk staat hij buiten. Hij herademt en
voelt zich als werd hem een dwangbuis af
genomen. Nu de straat doordan die
inslaan.daar is de halte van lijn 20. On
geduldig wacht hij. De tram nadert. De oon-
ducteur helpt Keesje in den wagen en zegt
vriendelijk, dat er nog plaats is. Maar
Keesje blijft op het platform staan. Hij wil
alles. zien. AllesGenietend kijkt hij naar
de huizen, naar die bekende straten en
pleinen in het oudere gedeelte der stad,
en als hij in de buurt komt, waar hij zijn
gamsohe leven gewoond heeft, schijnt zijn
hart sneller te kloppen en doorstroomt hem
geluk over dit uitstapje. Daar is de gracht.
De zon straalt op het troebele water, dat
nu lichtgroen lijkt. Hij ademt, den rou'k er
van in, als is die voor hem de fijnste par
fum.
Hier moet ik zijn, zegt hij met tril
lende stem tot den conducteur. En met een:
d'ank je, mijnheervoor zijn behulpzaam
heid bij het uitstappen, knikt hij henx eexx
paar maal toe. Even blijft Keesje staan, al
is hem de aandoening bij het weerzien van
al dat bekende te machtig en alsof hij eerst
wat op verhaal moet bomen. Dan gaat hij
door, zoekend naar een bekend gezicht on
der de haastige voorbijgangers. Nog enkele
huizen langs de gracht zijn bewoond. Ginds
was het zijne, veroordeeld zooals de ove
rige.
Of het al afgebroken is Neen, het staat
er nog, of liever, het hangt er als een be-
wuste-looze tusschen de andere, die nog
sterker schijnen tp zVn- Het geheel lijkt een
rijtje dronkelappen, die elkaar steune-u.
Tranen schieten hem in de oogen. Nog meer
vervallen zien ze er uit. De ruiten zijn door
de straatjeugd ingeworpen. De stukken
hangen als flarden aan de kozijnen, 't Is
of er brand is geweest. Het pothuis, scheef,
ingezakt, lijkt een verwaarloosde grafkel
der. Daar heeft hij jaren en jaren doorge
bracht. Daar was hij gelukkig met Anna,
zijn vrouw, en Sien en zijn kanaries. In en
kele o ogenblikken filmt zijn leven voor hem
voorbij.
Met een snik wendt hij zich af en gaat.
naar het bruggetje, waar hij zoo menig
uur verbleef. Daar kon hij altijd zijn ka
naries hooren fluiten. Nu is het stil om
hem heen. Alleen wat stadsrumoer dringt
tot hem door. In gebogen houding, als
treuren ze, zoo wachten de huizen hun
beurt af om gesloopt, te worden. Het is
een triestige aanblik. Keesje kan het niet
meer zien. Zijn keel is alls dicht geschroefd
zijn knieën knikkenzijn bevende handen
klampen zich aa.n de leuning van het. burg-
getje vast, dat even-eens oud en versleten
is; uit den tijd zooals hij. Een nieuwe straat
zal worden aangelegdeen grootere brug
zal betere verbinding bren.gen met het een-
truim. Misschien is over een j-aa.r alles ver
nieuwd en kent hij zijn wijk niet meer te
rug.
Lang blijft Keesje mijmeren en kijkt ver
langend uit naar zijn vrienden, die, zooals
■hij vermoedt, 's avonds naar het bruggetje
zullen kernen, zooals het steeds hun ge
woonte was.
Ook zij zijn verhuisd, maar niet naar een
nieuwe buurt zooals hijzij wilden in het
voile stadsleven blijven; liever daar in een
bedompte woning, dan meer buiten in een
splinter,nieuw gebouw. Dit. was ook zijn
verlaaigen geweest, maar Sien en Jacob wa
xen er tegen.
Nu en dan begint Keesje met een ouden
kennis, die daar voorbij komt, 'n praatje,
miaar op zijn vrienden wacht hij tever
geefs. De sigaren heeft hij al wel tienmaal
uit zijn zak gehaald en bekeken. Zijn oude
oogen staren in de verte; zacht, bijna
onmerkbaar schudt zijn hoofd, als staat het
niet vast op zijn hals. Zware nevel bomt op;
Het water wordt een grijze -dikke massa.
De oaxtstoken la-ntaarnlichtjes zijn zwaar ge
sluierd. Als sneeuw blijft de mist om hem
heen.
Keesje zucht:
Ze komen niet.. Zij hebben onze gracht
vergeten.
Langzaam verlaat hij zijn post; zijn ver
moeide voeten schuiven over den gebogen
rug van 't bruggetje. Moedeloos strompelt
hij veixler langs de verlaten gracht. De
boord is glad door den nevel, die als fijne
regen valt. Nog even staart Keesje naar zijn
oude woning en kreunt:
Ach ach
Hij wil voortgaan, nxaar schuift uit en
verliest zijn.evenwicht. Zonder een kreet
'valt hij 'in het grauwe water, alsof hij zich
1 niet bewust is, dat zijn loven een einde gaat
nemen. Een kring van golfjes wentelt als
een slang om hern heen. Even verschijnt hij
nog aan de oppervlakte.... Nog eens....
Niemand heeft o-p de veroordeelde gracht
het droevige ongeluk gezien. Alleen de ge
havende huizen kijken als met half gebroken
oogen van stervenden, naar dit treurspel.
Straks, als er gespuid wordt, zal zij.n lijk
voortgestuwd worden en met geweld tegen
de sluizen botsen. Ginds, in de nieuwe wijk,
zoeken S-ien en Jacob naar hun rader.
N. H. C
Schatfen op den bodem der zee.
Het is den meesten onbekend, dat op
den bodem der Rhone twee scheepsladin
gen met kunstschatten uit den Rornein-
schen en lateren tijd liggen. Nog geen
mensch heeft er ooit aan gedacht deze
schatten te lichten. Het eerste schip zonk
in 1564 in de nabijheid van de St. Esprit-
brug. Het verliet Arles met acht porfier
zuilen, die afkomstig waren uit het koor
van eexx kerk, benevens verschillende an
tieke marmeren sarcophagen en een groot-
aantal fijnbewerkte beelden. Al deze
schatten moeben op bevel van Karei II en
zijn moeder uit Arles weggehaald zijn.
Het tweede schip zonk in het jaar 1806
in de haven van Arles. Het was beladen
met een groot aantal kostbare antiquitei
ten uit het stedelijk museum, die op bevel
van Napoleon uit de provinciestad wegge
haald werden om naar Parijs gebracht te
worden. Het wekt wel eenige vexbazing
dat in een tijd, waarin men over de ge-
heele wereld groote sommen besteedt aan
allerlei opgravingen, deze schatten op de.n
bodem der Rhone over het hoofd gezien
worden.
Hoe laat is het, jongen?
Tien minuten voor half, meneer.
Voor half? Voor wat half?
Dat weet ik niet. Ik heb geen kleine
wijzer op mijn horloge.
