Pater de Foucauld
pïRDE BI AD
DE LEIDSCI k COURANT
ZATERDAG 2 FEBRUARI 1929
Xu het debat over de missieccngrega-
i binnenkort in de Fransche Kamer
innen zal» wijzen de meeste Fransche
laden on het schitterend voorbeeld van
aderlandsliefde en op de onberekenbare
ier.sten aan het prestige van Frankrijk
ewezen door Pater de Foucauld in 1912
oor de Senoussi cm wille van het geloof
ermoord.
Cbarlcs, burggraaf de Foucauld, doei
terk denken aan Sint Ignatius van Lo
oi fl. Geboren rit een oud-adellijk ge
lacht, kiest hij de militaire loo baan als
jjn levensdoel en na schitterende studies
an de cadettenschool van St. Cyr, ver-
cckt hij ingelijfd te worden bij een der
fril.aansche jagersregimenten. Brillant
fficier, uitstekend ruiter wordt de jonge,
jega-nte de Foucauld al spoedig de aan-
cclen lieveling der mondei"e salons, dé
nbestreden favoriet van alle groote rui-
er-e-'enementen. Maar plotseling wordt
weggeroepen cm met znn troepen op
trekken tegen den Marokkaansohen op-
ndeling Bou Amana.
Voor het ee"st maakt hij kennis met
|en ernst van het leven, met de dreiging
an den dood. Ontzettend diep treft hem
zielloosheid van dat eerste vroolijke
lichthartige bestaan, wanneer hij mei
jjn mannen trekt door de eindeloosheid
de woestijn, blootgesteld aan ontbe-
aan honger, aan dorst, cm zich heen
iende vallen zijn krmeraden onder de
:oge's der opstandelingen. Het is de
rocte genade, die hem bestraalt en in
en open ziel weet dcor te dringen.
Teruggekeerd in zijn garnizoen breekt
jij voor gced met zijn oude gewoontes.
ien groot plan is bij hero gerijpt en me!
il het vuur van zijn edelmoedig enthou-
slöfl '"STre ^aat werken aan de verwezen-
ijking.
MaroKko was in dien tijd voor Frank-
vjjaridie geb ed en slechts wei-
steutmeedigen verwachtten, dat het
ens narst Algiers een deel van Groot-
frankrijk zou uitmaken. Luitenant de
foucauld had er een voorgevoe'en van:
lij wilde er de wegen openen. Na een
rer'cf te hebben aangevraagd legde hij
lich toe oo de studie van het Arabisch en
sermaal de taal machtisr, vermomde hij
rich a's Russisch rabbijn. Onder den
saam Joseph Aleman en voorgevend de
gelofte te hebben afgelegd vanuit Jeru-
lalem door Afrika en Europa bedelend
huiswaarts te zullen keeren doorkruist
[hij in gezelschap van den rabbijn Mardo-
iliers een groot gedeelte van Marokko.
Juni 1883 begon hij zijn verkennings
tocht, die zou diren tot 25 Mei 1884
meer dan 2.2"0 K.M. werd door hem ?fge-
egd door het gebied der woeste, fiere
Berbers, die den „Jood" hun verachting
liet besnaarden. Onder onbeschrijve-
ijïie' müeilükheden bracht hij het dcor-
1430| auiste gebied in kaart, verzamelde dui-
lend nauwkeurige inlichtingen omtrent
iet gesloten gebied der Mcghrebs.
Teruggekeerd in Parijs schreef hij er
ijn twee boeken „Reconnaissance" en
Itinéraire au Maroc", door het geogra-
hiseli genootschap met de groote gou-
en medaille bekroond. Maar noch de
unsten der wetenschappelijke wereld,
och de verlokkingen der mondaine sa
ins. die voor den nu beroemd geworden
fficier wijd haar deuren openzetten,
onden hem bevredigen. De roem van
'arijs i3at hem onverschillig. Tot hij toe-
allig een ouden vriend tegenkomt, die
«estelijk leider is geworden van een
rocte onderwijsinrichting. En aan hem
i het te danken, dat Charles de Fou-
auld nu klaar ziin levensweg voor zich
•fgebakend ziet. Hij neemt ontslag uit
!en milita'ren dienst, vertrekt naar Jeru-
alem, doet er strenge retraite, die hem
jersterkt in zijn voornemens. Korten tijd
ster meldt zich aan de poert van het
iooster O. L. Vrouw-ter-Sneeuw een
onge man aan, die nederig vraagt om
iet minste werk: het is burggraaf de Fou-
auld, die als eenvoudig d'enaar de mon-
dten dienen wil. Geen is er onderworpen
«n de regels als hij, geen neemt er met
Ie grootste vreugde het meest-vernede-
encle werk op zich als de vroeger zoo
irillante officier. Maar zijn dorst naar
'ornedering is hiermede nog niet ge-
esoht. Opnieuw vertrekt hij naar Klein-
izië en wordt er knecht in een Clar'sson-
dooster; voor geen werk schrikt hij te-
'ug, het minste is voor hem heilige op-
Iracht. Doch nog steeds is hij niet vol-
laan en aan zijn vrienden schrijft, hij:
eiken
eiken
trine,
amen
uit:
eiken
usch-
n en
?mer-
lucho
75.-
•alon-
-ij den
50.-
irvies
eden,
uur
de
„Dit is nog niel de vernedering, die ik me
voorges'.eld heb." Hij smeekt cm de pries
terwijding en eindelijk in 1901 na een
proeftijd, die met wijze voorzichtigheid
hem door zijn oversten is opgelegd, wordt
hij bekleed met het heilig priesterschap.
Onmiddellijk keert hij terug naar zijn
dierbaar Afrika en vestigt zich te Beni-
Abbès, een der eerste pa laanplantingen
van Zuid-Cran. Daar blijft hij, tot zijn
vroepere regiment3kamcraad Lapernr.e
het bevel krijgt over de oasen der Sa
hara en onder den invloed van dien mys
ticus der woestijn neemt Pater Foucauld
een taak op zich, die tegelijk bevredigt
zijn zuc<ht near apcstolaal en de diens*
van Frankrijk.
Op zijn grocte pacificatietochten door
Je wceslijn wordt de 'militair begeleid
door den priester, die methodisch de taal
en de gewoonten der Tcca.egs bestu
deert. Zorgvuld'g hoedt hij zich voor over
dreven prose'itisme bij de hem cmringen-
'e Mahomedanende kracht van zijn
voorbeeld is vcldccnJe om docr noma
den en opstandelingen met eerbied te
worden aanhoord. Het duurt niet lang
meer, of wijd en zijd is docr de rondtrek
kende karavanen de roem van zijn heilig
heid verbreid: van Tripolis en de verre
Soedangrenasn, van de hooge, bosch-
rijke plateaux van Nigecie ken en ze tce
gestroomd cm hem te zien, hem te raad
plegen. Vcor de Tceaieps is hij de .incar
natie van her vredelievend Frankrijk en
aan zijn invl.ed is te danken de onder
werping der Hoggar-Toeare;s. Geduldig
teekent hij eiken d-g aan zijn opmerkin
gen over de taal, de zeden, de legendes,
'e woestijn, over meteorologie en de geo
logie.
Dan breekt de groote oorlog rit: a'le
beschikbare tree en worden uit Afrika
teruggetrokken. Maar klarr en duidelijk
staat Pater de Foucauld zijn plicht voor
cogen: hij, de man des vreJ.es, zal hier
Frankrijk blijven vertegenwoordigen te
genover de wceste, ruwe stammen, d e
door geheime boodschappen worden op
gezet in opstand te komen tegen het
^ransrhe fezag. De onafhankelijke,
bloeddorstige stam der Sercessi uit Tri
polis is reeds te velde getrokken, maar
door. den invloed van Pater de Foucauld
'eiden al hun pogingen tot bondgenoot
schap schipbreuk. Eén middel is er slechts
voor den vijand om te sla-genden Pater
uit den weg te ruimen. De kleine, streng-
Muzelmansche stam der FeEaga's, die
met doodelijkcn haat wcedt tegen het
Christengeloof, wordt opgestookt, buit en
geld wordt hen beloofd, indien, zij Pater
de Foucauld dopden. En plotseling het
verblijf van den missionaris overvallend,
remen zij hem .gevangen en dooden hem.
Maar nu bevangt hen een zekere hefige
vrees: zij zijn gewend het lijk van een
vermoorde te verminken, maar beangst
nemen zij de vlucht en laten de slaven
het lijk fcc-"-"ven.
In dien tijd, in 1916, was luitenant de
Foucau'd al lang veigeten door de mon
daine kringen, waartoe hij vroeger be
hoorde en zijn werken van de laatste ja
ren werd door cle groote mrssa riet ge
kend. Het was slechts na den oorlog door
een beek van den grooten romanschrij
ver, René Bazin, dat aan Frankrijk het
bestaan werd geopenbaard van die groo-
fe apostelfiguur, d:e in één en dezelfde
dienst God diende en het vaderland. Op
hieuw is dezer dagen de aandacht op
4*em gevestigd door het vertrek van een
rriss;e vanuit Algiers naar Hogar om daar
alle inlichtingen voor een eventueele za
ligverklaring te verzamelen. In J923 im
mers had reeds Paus Pius XI aan Pater
■Toveux van de congregatie der Witte
Paters, de zorg voor het zaligverklaring
proces ongedragenreeds drie wonderen
zijn op rijn voorspraak verricht, bij de op
graving bleek zijn lijk ongeschonden be
waard, terwijl m heroïsche graad de deug
den door hem beoefend werden en hij cm
het geloof werd vermoord. De laatste in
lichtingen moeten nit door de missie ter
olaatse #vorden verzameld cm definitief
het benlificariepioces te kunnen begin
nen. Geen wonder, dat de voorstanders
vin hulp aan de missiecongregaties dezer
ciagen wijzen op de onberekenbare dien-
si en, docr do missionarissen belangeloos
bewezen aan de groote zaak van Frank
rijk.
J. W. KOLKMAN.
Parijs Januari 1929.
GIDVANNI
„VOORUITGESCHOVEN POSTEN".
Wij lazen onlangs in het weekblad „De
Katholieke Vrouw":
Wanneer we in een Katholiek vrouwen
blad over Katholieke vrouwenbeweging
praten, dan denken we telkens, als van
zelf, aan die vooruitgeschoven posten van
ons leger die 't moeilijkste werk doen cn
die 't doen, zooals Katholiek werk altijd
moest gedaan worden, zonder de nevenge
dachte, er eer of voordeel bij te oogsten.
Dan denk ik vooral aan onze religieuzen,
die wel onbewust oorzaak zijn, dat de* co
lonne onzer werksters in het openbaar le
ven dunner en zwakker is, oorzaak, dat
de rij begaafde en warmvoelende Katho
lieke vrouwen wier namen genoemd wor
den, beduidend korter is, maar in wier ran
gen de idee der Katholikee vrouwenbewe
ging in den lateren tijd zoo sterken weer
klank heeft gevonden.
Onder die vooruitgeschoven posten", re
ken ik een der nieuwe stichtingen in Ame
rika, de „Zusters van liet H. Sacrament",
door Moeder Katharina Bre.xel gesticht, en
dio alléén werken onder Indianen en negers,
Terwijl de stichteres nog leeft, bezitten zij
reeds een en dertig huizen in de Vereenig-
df Staten, met twee en twintig scholen.
Dat zijn geen eenvoudige „missie-school
tjes", ook de negers en Indianen vragen
tegenwoordig een degelijk onderwijs.
De zusters bezitten naast haar novicaiat
een groot gebouw „St. Catherine's Hall",
met klaslokalen, aula, laboratoria, bibüo-
heek enz. enz. waar de novicen worden op
geleid terwijl velen onder haar katholieke
universiteiten bezoeken.
Vier en dertig jaar geleden trokken de
eerste zusters op „haar groot avontuur" uit
naar de Pueblo-Indianen van Santé Fé.
Nu zijn er 190 onderw ijs-zusters en 79 lee-
kenkrachten.
De zusters bcstudeeren ook in haar verro
en eenzame missies de oude gebruiken cn
de rastradities der Indianen en zullen
d-'.arover een werk publiceeren. Dit is niet
alleen van wetenschappelijk belang, maar
het is ook gericht tegen de beweging van
het Communisme. In de Russische actie
toch om het gezin te vernietigen, wordt
vooral gewezen op het voorbeeld der pri
mitieve volken en het n-tuurlijko leven.
De getuigenis der missionarissen werpt
echter hierop een geheel ander licht De
„Catharina-Zusters", zooals zij ook wel ge
noemd worden, hebben in al haar huizen
eeuwigdurende aanbidding.
Wat was hij stil, die Giovanni!
De menschen vlui tte hij: ze waren im
mers zoo geheel andc s dan hij zelf. Speel-
genooten had hij nic:! hij was meest al
leen, en de andere knapen vermeden hem
ook. Liefst hadden ze hem gescholden;
maar zijn zwarte ocgei blonken zoo raad
selachtig dreigend, dat zo er telkens ccn
geheime griezeling van kregen.
Dat waren ja, wonde, e oogenl Als des
avonds het bergmeer in de schemering tus-
schen zijn rctsen lag te glimmeren, voelden
c'e jongens ook zco'n griceling en 't was
hetzelfde gevoel, dat dan het gemoed be
kroop.
Vóór dat bergwater was 't ook, dat de
stille knaap het liefst "e tref de. Wanneer
<"e rozigen gloed der scheidende zon de
bergen vergulde, kon hij daar uren lang
over het donker water zitten heen te
turen. Eenen enkelen vriend had de zon
derlinge knaap, en dat was Wolf, die
groote brndhend, die de berghoeve be
waakte. Wanneer het die", in de lauwe
zomeravonden, verdrietelijk de man lag
aan te bassen, zat Giovanni vaak bij hem,
zijne armen cm den ruigen hals van de"
hond geslagen.
Wa.t hield Giovanni zoo in zijn lange
verdroomde uren bezig? Hij hadde 't zelf
niet kunnen zeggen. ,Jets als ce.ne vage
herinnering zweefde voor zijnen geest,
iets dat hij nooit ken vatten en dat toch
zijne ziel met een heet verlangen ver-
vu'de.
Giovanr» tp* gezonden kind.
Op een morgen had mon hem, als ccn
schreiende windelkind, op de drem* el der
berghceve revoden. De doeken waarin
hij gewikkeld was, waren armoedige lom-
en: ccn kind der armoede was hij. Nevens
bet levend pak lag een briefje, waarop in
slecht geschrift te lezen stond:
„Crtferm u, in name der wonden
Christi, over dit kind, en neemt het
aan. Het heet Giovanni. Ik kon niet
anders deen.
„Een ongelukkige moeder".
De bergbeer had eanvanke'ijk wat ge-
g omd wegens de onverwachte von'st:
maar de boerin had een gced hart: ze had
medelijden met het wicht en vcedde het
op. De beer verzette zich riet verder; op
de borghceve was niets te kort, en een
eter meer bemerkte men niet eens.
laren verliepen. Het kind wies tot een
krachtigen jongen op.. Zijne pleegouders
was hij uit garscher harte genegen: hij
was gewil'ig, leerzaam en gehoorzaam.
Voor de boerin ware hij vast door een
vuur gegaan.
Misschien hadde hii ook vrcolük kunne"
zijn gelijk andere kinderen, indien maar dat
geheimzinnig gevcel zoo niet op hem gele
gen had!
Wss t' wellicht de stem des bloeds, die
in ziin binnenste Rpu.k? Nooit zag iemand
een lach op zijn gezicht.
Dat was zijn levensgeschiedenis.
De liefde die Giovanni voor zijne
pleegmoeder gevoelde, was sinds eenigen
tijd nog aangegroeid: ze had hem een
vedel gekocht, en hiermede had ze ziïne
lang gekoesterde hartewcnsch vervuld.
De dorpsschoolmeester gaf Giovanni
het ee-ste onderricht. Deze toonde een
wonderlijken aanleg; oo korten tijd was
hij zijn speeltuig meester, en had zijn
lee-aar hem niets meer te leeren.
Wanneer in de dorpskerk een plechtige
dienst gevierd werd, waart)ij het orkest
zich op het dokzaal meest laten hooren,
speelde Giovanni de eerste viool. En zijn
spel klonk zoo smeekend, zoo aandoenlijk-
vreemd, dat de aanwezigen niet wisten hoe
zij het hadden bij den klank dier meeslee-
pende tonen.
Cp zekeren dag kwamen vreemde be
zoekers in het dorp. 't Was rondreizend
volk: bruine zwartgebaarde kerels.
Gansch aan het uiteinde van het dorp,
tegen 't bosch aan, hadden zij hunne
tenten opgeslagen; daar flikten zij de
potten en pannen der huisvrouwen. Ze
dreven ook ruilhandel in paarden. De
vrouwen hadden geneesmiddelen bij zich
voor menschen en vee. De vreemdelingen
kenden daarenboven alle snort kunst
stukken, naar welke do dorpelingen met
bewondering kwamen kijken.
Wanneer dan de nacht zijn vlerken over
't dal legde, hoorde men tonen in het
vreemdelingenleger, tonen, zoorls de
dorpelingen er nooit vernomen hadden:
wild meeslepende wijzen, tooverachtig
schoon. Soms ook hoorde men ze wee
klagen, hartbrekend, alsof ze van de
rcerendste smart verhaalden, die een
me^schenborst bevatten kan
Met stormachtig kloppend hart leerde
Giovanni, achter een boomstam verschel
len, naar de legerplaats; bcgeerig zoog zijn
ziel do vreemde wijzen op. Dat was eer.e
spraak, die zijn hart verstond, 't Leken
tonen uit het verre vaderlandHalve
nachten b'cef hij on zijn kamerken in het
venster liggen, luisterend naar de vreem
de muziek, tct het spe'cn ophield.
En naderhand speelde Giovanni alles,
wa.t hij van de Zigeuners had afgeluisterd
in ce sti'le avond na, terwijl de maan zacht
haar licht over de bergen goot.
Eoer en bcerin, knechten en meiden, ze
luisterden, en werden bet luisteren nimmer
mee Je. Die klagende wijzen, aan maat noch
regel gebonden, grepen in hun hart. Daar
bij schudden zij het hoofd: de jongen is
een wonderkind! De jongen is een won
derkind! meenden zij.
Het was oogst.
De zeisen blonken cn klonken. Het
keren werd gepikt. Zwaar geladen rolden
de'wagens de schuren binnen.
Op de berghoeve waren alle handen vlij
tig aan het werk. De lucht'glinsterde heer
lijk blauw, en de zon stond gloeiend op het
aardrijk.
De bergboer laadde den wagen, en Gio
vanni stend neven do paarden. Hij moest
ze stevig bij de teugels houden, om ze tct
stilstaan te dwingen, want ze waren ge
plaagd door de hitte en 't ongedierte. Op
eens gaven de dieren eenen ruk dat de
beer schier van den wagen viel.
Lomperik, let toch wat op! riep hij.
Lieve Hemel! met dien bengel is toch
niets aan te vangen! Die heeft maar z'n
vedel in den kop!
De onverdiende berisping deed den
knaap pijnlijk aan. Twee tranen rolden
over zijne wangen.
Hooger en hooger tasten zich de
schooven op den wagen.
Oefl daar heeft me iets gebeten!
rien de boer plotseling uit.
Op hetzelfde oogenblik slibberde iets
aalachtig-glads van den wrgen af: 't wrs
nog even herkenbaar, terwijl het vaardig
rap tussohen do keien van de nabijzijnde
gracht verdween: het was oeno adder van
de gevreesde soort.
Te beer sprong van d?n ragen en rolde
de broekspijp omhoog. Men zag de wonde,
schijnbaar onbeduidend, bijna gelijk twee
spe'deprikken.
Giovanni stond reven den boer.
Rap, baas! riep de jengen. Er is
maar een middel. Anders is 't uw dood!
Hij knielde en drukte den mond op de
k'eine wonde.
Hij zoog, zoog
Nu zal 't wel goed zijn, zei hij ten
laatste. Ik heb dat bij do Zigeuners zien
deen, toenmaals, ge weet wel
Hierop reed de wagen naar huis. Dadr
zou men den dokter ontbieden.
Giovanni was zeer bleek. Halverwcgen
hurkte hij eventjes op den weg neder, als
van FÜn-
Laas, kreunde hij, ik ben ziek, dood
ziek!
In 't hemels naam, jongen! riep de
beer ontzet, terwijl de schrik door zijn
lichaam voer, het zal toch zeker
Thuis meest men Giovanni te bed bren
gen. Zijn toestand verergerde. Iets ge-
heimzinrigs jceg verwoestend door al
zijre ledematen. Overal veelde hij ondra
gelijke steken. Eene zware drukking klom
naar zijne hersens, en zijne oogen pijnden
vreeselijk. Ze schenen op te zwellen, en
geen plarts meer to hebben in hunne
•"assen Daarbij voegde zich een ont-
4e; de brasklust en ijzige kooitsvillin-
gee Door de overmaat der pijnen viel de
arme knaap in onmacht.
De dokter kwam, maar hij. schudde het
hoofd. Menschel ijk© kunst bleek hier
machteloos: het was reeds te laat. Het
rift der adder had zich langs 'n pchram
in den mond met het bloed vermengd.
Nog eenmaal gingen de mcede oogleden
open. Dc kleine lijder zag de aanwezigen
met weenende oogen zijn legerstede om
ringen.
De vedelfczelden zachtjes zijn
lipren.
Do boerin reikte hem het speeltuig toe.
Liefdevol betastte Giovanni de vedel
en zijn vingeren gleden liefkozend ove:
de snaren.
Deze trilden, zacht welluidend
Een zalige glimlach .verscheen pp
Giovanni's gelaat.
Opeens, een schrille toon: een snaar,
die sprong!
Op hetzelfde oogenblik zakte het hoofd
van den stervende achterover, en zijne
borst stond hikkend stil: daar was ook
eene snaar gesprongen!
Een engel had de ziel van Giovanni in
zijne armen genomen en droeg ze heen
naar 't eeuwige vaderland. Centr.
KALENDER DER WEEK.
R0ESTWER1NG BIJ MOTOR
RIJTUIGEN.
Het roestvrij houden van onderdeelen
heeft in Frankrijk bij de motorrijwiehn-
dustrie méér de aandacht van de con
structeurs, dan we dat sinds onheugelijke
tijden in dat land van de gezamenlijke
automobielconstructeursgewend zijn en
heeren carcsseriebouwcrs mogen werkelijk
wel eens een voorbeeld nemen aan hun
„kleine" motorfiets-collega's, aldus schrijft
„Norman" in de „Motorkampioen" opdat
ook zij tijdig tot de ontdekking zullen ko
men, dat men tegenwoordig niet meer te
vreden is met een vehikel, dat or na een
kort bezit uitziet alsof het in Pompei op
gegraven wareHier en daar zien we do
vrij kostbare verchroming toegepast, het
boven reeds genoemde Parker-proces dient
bij verschillende fabrieken als voorbehan
deling voor het moffelen en diverse fabrie
ken kondigen aan, dat haar nikkel- roest
vrij is. Eén van deze, die een daarbij be-
hoorend demonstratie-apparaat op haar
stand had geïnstalleerd, waardoor een
aantal onderdeelen voortdurend werd be
sproeid, moet ik hierbij tot mijn spijt van
eenige „onzekerheid" op dit gebied be
tichten, toen mij bij aanraking van één de
zer onderdeden bleek, dat het heele ge
val onder spanning stond. Ik voelde daar
na onwillekeurig den lust in mij opkomen
om ook een weinig van de bcsproeiïngs-
vloc'stof mede te nemen, ten einde een
zuiver overzicht van deze demonstratie te
krijgen, maar bij nader overleg heb ik ge
meend een verdere beproeving van dit ,on-
roestbare" nikkel maar aan de Fransche
koopers te mogen overlaten, gezien het
feit, dat bedoeld merk in hoofdzaak rijwie
len fabriceerde, die in Nederland wel nooit
aan de markt zullen komen.
Overigens vindt men op tentoonstellin
gen altijd „demonstraties" als deze en hot
eenige wat mij verwenderde, was de wel
bekende „bou.gie-in-olic'-vertooning, die
zich vroeger stee ls in do algemeene pu-
blieke be'angsteliing verheugde, te missen.
Wellicht dat de publieke critiek toch lang
zamerhand ietwat scherper begint te wor
den.
N.B. Als niet anders wordt aangegeven
dagelijks Gloria, t'ccn Ciodo. De gewone
Prefatie. Kleur: wit.
ZONDAG, 3 Fcbr. genaamd Sexagesi
ma. Mis: Excurge. Geen Gloria, fe gebed
v. d. II. Elasius, Eisschop en .Martelaar;
L'e A Cunctis (cm de voerfcede der Hei
ligen af le smeclcen). Credo. Prefatie v. d.
Allerh. Drieëenheid. Kleur: Paars.
Bij' ons heilig Doopsel heeft God het
goede zaad van het geloof in ons hart ge
zaaid. 't Is opgebloeid, maar eerlijk be
kennen wij, dat het door velerlei en ver
schillende levensomstandigheden (weelde,
levenszorg of ook verkeerde genoegens)
niet die vrucht draagt, die kan en moet
verwacht worden. (Evangelie). M.a.w. wij
leven niet altijd uit cn dnor ons geloof.
Onze zonden indachtig bidden wij daar
om rouwmoedig in den Introitus: „Sta op,
o Heer, en help ons" (ons geloof beter te
beleven). Een heerlijk voorbeebi van ge
loofsoven is c!o H. Apostel Paulus. Zeer
veel heeft hij gedaan en verduurd voor het
geloof. Gedwongen cn met tegenzin ver
haalt hij d-arvan in het E; istel. Dat moet
ons prikkelen tot navolging en ons aan
sporen er iets voer over te hebben om de
gevaren en mccilrkheJ.cn, welke den uit
bloei van ons geloof naar buiten en de
geloofsbeleving kunnen bc'emmeren moe
dig te weerstaan en te overwinnen. Daar
bij moge God zelf onze sterke hulp (Gra-
dueJe, Tractus) de Lccraar der heidenen
(St. Paulus) onze beschermer zijn (Gebed).
Met het grootste ve. trouwen op Gods bij
stand en genade offeren wij ons voorne
men op cm steeds te bewandelen de pa
den des Heeren (d. w. z. do geboden te
onderhouden, drt is leven volgens het ge
loof). God geve ons de volharding. (Offer
torium). En door de heilzame Offerande
der H. Mis moge Hij voortdurend onze
harten met nieuwen meed bezielen en
versterken (Stilgebcd; Communio; Post-
communio).
MAANDAG, 4 Fcbr. Mis v. d. H. An
dreas Corslm. Bisschop en Belijder. Sta
tuit. In zijn jonge jaren vroom en verstan
dig opgevoed, helde Andreas toch lang
zamerhand over naar het kwaad, waarom
hij dikwijls berispt en vermaand werd
door zijne moeder. Getroffen door hare
vermaningen en vernomen hebbende, dat
zijn ouders hem aan Maria hadden toege
wijd, tr.vi hij in de Orde der Carmerieten
en leefde, ondanks vele en velerlei beko
ringen als een heilig kloosterling. Hij
stierf als Eisschop van Fiësole, op den
dag. hem door Maria voorzegd, 1373.
DINSDAG, 5 Febr. Mis v. d. H. Anatha,
Maagd en Martelares: Gaudoamus. Kleur:
Rood.
Op het eiland Sicilië, waar zij ook gebo
ren was, werd de II. Agatha na gruwzame
martelingen ter dood gebracht voor haar
geloof en hare maagdelijkheid. Vóór hare
lichamelijke kwellingen vroeg haar dc
praetor van het eiland Verwijtend:
„Schaamt gij u niet, gij, die van adellijke
geboorte zijt, om het vernederend slaven
leven der christenen to leiden?" Agatha
antwoordde: „De christelijke nederigheid
en slavernij ziin veel kostbaarder, dan ko
ninklijke schatten en trctschheid".
WOENSDAG. 6 Fcbr. Mis v. d. H. Titus
Bisschon en Belijder: Statuit. 2e gebed v
d. H. Dorothea, Maagd en Martelares; 3-
voor den Paus (wegens den verjaardag zij
ner keuze).
De H. Titus, Bisschop van Creta, wa;
een leerling en metgezel van den H. Pau
lus en den grooten Apostel bijzonder dier
baar om zijn ijver in het verkondigen van
bet H. Evangelie en om zijne getrouwheid
DONDERDAG, 7 Febr. Mis v. d. H. Ro-
rrualdus, Abt: Os Justi. De H. Romaldu*
is de stichter van. de Camaldulensen-Orde
Hij stierf in 1027.
VRIJDAG, 8 Febr. Mis v. d. H. Joannes
de Matha, Eeliider: Os Justi.
Met den H. Fcli.x van Valois stichtte hi,
de Orde v. d. Allerheiligste Drieëenheid tol
vrijkoop der slaven.
ZATERDAG, 9 Febr. Mis v. d. H. Cyril-
luss, Bisschop van Alexandrië: In medio.
gebed v. d. H. Apollonia, Maagd en
Martelares; ?e voor den Paus. Credo.
De H. Kerkleeraar Cyrillus is de groot
ste tegenstander geweest van .den ketter
Nestorius, die do wezenlijke Godheid van
Christus loochende. Tn heerlijke geschrif
ten heeft Cyrillus Christus' Godheid en
daarmee samenhangend ock Maria's god
delijk Moederschap verdedigd.
IN DE KERKEN DER E.E. P.P. FRAN
CISCANEN:
Alles als in bovenstaande kalender, be
halve
ZONDAG. 2e gebed v. d. H. Mattheüs.
Bisschon en Eeliider; 3e v. d. H. Blasius.
MAANDAG. Mis v. <1. H. Jozef van Lco-
ressa. Belijder: Justus. :e gebed v. d. H.
Andres Corsini.
DINSDAG. Mis v. d. H TT. Petrus Bnp-
tista en XXII Gezellen, Martelaren; Per
patiertiam, 2e gebed v. cl. H. Agatha.
DONDERDAG. Mis v. d. Z.Z. Rizzcrius
van Mucia, Egidius M"via van den H. Jo
zef en Antonius van Stroncone. Belijders:
Confiteantur. 2e gebed v. d. n. Romualdus.
Amsterdam.
ALB. M. KOK, Pr.
Moeder, geef uw kinderen op geregelde
tijden hun maaltijd c:i geef ze niets tus-
schendoor, ook zoetigheid tusschen de
maaltijden niet dan bij heoge uitzondering.
Gij zult dan zelden over slecht eten van uw
kinde en te klagen hebben. Zorg dat het
schoolkind na ccn stevig ontbijt naar school
gaat en let zelf op, dat het daaraan den
noodigen tijd besteedt. Naast brood, boter,
slappe thee met gekookte melk, is een bord
warme pap des morgens voor uw kindeien
een zeer geschikte spijs.
