De strijd der
roote qezinnen.
Een onderhoud nnet dr. Aug. Borms
BUITENLAND.
No 6090
erwijl
ang
les* p
dat
zielen
er op
den.
Ik
r den
maai».
Ik
en ge
•hoofd
een n
te
ABONNEMENTSPRIJS bedraagt bij vccruilbetaling
r Leiden 13 cent per week .f2.E0 por kwartaal
get onze Agenten 20 cent per week .f2.60 per kwartaal
co per postf2.05 per kwartaal
Geïllustreerd Zondagsblad is voor de A bonne's ver-
flfges! rbaar tegen betaling van £0 et. per kwartaal, bij voor
den etaling. Afzonderlijke nummers 5 et., met Geïllustreerd
Jagsbia.l
icisjes
getr l-
het Dit nummer bestaat uit
Ie dail drie blaclen-
iding.
s el ijk.
te sla
tter-rt
Ik
ustera
eer.
gel
uden,
de
der
n en
tegen t;
de
Dit blad verschijnt eiken dag uitgezonderd Zon- en Feestdagen.
Bureaux: PAPENGRACHT 32
LEIDEN
TEL. INT. ADMINISTRATIE
GIRONUMMER 103003
935 REDACTIE 15
POSTBUS No. 11
DE ADVERTENTIEPRIJS BEDRAAGT:
Gewone advertentiën 30 cent per regel
Voor Ingezonden Mododeelingen wordt het
dubbele van het tarief berekend.
Kleine advertentiën, van ten hoogste 30 woorden, waarin
betrekkingen worden aangeboden of gevraagd, huur en ver
huur, koop en verkoop f 0.50.
!r is een tijd geweest, dat deze strijd
bestond, ten minste niet in den zin,
irin wij dien thans verstaan,
fatuurlijk hebben groote gezinnen de
ven door harder moeten werken, feller
en strijden voor het dagelijksch brood
de kleine en clan vooral de kinderlooze
[aar toen Gods kinderzegen nog niet
a pril d tegengewerkt; toen een zeker aan-
kincleren nog regel was, twee, een of
de uitzondering, waarachter geen
id vermoed behoefde te worden, toen
de zorg voor een kinderrijk gezin zóo
en d« uaal, dat de maatschappelijke omstan-
leden zich daarbij aanpasten,
n „Bond voor Groote Gezinnen" was
niet noodig, want aan speciale maar
den voor die gezinnen was geen be
ge 'te. Alles regelde zich
ranzelf, wijl het
algemeen ge
tsproot uit hetgeen
de en normaal vond.
oo hebben we sinds menschenheugenis
„kinderaftrek" bij de belastingen, wel-
ongetwijfeld zonder strijd zal zijn inge-
Ivinderen, veel kinderen zelfs, wa-
regel en daarmede hield de fiscus van
rekening.
>e loonen waren voorheen weliswaar niet
pater- g, maar we kunnen ons toch indenken.,
zo waren ingesteld op de behoeften vat)
rmale gezin. Dit kon er wellicht niet
goed mee rondkomen, zoodat
n h ïsverhooging moest worden gestreefd,
c dra tr dan geschiedde zulks over de gan-
eer e linie.
br J genoten cle kleine en kinderlooze ge-
een aldus verworven verhoo-
3 n:e g feitelijk onnoodig, niemand misgunde
dit. Zij konden liet immers niet hel-
aldus redeneerde men in die tij-
dat de kinderzegen hun voorbijging
oor het gemis der vreugde van een tal
gezin, och, daarvoor mocht dan wel
meer maatschappelijken welstand wor-
greif genoten.
ontn L arm a fee echter de „moderne bescha-
erder invrat, veranderde dat alïe-
il.
ij| Ie regel: groote gezinnen, werd steeds
tv uil zondering; de uitzondering: wei-
kinderen, steeds sneller regel, en de
komfct schappelijke verhoudingen hielden
rmede gelijken tred.
'estoi Beste bewijs hiervoor is wel de mo-
zu[ ne woningbouw, waarbij met grootere
du innen al sinds lang geen rekening wordt
iouden.
leker, vroeger waren er ook kleine huis-
zeer kleine zelfs. Maar die hadden bed-
dcn) alcoven, zolders en vlierruimten
maal practisch te benutten ruimten,
Isteuen en alcoven zijn evenwel afge-
aft als onhygiënisch; zolders en vlierin-
als te duur. De kamers beter gezegd
«nffierties grenzen nu aan elkaar, het
ligt daar plat bovenop,
are het groote gezin nog regel, men
eveci1 aan die eischen van zuinigheid en gë-
idiieid wel de vraag verbonden hebben
ar moeten de kinderen nu slapen? En
die vraag zou men een afdoend ant-
ord hebben gegeven, wijl immers het al-
een belang zulks eischte.
jDe „moderne beschaving" heeft echter
of 'ik ïn antwoord op die vraag noodig: zij
ten iblokkendoos-woningen ruimro
r.oeg en ziet geringschattend neer op
roor wie haar o zoo lieve, knusse
isjes niet groot genoeg zijn.
Zoo is de strijd, de moderne strijd, van
leen
ei
i roo*i
en. 0
ïjn,
en
t te
isen,
ij op
mij
stc
n pa
s; d
ti
eek
t groote gezin geboren.
Werd voorheen den kinderloozen of klei-
d n gezinnen wel wat meer welstand ge-
nd zij misten immers ook veel het
gekeerde vindt niet plaats.
Wordt er gevraagd om goedkoope wo-
n£°n voor groote gezinnen er wordt om
hoofi 'Lcesmuild: waarom zijn zij ook zoo dom.
Wordt er gevraagd om kindertoeslag,
darü n gap't men discussieeren over de vraag,
er loon moet gegeven worden naar be-
cfte of naar praestatie, waarbij men over
it hoofd ziet deze belangrijke zaak: dat
n gezin van meer waarde is voor de sa-
enleving en dus ook meer van haar vor-
iren mag. naarmate het meer er toe me-
werkt, die samenleving in stand te hou-
De .moderne beschaving" houdt zich met
geb -ze vraag liefst niet bezig en vindt het
cd zoo gemakkelijk, uit gewetenswroeging
p lastige gers af te snauwen.
Een en ander maakt de huidige strijd
nn en voor het groote gezin zoo zwaar,
laar ook zoo noodzakelijk. Berustte dit in
e afw ^zingen, het zou steeds meer in den
>ck worden gedrongen, wat dan toch een
rgende schande zou zijn.
In bovenstaand licht beschouwd, is de
■v'J'l in t belang der groote gezinnen te-
rC!iS ec'n strijd tegen de voortwoekering
„moderne beschaving".
Ln ook daarom heeft die strijd een Chris-
■pchjk karakter.
DE PROPAGANDIST VAN „VLAANDEREN VOOR DE VLAMINGEN"
WAAROM DE ACTIVISTEN IN OORLOGSTIJD DEN STEUN
DER DUITSCHE BEZETTERS AANVAARDDEN
Tegenover politieke zondaars is men in
Nederland nooit streng geweest. Zijn het
oude herinneringen aan eigen opstond en
samenwerking met den vijand van den ver
drukker, die hier hun invloed laten gelden?
"n elk geval is Nederland steeds de veilige
wijkplaats gebleken voor politieke ballin-
en en vluchtelingen. En als wij geen open-
ijkc of stille sympathie hebben voor hen,
.ie met zuivere, onbaatzuchtige bedoelin
gen tot politieke „misdadigers" zijn ge
orden, dan toonen we toch minstens groo-
e belangstelling.
Met graagte grepen wij daarom, aldus
chrijft het „Vad.", de uitnoodiging aan om
ten huize van den heer Borms in Scheve-
ingen een praatje te komen maken met
ijn broer, den activist clr. August Borms,
ortgeleden ontslagen uit de gevangenis in
euven, waar bij tien jaar van zijn leven
loorbracht, omdat hij in oorlogstijd had
edegewerkt aan de oprichting voor den
lajit Vlaanderen.
Het trof ons bij de ontmoeting, hoe goed
")r. Borms er uit zag. Was het misschien
toIc wat van de opwinding over de reis en
et weerzien van al die oude bekenden en
ïtrijdmakkers van weleer? Menschen, dis
Dr. Borms goed kennen, zeiden ons, dat de
evangenschap hem toch zeer hacl aange
pakt en de terugkeer in het rumoerige
stadsleven hem sterk vermoeide. En clan
nog die zware slag vlak na cle invrijheid
stelling; een meer dan 80-jarige vader, die
het geluk van zijn kind slechts enkele da-
yen overleven mocht.
Het werd een zeer lang gesprek, dat wij
met Dr. Borms hadden. Want al was veel
uit zijn leven en zijn werken ons bekend,
als tusschenpersoon voelden wij ons tegen
over onze lezers verplicht menige vraag
te stellen, die het streven der activisten in
België zou kunnen verhelderen. En zoo vlo
gen we dus nog eens snel cle Vlaamsche
geschiedenis der laatste jaren door.
Borms activiteit begon al vroeg. Als leer
ling van de tweede klasse was bij lid van
de Waelsche studentenkring, waar hij „zijn
opleiding kreeg als Vlaamsch strijder".
Daar leerde Borms begrijpen, dat Albrecht
Rodenbach, de stichter van den studenten
kring bedoelde, als hij zei, dat er geen en
kel middel meer bestend om het Vlaamsche
volk te redden dan het winnen van de
Vlaamsche jeugd en vooral de Vlaamsche
studeerende- jeugd. En nu, zoo zei Dr.
Borms, staat de studeerende Vlaamsche
jeugd voor het overgroote deel op Vlaamsch
nationalistisch standpunt.
Over de jaren van den Vlaamschen strijd
vóór den wereldoorlog, de onafeebroken
veldtocht voor de erkenning der Vlaamsche
rechten gleden we snel lieen. Want de
dramatische gebeurtenissen van 1914 lok
ten.
Hoe stond Borms begin 1914 tegenover
den Belgischen staat en den binnendrin-
genden vijand? De godsvrede tusschen de
partijen werd met instemming van Borms
gesloten en gebonden. Ook hij moedigde
de Vlamingen aan hun plicht to doen
tegenover het vaderland. Maar men eischte
en verwachtte met stelligheid, dat de Bel
gische staat dan ook de eigen rechten van
het volkomen loyale Vlaamsche volk zou
erkennen.
Hierin nu werd men zeer te'eurgesteld.
Het begon al in de eerste oorlogsweken
met felle anti-Vlaamsche artikelen in de
pers. Het vermoeden rees, dat de oorlog
niet zou leiden tot de geliikberechtigdheid
van alle burgers van den Belgischen staat,
maar dat, juist andersom, een poging ge
daan zou worden om den noodtoestand te
benutten tot het neers^an van de Vlaam
sche beweging cm de definitieve overheer-
sching van het Waalsche element te ver
zekeren.
In dit verband vertelde Dr. Borms van
een briefje van een Vlaamsch soldaat, ge
schreven in December 1911, waarin deze
beschreef hoe de Vlaamsche soldaat in
het Belgische leger erger werd verdrukt
dan ooit tevoren, hoe hij gehoond werd om
zijn Vlaamsche afkomst, hoe zijn taal en
alles, vat hem aan het eigen land verbond,
in het Belgisch leger miskend en bespot
werd. Dit briefje, in Januari 1915 ontvan
gen, gaf den doorslag tot het besluit van
tie actief-werkende Vlamingen achter het
Duitsche front den steun van de bezettings
overheid te zoeken.
Aanvankelijk bestond die steun in niet
meer dan het verlof om een blaadje uit tc
geven: „Antwerpen Boven" heette het.
Elders in Gent, werkte een andere groep,
die de Vlaamsche Post uitgaf. In deze
groep werd het eerst het nationalistisch
principe naar voren gebracht. Later greep
de beweging over naar elders, de uitgewe
kenen deden mee, de Vlaamsche front-sol
daten werden door het ideaal gegrepen.
De Duitsche overheid voelde aanvanke
lijk niet veel voor het optreden der Vlaam
sche activisten. Zij zonden een paar solda
ten naar de meetings, maar die waren er
om op te letten, dat er niets ongeoorloofds
gezegd zou worden. Het burgerlijk bestuur,
dat tot 1917 onder Von Sandt stond, ver
zette zich beslist tegen de door de Vlamin
gen gevraagde bestuurlijke scheiding, tegen
een Vlaamsche hoogcschool had de bezet
tende macht echter geen bezwaar. Eerst na
een reis van de Vlaamsche leiders naar
Berlijn in Maart 1917 kwam een verande
ring. Von Sandt werd naar Warschau ver
plaatst en vervangen door Scheible. Kort
daarop kwam de bestuurlijke scheiding, die
een Walenland schiep met Namen als
hoofdstad en een Vlaanderen met de
hoofdstad Brussel.
Met nadruk verzekerde Dr. Borms ons
echter, dat de Vlaamsche leiders steeds
het gevaar voor oogen hadden gehad van
een te sterken Duitschen invloed. Men
streed voortdurend op twee fronten: tegen
de Franschgezinden en tegen de Duit-
schers: .„Onverfranscht" stond er in die
dagen op liet Vlaamsche Huis in Hasselt
en daarnaast: „Onverduischt". Men wildé
alleen van de Duitsche hulp gebruik maken
om de vredesconferentie voor het voldon
gen feit te stellen van den Vlaamschen
staat en de Vlaamsche Hoogeschool. Men
vreesde evenzeer overwinning der
Duitsoliers als een geallieerde overwinning
en hoopte op gelijk spel en een vrede door
vergelijk.
De volkomen nederlaag der Duitschers
bracht de vervolging der activisten, mooie
beloften van het Belgische gezag maar.,
geen enkele daad. Alles, wat sindsdien
verkregen is, moest afgedwongen worden.
Zooals ook Borms' invrijheidstelling eerst
kwam na zijn verkiezing tot Kamerlid in
Antwerpen.
De tijd der gevangenschap lieten we
voor liet oogenblik rusten. Ons brandde de
vraag op de lippen: en wat nu?
Voor den oorlog was de eisch: „In
Vlaanderen Vlaamsch". De Vlaamsche
strijd was voor alles cultureele strijd. Nu
echter is de leuze: „Vlaanderen voor de
Vlamingen" een politieke eisch.
Hce dat in de practijk zal mceten gaan?
Het is moeilijk te zeggen. Als het idaal van
Dr. Borms verwezenlijkt werd, dan kwam
het tot een volledige scheiding tusschen
Vlaanderen en Wallonië, want „met de
Walen zullen wij het nooit eens worden".
Het liefst zag hij een oplossing in den
geest van het testament van Dr. Depla, die
schreef, dat de redding van Vlaanderen
alleen nog maar kon liggen in een ver-
eeniging van Vlaanderen met Nederland.
Natuurlijk behoeft die vereeniging niet te
zijn een samensmelting. Federatieve sa
menwerking zou waarschijnlijk het beste
zijn. Maar Dr. Borms voegde daar uit zich
zelf aan tce, dat deze oplossing geen kwes
tie van actueele politiek kon zijn. Daarom
moest hij zich nu wel vergenoegen met een
„Vlaanderen zoo vrij mogelijk".
Wat Dr. Borms dan wel als zijn taaie
beschouwde, nu hij weer in vrijheid was,
vroegen we hem.
Nu daar zijn de verkiezingen van 26 Mei
Hij hoopt, dat de Vlamingen het zoover
zullen brengen, dat er voldoende meerder
heid komt om een kabinet te vormen, dat
al vast aan enkele Vlaamsche eischen vol
doening schenkt: betere taalwetten, toe
passing van bestaande wetten (want daar
wordt nog altijd erg de hand mee gelicht),
een Vlaamsche hoogeschool en een leger-
indeeling met afzonderlijke Vlaamsche en
Waalsche regimenten.
Om dat te bereiken, moeten alle Vlaam
sche nationale partijen en groepen samen
werken en Dr. Borms ziet het als zijn
bijzondere taak die samenwerking te be
pleiten en te propageeren. Hij sluit zich
daarom niet aan bij de Vlaamsche front-
partij, candidaat van deze partij zou bij
trouwens niet kunnen worden, want de
zittende regeering zal er wel voor zorgen,
dat Borms niet weer candidaat gesteld kan
worden. Borms gaat dus algemeene
Vlaamsch-nationale propaganda maken.
Onvermijdelijk zal hij daarbij naar zijn
meening in botsing moeten komen met de
Vlaamsche Katholieken, die achter Van
Cauwelaert staan.
Want Van Cauwelaert wil slechts den
Vlamingen hun recht geven voor zoover de
staat België er niet door in gedrang kan
komen, zegt Borms en voor de Vlaamsche
nationalisten geldt er slechts een vra-ag, nl.
wat kunnen wij voor Vlaanderen doen?
Samenwerking met Van Cauwelaert is niet
principieel uitgesloten, maar er is weinig
van te verwachten, omdat de Antwerpsche
burgemeester tactisch wil optreden, wat in
de practijk beteekent een slappe en weifel
achtige houden aannemen.
„Ik vrees, dat het moeilijk zou zijn met
Van Cauwelaert en de zijnen stand te
houden, zeide Dr. Borms, maar ik blijf in
hen steeds de Vlamingen zien."
En zoo gaat Dr. Borms dan weldra den
boer op, ondanks de dreigbrieven, die hem
met moord en doodslag bedreigen om
overal te prediken: „Vlaanderen voor de
Vlamingen".
Zal men U niet opnieuw gaan vervolgen,
zoo vroegen we.
„Daar houd ik geen rekening mee, zei
Borms, ik ga recht door z.ee."
FRANKRIJK.
CONFLICT MET „ACTION
FR ANC AISE"-AANH ANGERS.
Verlof tot kerkelijke begrafenis geweigerd.
Interdict over een parochie.
De Parijsche correspondent van de
„Msbd." schrijft:
Het verbod, leden van de „Action Fran-
gaise"-beweging bij overlijden een kerke
lijke begrafenis le bezorgen, zoo niet de
publieke heiTce;.iag der dwalingen heeft
plaats gehad, of althans naar de beoor-
cleeling van den bisschop voldoende is ge
bleken, dat de overledene vóór zijn afster-
vm blijk had gegeven, met de „Action
Frangaise" te hebben gebroken, heeft tot
een strijd geleid, die steeds pijnlijker
wordt en den opstand tegen het kerkelijk
gezag vormen doet aannemen, die niet
meer een individueel, maar een massa-
schandaal zijn.
Het is de gewoonte geworden om, zoo
spoedig een kerkelijke begrafenis gewei
gerd wordt, de partijgangers te mobilisee-
ren en van de leekenbegrafenis een ma
nifestatie te maken, die -men tegen de
kerkelijke overheid durft uitspelen. Een
man, die vroeger in de Katholieke actie
een voorname plaats heeft ingenomen,
wordt opgezocht om een kruis te dragen
voor den lijkstoet uit en met den rozen
krans in de hand en biddend, of het
„De Profundis" en het „Credo" zingend,
trekt men in een stoet van duizenden
meestal, de kerk voorbij en naar 't kerk
hof,. waar het reeds èn in het Zuiden èn
te Parijs gebeurd is, dat op het laatste
oogenblik de priester alleen in toog ver
scheen en toch de absoute gaf. De pries
ter was dan door een greep van de liga
omringd, naar beweerd wordt, om hem
niet te deen herkennen en hem aan de
gerechte strafmaatregelen van zijn bis
schop te onttrpkken.
Inplaats van zich voor dergelijke da
den van volstrekten opstand te schamen,
speelde men dan die manifestaties tegen
het episcopaat uit, daar men van de da
ken schreeuwt, dat de „Action Frangaise"
begrafenissen durft te houden, waarbij
het kruis voorop wordt gedragen, terwijl
het episcopaat in het verbod om de be
grafenisstoeten door het kruis te dóen
voorafgaan, zou berusten.
Tot dusver hebben wij van de volstrek
te daden van opstand geen melding ge
maakt, daar verwacht mocht worden, dat
men na enkele van die manifestaties, het
onbehoorlijke er van zou inzien. Ook viel
bij die gelegenheden nog andere leering
op te doen, terwijl gehoopt mocht wor
den, dat door den schijn bedrogen, de
betrokken geestelijken misleid waren.
De ges;gnaleerde begrafenissen schij
nen langzamerhand dagelijksch e manifes
taties tegen het kerkelijk gezag te wor
den. Evenals de huwelijken in de sacristie.
En nu is het verleden week gebeurd, dat
ook te Barbetane in het Zuiden zoo'n be
grafenis plaats had en cle stoet zich in de
kerk kon begeven, die door den pastoor
niet gesloten was geworden. Hel betrof
den overleden ondervoorzitter van de
plaatsel. sectie „Action Frangaise" en te
vens gemeenteraadslid in de plaats. In
de kerk werd voorgebeden, het „De Pro
fundus" werd gezongen en het „Credo",
maar er nam geen priester aan de „Action
Frangaise-uitvaart" deel. De pastoor had
op het verzoek, een kerkelijke uitvaart te
doen plaats' hebben, van den bisschop
natuurlijk een we:gering ontvangen.
Het gevolg van het houden der opstan
dige manifestatie in de kerk is geweest,
dat mgr. Bivière, de bisschop van Aix en
Aries, over de parochie het interdict
heeft uitgesproken. De pastoor is
waartoe hij reeds het verzoek had ge
daan overgeplaatst en ook de overige
geestelijken zijn direct vertrokken. Het
Allerheiligste is weggevoerd, verbod van
klokluiden is gegeven, en er mag geener
lei dienst worden gedaan. Alleen mag het
Allerheiligste uitgesteld blijven in de
Het voornaamste nieuws.
BUITENLAND.
In verband met verzet van de aan
hangers der Action Frangaise is over een
parochie in Frankrijk het interdict afge
kondigd.
In Afghanistan is weer een nieuwe me
dedinger opgestaan.
Noodlottige brand te Berlijn. (Buitenl.
Berichten, 2e blad).
BINNENLAND.
Minister Van der Vegte over het conflict
met de aannemers. (1ste blad).
Kastekort van meer dan zestig mi'le bij
een Boerenleenbank te Barcndrecht. (Gem.
Berichten, 3de blad).
Onware geruchten over een vliegtuig,
dat bij Zandvoort in zee zou zijn gestort.
(Gem. Berichten, 3de blad).
Katholieke zieken in rich ting voor cle zie
ken.
Men begrijpt den ernst van den maat
regel, die des te meer te verwachten was,
waar men niet alleen met een manifes
tatie van de ..Action Frangaise" te doen
heeft, doch alle Katholieken uit de paro
chie er aan deel hebben genomen.
ENGELAND
ENGELAND ZAL T KELLOGG-PACT
RATIFICEEREN.
Nieuwe discussie overbodig.
Het wachten op de Dominions.
Bij de beantwoording van een door een
Lagerhuislid gestelde vraag, wanneer het
Kelloggpact door h'et Huis besproken
zal kunnen worclen, zeide sir Austen
Chamberlain, dat beide Huizen zich van
het begin af zoo krachtig voor het pact
hebben uitgesproken, dat een nieuwe dis
cussie onnoodig is. De regeering is dan
ook van plan het verdrag 1c laten ral Ti
ceeren, zoodra de regeeringen der Do
minions hiertoe eveneens in staat zijn.
In antwoord op andere vragen zeidc de
minister, dat het slechts tijdverlies voor
het Lagerhuis zou beteelienen, indien men
zou vragen een beslissing te herhalen,
waaromtrent een z£o duidelijke eensge
zindheid bestaat. Er bestaat, herhaalde
de minister, geen enkele Britsehe of
Amerikaansche reserve.
Z u i d-A frika geeft het
voorbeeld.
Naar uit Kaapstad wordt geseind heeft
Zuid-Afrika het Ke!logg-pact gèratifi-
ceerd.
JOEGO-SLAVIË.
Belgrado wenscht nieuw verdrag met
Rome.
Het verdrag tusschen Italië en Joego
slavië, dat vijf jaar geleden te Rome werd
geteekend, is afgeloopenbeide partijen
hebben stilzwijgend prkend, dat liet ver
drag n et waard is hernieuwd te worden.
De algemeene strekking van de com
mentaren in de pers te Belgrado is, dat
het verstrijken van den duur van het ver-
drags niets beteekent, omdat dit nooit
wederzijdsch vertrouwen tusschen de twee
landen tot stand heeft weten te brengen,
zooals bij het sluiten was gehoopt.
AFGHANISTAN.
DE STRIJD OM DE MACHT.
Aman treedt weder als koning op.
Een oficieele mededeeling
aan het buitenland.
De Afghaanscho consul te Bombay deelt
officieel mede, dat Aman Oelah op ver
zoek van de inwoners van Kandahar en
andere centra opnieuw de leiding van het
bewind cn van bet koninkrijk heeft aan
vaard. In deze centra heeft zich een
groote nationale activiteit geopenbaard,
welke hoofdzakelijk van Kandahar uit
gaat.
Aman Oellak heeft een officiecle mede
deeling aan de buitenlandsche diplomatie
ke vertegenwoordigers doen toekomen,
waarin hij er den nadruk op legt, dat de
verdragen die met Habib Oellah worden
gesloten, niet door hem erkend worden.
Habib Oellah roept de
V olksver tegen woordiging
b ij e e n.
De nieuwe Afghaanscho minister-presi
dent beeft den buitcnlandschen vertegen
woordigers te Kaboel medegedeeld, dat
hij voorloopig de leiding van bet ministerie
van buitenlandsche zaken op zich heeft ge
nomen. Tegelijkertijd verklaarde hij, dat
van een terugkeer van Aman Oellah op
den troon geen sprake zou kunnen zijn.
Habib Oellah heeft het bijeenroepen
van een volksvertegenwoordiging afgekon
digd.
