HET INTERNATIONAAL EUCHARISTISCH CONGRES TE CHICAGO.
Tweede Blad.
DE TUSSSH ENPERSDON
Een navertelling door H. A. ULLEMAN pr.
Donderdag 15 Juli 1926.
SIST Dï£ PEfïS
VREEMDE POLITIEK.
Onder dit opschrift schrijft De N i e u-
ffeLeidsche Grt.:
De „Nederlander" gaf Maandag als
hoofdartikelden open brief van Ds.
E. L. Smelik aan de Classis Brenkelen
jér Geref, Kerken gezonden.
Dat is op zichzelf al een weinig vreemd
roor een politiek blad, dat immers in
.terkelijke geschillen geen partij kiest.
Maar de zaak wordt nog vreemder, als
in den aanhef gesproken' wordt van de
smartelijke dingen" in de Geref. Kerken,
die men met een „bloedend hart" mee
maakt en waarvan men het liefst zwijgt,
omdat het sprekenöver het leed van den
ander zoo licfyt den indruk maakt van
leedvermaak, om daaronder dan met vette
letters te laten volgen: „Het verweer van
eeu uitgestootene", terwijl men toch zeer
goed weel, dat Ds. S. niet is uitgestooten,
maar geschorst.
Waarom hier, zij 't dan met een bloe
dend hart, van deze smartelijke dingen
een onjuiste voorstelling wordt gegeven, is
niet recht duidelijk.
Het meest bevreemdend is echter wel,
dat dit politieke orgaan, dat zoo diep
met anderer leed begaan is, ter inlei
ding van het „ontroerend getuigenis"
deze opmerkingen neerschrijft:
Twee gedachten flitsen ons door
den gees^, bij .het lezen van deze
bijdrage tot het lijvig dossier dezer
processtukken. Wij deelen ze onzen
lezers mede.
Ten eerste dit: hoe wonderscherp is
de gelijkenis tusschen hetgeen thans
in de Gereformeerde Kerken voor
valt en veel van hetgeen gebeurde
in de theologische kringen, der Kerk
van Rome, in do zestiende eeuw, die
zich verzetten togen de doorbreken-,
de reformatie.
Ten tweede deze vraag: menig ge-
loovige gevoelt in het hart de be
hoefte aan een nieuwe opwekking
van krachtig Christelijk leven, een
nieuw reveil; zou de"verdrukking van
deze dagen, in de gereformeerde ker
ken, misschien de bres vormen,
waardoor dit reveil zich baan
breekt?
Vooral die eerste gedachte, die de re
dactie door het ontroerde brein flitste
en die ze met oen bloedend hart neer
schreef, zal niet nalaten indruk te ma
ken.
Een wonderscherpe gelijkenis tusschen
de Gereformeerde Kerken en Rome.
i Alles'wat ahti-pcinistisch voelt spitst
oor en.
r „Een wonderscherpe gelijkenis" maar
dat is immers precies hetzelfde wat de
Gravemeijers en de Lingbeeks al zoo dui
zendmaal hebben gezegd en waarover ze
nooit zullen zwijgen.
,En dus is het toch waar, dat de Ge
reformeerde kerken ons volk naar Rome
voeren?
Maar deze opmerkingen worden ge
maakt in een hoofdartikel in een poli
tiek blad, n dus moet wat hier gezegd
wordt, ook politieke beteekenis heb
ben.
En de Gereformeerden behooren in po-
lilicis immers in meerderheid tot de An
tirevolutionaire partij. En dus.
Neen, dat zegt „De Nederlander" niet,
en zij zou het niej; willen zeggen.
■Maar wij vreezen toch, dat zij in haar
groote ontroering vergeten heeft dat niet
alleen het spreken over eens anders leed
■ZOO; lioht den indruk maakt van leedver
maak, maar dat ook het maken van Her-
gelijke opmerkingen in een politiek
orgaan zoo licht tot verkeerde gevolgtrek
kingen leidt en dat zoo gemakkelijk de in
druk wordt gewekt, dat hier een politiek
anli-papistisch vuurtje wojdt gestookt.
FEUILLETON.
Roman van E. F. BENSON.
(Nadruk verboden).
V!)
..Hebt U hebt TJ iets gezegd van onze
Terhouding?" vroeg Craddock met een
a"f?st, dien hij niet lieelemaal kon. verber
gen.
«Dat zoudt U niet graag gehad hebben,
*el? Maar stel U gerust. Ik heb niets ge-
'j'gd en ik ben niet van plan het te doen.
Ik zou U voor geen geld van de wereld
^llen krenken."
Jk had wel graag dat U er een betere
ff(len voor hadt."
«Zoo? Ig deze dan beter? U liebt me be-
hchelijk gemaakt, U bont slimmer ge-
*ecst dan ik. Ik vensch niet dat de men-
l on dat weten, heel wat meer in mijn
an- in uw belang; do rol van brillante,
uceesvolle schrijver bevalt mii veel meer
aMe rel van uw dupe te zijn."
•Rat zij beleedigende uitdrukkingen,"
Craddock.
i^ker. Maar waarom zoudt IT zich daar
van aantrekken? Zonder twijfel heb-
anderen voor mij hetzelfde gezegd.
'5 eens propos, daar was gisteravond
p 'omaiid die IJ kcndcven'dm onder de
arming van mevrouw Wroughton
IVl s':aan- Lathom was zijn naam.
incor 'I i n °°k gefeliciteerd. Hij had iets
ntandg over zIcJj. cen ge}10imzinnig
te-/ ar£eloosheid en dankbaarheid; hij is
z°miige opgewekte idioot. Hij gaat de
Twee jaar geleden, tijdens de zeer mooie
dagen van het Int. Euch. Congres te Am
sterdam, werd bekend gemaakt, dat het
volgende congres zou gehouden worden te
Chicago, de hoofdstad van'Illinois, een
der Veroenigde Staten van Noord-Ameri-
ka. Chicago! Wij hadden toen niet het
minste plan daarheen te gaan, achtten
zelfs dien tocht naar dat verre land iets
ondoenbaars, maar ach, het leven heeft
ons allemaal wel geleerd, dat wat op een
afstand bijna niet mogelijk leek, van mabij
bezien heusch zoo moeilijk niet was. En zoo
ging het ook hiermee.
Dat reisje naar Amerika kwam ons hij
cen nadere beschouwing toch zóó goedaar
dig voor, dat wo op Maandag 31 Mei, na
bekomen bisschoppelijk verlof, ons hij den
American Express Company te Rotterdam,
welke de toerislieke leiding op zich geno
men had, als He klas-passagier voor de
Nieuw-Amsterdam lieten inschrijven.
Voor een beschrijving eener reis naar
bet Int. Eucli. Congres te Chicago stonden
ons twee wegen open: wij konden onder
weg hij eiken door ons willekeurig (e plaat
sen mijlpaal bij aandachtige beschouwing
blijkt deze- aan de pen ontsnapte uitdruk
king beeldspraak te wezen, in zoover het
tenminste de zeereis betreft zeker een
brief nlaar Leiden zenden, óf wij konden
onderweg notities maken en deze opzouten
evenals liet spek in de fabrieken van Ar
mour te Ghica.... kom, laat ik nu de
geschiedenis niet vooruitloopen opzou
ten dan, en deze na terugkomst in het va
derland uitwerken. Beide manieren heb-,
ben iets tegen en iets vóór. De eerste wijze
nl. zou winnen aan actualiteit, maar ach
terstaan in bezonkenheid, de tweede zou
verliezen aan actualiteit, aan de heet-van-
de-naald-'eigenschap, doek kunnen winnen
in diépte. De eerste manier hebben wij een
paar jaar geleden gekozen, toen het ging
over een pelgrimaadje naar Jerusalem,
daarom namen wij nu de andere. Men
moet immers zoo nu en dan eens variee-
ren. Gelieft dus in dit verhaal geen koel
technisch, haarfijn verslag te zoeken. Het
bedoelt een gemoedelijke, persoonlijk ge
tinte navertelling te wezen.
In die „persoonlijk getinte" zit het 'm
vooral. Si duo faciunt idem, non est idem,
zegt een latijnsch spreekwoord, dat wij,
op dit geval toepassend, zouden kunnen
vertalen door: wanneer twee menschen
hetzelfde zien, zien zij toch eigenlijk niet
hetzelfde. Ieder mensch krijgt van elke
objectief dezelfde zaak een persoonlijken
indruk. En als hij dat dan beschrijven gaat
en in zijn beschrijving dat persoonlijke ele
ment weet neer te leggen, is hij altoos het
lezen waard.
Al doet hij een verhaal, dat al honderd
maal gedaan is, over een Roomsche Reis
bijv., wanneer er uit zijn woord een ge
moed spreekt, een persoonlijke visie, gun
nen wij hem gaarne onze lezing, 't Is im
mers een'algemeen aangenomen stelregel,
dat het in de schrijverswereld eigenlijk niet
aankomt op de belangrijkheid van het go-
val, dat behandeld wordt, maar wel op de
wijze, waarop iemand stileert en zijn ge
moed uitspreekt. Stijn Sjtreuvels bijv
Maar 't is waar ook, wij zouden vertellen
van een reis naar Chicago. Om kort te
gaan. wij willen dus trachten een per
soonlijk getint verhaal te doen, waarin te
vens eenige.... diepgang zit. Natuurlijk,
wij gingen immers de zee op.
Op 31 Mei dan gaven.wij ons aan den
American Express Company te Rotterdam
definitief als congressist op en meldden,
gaarne gebruik te willen maken van hut
378 op de Nieuw-Amsterdam voor de heen
en van hut 604 op de Rotterdam voor de
terugreis, welke beide cabines ons tegen
een gereduceerden prijs waren aangeboden
en desverlangd geheel voor ons gereserveerd
zouden blijven, onder conditie van oen
niet hooge bijbetaling. Ook dit laatste ver
kozen wij.
Daarmee was de strijd tusschen ja en
neen, welke in iedereen, die voor een meer
dan gewone onderneming staat, even ge
streden wordt, in het voordeel der beves
tiging heslist. Do circulaire, welke het pro-
paganda-comiteit verspreidde, zag er dan
ook te aanlokkelijk uit, dan dat iemand,
'die' graag wat van dé wereld ziet. or kond
volgende week met me naar mijn stuk kij
ken. En nu, als U het eerste bedrijf van
„De Laan zonder Bocht" wenscht te hoo-
ren, moesten we maar beginneh. Want ik
moet nog naar de partij van mevrouw
Fortescue. Wie is mevrouw Fortescue?"
„De aardigste zauikpot van Londen, wat
heel wat zegt, zoowel wat betreft haar
uiterlijk als haar vervelendheid. Maar ze
'is er zoo vast van overtuigd dat ze pas
acht en twiritig is dat ze wel de moeite
van het bestudeeren waard is, als voor
beeld van hoe ver lichtgeloovigheid kan
gaan. En kom nu dan,maar voor den dag
met uw eerste bedrijf!"
Armstrong stond op.
„Als ik het II voorgelezen heb," zei bij,
„en als ik U uiteengezet heb, hoe het twee
de en derde bedrijf zullen worden, moet
U mij zeggen of IT gebruik zult maken
van uw kooprecht of niet. U vertelt mij
dat U over een paar dagen naar Egypte
gaat, en ik ben niet van plan ermede te
wachten tot V terug komt."
„Ik zal het U ongetwijfeld kunnen zeg
gen," zpi Craddock.
Ondanks zijn zekerheid verkeerde Crad
dock een uur later in een. staat van ver
warde besluiteloosheid. Hii moest wel toe
geven dat het eerste bedrijf met het uit
gewerkte scenario van de twee andere,
hem houvast genoeg gaf voor zijn besluit,
maar hij wap in verwarring gebracht door
cle voordacht van dit brillante en kluchti
ge mengelmoes, dat, zooals de schrijver
gezegd had, het oorspronkelijke stuk op
cen mallemolen zette, het parodieerde en
het opsierde met dwaashelen van allerlei
aard. Hij wist. heel goed dat er op het pu
bliek geen peil te trekken was. Hij kende
voor zou kunnen blijven. Niet alleen immers
beloofde het Eucharistisch Congres zelf
iets buitengewoons, iets echt Amerikaan-sch'
te zullen worden, maar aan het eigenlijke
pelgrimaadje, als men het zoo noemen wil,
zat nog een aardige trip door Amerika
vast, door het land der technische wonde
ren, het land van den almachtigen dollar,
Detroit, Buffalo, Philadelphia, Washington
New-York, stonden nog op bet program.
Amerika heeft voor ieder onzer altijd ge
golden als het werelddeel der onbegrensde
mogelijkheden. Van onze jeugd af hebben
wij ons in die gedachte vastgewerkt.
Wij herinneren ons nog heel goed, hoe
wij als knaap met studie zaten te kijken
raar een plaat in de Katholieke Illustratie,
welke de Brooklynbridge voorstelde, de
brug, die het eiland Manhattan met Brook
lyn verbindt en inderdaad we hebben ze
nu zelf gezien een wonder van techniek
m&g heeten. „Ja, jongen", zei mijn goede
vader zaliger toen, „daar in Amerika zijn
ze wat mans; zoo zie je weer. waar .een
wil is, is ook wel een weg te vinden."
En wat den dollar betreft, „een rijke oom
uit Amerika" is een spreekwoordelijke uit
drukking geworden. Daar wonen de geld
magnaten, de Carnegie's, de Rockefeller's,
de VandeTbilt's, de Ford's. Wie rijk wil
worden, ga volgens de oude traditie asje
blieft zoo spoedig mogelijk naar Amerika.
Daar komen doodarme Hollandscbe jongens
tot groot, fortuin; kijk maar naar Edwiard
Bok en lees zijn boek, dat uitgekomen is
bij de Wereldbibliotheek! Ja zelfs wordt
het gerucht over de fabelachtige welvaart
van de Vereenigde Staten op de planken
verspreid. Men heeft ons nl. verteld, dat
Henri ter Hall zijn Revue 1926 begint met
het laten opkomen van een groot Ameri-
kaansch schip, waaruit een rijke, dolrijke
Amerikaan stijgt geruit pak, zwarte kof
fers, diikke bril die na even rondge
neusd te hebben alles koopt, wat los en vast
is. en smijt met dollars, echt smijt, me
neer!
Maar voor ons persoonlijk zat er toch
aan den naam Amerika ook een herinne
ring van heel anderen öard vast, die nl.
aan der Amerikanen grootsten dichter
Longfellow. Veel dichters van beteekenis
hebben zij niet, maar Henry Wadsworth
Longfellow is er toch een. En met hem
dwepen zij dan ook, dat het een lust is.
Heel Amerika, kan men zeggen, is bezaaid
met citaten uit de werken van dezen dich
ter. Verzen van Longfellow worden aange
haald bij gelegenheden van allerlei aard.
En inderdaad, hij heeft veel, veel moois ge
schreven. Denkt eens aan zijn Evangeline,
The Golden Legend, The song of Hiawa
tha, door Guido Gezelle zoo schoon ver-
vlaamscht. Het vertalen van Evangeline in
onzen studententijd is een van onze blijdste
jeugdherinnering. Hoe mooi beschrijft daar
in Longfellow zijn heldin Evangeline, voor
al daar, waar hij zegt, hoe zij eruit ziet, als
zij na heur bi-écht huiswaarts keert, aan
welke schets hij dian deze woorden, toe
voegt:
„When she had passed, it seemed like the
ceasing of exquisite music".
.Wanneer zij voorbijgegaan was, scheen
het, alsof er een heerlijke muziek
ophield".
Is er iets fijners dan deze regel te vin
den in heel de Amerikaansche literatuur?
Later lazen wij The Golden Legend, een
beetje moeilijker te verstaan, maar waarin
tocli wel aardige dingen voorkomen.
Herinnert u bijv. even den vader abt, die
mol cen lachend gezicht een beker wijn
opheft, doch alvorens hem aan cle lippen
te zetten, het heerlijke latijnsch'1 rijmpje
zegt:
Felix venter quem intrabis.
Felix gu'.tur. quod rigabis
Felix os qnod tu favabis
Et beat a labia!*)
Wie op 't punt staat geheelonthouder te
worden, moot deze verzen maar niet lezen;
zij zonden hem aan wankelen brengen.
En wie, die ooit in Brugge was en des
avonds door dit Venetië van het Noordon.
een wandeling der-I en d" fraaie klokko-
ook heel goed de waarde van cen reputatie
zooals die wellen Armstrong veroverd had
met „Paascheieren" en het gelaat van het
publiek geslingerd werd. Armstrong had
den naam gekregen van een vriendelijk
humorist; hier maakte hij het eenvoudige
leven van talentlooze mensehen belache
lijk. In het origineel stuk had hij zijn pop
pen verward in 'n net van onontwarbare
tragedie; bier liet hij ze met de kunst van
een goochelaar met hoonend gelach ont
snappen uit de strikken, waarin ze verward
waren. De vertooning kon gemakkelijk
een mislukking worden, te geweldiger van
wege hot geweldig succes van „Paasch
eieren"; van den anderen kant was er de
kans, maar niet meer dan de kans, dat
de Ezel meegesleurd zou worden
door de onnavolgbare en spottende gees
tigheid van 't stuk Maar hij moest beslissen
bij wist heel goed dat hij redenen genoeg
had. om een besluit te kunnen nemen en
hij wenschte Armstrong in bet geheel niet
te vragen om uitstel van de beslissing.
Maar hij wenschte wel dat dit stuk nooit
geschreven was. En die wensch gaf hem
een idee dat voor cen oogenblik schitte
rend scheen. Hij oogstte geld bij wagon
ladingen tegelijk; hij kon het zich wel
veroorloven.
„Ik-zal gebruik maken van mijn koop
recht," zei hij eindelijk. „en dan zal ik het
stuk vernietigen. Je behoeft niet eens do
moeite te doen, mijn waarde heer, om de
twee laatste bedrijven op papier te bren
gen.' Je kunt vanavond de cheque nog
meenemen."
Frank Armstrong dacht een oogenblik
in stilte na over dit royale voorstel, maar
keek buitengewoon leelijk.
tonen van het Belfort hoorde, dacht niet
aan het fraaie gedicht van Longfellow: The
Belfry of Bruges:
„lp de oude stad Brugge, in de grillige,
oude Vlaamsche stad, klonken, als de
avondschaduwen daalden, in een menge
ling van laag en luid en zoet, bijwijlen laag,
bijwijlen luid en veranderend als de rijmen
van een dichter de schoone, wilde melo
dieën van den klokketoren op de markt
van de oude stad Brugge."
We slaan een stukje over en kiczon dan:
„En ik daeht, hoe gelijk deze melodieën
zijn de luchtige rijmen des dichters, zijn
rijmen en gedichten, zijn gedachten en go-
zangen en liedjes, uit den klokketoren van
zijn brein omlaag gestrooid, ofschoon te
vergeefs, op de daken cn muren der steden
Want bij nacht kan liet slaperig oor niet
hooren onder zijn bedgordijnen, en over
dag gaan de menschen huns weegs, do-mu-
ziek hoorend onder het voortgaan, doch
haar niet moer achtend, dan hol koperge
luid.
In gemoede, is dit niet zeer fraai?
„Gelukkig het lichaam, da! gij zult
binnengaan,
Gelukkig de keel, die gij zult strooien,
Gelukkig de mond, welken gij zult
spoelen,
En zalig de lippen!"
BIMHEIBmilD
De R.-K. Staatspartij.
Samenstelling van hot stem
gerechtigd deel van den
P a r t ij r a a d.
De Bondsvoorzitter, Jhr. mr. Gh. Ruys
do Beerenbrouck, heeft aan de voorzitters
der R.-K. Rijkskieskringorganisaties in
Nederland een schrijven gezonden, waarin
wordt aangedrongen op een veelzijdige sa
menstelling van het stemgerechtigde deel
van den Partijraad.
De brief luidt volgens „De Tijd" als
volgt:
„In aansluiting aan het laatste rond
schrijven van den Bondssocretaris. acht ik
het niet ondienstig U mijne mconing kon-
baar te maken in zake do samenstelling
van het stemgerechtigd deel van den Par
tijraad zulks mede naar aanleiding van
verschillende tot mij gerichto vragen.
Gij allen hebt met aandacht de beraad
slagingen gevolgd over de pogingen, die
zijn aangewend, om waarborgen te zoe
ken voor een veelzijdige samenstelling van
dat gedeelle van den Partijraad, zoodat
ik mij ontslagen er van mag rekenen,
daarover verder uit te weiden.
Evenmin zult gij van mij verwachten,
dat ik in staat zou zijn thans eenigorlei
inlichting te geven of een weg te wijzen,
waardoor de gewenschte veelzijdigheid
zonder meelr zoude kunnen worden be
reikt.
Het nieuwe Partijreglement laat dit voor
do eerste aanwijzing aan de Algemeeno
Vergaderingen der Rijkskieskringorganisa
ties over. Eerst bij de goedkeuring der re
glementen, (die pas vóór 1 Januari 1927
behoeven te worden overgelegd), zal het
Partijbestuur deze op dit stuk te onder
zoeken hebben.
Dit neemt niet weg, dat de aanwijzing
van dit jaar, de éérste onder de wer
king van 't nieuwe reglement, die boven
dien zal geldon voor drie jaren (tot na do
verkiezingen van 1929) voor hot wel
slagen der reorganisatie, voor den goeden
geest in onze R. K. Staatspartij en daar
om voor de geheele Katholieke zaak, van
bet allergrootste gewicht is.
Ik meen daarom goed te doen. zon
der in 't minst mij te willen mengen in do
autonome beslissingen der R. K. Rijks
kieskringorganisaties op dozö belang
rijke zaak uw zeer bijzondere aandacht te
vestigen. Immers de bevrediging, door do
reorganisatie gebracht, kan door do to
verrichten aanwijzingen stevig worden be
stendigd, dan wel grootendeels to niet go-
daan.
Dat mijne zorg hierover dus uitgaat,
zult gij, allen begrijpen en billijken.
Daarom vraag ik U (en van deze mijne
meaning kunt U do Hosttmrsyë.rgaderingen
„U bobt niet het recht gekocht mijn
werk te vernietigen," zei hij.
„Ik kocht het recht het to bezitten."
Armstrong bleef nog enn minuut zijn
voorhoofd fronsen cn* leelijk kijken. Toen
helderde zijn gezicht plotseling op en be
gon hij te lachen.
„In orde" zei hij. „Schrijf de cheque cn
hier zijn mijn manuscript en mijn notities
die U gaat vernietigen. Morgen begin ik
aan een stuk dat net eender zal zijn. Hoe
vindt U dat? Maar wat ben ik een ezel.
Ik had eerst uw chéquc moeten aannemen
en innen voor ik TT dat vertelde. Maar TT
liep er zoo geweldig in door te zeggen dat
TT het wou koopen en vernietigen dat ik
niet op mijn hoede was. Maar nu
Weer voelde Craddock dat hij maar cen
zeer onvolmaakt meesterstuk uitoefende.
Daar was nu nog dit verschil dat het mees
schap eigenlijk meer aan den anderen
kant berust Ie. Hij berron weer bet voor en
tegen van den aankoop te overwegen. De
twijfel aan succes won don Btrijd.
„Tk koop bet niet,'" zei bij kortaf.
Frank stond op.
„Goddank!" zei hij. ..Goeden avr.nd!"
Nadat Armstrong hem verin! en had
bleef Craddock nog een paar minuien rus-
li' zitten; hij voelde zich geslagen cn ge
kneusd, maar hij moest zich toch toege
ven dat bij een opwekkonden avond had
meegemaakt. En het verbaasde hem niet,
dat dat doel van Londen dat bet grootste
deel vnn z'n tijd en geld ber.leedi aan nmu
sementon die bet bloed snel door de ade
ren laten stroomen, dozen vcrfrisschcndon
jongen man zou achtervolgen met zijn
gastvrijheid, 't Ts waar, hij was er toet in
staat om zich te gedragen als cen jong I
UIT DE RADIO-WERELD.
Programma's voor Vrijdag 16 Juli.
Hilversum, 1050 M.
12.Politieberichten.
5.508.05 Vooravondconcert door hot
H I). O.-orkost. Mej. Eliae de ITaas, so
praan.
7.00 Politieberichten.
7.45 en 10.00 Persberichten.
8.15 Uitzending van bet symphonio-con-<
eert in het Kurhaua te Scheveningon. Het
Residentie-orkest, o. 1. v. Prof. G. Schnee-
voigt. Uona Durig, »ang. Jacques Urltis,
zang. 1. Suite D-dur, Bach (ouverture-air*
gavotle Bourree Gigue). 2. „Das I.iod von
der Erde" (Symphonic voor tenor- en alt-
stem cn orkest), naar Hans Bothges „Die
Chinesiscbe Flöto" (1, Das Trinklied voro
Jammer der Erde, tenor. 2. Dor Einsame
im Herbst, alt. 3. Von der Jurrond, tenor,
4. Von dor SchonheiL als. 5. Der Trun-»
kens im Früling, tenor. 0. Der Ahsehied.
alt.).
D a v o n t r y, 1600 M.
11.2012.50 Het radio-kwartet (contra
alt. tenor, piano).
12.501.20 Orgelconcert.
I.20—2.20 Lunchmuziek.
3.404.00 Lezing: Elementary French.
4.20 Concert. Hol radio-kwartet, piano
or. tenor.
5.35 Kinderuurfje.
0.20 Liebt orkoslconcert.
7.10 TTit do radiobladon.
7.20 Tijdsein Big Ben, weerbor., nieuws,
causerie: Seen on the screen
7 45 Pinno-noeturnes van Chopin
8.00 Muziek.
8.20 Variété, o. a Patas, de man met
de memorie.
9 05 Licht symphonie-concerl G Jolrn-
son, sopraan. A. Callerall. viool. Orkest.
II.20 —12 20 Dansmuziek.
„R a d i o-Pa r i s" 1750 M.
12.50 Concert T.ucicn Paris (piano,
viool, cello),
5.05 Jazzband Araf,
8.50 Concert gewijd aan een Frnnseh de
partement.
K n i g s w u s t e r h a u s e n, 1300 M.
8.50 Moderne Amerikaansche werken.
T. T.ania, inleiding. Tilla Durioux, decla
matie, Amerikaansche muziek, door arkest
Daarna nieuwsberichten.
Brussel 486 M, Antwerp e n 205 M.
8.20 Pianoconcert, door M. Sous.
9.05 Gramofoonmuziok.
9.20 ,,TI ne faut juror do ricn", l'o
in 3 aclon van Alfr. Misset.
10.20 Nieuwsberichten.
M ii n s l e r, 4 10 M
1.352.50 Concert.
4.35 Orkostconcert.
5.35— 0,20 Zangduollon.
0.307.00 Lozing: Roichsbahn u :lh-
nale Volkswirlsohaft.
7.00—8.00 Lozing: Die zwcile Kou. rf.ihrt
der Mowo.
8 20 En gflscho los
9.05 Balladen-avond.
10.5011.20 Lozing: Aorzüih Buien--
kungen zur Sporlnusubung.
ook in Iconnis slellon), do aanwijzing wel
overwogen te leiden.
Men is er niet mode verantwoord dure,
geheel zonder eenig richtsnoer, aan bel
momentele inzicht van de aanwijzende
personen over lo laten.
Bij die vóóroverweging boude men vast
in hot oog het doel en uitgangspunt van.
don geiteden organisatie-arbeid: bevredi
ging.
Bevrediging bij de verschillende groepen
van ons Katholiek volk. Bevrediging
voor hen. tlio meenden, dat hun mconing
en inzicht tot nu toe niet voldoende tot bun
recht konden komen. En ik zou er aan
willen toevoegen: bovrédiging ook bij hen,
die do rcorganisatie-voorstellpn als onvol
doende beschouwden voor den juist en en
organischen opbouw van den Partijraad
Geenszins zou ik het gownnseht achten,
dat dn aanwijzingen geen rekening hielden
met die categorie van personen, die tot nu
toe in de lagoro instanties onzer Partij-
organisatie practise]) met ijver en be
kwaamheid werkzaam waren en in de ver
schillende streken van het land op poli
stierkalf; het was onmogelijk dat hij jo
:.in zou vallen met den kop^\ •oruit, maar
het was onrnogolijlc om jo te vervelen els
hij aanwezig was. Er was een kracht in
hem die het gewone peil van levenskracht
op deftige partijen verhoogde en hoewel
het een beetje ontstellend was plotseling
door hem te worden aangevallen, was heb
evengoed mogelijk dat hji zijn aanval op
iemand anders zou richten, wat buitenge*
woon amusant was. Daarenboven vonden
veel vrouwen cen persoonlijken aanval op
windend en opwekkend. Het deed niemand
kwaad door do woorden wal door elkaar go
schud to worden en zoo'n mannelijke on
brul o manier van vechten als de zijne had
werkelijk een bekoring. Zeer zeker bad li if
geen manieren, maar slechte manieren
evenmin. Het was niet zijn bedoeling bru
taal te ziin, hij rende alleen maar in tegerf
een rooden lap, en do wereld scheen o*
veel voor zijn neus le zwaaien. Als hij zich
verveelde, geeuwde hij, maar hij geeuwde
niet om je to laten voelen dat jo verve
lend was, hij drukte alleen op een natuur
lijke en niet aanstellerige, op de gewone
manier, zijn gebrek aan belangstelling uit
in wat je zei. Zonder twijfel was bij leelijk
en onhandig; maar waar zooveel aardigs
mannetjes rond liepen, die heel zaehtjcf
praatten en zorgvuldig hun nagels ver
zorgden, bracht een groot ruw jong mann*
mensch zooals hij die zoide dal hij het land
had aan dansen en vroeg of bij een pijp
mocht ronken in plaats van een sigaret,
een gov e! van werkelijkheid met zich rne«
i;i d» 1' >- J
f Wordt v i vJ ;d.)
