DE 7AMILIE HOLLMANN
Ingezonden fóededeetino.
ei'S'WE LAND
Tweede Blad
Zaterdag 12 September 1925
Buitenl. Weekoverzicht.
Volkenbond. Maandagmorgen is
do /iesde Volkenbondsvergadering te Genè-
ve geopend met een rede van den Fran
schen. minister-president Painlevé, welke
rede per radio over haft Europa is rond
gezonden. De Bond is sinds zijn oprichting
wel vooruitgegaan in ledenaantal en pres
tige onder de volkeren. Kon de Volkenbond
in 1920 nog slechts spreken uit naam van
de 13 geallieerde landen, die het Verdrag
van Versailles hadden geleekénd, thans
telt hij reeds 55 staten onder zijn leden,
terwijl Duitschland op het punt staat tot
den Bond toe te treden. Misschien dat
Turkije, wiens geschil over Mosoel thans
in handen van den Bond gesteld is, zóó
voldaan zal zijn over de te nemen beslis
sing (waarop voorloopig bitter weinig
kans bestaat!) dat het met een juichkreet
zich in de geopende armen van den Bond
werpt. Dan zullen nog slechts Amerika en
Rusland de eenige landen van beteekenis
zijn, die voor den Bond hun neus optrek
ken.
De kwestie van Duitschlands toetreden
is thans van het grootste gewicht, want
daarvan zal do totstandkoming van het
Veiligheidspact afhangen. Dit Veiligheids
pact beheerscht thans de besprekingen te
Genève geheel en al, ofschoon het pact in
geen direct verband staat met den Bond.
Zelfs de Mosoelkwestie is op den achter
grond geraakt, ondanks de dreigende hou
ding der Turken, die vechten willen als zo
hun zin niet krijgen. Het oogenblik, dat
alle kopstukken der internationale politiek
te Genève tezamen waren, terwijl do En-
gelscke premier Baldwin vacantia hield to
Aix-les-Bains (ook al dicht in de buurt)
was te gunstig, om de gelegenheid tot ge
noeglijke onder-onsjes voorbij te laten gaan
Er is dan ook nog meer buiten de Volken
bondszaal dan in de zaal gepraat.
Over die besprekingen verluidt sleclits,
dat men hoopvol is gestemd; Chamberlain
verklaarde zelfs, dal er meer voortgang is
bereikt, dan bij ooit had durven hopen.
Verschillende data worden genoemd voor
de aangekondigde samenkomst met Strese-
mann om gezamenlijk over de nadere uit
werking van een westelijk pact te praten.
En er wordt vooral de nadruk opgelegd,
dat bef allerminst de bedoeling daarbij is,
Duitschland een tekst van een overeen
komst voor te leggen, op de wijze, als dat
to Versailles met het vredesverdrag ge
schiedde.
Do uitnoodigingen voor deze minister
conferentie zijn reeds verzonden. Of Str'e-
semann alléén op deze conferentie zal ko
men. is een twistpunt, waarover thans - in
Duifscbe kringen hevig gediscussieerd
wordt. Vooral de Duitsch-nationalen, die,
althans met woorden, sterk gekant zi.in te
FEUSLLETON.
Naar het Düitscb van E. KRICKEBERG.
(Nadruk verboden).
21)
Tot nu toe had Eva niet aan haar kij
ker gedacht. Daar kon ze alles immers
duidelijk mee volgen. Nu liet zo hem ha
len. Haar handen beefden zoo, dat ze
hem bijna niet richten kon.
„Ja., ja.... hij is het. Nu barm
hartige hemel.is hij waanzinnig.1
7- Lena, Lena. heb je 't gezien? Hij
is naar binnen gesprongen-. in 't bran
dende huis, dat ieder oogenblik kan in
storten."
Lena had het gezien. Zij stond in starre
ontzetting niet in staat een woord uit te
brengen en wrong haar handen.
„God, o God, sta hem bij!" jammerde
Eva.
Zij had de vensterbank gegrepen en
hickl zich daaraan vast. Haar knieën
wankelden onder haar. Voor haar oogen
tolden roode vlammenkringen in zinneu-
vevwarrend gedraai. De kijker viel klet
terend uit haar hand. Lena raapte hem
op, hield hem met koortsachtig sidderende
handen vast en keek erdoor, vol angst en
schrik.
Geen van beiden sprak een woord. Haar
ïware ademhaling scheen de kamer te
vullen. Beiden voelden elkanders wilden
hartekïop.
Een paar minuten verlippen. Zij rekten
5ieh tot eeuwigheden. In deze oogenblik-
»en van waanzinnigen zielefolterenden
gen Slresemann's politiek, vertrouwen dat
niet erg. Men wijst erop, dat do Duilscho
regeering een coalitieregering F. en dat
haar buitenlandsche politiek steunt op een
-gezamenlijk program, waarover een meer
derheid is verkregen op 20 Juli. Gezien de
politieke constellatie zou het niet raad
zaam zijn één exponent van de regeering
de geheele verantwoordelijkheid op zich te
laten nemen voor "n eventueele overeenkomst
Ernstige besluiten kunnen alleen door het
Duitsche volk worden aanvaard, wanneer
de eenheid van 20 Juli wordt gehandhaafd,
en de grond wordt weggenomen voor sa
menspanning tegen de regeeringspolitiek
door de rechtsradicalen. Stresemaun al
léén de vertegenwoordiging van Duitsch
land op te dragen zou niet fair zijn.
angst, waarin Eva voor het eerst in haar
leven wanhopig vreesde voor het leven
van een ander mensch, droeg ze do laatste
rest van haar oude ik ten grave. Alles
wat aan geestelijken en persoonlijken
hoogmoed, aan arrogante zelfoverschat
ting en nukkig egoisme nog aan haar
kleefde, viel van haar af. Zij herkende
zich in al haar nietigheid en arbarmelijk-
heid als machteloos klein aarwormpje te
genover de onverbiddelijke hoogpro mach
ten. Noch haar kunstenaarstrots, noch
haar philosofie konden haar hier helpen
zij was zoo klein voor zichzelf gewor
den, dat ze deemoedig op de knieën had
willen zinken en het hoofd buigen, als de
moordenaar op het kruis.
En nog iets anders kwam haar met
schrik tot bewustzijn: Walter Hollmann,
die, zooals ze meende, 't allerminst van
alle menschen naar baar vroeg, hij zou
het zijn....? Als hij daar beneden in de
vlammen bleef dan stierf bet beste doel
van baar met hem, en als bij gelukkig aan
het verderf ontkomen zou, dan zou nieu
we boop en verlangen in haar met hem
opstaan, waarvoor ze gruwde.
Lena hield nog steeds den kijker voor
de oogen.
„Daar....!" gilde zo plotseling.
Op betzelfde oogenblik lichtte onder het
vuur hel op, een vreemde wilde beweging
kwam in den gloed, een barsten en kraken
klonk tot baar door. Het dak van het
huis stortte in, en een groote golvende
vlam sloeg ten hemel op. Een poos was
alles in vlammen en stof gehuld dan
kwam er weer klaarheid in den chaos,
men kreeg weer een overzicht over den
brand. De situatie was veranderd. Naast
krijgsplan moet er dus op gericht zijn. den
thans nog verspreiden Ryfkabylen, die tot
bij Tetoean in liet N. W. en bij Teroeal en
Wrzzan in de Fransche zone probeerende
toebereidselen voor den grooten aanval te
verstoren of liun tegenstanders af te lei
den, zulke zware verliezen toe te brengen
vóór hun terugtocht in hun slechf toe
gankelijke borgen, dat de moed er bij Abd-
cl-Krim's krijgslieden uit gaat. Met dat
al zal men toch altijd hebben te rekenen
met de pioeilijke kansen van oen verbit
terde guerilla van de nooit onderworpen
Berbers van het Rif.
UIT DE PERS
het huis, dat nu als een droevig brandend
wrak met dakloozc muren overeind stond,
lag een gloeiende puinhoop, en van de
hoogoplaaiende gloed hadden de nevenge
bouwen vuur gevat. Ook op hun daken
kropen nu vurige slangen en geelgrijze
rookpluimen stegen op. Do vuurhaard
breidde zich steeds verder uit.
Eva lag op de knieën en had het ge
zicht in de handen verborgen. Lena hield
haar omvat en probeerde baar op te rich
ten.
„Wees toch kalm Eva wat baat ons
al ons jammeren, wij kunnen het ongeluk
toch niet van die arme menschen afwen
den."
„Is hij dood?" vroeg Eva wanhopig.
„Wie?"
Lena zag haar radeloos van schrik aan.
Dan vroeg ze met veranderde stem, schucb
ter en zacht: „Meen je Walter?"
Eva knikte heftig; spreken kon ze niet.
„Neen, Eva neen. God in den
hemel zij dankl Op het oogenblik, dat
ijc gilde, kwam hij het huis uit. met een
bond op den arm Karo juist op het
laatste oogenblik, voordat het dak in
stortte."
Een snikkendo zucht verlichte Eva's ge
moed. Ze weende niet meer en kwam
langzamerhand weer tot zichzelf, maar ze
bleef geknield en leunde met haar hoofd,
tegen een stoel.
..Ik kan den aanblik niet langer meer
verdragen", zeide ze huiverend.
Lena ging zitten, nam Eva's hoofd op
haar schoot en streelde baar liefkozend
over het brandende voorhoofd.
Een poosje zwegen ze allebei. Plotse
ling echter richtte Eva zich weer op en
DE SOCIALISTEN EN DE
GNTWAPENING.
De Standaard schrijft:
Teekenend is de wijze waarop op liet
internationaal socialistisch congres te
Marseille over de ontwapening werd ge
sproken. Hulde werd gebracht aan de so
cialistische partijen in Denemarken, Zwe
den, Nederland, waar de algeheele, eenzij
dige ontwapening of aanzienlijke beper
king der bewapening werd voorgesteld.
Maar daar bleef liet bij. Noch de Fran
sche, noch de Engelsche, noch de Belgi
sche socialisten verklaarden, dat zij dit
voorbeeld zouden willen volgen. Men vindt
liet wel aardig voor do reclame, als bij
andere volken zulks wordt aangedurfd, liet
is niet zoo moeilijk den durf van anderen
toe te juichen, zelf dringt men liever bij den
Volkenbond aan op een algemeene regeling,
die „ten slotte" tot de algemeene ontwape
ning zal kunnen leiden.
Het is zeer opmerkelijk, dat in de reso
lutie erkend wordt, dat door het onvol
doende der vredesverdragen de oorlogsge
varen nog verscherpt zijn cn dat wel de
aanvalsoorlog, maar niet de verdedigings
oorlog wordt afgekeurd. De resolutie zegt:
„zij eischen dat geen vijandelijke hande
lingen geoorloofd zal zijn, behoudens in
geval van verweer tegen een aanval of in
overeenstemming met een besluit van den
raad of van do vergadering van den Vol
kenbond."
Dit nu gaat lijnrecht tegen de politiek
van eenzijdige ontwapening in.
De verdediging bij aanval wordt ge
handhaafd, on het geweld, om een uitspraak
van" den Volkenbond kracht bij te zetten.
Feitelijk ligt hierin een strenge afkeu
ring van de houding der socialisten in
01^! land.
Een pot
Kloosterbalsem
in huis is een
groot gemak
Het is zoo prettig goed te
kunnen helpen als iemand
zich verwondt. Akker's
Kloosterbalsem zal de pijn
stillen en U snel genezen.
Akker'sKloosterbalsem
Is door zi)n bijzondere
eigenschappen onover
troffen bij ontvellingen,
schrammen, brandbla
ren, puisten, wonden,
zweren, insectenbeten.
wintervoeten. Ook bi)
spierverrekkingen, spit,
spierpijnen, rheuinatiek.
er groote pot van 20 gram
leent. Potten van 50gr.fl.-i
10 gr. f 1,75. Hoc greater hoe
DE H. LANDSTICHTING IN
MISCREDIET.
Onder bovenstaanden titel schrijft „Do
Maasbode":
Do hoor Favonius is oen journalist van
hot beproefde ras.
Wij bobben hem, al was 't niet onder dit
pseudoniem, gekend als een beroepsjour
nalist van groote bekwaamheid en daarbij
ook als een man van bezonnen gematigd
heid. Sinds bij de journalistiek niet meer
qualitatc qua beoefent, blijft zijn hart er
toch aan verpand en schrijft hij onder den
naam Favonius, welke voor den latinist
niet direct een ondoordringbaar masker
is, waardevolle bijdragen in het „Algemeen
Weekblad voor Christendom on Cultuur".
Vooral zijn rubriek „Wereldspiegol" be
hoort tol een genre, dat tot de beste in
onze vaderlandsche journalistiek gerekend
ntag worden.
Favonius' beschouwingen over de din
gen van den dag lezen wij dan ook ge
woonlijk met onverdeelde instemming
vroeg, als ontwakend en liet verwarde
haar van haar voorhoofd strijkend:
„Je sprak van een bond.... om een
hond heeft je broer zich in het brandende
huis gewaagd? Is een mcnschonleven dan
niet kostbaarder dan dat van een dier?
Heeft bij niet aan zijn moeder en zuster
gedacht?"
„Ik weet niet of men in zoo'n oogen-
hlikken, waarop ons hart en geweten tot
een plotseling vastberaden handelen dwin
gen, in slaat is, te donken en te overwogen.
En mot Karo dat is iets heel bijzon
ders, die verdient meer dan menig mensch,
van een pijnlijken dood te worden gered
Toen tien jaar geleden de groote over
strooming over onze streek kwam, hoeft
die hond bij 't reddingswerk geholpen, als
een met menschelijk verstand begaafd
wezen. Drie kinderen heeft hij van den
dood door verdrinken gered, en niet eer
der is hij van de plaats geweken, tot hij
uitgeput neerviel. Het heele dorp kent en
Waardeert Karo. Nu is liij oud. blind en
versleten. Men heeft hem waarschijnlijk
in den angst en den nood vergelen, en bij
zou zeker niet in staat zijn geweest, zich
alleen uit de vlammen te redden. Moest
men Karo tot dank voor zijn heldendaden
laten verbranden? Men zou zich z'n heele
leven moeten schamen over zichzelf."
„Het heele dorp acht hem. maar nie
mand heeft z'n leven Yoor hem in de waag
schaal gesteld dat liet men aan Holl
mann over", zei Eva bitter.
„Dat moet je niet zoo tragisch opvat
ten. Aan goeden wil heeft het den men
schen niet ontbroken, alleen aan een
scherpen blik en tegenwoordigheid van
geest."
Alleen in zijn allerlaatste beschouwing
was 't ons moeilijk den ons zoo vertrouw
den, gemoedelijken en gematigden Favo-»
nius terug te vinden.
Hij leek ons iets of wat uit zijn humeur,
wat geprikkeld, wat aangebrand, en dies,
zooals 't dan gewoonlijk gaat, wat on
rechtvaardig.
Wat is toch het geval?
Er wordt tegenwoordig ook in protes-
tantsche kringen nogal gewag gemaakt \.n>
do II. Landstichting te Nijmegen.
In dezelfde week dat Favonius in 't „Ai-
gemeen Weekblad" zijn boos humeur hier
over uitschrijft, komt in „De Reformatie"
ook al een artikel over dezelfde H. Land
stichting voor.
En heide schrijvers vinden 't gezamenlijk
nogal bedenkelijk, dat duizenden Protes
tanten hier hun f 0.50 entréo offeren voor
een zuiver Roomsch werk, en daarbij nog
kans beloopen onder den indruk te komer
bovendien.
Maar wie er niet onder den indruk ge
komen is, dat is onze brave Favonius.
Hij is niet alleen ontnuchterd geworden,
maar nog verontwaardigd bovendien.
Hij geeft toe, dat hij 't niet hijzonder ge
troffen hooft, vandaar al eenige verkla
ring voor zijn ontstemdheid.
Favonius had zijn vacanticdag, en nog
wel in liet schoone Nijmegen en als met
pijpensteoltjes viel d» vn.-,,r< Hooi den
dag.
Een minder la ivol man als
Favonius zou daardoor alleen reeds uit
zijn humeur geraken. Maar er waren al
dadelijk nog meerdere ergernissen.
Favonius reed er heen in een autobus
en 't was hem, die gewoonlijk zièh rus
tiger laat vervoeren, alsof hij in col*
sloomearousscl van Tewe was heiand. La
ten wij dadelijk toegeven, dat dit voor
een man op den leeftijd van Favonius ren
twijfelachtig genoegen moet zijn.
Nu eenmaal deze kermisobessie hem (o
pakken had, maakte de enlrée bij de 1T.
Landstichting ook op hem een eênigszins
kermisaehligen indruk.
„Autobussen hij de vleet, welker chauf
feurs u luidkeels hun diensten aanbieden
om u weder terug te voeren.
O vicaris Suys, wie had ooit gedacht,
dat uw stichting zulks een geweldig druk
verkeer zou veroorzaken:
Dan waren er diverse vorkoopers van
ijs met allerhande vehikels, vruchtenstal
letjes langs den weg en gedienstige gees
ten, die u chocolade of andere verkwik
kingen aanbieden; een rumoer dat een be
daagd man ook al niet aanstaat
Kon de heer Favonius, nu hem zelf op
dezen vacantiedag de zon onthouden bleef,
de zon van oen kleine dagverdienste niet
in hef water van deze eenvoudige nering
doenden zien schijnen?
Voorts was er de 0.50 entr« i'"a-
Vün is on (leren mengen maar matig aan-
81(11,
Hij trof 't niet met zijn iel en nI- 'r
ger, een jonge man met natiiiiriiik fma-
tieke oogen en een zeer gering 'lo-
n.Mrslalenl, maar des te meer woorden
Als onze dominéés toch eens zoo nnbo-
holnen preekten.... zuchtte Favonius.
De man, die tegelijkertijd in de „Refor
matie" schrijft, schijnt 't heter te hebben
getroffen. Deze blijkbaar meer deskundig
dan Favonius getuigt: „inderdan I .is up
alles voor menschen, die van het O 1 v-
sclio leven nooit iels hebben aanschouwd,
bijzonder interessant en met groot genoe
gen hen ik door den prettig vortolb-r n
pater herinnerd aan wat ik vropgor roods
zag".
Ook door hetgeen Favonius te zien
kreeg, is hij weinig geboeid, hij had er
gauw genoeg van en maakte den korlslen
weg. Hij was blij weer in den roven te
loopen, de heele statie niet ruziën, r
Calvarieberg niet beklommen te hebben;
als Protestanj wensehte hij dat ook niet
verbeeld te zien.
In dn verte hoorde hij alleen no de
schelle en fanatieke stem van den uitleg
ger.
Slotconclusie: „mij lijkt heel dit '.doe
een niet mooie, weinig schoor e, en in ze
keren zin zeer onaantrekkelijke propa
ganda voor het Roomsch-ltatholicisme!"
Arme vicaris Suys. waar blijven nu uw
idealen!
Gelukkig voor u oordeelt de sdiriiv. r n
do „Reformatie" anders en gewaagt van
do tJijnc propaganda", welke do H
0 Lena, wat kun je trotscli zijn! J "i<ï
Holhnann's zijn allemaal heele mens
In mijn leven was Int uit toe het 'o
maar half, en wat heel was was verkoo-
„Stil", zeide Lena, en legde haar df
hand op den mond. „Verkeerd, is d i
je met deze gedachten kwelt. In do m •-
teling van je zelfverwijt overschat je as
en ziet onze groote zwakheden niet Fr
veel goeds en moois en ook heels i» h
leven geweest. Je ziet liet alleen nu ni
Het zuil treurig zijn, en heel zeker nrt
naar den wenscli van den dokter, en u.-k
een zoor slecht succes van zijn voor-' •-
schreven kuur, als je dat zou geriiv-
scha,tte«."
Op de plaats van den brand war n -
tussclien nog een heel aantal spuiten uit
het dorp en de omgeving aangekomen,
deels van zeer antidiluviaanschc construc
tie. Nu hielpen zooveel mensohenkraoh-
tcn het woedende element bestrijden, daar
bij hadden storm en onweer nagelaten,
terwijl de regen onophoudelijk neereoot
en de menschen hij hun werk ondersteun
de, zoodal men liet vuur een gebiedend
halt kon toeroepen en langzaam aan over
meesteren.
Do heide jonge meisjes gingen mevrouw
Hollman opzoeken. Maar in het lieolo
huis en omgeving was geen mensch be
halve de oude Bartel, dien mevrouw Holl
mann als bewaker liad achter gelaten.
Allen waren naar den brand gegaan, be
richtte hij.
Eva trad op den ouden man toe en reik
te hem de hand „Dat is een zware nacht
geweest, Bartel!"
(Wordt vervolgd)
Even stereotyp aLs de opmerking: „Wat
'n weertje vandaag", gepaard gaande met
een bedenkelijke blik naar het „wolken-
zwangere zwerk", zijn deze dagen de kop
jes in de courant „De Volkenbond" en „De
strijd in Marokko". En evenals de wel wat
al te overvloedige buien, regenen iederen
dag de berichten omtrent de woorden en
daden van staatslieden en diplomaten te
Genève en omtrent de krijgsverrichtingen
van Franschen, Spanjaarden en Mooren
op het geduldige krantepapier. Genève en
Marokko slaan deze week in het centrum
•der belangstelling, ofschoon om geheel ver
schillende redenen. In Genève is het 't vre
deswerk, dat de aandacht trekt, in Ma
rokko evenwel is liet 't oorlogswerlc. De
yerbindingsschakol is hier Frankrijk, dat
in Genève over een altijd-durenden vrede
spreekt en in Marokko zoo pas oen kers-
versch offensief is begonnen. Het eigen
aardige hierbij is, dat men daar in liet
Moorenland oorlog voert om wille van den
vrede. Zoo knoopt men de eindjes oor
log en vrede aan elkaar.
Ontwapening. De rede van den
Deenschen minister Dahle heeft er weer
even aan herinnerd, dat de Volkenhond
ook te Genève vergadert.
Painlevé heeft Maandag in zijn ope
ningsrede den wenscli uitgesproken, dat de
Raad, wanneer eenmaal de veiligheid vol
doende verzekerd geacht zou zijn, de hand
aan den ploeg zou slaan om de beperking
van do bewapening een stap vooruit te
brengen.
Neen, zegt de Deensclie gedelegeerde
namens zijn regeering, waarom zouden we
wachten. Het is étl erg genoeg, dat er, na
de verdwijning van het Protocol van het
tooneel, niets gedaan is in die richting (de
ontwapeningsconferentie zou, zooals men
ïveet, alleen dan bijeenkomen, wanneer het
protocol dóór een bepaald aantal mogend
heden zou ziju geratificeerd). Waarom niet
nu dadelijk een begin gemaakt althans met
de voorbereiding? Daarmede ïVordt z.i.
niets to kort gedaan aan het standpunt
van die regeeringen, welke voor hun lan
den eerst nog extra veiligheidswaarborgen
willen hebben.
Indien men werkelijk eerlijk van plan
is wat de ontwapening betreft van de
theorie tot de practijk over te gaan, een
inderdaad verstandig woord, schrijft het
Hhkl. Dat, naar te hopen is, steun zal vin
den hij de groote mogendheden. Want dié
tenslotte moeten den stoot aangeven. Zij
moeten aantoonen, dat de schoone woor
den over het streven om aan het onder
ling wantrouwen een einde te maken, geen
ijdele klanken zijn, maar dat men ook den
moed heeft tot de daad te komen.
Dit lezende, denken wij aan Abd-el-Krim,
aan Syrië, aan Mosoel, aan Rusland, aan
de arrogantie van Polen en Tsjecho-Slo-
Dvakije en hoogstderzelver grenzen aan den
Duitschen kanten gelooven nog niet
aan ontwapening,
Marokko. Spanjaarden en Fran
schen hadden reeds zóó lang gedreigd met
een groot offensief, dat men geloofde met
een bangmakerij te doèn te hebben. Er
scheen niets van te zullen komen. De laat
ste berichten echter toonen aan, dat het
nu ernst geworden is. De Spanjaarden zijn
aan de Alhucemasbaai geland en be
dreigen Adjir, de hoofdstad van Abd-el-
Krim, terwijl de Franschen aan den ande
ren kant een groot offensief hebben ingezet
In een vlak land zou Abd-el-Krim onge
twijfeld in de klem komen tussclien de
Spanjaarden in het Noorden en de Fran
schen in het Zuiden, maar zijn natuurlijke
sterkte is de Atlas die zich maar niet in
een klem laat nemen. In drie takken strek
ken de bergen zich uit van het Zuidwes
ten naar het Noordoosten, van den Atlan-
tischen Oceaan af, en scheiden een hoek
van Afrika van de uitgestrekte woestijn
af. De twee zuidelijkste van deze ruggen
(op sommige punten zoo hoog als de Mont
Blanc) zijn de hoogste, de derde en noor
delijkste rug is lager, en heet daarom de
Kleine Atlas, maar is onregelmatig ge
vormd met nauwe ravijnen, kloven en al
lerlei andere natuurlijke hindernissen,
waartegen moderne vechtwagens en veclit-
vliegtuigen moeilijk kunnen opereeren. Dit
is het eigenlijke Rif, waar het thans
gloeiend heet is, en dat zoodra in het be
gin van October de regentijd invalt, volko
men onbegaanbaar wordt. Van Adjir tot
Koffane in het voorgebergte aan den zuide
lijken kant van het gevechtsterrein is de
afstand weliswaar slechts 65 K.M., maar
elke K.M. telt daar in de met bossclien be
groeide bergen. Het Spaansch-Fransche
SOCIALISTEN IN REGEERINGS-
POSTEN.
In verband met de niet-verkiezing van
e ensooiaal-deanoeraat in het college van
Gedeputeerden van Zuid-Holland, en die
criliiek daarop door De Noderlan-
der (Glvr. H.) uitgeoefend, schrijft Hot
Friesch Dagblad (A. R.):
De reden? zal men vragen.
Waarom doet Rechts nn Zuid-Holland
aldus?
Er is een reden, die wéégt.
Dat geven we dadeèi j k toe.
Er is van Rechts aan den heer Schaper
gevraagd den. .socialistischen candidiaait,
dat hij nooit oifto nimmer z:j.n medewer
king verkenen zou om door middel eener
.revolu'iie te komen tot een social:sitisoh<sn
S'aat.
„Dat beloof ik neet", zei Scha.per.
Men wéét Aan hem, dat hij van revolu
tie weinóg verwacht. Maar haar, om zoo
'le zeggen, afawe'.-on, dat kan hij lok Avecr
iroci iijk als socialist.
„Ja", zegt Rechts, „dan kunnen Avij u
niet in een regeer!ngspesitie helpen .stem
men".
Denk daar óók niet licht over.
Stel u eens voor, we hadden con tanie-
l:jk groot aantal socialistische burgemees
ters, Gedeputeerden, een paar Comm/issa-
r;s;-en der Koningin, versehiFendè hooge
ambtenaren enz. enz., al te gaden- socialist,
en er kwam dan, 't kan plo'soting ko
men opzetten! een er ist:g gemeende po
ging ter herhaling van November 1918
zou niet de minderheid alsdan een heol
Avat betere kans hebben dan tóén?
Denk OA-er zoo Le'.s n ot licht.
Ook bij óns hinken de socialisten a';lijd
op twee gedachten.
Den eenen koer zeggen ze:
„Och wat! Revolutieer vs immers
geen kijk op!"
En dan weer heet 'net:
,,'t Gaat niet 'dat gewone, paFcmentaire
gedoe toch zoo langzaam! Nooit komen
we zoo, Avaar we wezen moeten, 't Moot
anders gaan!"
En dan spreekt de Revolutie-muziek.
Als Rechts dus zegt: D:e kans willen
Ave jn Zuid-Holland niet loopen, dan is
dit allerarmst een opgeraapt argument,
maar avo voelen, dat ook daarvoor \-eel to
zeggen is.
Aan wat zijde zullen de social'istisehe
in ach Ih elhbe,rs st aan, aks wéér een revolu-
'il-ebui opkomt: aan do z'jde van 't be
staande wettige Garag, óf aan- den ban't
der aanstormende Revolutie?
Dat ds ook een. zeer hela.ngiri.ilke vraag.
Nu bestaat lii'er geien eenheid.
Onze gedragslijn is verschillend.
Er zijn gewesten, waar mede door onze
toestemming een siooiaOêst als Gedeputeer
de gekozen wordt, en daar zijn er, waar
men net doet als in Zuid-Holland.
Dit kan, dunkt on-s, niet zoo blijven.
Onze partij is .niet als de socialistische1
een pari ij. waarin a-an bovenaf allies wordit
voorgeschreven, zoodot men z:ch alom 'in
de partij daaraan heeft te gedragen
Doch er moet stcodte in at ij hei d naar
een he'd worden gestreefd.
Als die A. R. partij op de eene plaats
precies andersotm' fcainde't dan op de an
dere; als zij in 't cene geval juist anders
om beslist dan in "1 andere, dat cr precies
aan gelijk is dan verhoogt ze daarmee
niet de kracht der (partij.
Dan kijkt het volk or raar tegen aan.
Het is daarom wei zaak, dat de vraag,
of ook soda ills ten i.n regoeriugspostcin be
lmoren te zittcin, ernstig onder ons Avordit
aan de or Ie -gesteld. Opdat we rrmgetn ko-
>non tot eenheid van zVn.-wijzo Fn daar
door lol eenbe-'d Aan handélwiizo.
