„Be Leitek Cirant"
Tweede Blad
Bakpoeder
Z iterdag 5 September 1925
Buitenl. Weekoverzicht.
Do Shenandoah" in drie stukken ge
broken en totaal vernield! Dat feit vestigt
weer eens de aandacht op de broosheid
van ai het menschclijk maaksel tegenover
de krachten dor natuur. Dat feit herinnert
tevens aan de zwakke plek van het lucbt-
.schecpvaarlvérkeer, n.l. de onbestuurbaar-
lieid van deze „bestuurbare" luchtgevaar
ten bii storm en onweer. Het bad er den
schijn van, alsof men deze zwakke plek te
boven gekomen was; althans er werd wei
nig acht meer op geslagen, na de schille-
rendo prestatie van het losgeslagen En-
gclsche luchtschip, dat indertijd met een
kapotten neus hoven onze bloembollen-
volden dreef en niettegenstaande zijn ge-
bavcndo voorgevel toch maar netjes wist
terug te koeren. Toen leverde het Engel-
sche luchtschip het bewijs, dat „varen"
met zoo'n luchtschip zelfs bij stormweer
mogelijk was en het luchtschip scheen een
nieuwe toekomst tegemoet te gaan. Zelfs
werden plannon gemaakt om groote rei
zen te ondernemen haar de onbekende
gebieden van Midden-Azië en naar de
Poolstreken. Luchtvaartroutes over de
Oceanen werden reeds aangegeven. Want
de bruikbaarheid der luchtschepen was
bewezen, eerst door de Z. R. 3 Ole Los
AngoflWs) en daarna door den Engelsch-
mafi. T^hans komt de „Shenandoali" het
iegeabewijs leveren, dat het varen per
Inchfschip toch niet van alle risico ont
bloot ia.
bloot is. "Dertien doodeu onderst reepen dat
upwifs met eon dikke roode streep.
De bouw, do inrichting en liet onder
houd van zulk een luch(kolos kosten schat
ten van geld. Het geheel is een wonder
van techniek; van alles moet er meegeno
men worden en toch moet liet lieelc ge
vaarte lichter zijn dan de lucht. En dat
geheele kunstig in elkaar gezette maaksel
wordt door een windstoot grondig ge
kraakt en in drie stukken gescheurd. Weg
zijn de enorme sommen die er aan be
sleed zijn. En men vraagt zich af, of het
schip zijn rente wel beeft opgebracht. We
gen de kosten wol op tegen de bruikbaar
heid van deze luchtgevaarten, dat is de
groote vraag, die na de ramp met de
..She*nndoah" weer met nieuwe kracht
naar voren dringt.
Lyautey. Maarschalk Lyautey heeft
dit met luchtschepen gemeen, dat hij even
eens een grootheid is, aan wiens brnik-
baai'boid men twijfelt en met de „She
nandoah" hgefl hij bovendien nog gemeen,
dat bij evenals dit luchtschip een beden
kelijke smak heeft gedaan.
Althans, men kan met vrij groote ze
kerheid aannemen, dat maarschalk
Lyaisftey den bons gekregen heeft. Dat is
niet «pcens gegaan, maar voor bet oog
van do wereld is de maarschalk er bij
stukjes en beetjes afgeschoven. Eerst
kree^ bü een bevelhebber over de troepen
in Marokko naast zich, naar 't heette, dat
hij zich beter met de civiele bestuursza
ken kon bezig houden. Na een vluchtig
bezoek van Painlevé kwam er behalve
deze bevelhebber nog weer eens een op
perbevelhebber n.l. generaal Pétain. Het
gerucht werd toen verspreid, dat Lyautey
de b?d«n moest gaan gebruiken in Vichy.
Maarschalk Lyautey sprak daarop tegen,
dat tij heelemaal niet naar Frankrijk
ging, want hij kon niet gemist worden.
Even Tater zou hij slechts 8 dagen naar
Pariw komen om eenieo noodzakelijke be
sprekingen te voeren. Maar hij moest weer
gauw weg. Thans zit hij te Parijs en er
wordt gemeld, dat als Lyautev terugkeert
naar Marokko, het dan toch slechts voor
korten duur zal zijn en alleen om de re-
georhig op de hoogte te houden van den
stand van zaken in Marokko. De recht-
sclie pers is over dit verloop van zaken
slecht te spreker» en hot gevolg van doze
ontevredenheid zal wel zijn, dat generaal
Sar rail uit Syrië zal worden weggewerkt
als tegemoetkoming aan de rechterzijde.
De M o s o e 1 k w e s t i e. Eén van
die kwesties, waarin 't onmogelijk is allen
naar den zin fe handelen, is de beruchte
Mosoelkwestie. Op het oogenblik heeft de
raad van den Volkenbond, te Genève bij
een, deze kluif onder handen. Ter voor
lichting heeft de raad Ie beschikken over
liet verslag van de desbetreffende grens-
commissic. De moeilijkheid is, dat dit rap
port geen eigenlijke aanbevelingen bevat
dan deze alleen, dat het in liet belang van
de bevolking „eenig voordeel" zou heb
ben het gebied niet te verdeelen. Met an
dere woorden, acht zij ^het beter, het in
zijn geheel hetzij aan Irak (Mesopotamië),
hetzij aan Turkije toe te wijzen. De com
missie geeft editor do voorwaarden aan
waarmee men rekening dient te houden,
indien het eene of hel andere geschiedt.
Komt het betwiste stuk aan Turkije, dan
zou, meent zij, Irak liet stroomgebied van
de rivier de Diala moeten behouden, in
het belang van ontworpen besproeiings-
werken, waarvan do welvaart van dit
land volstrekt afhangt. Komt het aan Irak
dan zou de voorloopigc grenslijn, die te
Brussel is afgepaald, vrijwel even goed
zijn als de noordelijker liggende lijn, die
Engeland wenscht; maar dan moeten te
vens waarborgen gegeven "worden voor
Trak's stabiliteit. Deze acht de commissie
aan -twijfel onderhevig, indien het be-
stuui'smandaat waarmee de Volkenbond
Engeland heeft belast, niet voor tenminste
vijf-en-twinlig jaar wordt bestendigd. Het
zou niet te verwonderen zijn indien Enge
land werkelijk er op aan zou sturen zijn
mandaat over dit land. dat wed eens be
stempeld is als louter „bloed en zand",
nog met een kwart eeuw te verlengen,
want onder het „zand" van Mosoel zit
petroleum, die zeer waarschijnlijk do
moeite van het aanboren rijkelijk zal be-
loonen. De radicale T.ondensche Star
maakt er ronduit melding van, dat Bald
win bereid zou zijn, Engoland's bestuurs-
verplichtiugen ten aanzien van Irak voor
vijf-en-twinlig jaar te hernieuwen. Het
zelfde blad waarschuwt dat met de beslis
sing van den Volkenbond de vraag van
vrede of oorlog in bet Midden-Oosten ge
moeid kan zijn.
Dit is eigenlijk zonder meer duidelijk
schrijft de N. R. G. To Lausanne hebben
de geallieerden met Turkije enkel een
vredestractaat kunnen sluiten, door do
kwestie van Mosoel er uit te 'lichten.
Wordt nu deze kwestie geregeld op een
wijze, die Turkije als'onbillijk beschouwt,
dan verliest liet heele vredestractaat al
thans voor de normalisatie van de be
trekkingen tusschen Engeland en Turkije
zijn waarde. Turkije had een sterke troef
in handen door te ontkennen, dat liet ge
bied van Mosoel als door den overwinnaar
veroverd gebied te beschouwen is. Bij den
wapenstilstand was de nieuwe staat Irak,
die nog-zoozeer een „oorlogsproduct is,
dat hij zichzelf niet regeeren kan", nog
vniet rechtens erkend en had de verover
aar hel betwiste gebied niet metterdaad
bezet. De commissie is met deze ziens
wijze meegegaan en heeft er de meening
op gegrond, dat Mosoel als een integraal
deel van Turkije beschouwd moet worden,
zoolang deze mogendheid geen afstand
van zijn rechten gedaan heeft. De Turlc-
sche troef is daardoor, objectief be
schouwd, veel sterker geworden, want in
deze uitspraak ligt opgesloten, dat zoo de
Raad van Volkenbond Mosoel aan Irak
zou willen toewijzen, Turkije daartoe zijn
toestemming zou hebben te geven, goed-
of kwaadschiks.
Dat Engeland het op, oen gewapend con
flict met Turkije zou laten aankomen, om
dit kwaadschiks lot afstand tc bewegen
is vrijwel ondenkbaar. Toen Lloyd Geor
ge, in het laatste van zijn bewind, met
Turkije alles op haren en snaren zette
over de kwestie van Tsjauak aan de Zee
engten, w'erd hij door zijn eigen mede
standers weggevaagd. Het is al erg ge
noeg, dat Irak in vredestoestand zooveel
geld heeft gekost. Het mis-baar dat de
Star over oorlogsgevaar maakt, moet
daarotn meer een politieke manoeuvre te
gen de conservatieve regeering ziju. Deze
zelve zal op de een of andere wijze op een
compromis met Turkije trachten aan te
sturen en kan niet gediend zijn met een
bc-liNNing van den Volkenbond-^and.
bij Turkije het gevoel achterlaat, dat men
het van een stuk, in oeconomisch opzicht
veelbelovend, gebied berooft. Engeland
heeft bovendien al genoeg zorgen in Azië.
Lukt het echter niet, reeds nu een schik
king tot stand tc brengen, dan kan de
kwestie van Mosoel nog heel lang half
opgelapt of hangende blijven, een factor
v^in voortdurende onzekerheid in een nog
geenszins volmaakte wereld.
VAN DEN KLEINEN CANISIUS EN
ZIJN OUDERS.
Kan men de oogen van con kind ooit peilen,
of wel do dalen van den vroegen hemel
en weten wat in 't allerdiepste rust?
De hemel met zijn sterren en zijn nachten,
zijn dagen en de onuitdoofbre zon,
is vol geheimen als het oog der kindren,
maar even rijk aan weelde en bekoren.
Daarom staat menig man, van 't werken
moe,
een oogenblik soms stil. en peinst on zoekt
naar 't onbekende in hot kinderoog:
de macht van 't lang-verloren Paradijs.
Maar niemand ligt zoo dikwijls neer
gebogen
op 't witte wiegsken, pis de goede vrouw
die onder 't zuiver harte biddend droeg
hot kind van haar verlangen en haar a roeze.
.En niemand gaat tersluiks, zoo menig
maal
zijn vreugde halen bij het slapend kind
dan hij, tot wien met tranon werd gezegd:
Er is voor u, van God een kind gekomen.
En heiden denken, (Hoornen, bidden maar
al wat zij goeds en heerelijks verinogen:
't zal alles voor liuu kind zijn, anders niets.
Dan gaan zij op de paden van de tuinen
voorzichtig voor, en zoeken vcilge wegen
voor 't wankle treden van den kleinen voet.
Maar uit de wondre, kleine kinderoogen
breekt plots een fel verlangen naar een wei,
waar bonte bloemen langs het water staan,
of naar een plein, waar wilde jongens
razen,
of naar een toren, waar de klokken slaan
en uilen met do kraaien samenwonen,....
of-naar een kamer met een klein altaar
en wierook, kelk, ampullen en kasuifel.
Dan doet mèn goed, liet hoofd voor God
te buigen,
gelijk de vader vau Ganisius deed,
en zijne vrome, Godgewijde moeder,
toen 't jonge kind, als priester Misse zong
met zijn vriendjes, die met bollen speelden.
Wat zou er groeien uit den kleinen knaap?..
God wist het en luin plicht vervulden de
ouders,
en flink van lijf en leden, kerngezond,
ging aan de hand van vader, 't kind ter
schole,
om. iu de schaduw van Sint Stefaans dom,
de kleurge taal van Latium te leeren,
en wat er voegde aan zijn hoogen stand
en zijn talenten, gretig naar 't ontvangen.
Maar groote geesten, zonder grooten wil,
zijn als de torens zonder balkcnkracht,
die nedcrstorlcn als de stormwind jaagt.
Beslist rim- willen en bewegen, was
de richting, dio lief bind -mn d'onders
kreeg,
door voorbeeld, woord en christelijke leer.
En aldoor ging zijn oog volschooner open
en zag hij verten, slechts door God gekend
en door Maria, onze lieve Moedor,
dio hem begroet, alwaar in nis of hoek
't verborgen beeld nog wachtte op gebeden
on 't spaarzaam licht van eene witte kaars.
Veel spoedig werd zijn stad te klein, te eng
voor 't hart, dat naar een lieele wereld
dorstte
en uit den stormdrang van de vuurge jeugd
zich baan brak naar de zuivre, hooge
bergen.
Zijn leven daagde, volgens eeuwig plan,
dat niet van menschcn is, maar komt van
God.
Kan men de oogen van een kind ooit peilen,
of wel de dalën van den vroegen liemel
en weten wat iu 't allerdiepste rust?....
't Geheim der zielen is des hemels lust.
GHR. MERTZ, Pr.
Op den vooravond van do groote Gani-
sius-feesten te Nijmegen, is 't ons een
voorrecht, bovenstaand gedicht van den
bekenden priester-dichter in ons blad te
mogen plaatsen.
KERKNIEUWS
De pelgrimsstad.
Weer l;ezoclden wij Lourdes.
Een vreemde o'ndern-eming, schrijft
icmancl in de Mb. „N. R. C", als glij er
niet lienen gaat met een overgegeven ver-
(rouwien, melt een onwrikbare zekerheid,
mol een onwankelbaar geloof.
Hol is haast, of wij bij het binnenkomen
aan de banlieu door den ambtenaar van
den Octroi met de oogen worden onder
zocht', of soms cle nieuwsgierigheid alleen
ons voerde langs de Jfadde "Wegen over
Tarbes, naar het Zuiden, de Pyreneeën en
(1e heilige stad tegemoet. Over sleilo sfra
ten, langs hooge huizen, hotels, winkels
en garages, dalen wij io'.t in het midden
van de roezige winkelbuurlEen loome
warmte hangt er. Op de sma-l'-c trottoirs is
het verkeer druk. Wnfceljuffrouwen han
gen voor do open uitstallingen van snuis
terijen en, prentbriefkaartenEen oud
c-leoli'isch trammetje, dat in deze zieken-
£tad overal stopt, klimt en daalt en brengt
oois in cle Rue de la Grolle. Een verkeers
agent:, een grijsaard, r0okt er zijn sigaret.
Als wij de Eglis-e du Ro'saire binnen wil-1
len gaan, golft er een stoel bedevaaritgau-
gers uit. een Belgische processie, We blij-'
ven-staa n on wachten; het duurt einde
loos. Binnen klinkt orgelmuziek en twee
aan twee, trekken gecsllfelu'jken, kinderen,
mannen en vrouwen, zieken in wagentjes,
vaandeldragers zingend langs ons heen.
Velen zijn tott tranen toe geroerd.
Ingezonden Mededeelinp.
Als ge een
verkoudheid
voelt opkomen
ge s morgens opstaat njet
een drogen hoest die pijn doet
op de borst, draal dan geen oogen
blik langer, maar haal onmiddellijk een
flesch Abdijsiroop, dan zult ge bijtijds
een zware verkoudheid voorkomen,
Iedereen wordt een of meermalen per
jaar verkouden, zegt men, maar noodig
ls het geenszins, als men er maar tijdig
bij is met een afdoend middel als Akkers
Abdijsiroop
bij-bronchitis, influenza, verkoud
heid, keelpijn, kinkhoest, asthma.
?zr flacon van 230 gr. (in koker] f 1.5/)
Zo zien ons niet. ze staren voor z'ch uit
of lozen hun lied af uit hun-boek. Ontroe
rend mooi klinkt dat gezang, oen zoete,
lcMiilerl:.ik-srenvoudi-ge wijs, simpel als hun
geloof. Telkens opnieuw dringt hot zelfde
re es, gedragen door do-zo honderden ge-
loovigcn. de kerk uiit, heit kerkplein over,
da.'t brandend heet lis onder die zengende
middagzon. Op geen gezichit staal Iwi.iM
of opstand. Zekerheid, ve-r'heerlijkheid, dat
nemen z:j mee uit do k-oó'e, hooge rui mie,
waar sloods maar door de orgolmiizt k nog
zwellend aandreunl. de zelfde wijs, Icit
de laatste de ledrghefid achterhaalt. De stoet
volgt z:jn lohlers, den hock cm, naar de
miraculeuze grot. Dan, vóór bel wonder,
waar tigen den ro'iswand hv't beeld van
Maria, naast lailooze krukkem is opgehan
gen. is het plotseling sli'. Een priester
houdt oen toespraak, in vWend Franscli,
in t' fnsschö Vlaarasch. De stemming van^
Lourdos z;j de stemnv-ng van ©Ikeii dag,
b;j het diogol'jkööh werk, da't straks weer
wacht. Weer vaitt een lied in on inoens,
achter ons, klinkt oen jonge. zu'VOi'o, tril
lende stom boven bot koorgezang ufo. Het
ontvoert ons maar die anderen kijken
«liet dip. Zij hebben al zooveel mi'roie 'cndis
gezien, zooveel o uivoercinds gehoord
Z',g~zag gaail die weg naar boven, naar
de bas-Tok. Een stoet viani jom.ge meesjes,
met lich'tbfauwe mantels, shiiors over het
hoofd, gaai ons met veerkmolitigcn stap
voorbij. Ze bewonen haar etgen huis, het
Eugekselio huis. 't zijn omdorivijzoinv-scn
uit h('| koele A'bioil.
We vernemen van haar. d it n
Frankiijk, Frankrijk alléén, naar Lom i s
zal opgaan.
Achttien treinen voeren dan van vier
uur af tot 'e'middags twee uur uil heel
'het groote land do pelgrims aan. All' n
2000 zieken en gewonden worden al ver
wacht uil: Bordeaux'. Parijs. Mar- l'e,
Limoges. Blois. Verdun, Or .nis. Ni ine*'
Nico. Mans, Olm-lotos. Tou'-ouse, d e komen
mee met do stoeten uit Noprd on West en
Oost n-anr hot Zuiden toe. De dragers zul
len hot druk hebben, ze zijn georganiseerd
aks oen leger. Wie zijt gij, kunt gij hum
vragen. Zij zullen n-nitWoorden: Wij zijn
de Liefdadigheid, wij dra-gen a-hen dien-
zelfden naam Ze komen en gaan, in een
geheimzinnig inoognfoo. Drie .dagen lang
zal er al'leen Fran.solt worden gesproken,
drie dagen Fran«eh hidden en Fra-nsoh
loven. Lourdes wacht ze af. Do Belgen
gaan I: en en de Engelsehen, do Polen-,
Oostenrijkers en Tsjechen, al die vertegen
woordigers van Europa.
En aan de voeten van he' heilige komt
Frankrijk Fi ark rijk alléén.
LAND- EN TUINBOUW
Vorzendiny van ongeschikte kaas naar
Amerika.
Hot bestuur mn d'en A'lg. Ned. Zui-vol-
liond onlviing hol volgende schrijven van'
den wn. directeur-generaal van dien.
Landbouw, dal in liet officieel oTgaan
wordt gepubliceerd:
..Ik bob de eer II Ie berichten, dal we
derom vanuit La* Pulmas geklaagd is over
don. slechten toestand van aldaar aangej
voerde Edammerkaas.
Het Nederland-che Gonsulaal schrijft
als volgt:
„Er zijn weder gevaren voorgekomen
van lever'ng v-an sVohte kaas uit Neder
land, welke tot ermsb'ge klachten en tolt
niet accept- eren van zendingen kaas aan*
leiding hebben gegeven."
Dozo herhaling vain de pracü jkeu, waar-
Ingezonden Mededeeling.
Appel-Beigaets
gebakken met
Dr0etker's
appelen.ca. f 0.14
0.16
0.18
0.14
0.03
0.04
0.0-1
250 gr. tarwebloem
50 gr. bolcr
50 gr. suikerca.
5 eetlepels melk of zoeteroom
j pakje Dr. Oetkcr's Backin
pakje van Dr. Oetker's
Vanillesuiker0.02'/a
een weinig rumca. 0.20
f 0957*9
Bereiding: Dc appels worden geschild, van
het klokhuis ontdaan en in on ,-:vccr 1 cciv
timeter dikke schijven gesneden, Dan late
men die schijven in suiker en met een weinig
rum overgoten, ccnige uren staan.
Men Iaat dc boter smelten, doet er suiker,
Vanillesuiker, eierdooiers, melk en het met
Backin vermengde meel bij, en ten laatste
het stijfgeklopte eiwit. In dit deeg wcntelc
men cle appelschijven, bakkc ze mooi bruin
in kokende reuzel, waarna men zc met
suiker bestrooid warm opdient.
Vraagt gratis rcccptcnboekjc bij dc Eenlge
Importeurs, E. Ostermann Co., A'dam.
FElHLLETOf-S.
DE RVIIUE HOLLMANN
Naa-r het Duilsch van E. KPJCKEBERG.
(Nadruk verboden).
15)
Mei den milicien Heinz verstond Eva
zicli aanstonds, toen hij (len volgenden
keer met verlof kwam. Hij was dol vtoo-
lijk, nog een beetje jongensachtig. Maar
daarbij bad liij een plagerig vertrouwelijke
manier van doen, die aanstonds voor hem
inuana. 'Eva vergaf liera zelfs graag een
kleine» faux pas. Met zijn broer Walter
stond ze steeds oog om oog, tand om tand.
Zij brachten een vroolijken Zondag met
elkaar door. Heinz had een-frissche, vroo-
lijke stemming meegebracht, men zong en
musiceerde. Alleen Walter Hollmann, die
geen bijzonder muzikalen aanleg had,
deed niet mee. Hij trok zich 's middags,
onder voorwendsel, dat hij brieven moest
schrijven, urenlang op zijn kamer terug.
Ileinz had van Eva's groote talenten
gehoord en plaagde haar nu, hem een
proef daarvan te geven.
Niemand in buis sprak anders over
haar capaciteiten Als bij afspraak ver
moed men het, daarop ook 7iiaar te zin
spelen. In den beginne had het Eva be
vreemd, dat men zoo geheel en al dat ig
noreerde, wat haar eigenlijke wezen uit
maakte. Maar dan vermoedde ze. dat do
dokter daarachter zat en zeer spoedig had
ze ook zelf gemerkt wolk oen weldaad het
voor haar was, geestelijk eens heelemaal
nil (o kunnen rusten.
Er waren dagen, dat ze heplemaal ver
gat, nog iets anders te kunnen dan wande--
len, in de zon liggen, steeds maar op het
welzijn van haar lichaam bedacht zijn en
uit verveling werk doen als thuis de keu
kenmeid.
•„Maakt u gedichten?" informeerde
Heinz. Men zat juist samen aan de koffie
tafel.
„Mijn eigenlijk veld is de psychologische
roman."
„Romans schrijft u? Zoo'n lieelc lan
ge? Is dat niet vreeseliik moeilijk?"
vroeg Heinz naief. „Ik denk, als men alle
personen in een roman juist schilderen
wil, dan moet men zelf toch al veel beleefd
hebben en een groot menschenkenner zijn.
U bent toch niet eens zooveel ouder als ik
en hebt toch zeker altijd in een bepaalden
begrensden kring geleefd als u nu een
arbeider of een vrouw uit bet volk wil
schilderen.... hoe doet u dat dan?"
Met een haastigen verlegen blik keek
Eva naar Walter. Hij zat met aandacht
naar zijn vingers te kijken, waarlusscken
een koffielepeltje balanceerde. Maar zij
meende, dat om zijn lippen, die sarcasti
sche trek speelde, dien ze zoo iu hem
vreesde. Zij bloosdo en riep bijna heftig:
„De vrouw wordt immers vroeger rijp
en heeft ook dikwijls een veel vlugger en
scherper bevattingsvermogen dan de man.
Men boeft ook, goddank, niet alles zelf
te beleven, wat men beschrijven wil. Dat
is immers juist de dichter, die een instiuc-
tief fijn gevoel heeft voor de roerselen der
menschelijke ziel. En waarom studeert
men dan philosofie, kultuurgeschiedenis
en dergelijke. De studie der psychologie
J).v. leert je tóch hel best de menschcn
kennen."
„En daarvolgens construeert men zijn
personen in een roman?" Walter Holl-
maun vroeg het langzaam en keek Eva
vol aan. Sarcasme lag er niet in zijn trek
ken, eerder toorn, in ieder geval een diepe
ernst.
„Ik ben bang dat dat altijd schema's
blijven zonder vleesch en bloed, juffrouw,
of marionetten."
Eva beet op baar lippen. Hij had haar
immers bekend, dat hij haar boek „De
ziel der Sfinx" gelezen had. Doelde hij
daarop? Onder de critici waren er immers
ook een paar geweest, die gemeend hadden
dat 't zwaartepunt van het werk op
ethisch gebied lag, ^n bij zijn diepte, zijn
zedelijken ernst en hooge poëtische waarde
kon men wel eenige gebreken en zwakhe
den in de personenschildering op den koop
(oo nemen, temeer waar do schrijfster, zoo
als verluidde, nog een zeer jonge dame
was. Eva's goede vrienden hadden toen,
de schouders ophalend, gezegd: Het was
dc moeite niet waard, zich daarover te er
geren: die menschen moesten kammen,
(lal was hun beroep.
Zij vond niet aanstonds een antwoord
en Heinz, Walter's opwerping negeerend,
ging al Aveer le\-endig verder: „En u schil
dert ook prachtig, zooals ik gehoord heb
Het is zonde en jammer, dat men daar
niets van te zien krijgt."
Eva richtte zicli euergiek op. Hier kon
ze tenminste haar kunstenaarschap bewij
zen, liier IcAvam liet op den kunstenaars
blik aan, op het instinctieve zien, op het
grijpen van het juiste moment en niet op
lange, grondige studie van de heele men
schelijke natuur.
Hier zou men van haar niet kunnen
zeggen, dat ze marionetten of schema's op
het doek bracht.
„Ik zou heel graag uw moeder of uav
zuster tenminste eens schetsen. U hebt
op pensionaat zeker geschilderd, Lena, en
hebt liet noodige materiaal!"
„Jawel, maar mag ik het u geven
van den doktor?" vroeg Lena scholmsch.
„O ja, zeker! Het is immers maar om
oen tijdverdrijf van een half uurtjo to
doen."
Lena ging liet gevraagdo balen. Ook
Walter stond op om de kamer lo verlaten.
Dat leek toch bijna krenkend opzettelijk.
Mevrouw Hollmann kwam juist binnen
met het volle gewicht barer imposante
verschijning. Walter bleef staan, zag haar
lachend aan en zei: „Ik ben bang, juf
frouw, dat mijn moeder niet het juiste
voorwerp is A'oor een impressionistische
kunst. Kies toch liever Lena voor een
conterfeilsel. Voor haar slanke bekoorlijk
heid is het niet erg, als de contouren ook
een beetje vervloeien. Moeder ls toch Avel
een beetje te gewichtig en stabiel, om zich
in licht en geur te kunnen oplossen."
„Ik Aveot niet, wat Waller scheelt", riep
Heinz nijdig. „Altijd heeft hij wat togen
te prutteleii."
Eva zei niets. Haar mond AA'as in een
verachtelijke plooi A'ertrokken, ze had een
hoogmoedig afwerend air aangenomen.
Dat stond haar fijn bozichtje niet.
Waller ging naar builen. Toen hij te
rugkwam, Avas de schets al klaar. Zoo le
venswaar koek mevroiiAV uit de schets, zoo
als zc straks do deur was hinnongekomen,
en alles was slechts met een paar lijnen,
daar neergoAVorpen. Maar daar waren
geen verdoezelde contouren. - - n cff-vt-
bejag met licht en schaduw, waarvan Eva
A'rooger gehouden had. Eenvoudig en
waar, de energiek gesneden trekken hel
der uitgebeeld, do lichte, goedige oogen
A'ast op den loeschoiuver gericht, zoo stond
zo daar, technisch uitstekend, alles belinl-
ve schematisch of marionetachtig, maar
een wezen van vleesch en bloed, met een
groote, goede ziel.
Bij het teekenen was bet Eva duidelijk
geworden, dat een andero geest baar tce-
kenstift regeerde dan vroeger. Haar ziel
was gewekt on haar zin voor do werkelijk
heid gesterkt. Zij Avas verbaasd over zich
zelf. Maar daar haar dat tegelijkertijd de
ontoereikendheid van haar vroegere kunst,
Avaarop ze zoo trotsch geweest was, dedft
inzien, voelde ze zich eerder beschaamd
en verlegen, alsdat ze had getriomfeerd
Walter Hollmann bleef zichtbaar ver
rast voor liet portret staan. Een i> je
bezag bij het zwijgend, dan Avondde hij
zich tot Eva, die daar stond m een be
klemdheid als in een allerpijnlijkst examen
en hem niet durfde aanzien. Uit zijn
oogen sprak blijde erkentelijkheid.
„Ik vraag u excuus voor mijn oordeel
van straks, juffrouw. Ik zie. dat niet alleen
u zelf, maar ook uw kunst geleerd heeft,
neer te 'dalen tot ons gewone menschen.
Dit portret is prachtig."
Dat was een erkenning. Maar ze be
vatte toch ook Aveer een bittere pil voor
Eva.
