is leifalie Cont"
Tweede Blad
Sngatïesvi
Zaterdag IIJuli 1925
'Buitenl. Weekoverzicht.
get is algemeen bekend, dat er in de
journalistiek een z.g. komkommertijd be-
En merkwaardigerwijze valt die pe-
gewoonlijk samen met den vacant ie-
jijd Vroeger was de zeeslang z.g. zoo
vriendelijk dien tijd te helpen doorkomen,
(lians heeft de Ghineesche draak groolen-
deels zijn rol overgenomen. Ook Abd-el-
Krim zorgt voor wat afwisseling. Toch
touden de gebeurtenissen in China en Ma
rokko niet in staat geweest zijn de aan
dicht in Europa zoo lang gespannen te
houden, als Europa niet van alles wat daar
gebeurt den terugslag ondervond. Bat is in
onzen tijd van telefoon, radio en vlieg
machine niets te verwonderen, Afstanden
bestaan er niet meer, ook niet in de inter
nationale politiek. Als de bolsjewieken bet
Engelsche luipaard in China stiekum in
z'n staart knijpen, gromt hij in het Brit
sche Lagerhuis. En zoo dikwijls Abd-el-
Krim den Franschman in Marokko een
draai om z'n ooren geeft, weerklinkt het
door geheel Frankrijk, lot aan den Rijn
toe In het Rijnland worden dan snel de
troepen teruggehaald, en in de Fransclie
Kamer zeggen de kamerleden van schrik
,,ja" op de voorstellen lot nieuwe credie-
H e t pact. Doch voordat wij den
toestand in China en Marokko voor de zoo-
Tcelste maal maar weer onder de oogen
gaan zien, moeten wij eerst even stilstaan
b:j het meeningsverschil over de buiten-
landsche politiek in het Duitsche rijks
kabinet.
Zooals men weet beeft de Duitsche
Volkspartij onder aanvoering van Strese-
mann er indertijd sterk op aangedrongen,
dat de Duitsch-nationalen in do regeering
zonden worden opgenomen. Naar verluidt,
rtlen ze nu met deze heeren leelijk in den
maag. Want er moet een ernstig meenings-
verschil bestaan tusschen de Duitsch-na-
lionalen en den heer Strescmann omtrent
houding, aan te nemen ten opzichte van
hel veiligheidspact en van de consequen
ts, die daaruit volgen
Tegen het denkbeeld van Strescmann om
door een openbaar debat, in den Rijksdag
de Duitsch-nationalen tot klour bekennen
Ie dwingen, verzet zich de rijkskanselier
Luther, die van oordeel is, dal eerst van
zulk een discussie sprake kan zijn. nadat
de regeering haar antwoord op de nota
van Briand te Parijs zal hebben doen over
handigen.
Voor het standpunt dai_jdam^_*"m_«ii—
spraak" van den Rijksdag, indien.zij voor
de regeeringspolitiek mmstig is. de posit'e
van de regeering zou worden versterkt, is
anders zeker wel veel te zeggen. Maar een
debat over de bui tenia,ndscbe politik'va.n
den heer Stresemann zou vermoedelijk lot
een ernstige botsing trnnen do Duitsch-
nationale partij zelf aanleiding geven
welker rechtsche vleugdl teen Stresemann
ipersoonlijk en tegenzijn politiek een Telle
campagne voert en het huidige ministe
rie Luther daardoor wel eens noodlottig
kunnen worden.
Voorloop'g heeft men alle interpellaties
in den Rijksdag, waaruit openbare debat
ten zouden voortvloeien, kunnen afwim-
Zooals men weef, is een van de kwesties,
welke bij het Yeiligheklspact ter sprake
komen, de toetreding tot den Volkenbond.
Hut groofe beletsel van Duitschlands toe
treding is liet, meermalen genoemde art.
16 van het Volkenbondspact, waarbij de
aangesloten landen doortoehtsroe.ht. moeten
rerleenen aan de legers van (Ten Volken-
knul, die den ..aanvaller" gaan bestrij
den.
In de slot-zitting van het congres der
Unie van Volkenbondsvereenigïneen te
Warschau, verkhaarde de leider dev Duit-
delpfa.lie. "raaf TWnsdorff hierover
liet volgende: Op het oogenblik is Duilsch-
land op grond der vredesverdragen volko
men ontwapend en niet in staat zijn ge
bied voldoende te beschermen. Het bevindt
zich te midden van staten, die hun bewa
pening veel hooger hebben opgevoerd.
A's onder de huidige omstandigheden
Dui'schland in artikel 16 van het Volken
bondspact een hindernis*voor de toetreding
tot den Volkenbond ziet, dan is dat niet,
zooals men wel eens beweert, slechts oen
voorwendsel, waarachter zich een princi-
pieele afkeer tegen den Volkenbond ver
bergt.
Van Duitsch standpunt bezien, is het
een zeer gegrond ene ernstig bezwaar, dat
het land tot een oorlogsioonoel van vreem
de mogendheden gemaakt kan worden.
Dit bezwaar kan slechts worden wegge
nomen door een bevredigende interpretatie
van artikel 16, zooals dat dan ook ge-
wenscht wordt, door stalen, welke reeds
l'id van den Volkenbond z:jn. De een e rich
ting in Duilschland verlangt nu, dat een
dergelijke interpretatie gegeven wordt, al-,
vorens Duitsehland tot den Volkenbond
toetreedt; de andere richting meent, dat
Duitsehland eerst kan toetreden en dan
daarna in den Volkenbond aan het tot
standkomen van deze nieuwe interpretatie
kan medewerken Deze laatste opvatting,
zerde graaf Bernstorff. is ook de mijne.
G h i n a. De gebeurtenissen in China
hebben weer eens aanleiding gegeven tot
een diseuss'e in het Britsche Lagerhui.s.
Chamberlain deed hierbij uitkomen dat
voor de medeplicht'gheid van de Russi
sche regeering bij de aanwakkering van le
woehngen voldoende bewijzen voorhanden
waren
Van bijzondere beteekenis bij dezp parle
mentaire discussie was de verklaring van
Chamberlain, dat de regeering zich vo'-
led:ge vrijheid voorbehield om over te
gaan (of elke actie, welke zij noodzakelijk
zou achten. De regeering mag zich in ha;re,
hij den snellen gang der gebeurtenissen
zoo noodige bewegingsvrijheid niet laten
bcnpi1- n en zoo kon de minister dan ook
niet beloven om steeds vóór elk optreden
het parlement te raadplegen. Van gew:cht
is deze verklaring, omdat ze een duidelijke
aanwijzing is voor den ernst van den toe
stand.
De verhouding tusschen Engeland en
Rusland wordt dan ook meer en meer ge
spannen. Ondanks de herhaalde beloften
der Russische regeering, dat zij zich zou
onthouden van alle anli-Britsche propa
ganda, gaat de ophitsing der Az'alische
volkeren tegen de Britsche heerschappij
ongestoord haar gang. Te Moskou ver
schuilt men zich achter het voorwendsel,
dat deze propaganda uitgaat van de Derde
T"lernat'onale en dat de Russische regee
ring dus voor deze propaganda niet ver
en (woordelijk is.
De aandrang nepmt thans moer en meer
toe, rm de door MaeDonald herstelde di
plomatieke betrekkingen met de Russen
maar weer af te breken, vooral nu iooh
ook wel gebleken is dat in commercieel en
X„Ui7T7.r..-^TV7SÏTIVKT, r, r„ ff—
TcnomiVCh opzicht de n. n\ve""vCrnoiia1 ng
tot Rushand al van heel weinig nut is ge
weest.
Tot dusver is het echter nog niet zoover
gekomen, maar dat dit Chineesje' nog een
lange staart heeft, is zeker.
Marokko. Het gaat no? altijd niet
fortuinlijk met de Franschen in Marokko
en dit schijnt hieruit te verklaren, dat men
te Parijs nog te veel op twee gedachten
hinkt, meent de N. R. C. De' financieele
toestand en de druk dien de socialisten op
Painlevé oefenen, zijn oorzaak dat de re
geering liefst een e nd zou willen maken
aan het krijgsbedrijf door voor Abd-el-
Krim een gulden brug te bouwen en hem
verlokkelijke vredesvoorsfellen aan te bie
den. waarvan al herhaaldelijk iets verluid
heeft. Frankrijk en Spanje zenden er niet
afkeerig van zijn, Abd-el-Krim's gezag
over het R'f te erkennen Deze voorstellen
hebben zich nog niet gematerialiseerd,
maar de strooming om hel met den ge-
duchten tegenslander van bet Rif op een
accoordje te gooien en de begrijpelijke
aarzeling om de Schatkist juist op dit
oogenblik voor groote eischen to stellen,
hebben belemmerend gewerkt op het ne
men van mihfaire maatrege'en in grooten
5>'ijl Abd-el-Kripi. die van de vredelieven
de gezindheid ongetwijfeld op de hoogte is,
kan haar licht als een teeken van zwak
heid beschouwen en in elk geval toont hij
nog dagelijks, dat zijn aanvalslust n:els
verminderd is.
Naar uit Berlijn gemeld wordt heeft
Abd-el-Krim de spoorlijn TazaAlgiers
doorgebroken, wat de toestand voor Taza
zeer precair maakt. Havas zwijgt daar na
tuurlijk over, doch de ontruiming van Taza
bewijst wel, dat het daar niet pluis is. Nu
het vuur den Franschen echter zoo na aan
de scheenen wordt gelegd, schijnt men
toch den boel straffer te willen aanpak
ken. Er is tenminste nu een aparten opper
bevelhebber over het leger benoemd, ge
neraal Naulin, waardoor maarschalk
Lyautey zich alleen met de bestuurszaken
behoeft bezig te houden en bovendien heeft
de Fransclie Kamer een nieuw crediet van
180 millioen francs voor den oorlog in Ma
rokko goedgekeurd.
Russische rechtspraak. Dat
de bolsjew ki in hun methodes dikwij's
zeer cynisch te werk gaan, wisten wij
reeds. Een nieuw staaltje is daarvan de
ter dood veroordeeling van de 3 Duitsche
studenten te Moskou.
Het is een allertreurigst avontuur,
schrijft het ,,Vad.", van die twee Duitsche
..studentjes", waarvan de eene Wolscht
vooral nog eerder een knaap dan een
jonge man mag hooien.
Wolscht en Kindermann z:jn zeer typi
sche figuren uit de Duitsche studentenwe
reld der laatste jaren. Do eerste is de zoon
van een gepensioneerd leeraar; Kinder-
mann's vader is een koopman, heiden kon
den s'echlx stndeeren, dank zij den steun
van verschillende organisaties ter bestrij
ding van don nood ondpr de studenten. De
hulpverleening aan dc studenten staat on
der leiding van dpn conservatieven oud-
rljkskanselier Michaelïs maar alle studen
ten werden gelijkelijk geholpen. Er wordt
in die keukens dan Ook flink gediscussieerd
tusschen rechtschejl en linkschen: alle po
litieke meeningen, alle philosophischc
standpunten z'jn daar vertegenwoordigd.
Zoo komt er van ze'f lr j menigeen een ze
kere exaltatie. De jonge Wolscht b.v,, die
aanvankelijk gesteund werd door een be
vriend jong landjonker, weigerde na eoni-
gen tijd nog iets le aanvaarden uil de han
den van een agrariër. Hij dweepte 'm°t
al'erlei sociale ideailen. Communist was lrj
n:ef, rechtsradicaal nog veel minder maar
hoe mooi zou de wereld niet worden als
al'e menschen eens welwillend waren
Zijn vriend Kindermann is eenieo jaren
ouder. Prof. T:essen, de geograaf, hij wien
Kindermann als arm student een tijdlang
in huis woonde, noemt hem een edel karak
ter en een vriendel'jken jongen man, die
graag overal helpen wou en wel eens te
vee1 plannen maakte. H;i schijnt meer ver
beeldingskracht d.an kalm verstand lot
overleggen te hebben. Een pv jaren ge
leden had hij. '.onder eigen Trvddo'en heel
Noorwegen doorgereisd, overal lez'^-o
gehouden en nog heel wat geld voor hel
werk der studentenhui^ mee naar huis ge-
geweest. Tn zekeren z'n is die reis z'.in on
geluk geweest. Hij werd nu overmoed
Tn liet huis van nrof Tiessen hoorde lui
trouwens veel pralen- ovc<- gpogranhie: hij
zou ontdekkingsreiziger worden en nadut
hij Sven Hed'n's boek ..Van Peking naar
Moskou" "-niezen had. heloot hij een t ht
naar Siberic te makmi. Z::n «nlhou*'asto
vr:end W ilseht zou meegaan. Fr werd on-
middo'lijk naar Siberische universiteiten
geschreven en men was zoo gelukkig uit
Tomsk een allprvrondo1! ikslo uifnoodiging
van de studentenvereniging aldaar te
kriicen.
Er kwam toen nog een (lorde reisgezel.
Een zekere Dj Hm ars. een Bah die goed
Russisch kende. Omtrent dien Diftmars
weet: men niet veel. Een vriend van de
beide andere jonge mannen is hij nooit ge
weest; deze vonden liet alleen maar w'
tig le kunnen re'zen met iemand dit al in
Ru"dand geweest was. Is die Bah opn snion
geweest? TTi i heeft akelei verhalen gedaan
voor de rechtbank Ie Moskou, die dit ver
moeden onwekken Do Isjpkajushtie heeft
hem weliswaar ook ter dood veroor^eld
maar voor hem is er reeds fena-to ge
vraagd. In ieder geval schijnt 1 een heel
-ander soort mensch te zi!-> dan de heide
Dusellers
Deze 7:m vol "oedeu mópd. ••ov,-ok'-«n
zelfs niet zonder eenlgen overmoed. Hilper,
een secretaris van hot Duitsche gezant
schap tc Moskou, loerde ze kennen op den
trein tusschen Petersburg en Moskou. Hij
heeft daarover bericht gezonden naar Ber
lijn iiog voor er sprake was van een pro
ces: „die jongens schijnen niet le weten,
dat men in Rusland 'nog altijd heel voor
zichtig moet zijn en dat 1 'and vul spion
nen zit, zij reizen als jonge studenten in
o engewoon beschaafd land; druk praten
de. lachende, scherp critiseerende. Dat zuu
wel eens gevaar'ijk kunnen worden."
Het is gevaarlijk geworden.
De jongelui werden gearresteerd en in
de gevangenis geworpen. In een handapo
theek werd een busje met vergif gevonden.
Onmiddellijk werd daaruit opgemaakt dat
het leven der sovjetleiders bedreigd werd.
Dit was een eerste bewijs. Verdere bewij
zen waren makkelijk te krijgen. Wolscht
en Kindermann werden met een zekeren
Baumann. een 'eemoonen schoft, opgeslo
ten. Deze provoceerde ze tot allerlei anti
bolsjewist'se he uitlatingen. Het zal wel
niet moei ijk zijn iemand, die al eenigen
tijd in de tsjekagevangenis zit, door vrien
delijke woorden te verleiden tot het zeg
gen van eenige harde woorden over do
sovjethoeren. D e Baumann is dan natuur
lijk komen getuigen. Twee Duitsche studen
ten, die uit Berlijn naar Mo«kou gereisd
zijn onri voor hun vrienden Kindermann
en Wolscht '.e getuigen, werden echter niet
gehoord. Slechts met moeite heeft de Duit
sche gezant kunnen verhinderen dat ze op
hun beurt, gearresteerd worden. TTilgêr,
de gezant schanssec retors d:e ongegeneerd
weg als medeplichtige genoemd werd,
mocht evenmin voor de rechtbank ".u n Op
tuigen. Men had nu eenmaal tevdnodver-
oordeelden noodig. Men moet die kunnen
uitwisselen tegen de veroordeelden van
Leipzig.
Het hocle p-oecc is een tragische grap
geweest Dit is althans den indruk welken
men kriel u:t de telegrammen van de cor
respondenten dor Duitsche bladen te Mos
kou, onder wie er zijn die de sujciregee-
rin? zeer vrendebjk gezind zijn De Rus
sische iusHic schijnt zeer cynisch als po
li t'ek mach sm:ddel «-eb nikt te-zijn.
Innezonrien iVSedcdeelinp.
Schrijnen en Stukloopen cier Huid, gS
Doorzitten bij Wielrijders, verzacht en P?
eeneest men
sTd Bij Apoth.en D
BS !8 NETLAND
EEN SCHOONE STRIJD.
De derde jaargang van „Zonnebloemen",
maandschrift voor bestrijding der Tuborcu-
licirt, Uitgave
kracht", opent haar Juni-nummer met een
artikel van Serrarens over „den derden
Zomer". Ilij zegt daarin: „Ons streven is
strijd, maar zoo schoone strijd! F.cn strijd
niet legen menschen, maar vóór de hoele
monschheid. Een strijd tegen do krachten,
die ons volk belagen en ons volksgeluk!"
Ongetwijfeld een heerlijke strijd, maar
één, die vele offers vraagt van degenen,
die zich len taak hebben gesteld de witte
pest, die nog steeds zoovele slachtoffers
vraagt, le bestrijden. In het afgeloopen
jaar vielen 7774 menschen den witten dood
ten offer
Dank zij het energiek werken van de tu-
berculosp-besl rijders is het sterftecijfer
sinds 1018 met. ongeveer 50 pet. gedaald.
Maar toch daar zijn er nog zoovelen, die
dringende hulp hard noodig hebben. Er
zijn er nog zoovelcii, die levenskracht be
hoeven, die snakken naar zonnebloemen,
zonneschijn, zonnevreugde in hun eigen
lichaam.
Aan de verwezenlijking van die wen-
schen kunnen allen, jong en oud, mede
werken. nu Herwonnen Levenskracht mor
gen weer een offertje komt vragen.
't Is waar. en reeds bij herhaling ge
zegd: er wordt zooveel gevraagd! Maar,
waar is ook, dat er niemand is. die niet
minsfeps een dubbelde voor TT"r«'nnnoii
Levenskracht kan missen En als nu alles
Katholieken boven de 25 jaar morgen 00113
het luttele bedrug van JO cents offordon,
zou dit reeds een bedrag van meer dan
600 beteekenen.
Daar zijn or echter nog zooveel meer,
die kunnen helpen en met rroot vertr<m-
wen doen wij dan ook op allen een be
roep om morgen, op den Speldjesdag van
Herwonnen Levenskracht, niet weigerach
tig te zijn of do verkoopsters le ontloopen.
Men bedenke wel: z.ij bedelen niet voor
zichzelf, maar voor hen. die levenskracht
behoeven en snnkjyen naar de straïondo
zonnewarmte in eigen lichaam.
Voorburg, oen plaatsje van 10.000 zielen,
zette de Bloemendagen van Herwonnen Le
venskracht prachtig in. Do opbrengst was
daar ƒ350. Leiden zou dus tienmaal meer
moeten opbrengen. Doch, dat vragen wo
zelfs niet. Wij zijn ook met geringer op
brengst wel voldaan, indien ieder slechts
een steentje bijdraagt.
Moge het resultaat bevredigend zijn!
Reis naar Rome.
In de 2e helft van October vertrekken de
verschillende reizeri naar Romo, welke ge
organiseerd zijn door do Federatie van U -
K. Vrouwenbonden en onder leiding staan
van het reisbureau te Amsterdam.
Reis A. en B. vertrekken 20 of 21 Oc
tober a s., reis C. en D. 15 of 16 October
De terugkomst van reis A. is bepaald
op 29 of 30 October, van reis R., G. en I).
op 2 of 3 November.
Dames en hoeren die zich bij één dezer
reizen aansluiten, kunnen zeker zijn van
goede hotels zoowel te Rome als op do
heen- en terugreis te Basel, Milaan en
Genua, van ervaren gidsen!, die door een
goede tijdsindeeling zorgen, dat alle pun
ten van attractie, zoowel op kunst- als na
tuurgebied bezocht worden, van oen heer
lijke temperatuur, die op dezen tiid van het
jaar een aanbeveling te meer is oin zich
aan te sluiten.
Bovendien kunnen al degenen :lic dit
wcnsi on, -elnomen aan do oponbn-.)
vergaderden van ir 1 imornatiounai R.-.K.
vrouwencongres, dat aldaar zal gehouden
word» 11 van 22 tot eo 27 1 'c'obor
Tot 1 Augustus as. kun men zich w.:
dozo reizen opgeven op' not Centraal Bu
reau, Hoogt :1 to ITtreel t, waar men ook
de nodige inlichtingen kan verkrijgen
Na 1 Aygustus kan men zich wendmi
tot N.V. Lissono en Zoo'ns Reisbureau,
Leidsche straat 5 te Amsterdam. Men vor-
gete echter niet, dal, hoe eerder men be
sluiten kan. hoe liftc" or nota van ver
schillende wensehen namen kan worden,
schikt zal zie"
dc Ioujikm van T.ct Sp"orwonn»rsoneel.
Conflict in den I. 0 0 11 r a a"d.
De hoorn Moltn- .l;er «m Van Hinte doo
ien aan de loden der Nederlandschc Ver
een Hng v in Spoor- r-n Tramwegpersoneel
mede: „Zonder in bijzonderheden te kun-
jzniebvre motieven,
■digors de zitting
A'TiWtWw'Wirtf
do hoogere om1»l« naren een
r wil doorvoeren, ten kosto
van loonsverlaging voor de la cc re groepen.
Toen wij rliorsiie.: van de beraadslaging
vroegen lot a.s. Maandag, om nader ons
standpunt in overleg met ons hoofdbe
stuur tegenover d •zen gang van zaken 'o
bepalen, weigerde de meerderheid van do
I.QOpraad zelfs dit. fo verleeecn. Nar protest
zijn we toen woggcaait Nadere bijz.ond c-
he<Jen zullen na de TT. B.-vergadering wor
den bekend gemaakt."
Naar de ..Tel." verneemt, heeft "ist u'en
de hoonracd der Ned Spoorweg n opnieuw
te Utrecht vergaderd. Ier verdere vaststc'-
ling van do correcties op de bestaande
loonregeling De genomen l>" 'uiten zullen
nader genuljlipeerd' worden Deze vergade
ring werd niet bijgewoond door de verte
genwoordigers der Nederland-eb" Ver-
eeniging
Omtrent hei D .1 ig in den 1 «mniM I
gerezen conflict, verneemt het blad noe,
dat dit zijn oorzaak vond in hot feil, (lat
met zeven tegen zes stemmen beslot-, n
werd. de loonen van d«* hoógere ambtena
ren le verb oogen en die van het lagere
personeel le verlagen.
Vóór dit voorstel s' -mden alle vertegen
woordigers der fUre(.iie. alsmede do verlo-
rl«n TVA.N S Tt"«on
FEUILLETON.
EEN LEVEN BOETE.
Naar den roman van LULU VON
STRAUSZ UNL TORNEY.
—0^
(Nadruk verboden.)
1)
Annelie streek met de hand over liet
foorhoofd, zij beefde. Zij voelde een af
schrik voor den dooden man daar aan
haar voeten, en toch werden haar blikken
onweerstaanbaar tot liem aangetrokken.
Ze had ook haar vader zoo stil zien lig-
?en: maar die was .na volbrachte levens-
kalm ingeslapen.
Dit was echter iets anders. Juist nog
beweging, leven en nu dood. het einde,
.^as het werkelijk waar, dat ge zelf
J'L Annelie Martenhof dat gedaan
had? Als 'n vreemde droom kwam het
haar voor, het oogenblik, waarop ze vij
andelijk tegenover elkaar hadden gestaan,
heden den dood in de hand.
Jabeide! Ze had het immers moeten
°*X tenville van het eigen leven! Hij
«d zelf schuld, de stille man daar!
hij wist wat li ij deed, toen hij op sluip-
het bosch in ging en zich aan
_-md goed vergreep!
'on wilddief weet, dal het iedere se-
Qne om leven en dood gaat!
oor de wet was hij schuldig was zij
haar recht!
kn toch en toch!
>>hom. Bruno naar huis!"
1 - eD(' had het zoo luid gezegd, dat ze
schrok voor den klank van haar eigen
stem.
Langzaam wendde ze zich van den doo-
de af en ging weer do helling op. Op de
plaats waar ze gestaan had zag ze haar
buks in het mos liggen. Ze bleef staan om
ze op te rapen.
Toen ze het ijzer aanpakte, trok ze hui
verend de hand terug. Maar slechts een
oogenblik, dan nam ze het wapen, hing het
om en ging verder. Een paar maal bleef
tiZe staan en keek om; dan ging ze vlugger
den bekenden weg naar Martenhof op;
het werd reeds donker.
Builen op do helling aan den Haldbrink
lag alleen de doode man.
Leo von Dahlen zat alleen met tante
Lena in de groote, ouderwetsche huiska
mer van Martenhof bij de lamp.
Hij had toch niet weg kunnen blijven.
Misschien klaarde toch nog alles op, wat
gisteren zoo zijn stemminc versomberd
had, als ze er eens over praatten.
AVaarom ze toch zoo lang wegbleef? Met
hoffelijkheid van gewoonte onderhield hij
het gesprek met tante Lena en luisterde
naar haar beliagelijk gebabbel, terwijl hij
heimelijk onrustig luisterde
Eindelijk een stap op do trap. Dat
moest ze zijn!
Annelie zeide niets, terwijl ze de deur
opende in de kamer en in den lichtkring
der lamp trad.
Leo wilde opspringen, juist haar een
hand geven, toen zijn blik op haar ge
laat viel.
„Annelie, wat heb je?" vroeg
schrokken.
„Scheelt je iets?"
Annelie ging zitten en keek hem aan
„Ik heb zoo juist Fritz Engerl doodge
schoten", zeide ze nog eens duidelijk en
langzaam.
„Annelie dat is niet waar!" riep Leo
uit. „Zeg dat het niet waar is toe!"
Annelie schudde het hoofd.
„Hij ligt buiten aan den Haldbrink",
zeide ze langzaam.
Een oogenblik was hel heel stil. Tante
Lena keek Annelie met groote, starende
oo?en aan, alsof zij die woorden niét be
grijpen kon.
Dan ging Leo vlak voor Annelie staan.
„En dat zeg je zoo rustig?" zeide hij
met nadruk.
Aitnelie stond op; ze keek hem recht in
de oogen.
„Hij heeft zelf schuld", zeide ze luid,
bijna heftig, „hij heel alleen! Ik heb je
immers gisteren al gezegd dat hij een
wilddief is. Nu heb ik het met eigen
oogen gezien! Hij legde op mij aan. Wat
ik deed was noodzakelijk en men kan mij
dan schuld geven?"
„Meisje, weet je dan heelemaal niet,
wat je gedaan hebt?" Dahlen greep in uit
barstende heftigheid baar arm en schud
de baar. „Om een dier, om een ellendige
jachtpassie heb je een mensch vermoord!
Ja vermoord zeg ik je als de wet ook
duizendmaal aan je zijde staat! Had de
arme kerel je bedreigd! als je bom niet
vervolgd en gezocht had?„Sinds wanneer
is dat vrouwenwerk? Denk je dan heele
maal niet aan de arme vrouw en het kind,
die je gisteren met hem samen gelukkig
hebt gezien, en die je nu alles ontneemt
die je in de ellende stort?"
„Laat me los, LeoP' Annelie stiet zijn
hond van zich. „Hij li -eft ze in ellende ge
stort, hen hoeft schuld ik niet! Kan ik
cr iels aan doen. dat die man - een dief,
een ellendeling was?"
„Annelie bezin je je weet niet,
wat je zegt".
Het meisje fronste de wenkbrauwen.
„Ik weet, wat ik zeg, en ik wist wat ik
deed", zeide ze hard. „Overigens is dat
mijn zaak, Leo hot gaat anders geen
mensch iets aan."
Leo Dahlen ging aan hot venster en
keek naar buiten. Geen van drieën sprak
een woord. Het zwijgen drukte bijna
lichamelijk. Teder van hen hoorde slechts
het eigen stormachtig kloppende hart.
Eindelijk wendde Dahlen zich om; zijn
gezicht zag er veranderd en hard uit.
„Het is ten einde" z.eide hij heesch,
„alles is uit. Als je gekomen was, Aannn-
lie, en gezegd had: Het is gebeurd, hot
kwelt en drukt me, help me! dan zou ik
je in mijn armen hebben- genomen en bij
je gebleven zijn maar zoo" hij hield
op en wendde z.ich van haar weg. „Zoo
is bet anders! Ik kan mijn ouders niet als
dochter, niet als mijn vrouw haar brengen,
die in koelen bloede een mensch overhoop
kon schieten."
Annelie had hom stom aangehoord; nu
zag ze hem half verschrikt, half onbegrij
pend aan.
„Leo!" zeide ze op vragenden toon, ter
wijl ze hem de hand toestak.
Met somber gezicht irad hij terug.
"Laat me!„ zeide hij ruw. "Aan je hand
kleeft bloed. Wo hebben niets meer rnet
elkaar te makenl Je zult er immers g<"Hi
leed van hebben!" voegde hij er na oven
pauze bitter aan toe, „je hebt mo immers
nooit hel gehad! Je hebt hel immers
openlijk geno"» getoond pas nog in het
bosch. Eerlijk ben je tenminste gewor
Ik had het al lang kunnen merken. Ilc
dacht maar dat het misschien nog kwam,
je zou misschien eens loeren, me lief e
hebben. Dwaasheid! Tk zou ook niets kun
nen verwachten van 'n vrouw die dat kon
doen kon dat vrfn een vrouw, die
heelemaal geen echte vrouw is."
Annelie zweeg nog steeds; zij zeide ook
niets, toen Leo zonder een woord verder
met zwaren stap haar voorbij naar de
deur ving.
Pas toen deze achter hem in liet slot
viel scheen zu te begrijpen, wat liet bccj-
kende
„100!" gilde ze luid en hartstochtelijk,
zooals anders nooit haar aard was: „I.eo!
Ilij hoorde het niet meer. Toen Annelie
de deur opende en nog eens zijn naam
riep, verklonk reeds de hoefslag van zijn
paard op hol plaveisel van hot binnenhof.
„Tante Lena, hij komt toch terug?" Hnt
meisje greep de oude vrouw bij de hand,
die nog steeds als gebroken onder de ge
weldige indrukken van het laatste uuf
onbeweeglijk in haar stoel zat. „Zeg toch,
dat hij terug moot komen, tante I.ena,
hij moet! Nietwaar, hij komt toch zeker?"
Taute Lena schudde hel hoofd
„Ik weet het niet. kind'" z>bh- z<* zacht
„misschien! De c dC« I rm hel
pen."
L r\olgd)
