1
BUITENLAND.
De Oorlog.
BINNENLAND.
Be JAARGANG
No. 2250
Propaganda-Comité
voor „De Leidsche Courant".
INGEKOMEN GIFTEN.
N., Zoetenvonde a. d. Rijn. „Niet
'afbreken, maar opbouwen" 5.
jj jN. .N.» Zoetemvoudi© a. d. Rijn. „Voiotr
„i cmze Roomsch Gonrant." 2.50
jï. N.,.Zaeterwoiuidfe a. di. Rijn. „Geen
yoorden alleen." 2.50
BUREAU: STEENSCHUUR 15, LEIDEN.
Interc. Telefoon 935. Postbus 6.
DIT BLAD VERSCHIJNT ELKEN DAG, UITGEZONDERD ZON- EN FEESTDAGEN
De ABONNEMENTSPRIJS bedraagt, bij vooruitbetaling, metGEATIS POLIS Ongevallen-verzekering
Poor Leiden II cent per week, f 1.45 per kwartaal; bij onze agenten 12 cent per week, 1.60 per
[wartaal. Franco per post f 1.80 per kwartaal.
Het GEÏLLUSTREERD ZONDAGSBLAD is tijdelijk alieen verkrijgbaar tegen betaling van 10 cenL
ier kwartaal, bij vooruitbetaling.
Afzonderlijke nummers 5 cent, met Geïllustreerd Zondagsblad 7Va cent
DONDERDAG
MAART
I9I7.
Da ADVEBTENTIEPBI1S bedraagt van 1-5 regels f0.73, elke regel meer 15 cent
ngeznnden mededeelingen van 1-5 regels f1.50, elke regel meer 30 cent, met gratie
bewijsnummer. Bij contract aanzienlijke korting. Groote lettere naar plaatsruimte.
Aanvragen om Dienstpersoneel van 1-5 regels 50 cent, iedere regel meer 10 cent
Aanbiedingen van Dienstpersoneel, Huur- en Verhuur, Koop- er Verkoop (8e®n
Handeis-Advertentiën) van 1-5 regels 25 cent, iedere regel meer 5 cent
De scheepvaart op Engeland. - Maat
regelen van Wilson inzake den ver-
icherpten duikbootenoorlog.
Van de oorlogsterreinen.
Overzicht.
Tet voortzetting van het bericht van
(storen, naar aanleiding van de yarcle-
0,4 nogen eter Engeleche troepen aan het
Qi W e s t e l ij Ik geve«htsitforein tot vóór
e B a r q u e en P u i is i ai x, zdj- thans
medegedeeld, dat eerstgenoemde plaats
-reeds in Engeil§dhe handen gevallen is,
q; terwijl de verdedligingsweajken van Prui-
.Ifiipiix gedeeltelijk omsingeld zijn. Het in
vorige overzichten, nog niet genoem
de plaatsje L i g n y, hetwei'.k niet ver
van Le Barque aan den bovenloop van
Ancre Ligt, viel eveneens in Engalseho
banden, Volgens het Firan?cbe bericht
thans 61 dorpen aan de Somme be-
jraijid.
Van Duitsche zijde wordt medegedeeld:
„iln heit AinlcreHgeibiod Veirllieipen cte jen
vechten volgen© het door heit legerc-om-
vastgestelde plan. Nu dit plan
dus naai- alLe waarschijnlijkheid „vertoo-
pen" is, kan de mogelijkheid gerecht-
0.5 vaardigd zijn, diat de .strijd, aan de Ancre
een niieuw karakter zal1 aannemen.
Verder is de actie in heft Westen van
geringe beteefcenis.
Op het front van aartshertog Joisef. in
0,if het zuidelijk deel van è.Wou d-K a a>
p; a t h e n hebben de Dudtsche tinaepen
'een flink plaatselijk gevolg bevochten,
pftrsdfreiiidane Russische (hioogtasteil'lingqn
vielen den aanvallers in handen, terwijl
officieren en meer dan 1300 m.an wer
den gevangen genomen.
En Bmitsdh officieel bericht meldt over
de gevechten in Meeop tam ië, dat
de adMervoCging der Turkadhe troepen
voortdurend- wóndt voortgezet en dat af
dalingen dezer troepen meer dan 30
mijlen ten W.N.W. van Koet op den
ilinteroevier van die T ig(res door de
vervolgende Britten wenden aangevallen.
©0 strijd daar is dus blijkbaar verplaatst
naar een streek o<p vrij gjrooten afstand
ten W. van Koet-el-Aimiara. De haastige
vlucht der Turken heeft hun geen tijd ge-
allie wapenen en munitie mee te
voeren of te vernietigen, vier houwitsers
maakten zie voor hu® vervolgers onbe
reikbaar, dooi' ze in die rivier td werpen.
Het schijnt dat een groot deel der Tuifc-
sohe troepenmacht tijdig .genoeg gevlucht
m ërigetr. te voórlkiomen. Het aantal
tot nu toe van Engelsohe zijde gemelde
gevangenen (2251) is in verhouding tot
het belangrijke wapenfeit, niet zoo heel
giroot. En de ach t eihoe Legevechtenwelke
nu geleverd wonde®, gaven de Turksdhe
hoofdmacht weMcht tijd en gelegenheid
zich te hersteilen om aan den Engelsehen
opmarsch heit hoofd to bieaen.
Er zijn vele aanwijzingen, diat het tor-
pedearen van de Laconia de daad
tegen Amerika is, waarop Wilson wacht
te, ofschoon dit van anderen kant bezien,
wel ©enigszins in strijd is met de voor
zichtige woorden van Wilson in diens
rede in het Congres. De indruk wordt ge
wekt, of Wilson slechts een gelegenheid
wenscht aan te grijpen om de vijandelijkhe
den te beginnen. Daarentegen verklaarde
Wilson", diat hij gehoopt h ad dat de
Duitsche commandanten de openlijke
diaad zouden veamdjdiem, ma.w. dat biet
zijn wensch steeds was te ontkomen aan
de noodzakelijkheid met geweld de Ameri-
kaansebe rechtten en beBiangen te verde
digen.
Een andere vraag is natuurlijk of Wil
son het gebeurde met de „La'oonia" zal
bqsichiouven als dJe openlijke daad", of
deze slechts zal erkennen- in het torpedee-
re® van een Amerilkaanisch schip.
Elen antwoord op diaze veronderstellin
gen dient nog te worden afgewacht.
In korte trekken meldden wij reeds de
redo van den D u i t s c h e n R ij k
ka risel'ie r.
Over de" inhoudende politiek willen wij
het -niet nader hebben, doch allen com-
stateeren het feit, dat het merkwaardig
still wag in hot debat van de door den
verscherpte}n aiuikhootooa-iog geSciiondep
rechten der onzijdigen. Ook Scheidemann
hoeft te oordeeilen maa.r hetgeen Wo'iff"
seinde over zijn rede daarvan niets ge
zegd.
Het geval der zeven getorpedeerde Ne-
deriandsche! schepen óp een, reis van on
zijdige naar onzijdige hiavenis had hc-t
bewijs kunnien leveren. Hier was van een
handeldrijven op Engeland evenmin spra
ke als in verschillende vroegere geval
len, maar voor den Duitschen Rijksdag
gelden in d'en strijd om het bestaan dteri
Duitschliand voea't, blijkbaar zelfs de
rechten van bevriende neutraten niet
moer, als die eenige belemmering in den
weg kuninien leggen aan de duikbootfurie.
Er was niets in 's kanseliers betoog dat
deze houding ook maar kom verontschul-
digtein.
De besprekingen, welke op de rede van
den rijkiskanséliieir volgden, werden ge1-
opend door Schiften, die in 't bijzonder
de Amerikaarasehe quaestie naar voren
bracht. Zoo zeide hij: „Ik-ben de laatste
die de breuk met Amerika onderschat,
maar ook daar groeien, zooalls in diezen
oorlog bleek, de boomen niet tot eten
hemel. Amerika pjiaatstie zich niet op den
grondslag van htt recht".
Ook Zimmermann sprak harde woorden
over deze aangelegenheid: „Wij waren van
den aanvang af overtuigd, dat) wij natuur
lijk door tegemoet te komen aan de opwek
king, den duikbootenoorlog in geen geval
mochten verzwakken. Het spreekt vanzelf
dat onze wensch. om met Amerika tot een
schikking te komen slechts in zooverre ver
vuld kon worden, als hij niet in botsing
kwam met onze koopvaardij-versperring,
welke wij onder alle omstandigheden wil-"
lien handhaven."
Nog voerden het woord Mertin namens
de Duitlsche fractie, Ledebour voor de so
ciaal-democraten en de staatssecretaris
Helfferich. Zij allen verdedigden de hou
ding der regeering, vervolgens critiseeremd
de onderhandelingen, welke den laatsten
tijd door Amerika waren gellaan.
De besprekingen kwamen in den Rijks
dag nog niet ten einde, zoo da zij heden
worden voortgezet.
0p Zee.
De verscherpte (luikbootenoorlog.
Maatregelen van president Wilson.
Met de bevoegdheid aan president Wil
son om de in Amerika geregistreerde
schepen van een defensieve bewapening te
voorzien, zal naar men meent een toestand
worden geschapen van gewapende neutra
liteit, gelijk aan die welke de Vereenigde
Staten toepasten tegen Frankrijk.in het
begin van de negentiende eeuw, toen Ame-
rikaamsche schepen de Fransche fregatten
bevochten, die poogden den Amerikaan-
schen handel op de Brilische havens te be
letten. Er was geen staat van oorlog tus-
schen Frankrijk en de Vereenigde Statén
en met vertrouwen hoopt, men nu te Wash
ington dat vijandelijkheden, indien er
mochten voorkomen, zullen worden beperkt
tot botsingen tér zee. Echter indien de
Duitschers in hun tegenwoordige metho
den volharden en het geduld der Amerika
nen tot het uiterste brengen, zóu een ex
peditiemacht-worden uitgezonden ter- on
dersteuning der geallieerden.
De scheepvaart op Engeland.
De afgevaardigde Young vroeg in het
Enigielsche Lagerhuis of de verschillende
neutrale lijnen die voeren tussdhien Skan-
dimajvië, Nederland en Engeland de vaart
hadden gestaakt, of Engelsche lijnen vrij
heid hadden om booten te laten lobpén
ter vervanging dezen' neutrale booten en
of zij, zoo dit geschiedde, thans en ma -
den oorlog, gesteund zouden worden dooi
de Engeilsohe regeering,
George Roberts, ondersecretaris van hef
ministerie van handel, antwoordde: „Het
is een feit, dat eenige neutrale lijnen de
vaart gestaakt hebben" en zoo. deze staking
aanhoudt, zal het nexodig zijn te overwe
gen hoe in deize het best ten bate van het
land gehandeld kan worden,"
België.
Z. H. de Paus en Mgr. Heylen.
Z. H. de Paus heeft aan Mgr. Heylen een
gift doen toekomen van ƒ10.000 francs om
eenigszins den nood te lenigen van het
bj.sdom Namen.
Mgr. Heylen heeft hierop aan den Paus
■'de vólgende dankbetuiging gezonden:
„Diep ontroerd bèn ik geworden door de
toezending uwer gave als door een nieuw
bewijs voor uwe liefdadigheid jegens het
Belgische volk, alsmede door de verzeke
ring uwer vaderlijke genegenheid jegens
het Belgische volk, alsmede door de ver
zekering uwer vaderlijke genegenheid je
gens de Belgen, wier moeilijken toestand
Uwe Heiligheid met smart -en deelneming
medeleeft."
Mgr. Heylen voegt hieraan toe: „Het te
legram van Uwe Heiligheid heb ik op den
preekstoel voorgelezen op den eersten Vrij
dag des jaars, in tegenwoordigheid van
duizenden geloovigen, toegesneld om deel
te nemen aan de toewijding van het ka
tholieke België aan het Goddelijk Hart van
Jezus. Veler oogen weenden, on aller har
ten waren met dankbaarheid en troost
vervuld."
Duiischland.
Persstemmen over de rede van den
kanselier.
D,e „Lok Anjz." wijst, er volgens Wolff
oip, dat die vier ©preker®, die na den. kan-
seller het woord mannen, het eens waren,
da/t het vredas-aanboid van 12 December
de grootste zegen had gebracht, voor de
ontwikkeling en de leiding van den oor
log en ook voor het scheppen van eens
gezinde stemming.
De „Vols©. Ztg." vindt, dat Duitschland
mog .altijd bfereid is een duuirzamjen vrede
te "stichten, waardoor alle staten een ge
waarborgde toekomst kunnen krijgen,
maar het is een andere vraag of die voor
waarden voor zulk een~vrede nog dezelfde
kunnen zijn als diio, bij onmiddellijke aan
vaarding van het vredes-aanibod, zouden
zijn geweest. De vergoedingen, welke
DuiV-ióh'land moiafc verlangen, zullen
giroeden in dezelfde mate al® de oorlog.
Daarop wees ook de kanselier zeer duide
lijk. Nu weet Duitschlamd, dat het. zich
moef verdiedigen, en dat het sterke bol-
waikan moet hebben.
De Germani.a" prijst de woarden over
de betrekkingen tot de Ver. Staten.
Frankrijk.
De schooljeugd en de landbouw.
De ministers van onderwijs en van land.
bouw hebben een oproep gericht aan de
schooljeugd, welke in alle scholen, lycea
enz. zal worden aangeplakt, en waaruit
met klem" erop wordt aangedrongen, dat
overal vrijwillige groepen worden gevormd'
om te helpen hij de bewerking van de ak
kers.
Morgen, zal op het ministerie van land
bouw een bijeenkomst plaats hebbenwaar
den hoofden van scholen en den leiders
der groepen de noodige instructies en aan
wijzingen zullen worden^gegeven door des
kundigen.
Vereenigde Staten.
De inscheping van Gerard.
De „Daily Mail" meldt uit een Spaan-
sche haven d-d. Dinsdag: Vandaag ben ik
getuige geweest van. een inscheping op
g.roote schaal, die misschien bestemd is, om
historisch te worden. Verscheidene dagen
al w,as die schilderachtige oude stad vol
geweest met uit Duitschland uitgeweken
Amerikanen, die gaarne met Gerard naar
hun land willen varen. Voor Gerard ver
trok, werden er vele geheimzinnige waar
schuwingen uit Duitsche bron in verband
met zijn thuisreis gericht. Deze waarschu
wingen waren zeer duidelijk, maar na een
zorgvuldige overweging besloot de gezant,
ze te negeeren. De geheel© stad liep uit
om de inscheping bij te wonen, die de
grootste was die deze haven in vele jaren
gezien had, daar behalve de Amerikanen
1700 Spaansche landverhuizers voor Cuba
met het schip meegingen. Gerard's gezel
schap bestaat uit ongeveer 40 menschen e®
bovendien hadden ook dokters van het
Roode Kruis en dagbladcorrespondenten
passage wetten te bespreken.
Nederland en de Oorlog.
De getorpedeerde schepen.
De verzekering.
De „Daily Ohron." meldt, diat thans
blijkt dat de Londenscbe asJsiuiradeiurs bi|
het verities dor Netdoilamdsdhe stoomr
©c/hiepe® weinig schade lijden. Zij waren
wel verzocht, om de oorlogsriisioo van
Falmouth naar Nederland op zich te ne
men, maar ze bepaalden de premie qp
tien guinea's per honderd, hetgeen door
de reediar©- die dat bedrag te hoog achten,
werd geweigerd. Het schijnt dat de rea
ders voor een ghoot dieell die risico dekken
bij agenten' van Duitsche assuradeurs ini
Nederland' tegen 8 guinea's per hondeirdj.
Vandaar het uitvaren der schepen geza»
menlijk en met Lichten^ op llast va® die
reedeira
De gezagvoerders van de
„Eemlamd en de „Gaas
tel r 1 an d".
Blijkens bij de directie van den Kon,
Hull. Lloyd ingekomen bericht zdjn thans
ooik de gezagvoerders der stoomschepen
„Eemland" en „Gaasteriand te Londen
aangekomen.
Tegemoetkoming van Duit
sche tz ij d e.
Ter zake van onze getorpedeerde sche
pen schijnt men te Berlijn tot tegemoetko
ming bêreid.
Men mag dit althans afleiden uit het be
richt dat de Duitfeche Regeering aan Ne
derland de beschikking wil geven over
Duitsche koopvaarders (bedoeld worden
vermoedelijk schepen die sedert het begin
van den oorlog in Nederlandsche of Indi
sche havens vastliggen), met dien verstan
de dat na den vrede over eventueelen aan
koop van die schepen door Nederland zal
worden onderhandeld.
Dit bericht wordt door ons Departement
van Buitenlandsche Zaken niet tegengespro.
ken. Slechts deelde gisteravond het Correa.
pondentie Bureau mede, dat een onduide
lijkheid in de ter zake uit Berlijn ontvan
gen telegrammen het Duitsche gezantschap
alhier belet had een stellige en volledige
kennisgeving aan onze Regeering te doen.
In den Duitschen Rijksdag.
In de zitting van den Duitschep Rijks
dag drukten meerdere afgtevaardigden
hun spijt 'Uit cvor de torpedoering van die
Nederlandsche schepen.
Staatssec retail® Zimmerman zeide:
Schiffer betreurt de ramp, welke de Hol-
liandsche stoomschepen voor eenige dagen
getroffen heeft. Ik sluit mij namen® de
Regieering hierbij aan.
Onzerzijds i© niet© verzuimd om de
ramp te vicorkomen. In geen geval heeft
do keizerlijke regeiering schuld. De Holl-
landscbe roeuons wen©chten natuurlijk
hun schepen uit de Engelsdhe havens te
doen vertrekken. Eerst had man hun den
FEUILLETON.
De vrouw in het wit.
16)
Mijn. beisiliu.it wasi.. nog een laatste po
ging voor Laura te doen, door naar
Cumberland te gaan en met haar voogid
tö spraken. 'Den anderen middag, Zater-
begiaf ilk mij naar het Station van
>n Squacre. Toen ik in Holborne
fcwaim, Hiep mij oen heer haastig tegemoet
6n spralc mij, bij mij gekomen, aan. Het
was Walter Hartmondi. Hadde hij mij
tèflt aangesproken, ik aooi hem niet 'l.or-
foandj ttiebben. Hij. was geheel veranderd;
zijn bloeiend - uiterlijk was verdwenen;
zjin giePiaot was bleek en ingevallen, en
zijn vroeger nette kiieediing was nu zoo
ajofel, dat ik er mij bij een mijner klerken
voor zou geschaamd hebben.
iZijt gij lang torug uit Cumberland?"
hij. „Ik heb onlang® het een en
ander van juffr. Hatoombe vernomen en
geoord;, idat sir Pepcival Glyde's ver-
fclairmg geheet •MoMioiende is bevond'en.
bet huwelijk giaiuw plaaits vinden?
iWeet gij dat ook, mijnheer Gilmore?"
Hij sprak zoo Vl-ug, zoo vreemd en ver-
^öjrd, dat ik hem hij pa -riet kon volgen.
■Hok vond ik. dat, hóe vertrouwelijk hij
"tok met de familie qp Lommerfluuis was
ï^veest, hij todh geen recht (had om naar
Aura's particuliere Baken te vragen.
"He tijd zal het leetren, mijnheer Hart-
aoidle.ük, „de tijid zaïl het leeren.
Vólgens de courant zou het zoo liang niet
fteer duren Neem mij de opmerking riet
wailijik, maar gij ziet er niet zoo gced
of© bij onze la.atiste ontm^ieting."
Een zenuwachtige trek over zijn lipp'en
bewees mij, dat hij gevoelde, dat ik
eenigszins terughoudend had geantwoord;
het ap eet mij reeds nu.
„Ik had geien recht er naar te vragen",
zeiiide hij bitter. „Ik moet wachten, tot ik
het in die co,uranten kan zien, juist ais
ieder ander. 'Xaj, ging hij voort, voor ik
eenige verontschuldiging kon maken, „ik
ben in den laatsten tijd niet heet wel ge
weest. Ik ga buiten '9landis voor veran
dering van berighede®. Juffr. Halcombe
heeft mij vriendelijk galioilpèn met haar
invloed, en ilk. heb goede getuigschriften
(kunnen inleveren."
Terwijl hij sprak, keek hij wantrou-
Wieind naar die voorbij óoopomete menigte,,
all© ware liij bevreesd, dat men ons be-
,,Ik wensch, dat het u goed mioige gaan,
en dat gij gezond terug inoiogt komen",
zeide ik en voegde er eenigszins als een
blijk van vertrouwen bij: „Ik ga voor zaken
naar Lommertuuis. Juffr. Halcombe en
juffr. - Farlie zijn juist weg, om eenige
vrienden in Yorkshire te bezoieken."
Zijn oogen schitterden, en hij ocheen
weer iets te willen zeggen, maar op het
zelfde oogembldk ging weler die zenuwtrek
over zijn geizichlt; hij djrukto mijn hand
en verdween, zonder nog 'n woord te
zeggen, in de dichte menigte) Oif schooi A
hij weinig meer dan een vreemdeling voor
mij was, keek ik hem toch met een gc-
vopl van spijt na en ik maakte mij on
gerust over zijn toekomst.
Ik kwam op Loïnim-eirhuis aan. nog
juist bijtijds voor het diner. Het huis was
verlaten en naargeestig. Mevr. Vesey, (!ie
ik !tot mijn gezel.sclhap had verwacht
moest wegens verkoudheid haar kamer
houden. De bediende was geheel verward
diner mijn onverwachte komst. Zelf® cle
bottelier, die een familiestuk was en mij
goed' kende, was zoo in de war, dat bij
mij een flesch bevroren port bracht. De
heer Farlie was zooals gewoonlijk en
het mij weten, dat hij mij niet voor den
voUgenden morgen kon ontvangen.
Na ee|n tslapelaozen nacht te hebben
doorgebracht, ging ik (dien andieren och
tend na het ontbijt naar den heter Farlie.
„Ik ben hier gekomen", zeade ik, na
de gewone inleidingen zoowel mijnerzijds
als van mijn lastgever, die natuurlijk
weer over zenuwen en gezondheid kiaag-
cLeb „om de belangen uwer nicht in een
gewichtige aangelegenheid' te beharti
gen."
„Val me niet latsig", smeekte Farlie,
huilpeiioos in zijn stoel terugvallend. „Ik
ben niet sterk gjeinoqg."
Ik was besloten ter wiillle mijner cliënte
mij niet te laten tergen.
„Laat mij u don staat van zaken neg
een® uiteenzetten", zeidie ik, zonder acht
op hem te Slaan.
Farlie schudde het hoofd en zuchtte om
er medelijden van te krijgen.
„Harteloos van u, Giilimiore, zeer harte
loos. Maar niettemin, ga voort."
Ik legde hem de zakèn zoo duidelijk
mogelijk uit; hij luisterde met zijn c-ogen
toe, en toen ik geëindigd had, nam hij
zijn reukflesdhjd, dat ailtijd bij de hand
was, en zeide:
„Hoe aardig van au. Gilmore!"
„Geef mij alls het u belieft, een duide
lijk antwoord op een duidelijke vraag.
Sir Percivai! he^ft niet het minste recht
op het. geld en kan zeer tevreden zijn met
de rente eirvani Al® gij vaststaat, zal hij
oefleer toegeven, of hij stelt zicli zelf bloot
aan de verdenking van mejuf. Farlie om
geldelijke redenen te huweni."
Farlie schudde apeelsch met zijn reuk-
filacon tegen mij.
„Gij waarde oude Gilmore, hoe haat gij
titels en afkomst! Hoe haat g,ij Glyde,
omdat hij een baronet Is! Wat hebt gij
radicate denkibeelden!"
Radicalle denkbeelden!!! Ilc kon veel ver
dragen, maar, na mijn geheale leven
lang streng conservatief te zijn geweest
voor radicaal uitgemaakt te worden, dat
wia® te veel voor mij. Mijn bloed kookte
en ik vloog uit mijn stoel op.
„Om hemels wiil0 Gilmore, liaat de
kamer niet ineenstorten. Beste va® alle
mogelijke Gümoae's, ik meenide geen be-
leediging. Ik heb zelf eutkp vooruitsti'e-
vende begfrippe®, dat gij mij radicaal
kunt noemen. Ja. Maar laat ons glit on
derwerp staken.
„Gij denlkt verkeerd, mijnheer, als gij
gedooft, dat ik handel uit vooroordeel te
gen sir Percival. Maar als gij naar den
eersten de® besten notaris in dia diohts-
bijzijnde stad gaat, hij zou u ai® vreem
deling, zeggen, wat ik u zeg als vriend."
„Zou hij dat werkelijk doen? Wee© er
van verzekerd, diat ik onmiddellijk Louis
zou bertle®, en hem het huis uit zcu
sturen."
„Dus ik moet begrijpen, dat gij uhoudt
aan wat gij mij geschreven hebt?"
„Ik ben blij,, dart wij elkaar ten laatste
begrijpen Ga zitten, als het u belieft."
„Wat er ook gebeurt, herinner u, dat
ik u heb gewaarsc hu\y d. Hl zeg u, als
een trouw vriend dér familie, dat ik vcor
een van mijn dochters, els ik er had,
geen contract all® dit oiodit zou teekenan."
Ik was. opgestaan e® ging naair do deur.
„Louis", zeidte Farlie tot den bediende»,
die op een, toeken der bell onmiddellijk'
was toegeschoten, „laat mijnheer Gil
more uit en hloud hier de schetsen veer
voor mij vast. Gilmorei, liaat die luie
beesten daar beneden, u een goede lunch
geven."
Ik keerde mij op mijn hielen rond en
verdween zonder woord te spreken.
Om twee uur raam ik detn trein naar
Londen, en Dinsdag daarop zond ik bet
veranderde contract in, dot alle personen,
die juisrt juffrouw Farlii-e vernoemd had,
onrteirfdet Al® ik geweigerd had hert klaar
te maken, zou toch eeijtjander notaris heit
hebben gedaan
Mijn taak eindigt hier. Andere perso
nen zullen de latere gebeurtenissen van
dit verhaal beschrijven. Ik eindig dezei
weinige regel© inert spijl over het aandeel,
diait ik onwillekeurig in de Volgendie on
gelukkige feiten moest nemen, en herin
ner dan de woonden, waarmee ik Lom-
merhiuiis verliet: Ik zou noodt voor een
mijner dochters, als ik er gehad had, een
contract geteekend hebben al© dat, wat
ik gedwongen was voor Laura Farlie op
to maken.
(Wordt vervodgid.)
