DE VLIEGMACHINE.
Tweede Blad, behoorende
bij De Leidsche Courant van
Woensdag 8 Juli no. 1439.
v Over Bengaalsche meisjes.
In een Indisch blad, de „Statesman",
kon men eenigen tijd geileden |de volgende
ontboezeming lezen:
„Een nieuwe geest schijnt onder de
meisjes van het Bengaalsche ras te ont
waken. Met verwondering, waarin ge
mengd is een gevoel van eerbied en be
wondering, heeft Bengalen in den laat-
sten tijd een aantal gevallen van zelfop
offering van fijn-gevocknue Bengaalse.e
meisjes aanschouwd/'
'De bedoeling van deze toespeling op de
zelfopoffering van Bengaalsche meisjes,
waarover prijzend in dit Hindoe-blad ge
schreven wordt, is deze, dat in den jong-
sten tijd een ware zelfmoord-epidemie
over dit land waait
IDiat zit zoo In Blengal'en is het de
gewoonte, dat een vader voor een brui
gom voor z'n dochter moet betalen. In
onze Wiestersche „beschaving" heersctoein
ook mog wel dergelijke toestanden. Die
bruigomsprijzen nu zijn tegenwoordig in
Bengalen tot ongewone hoogte gestegen.
Voor een rajasth, die een school heeft
afgeloopen, verlangt diens vader 10.000
roepijen, dat is meer dan 7000 gulden-
Die gewone prijs, te betalen voor een
jongen huwbaren man, is ongeveer 2000
gulden. Deze toestand verdriet dien Bien-
gaalschen meisjesdc schandelijke geld
prijzen, waarvoor haar aanstaande echtr
genooten moeten gekocht worden door
haar ouders, willen zij niet meer door
dezen laten betalen. iDiat is mooi, daar
spreekt besef uit van vrouwelijke waar
digheid, zou men zoo zeggen. Maar, wij
hebben er fboven reeds op gewezen, er
is in deze geschiedenis een schaduwzijde,
die, wat er moois in zou kunnen zijn,
overdekt: om aan den beschreven toe
stand een einde te maken, plegen de
meisjes eenvoudig zelfmoord) In een
Hindoesch blad wordt, zooals wij zagen,
•Jeze handelwijze geprezen, en in een
Hollandsch blad, het liberale „Hibid.",
waaraan wij deze bijzonderheden onl-
leenen, wordt als eenig afkeurend woord
het volgende geschreven: „De emanci
patie onder de jonge meisjes van Eng.-
Indië doet.op een tragische wijze haar
intrede in deze vreemde landstreken."
Ach, dat tragische wel een zwak
woord voor de mensch-onteerende daad
van zelfmoord! waarvan het „Hbld."
spreekt, uit zich niet slechts in de eman
cipatie onder de meisjes van Engelsch-
Indië, maar overal waar men de vrouw
wil „emancipeeren" buiten God en Gods
dienst, overal, ook in ons land.
Een treffend bewijs voor deze laatste
bewering. In het tijdschrift der Vereen,
voor Vrouwenkiesrecht komt in het mum
mer van 15 Juni de redactrice Martina
G. Kramers onomwonden uit den hoek.
Zonder omwegen treedt' ze in het krijt
voor de echtgenoote, die door de Arn-
hemsche rechtbank vervallen is verklaard
van haar rechten als echtgenoote, om
reden ze beslist naliet het huishouden
waar te nemenj hoewel geen beletsel om
zulks te doen aanwezig was.
Ziezoo, dat is klaren wijn schenken,
wat het Maandblad dei* V. v. V.-kies-
recht, bij monde van Martina G» Kra-
Irriers, dóet. (Huiselijke plichten, Jaric^ Ech
telijke liefde, larie) Moederschap, larie!
(Zwart op wit staat hier in het Maand
blad door een der corypheeën van die be
weging meergesichreven, dat de vrouw,
als zij beslist en willens en wetens de
plichten van haren staat verwaarloost,
geen vergrijp pleegt.
Niet alleen onder de HindoesChe vrou
wen doet de emancipatie op tragische
wijze haar intrede,....
V Ontactisch.
Dezer dagen werd aan de K.-K. Ver-
•eeYiiging van' Spoorwegpersoneel „Sb
Rafael" door de directie der Hh IJ. S.
'M. medegedeeld, dat haar orgaan niet
meer door de H,. IJ. M. vervoerd zou
worden.
FEUILLETON.
19)
En daar de jonge man niet ant-
oordde
Wilt gij u "liever belasten met de
•rnieling van de kolen. Dat is een groot
•rk, het meest dringend van alles, want
s we cle kolen, die onze admiraliteit
der heeft opgestapeld onder de bescher
ming van onze kanonnen, aan de Japan
ners achterlaten, dan is hun eskader in
:>taat gesteld, San Francisco van alle zij1
den te beschieten.
Maurice Rimbaut had niet meer het
.choone vertrouwen, dat hem zijn eerste
■ntwoord had ingegeven. Zijin blik ont
weck dien van den majoor en deze laatste
oelde, dat zijn p and, die hij nog niet had
losgelaten, licht ibeefdeu.
jWel.' (miijnheer Rimbaut?
Commandant, murmelde de jonge
man, wiens stem op een zucht leek, en
Miss Kate?»...
Een smartelijke rilling ging den ouden
soldaat door de leden.,.
'Hij antwoordde niet
Slechts denkend aan zijn plicht en zijn
verantwoordelijkheid, had hij een oogen-
blik zijn kind vergeten, dat hij nochtans
Beschouwde mem 'dit als een bewijs,
dat de 'Directie (niet meer sympathiek;
stond tegenover dleZe vereeniging, iu
deze mfeeniing is die Vereeniging ver
sterkt, nu de iDirectie èn aan die R^-Kj.
Vereeniging „Sb Rafaël" èn aan, den
„'Prot Christel. Bond van Spoor- eni
Tramwegpersoneel" heeft laten weten,
dat op verzoekschriften, enz. van deze
Vereemigingen geen acht zai worden ge
slagen.
Een dergelijke behandeling van deze
organisaties, welke alleen geschiedt, om
dat zij streven naar betere dienstvoor-
pvaarden, lijkt ons met alleen ontac.isch
van de directie, maar ook onverantwoor
delijk tegenover de reizigers»
OntactLc.i, omdat nien cr niets andeTS
door bereikt dan verbittering onder het
personeel, daar een dergelijke maatree
gel noodzakelijk de gemoederen moe,t
Verhitten; onverantwoordelijk, omdat zij
zoo gemakkelijk dien minder intellectu-i
eet ontwikkelde arbeider tot verzet plrik-
kelt, dat dikwijls ontaardt in sabotage*
!W|ij vertrouwen inu wel, dat onze chrisr
Jtelijke organisaties (zoovejel macht heb
ben over hare ledien, dat niet één ervan
tot dit onzinnig en .verfoeilijk middel zijn
toevlucht neemt pim recht te verkrijgen,,
in aar er staan er zooveel buiten onzéj
organisaties etn in een yakvereenigingy
die den klassestrijld predikt
De uitwerking van dergelijke tartende
maatregelen zien wij onder dezen met
(angst tegemoet vooral daar bij heli
•spoorwezen op den pünstem arbeider nog
een groote verantwoordelijkheid rust
Door dergelijke reactionaire maatrege
len' komft de veiligheid van de reizige/s,
ernstig imi gevaar, en daarom lijkt het
'ons van belang, (dat er ook in het pu
bliek eens op gewezen ,wordt.
Het standpunt, dat de katholieke di
recteur-generaal der 'Pjois.teriJejn en Tjeilen
grafie inneemt tegenover de vakorganb
sa ties, is ons (dan ook veel sympathies
ker dan dat van de Hi. IJ. M.
Uit het leven van Frans Ferdinand
en zijn gemalin.
Een blad uit Buda-Pest maakt een
gesprek openbaar, dat de vermoorde
troonopvolger met den primaat van Hon
garije, Z. Em. kardinaal Czemoch, eeni-
ge dagen voor zijin dood gevoerd heeft
„Eminentie, zeide Franz Ferdinand, „ik
heb dikwijls gehoord, dat men, als men
sommige dingen kon overdoen, anders
zou handelen. Maar als ik nog huwen
moest, zou ik juist zoo handelen, als ik
gedaan heb. Wanneer ik na een langen
en vermoeienden dag terugkeer in den
huiselijk en kring en ik zie mijn vrouw
te midden van onze spelende kinderen
zitten, dan laat ik alle zorgen achter
me. Ik' zou wel willen, dat Uwe Eminen
tie eens getuige was van ons familie-
geluk."
Franz Ferdinand hield zich eens een
paar dagen op in een dorpje bij Marien-
bad. Den eersten avond ging hij) naar
het dorpskerkje, maar het was zeven uur
en de deur was gesloten. „Waar woont
de koster?" vroeg hij aan een paap
spelende kinderen. „De pastoor wilt u
zeggen", antwoordden zij; en zij wezen
hem den weg. Franz Ferdinand ging
toen bij den herder den sleutel vragen.
En zonder zich bekend te maken, keerde
hij terug naar het kerkje, waar hijl al
leen, voor het Allerheiligste, zijn avond
gebed verrichtte. i
Ook de gemalin van Franz Ferdinand!,
de hertogin van Hoheuberg, Was zeer
godvruchtig. Steeds woonde rij met haar
gevolg de H. Mis bij. die in de slotkapel
werd opgedragen. Een veearts uit Wiee
nen was eens des Zaterdags ontbodfeta
op het vorstelijk verblijf te ^onopischt
om eenige adviezen te geven over ziek
vee. Nadat hij zijn werk had gedaan,
gaf hij zijn verlangen te kennen den vol
genden dag vroeg naar Weenen te gaan
's Avonds echter kwam een bediende van
de hertogin hem waarschuwen, dat hij
dan onmogelijk in Weenen de H. Mis
zou kunnen bijwonen. De veearts redde
zich uit de verlegenheid door te zeggen,
vurig beminde en nu kwam deze vreem
deling, een man, dien "hij slechts eenige
uren kende, hem daaraan herinneren.
Op hetzelfde oogenblik knarste de ijlzie
ren deur in haar saharuieren, een kleine
hand duwde haar open en het sdhoone
hoofd van Kate verscheenhaar groote
oogen, beneveld door den schrik, gingen
onrustig van haar vader op de officieren»
Vader»., vergeef ine, ik heb geep
geduld gehad, langer te wachten... Wiat
is cr gebeurd?
Ha! arm kind!*...
En majoor Heuzey ging, om een traan
te verbergen, die op zijn witten knevel
was gevallen, naar haar toe en kuste
haar op het voorhoofd:
Kom mee naar bovenzeide hij
zachtjes, dan zal ik u alles vertellen*
En zich gauw herstellend, Leerde hij
Zich om op het oogenblik, dat hij door
de zware deur ging»
Dus wij" hebben elkaar goed be
grepen, heeren, zeide hijl, Wiij zullen
allen onzen plicht doen..
V»
NIEUWE PLANNEN»
Maurice Rimbaut had het gewelf ver
laten en ging naar de machinekamer, ge
heel in de war door hetgeen zoo even
was voorgevallen.
Hij had ta! van drama's g lezen, waar
in plicht en hartstocht met elkaar in botr
dat hij dan onderweg te Omtin'd zou
uitstappen. De bediende verwijderde zich,
maar na eenigen 'tijd1 kwam hij terulg
met de boodschap: de hertogin had WÜo
spoorllijlst nagekeken en bevonden, dat
hjj ook te Gmünd niet tijdig genoeg
zou aankomen, om' de H. Mis te hooren
zij had echter den -sl'otkapelaan verzocht
een uur vóór het vertrek van den trein
naar Weenen de H. Mis te lezen, zoodat
hiermede alle moeilijkheden waren opge
lost
In de Weensche „Reichspost", die zoo
dikwijls de denkbeelden van wijlen Franz
Ferdinand vertolkte, schrijft iemand, die
tot de vertrouwelingen van den vermoor
den aartshertog behoorde, het volgende:
Aartshertog-troonopvolger Frans Fer
dinand heeft niet slechts geleefd, maar
is ook gestorven als trouw Katholiek
Christen. Op IQ Juni, den feestdag van
het H. Hart, kort voor Zijn vertrek naar
Biosnië, naderde hij <tfe Konopischt met
zijn gezin en geheel' het hof tot do H.
Sacramenten. Het was rijn gewoonte op
den eersten Vrijdag van de maand! te'
communiceeren. Alsof hem toen reeds
iets drukte, scheen hij geheel' in gebed
verslonden en woonde nog een tweede
Mis bij, Waaronder P. Fischer S. J.,
preekte.
Is Namiddags om vijf uur begaf de
aartshertog zich met zijn gezin naar de
Herz Jesu-kapel, die de aartshertog aan
den parkvijver van Konopischt had doen
bouwen. Ook daar bad hij lang en vurig.
Merkwaardig is, dat de troonopvolger
een vaag voorgevoel had van het ver
schrikkelijke, dat enkele dagen later zou
gebeuren. i
Aan zijn naaste omgeving l'iet hij zich
er herhaaldelijk over uit, dat hij zich
onverklaarbaar terneergeslagen gevoelde
en niet ongaarne had hij gezien, dat er
iets tusschen beide gekomen was, dat
hem beletten zou de reis naar Sara
jevo te aanvaarden.
Aan het aartshertogelijk hof werden
vertrouwelijke mededeelingen gedaan,
waarin gewaarschuwd werd voor de Bos
nische reis.
Maar die waarschuwingen baatten
niets, wijl niet aangegeven werd waarom
deze reis nu juist zoo gevaarlijk was.
Toen men de hertogin op het gevaar
wees, zeide zij: „Dan ben ik aan de
zijde van mijn gemaal eerst juist op mijn
plaats".
De hertogin Van Hohenberg was voor
nemens in Bosnië verschillende klooster
scholen en kinderpatronaten, waarvan zij
beschermvrouwe was, te bezoeken. Zij!
had 2000 foto's van de aartshertoge
lijke familie medegebracht om die om-
der de kinderen te verdeelen.
Onmiddellijk voor de afreis van Wee
nen naar Serajevo, begaf de aartshertog
zich naar de slotkapel op het Belvedère
en vertoefde zoolang in gebed, dat men
vreesde,. d.at de hoftrein vertraging zou
ondervinden.
Abbé Leblanc, die ieder jaar de gast
was van den vermoorden aartshertog,
èn zijne gemalin, vertelt de volgende
bijzonderheden: i
Franz Ferdinand en de Jmrtogin van
Hohenberg kenden geen .grooter zorg
dan die voor de toekomst en het geluk
hunner kinderen. De aartshertog had
over de Wijze van opvoeding zijn eigen
meeningen; hij! wenschte, dat.zijn zoons
moedig en verstandig zouden worden
maar bovenal! hoopte hijl en zijn vrouw
in hen ware christenen te zien. Met de
ze zorg vervuld vroegen zijl mij onlangs
bij den H. Stoel een bijzonder verliof
te verkrijgen om als gouvernante voor
hun kinderen te mogen hebbm eer uit
gedreven Fransche zuster, wier groote
hoedanigheden beiden hadden leeren
kennen, toen rij nog in het kloosjter
'leefde. Ik was zoo gelukkig hun wensch
te kunnen vervullen. De aartshertog en
de hertogin verborgen overigens hun
geloof niet Ik was hun gast op Belve
dère gedurende het Eucharistisch Con
gres te Wieenen in 1912. In den nacht
voor het sluiten van het congres, hoorde
ikf end aartshertog. Het was één uur.
sing komen, maar hij was gewoon
geraakt aan het denkbeeld, dat deze ge
beurtenissen slechts plaats hadden in de
verbeelding van de romanschrijvers en
nu zag hij een van die botsingen voor
oogen, waarin de (plicht aan de liefde
de meest grootsche en meest smartelijke
opoffering oplegde.
Want de majoor beminde zijn dochter
met de grootste innigheid.
Zij was alles voor hem,.
Door haar leefde hij in het verleden
alle oogenblikken, die zijn werkzaamhe
den niet in beslag namen.
Men behoefde slechts den teed».reii blik
te zien, waarmede hij haar aanzag, om
te begrijjpen, dat zijn dochter het eenige
wezen was, waar Ijij zijn liefde aan
wijdde.
Hij zou zijn plicht doen, de arme
vader, maar tot welken prijs/
Maurice iRimbaut beefde, toen hiji hem
weg zag gaan als afjgemat onder het ge
wicht van een te zwaar noodlot en zich
zelf afvragend was hij verplicht toe te
geven, dat, als hij even hevig de smart
van den vader van Kate voelde, hij haar
buitendien nog ondervond met een bijr
zondere scherpte.
Alles droeg er toe bij om onder zijn
oogen het meisje met een poëtiseti aure
ool te versieren: de eenzaamheid, het
gevaar, haar afkomst en de gratie en lief-
Hij had de manoeuvres in Transsylvanië
verl'ateri en een reis gemaakt van twaalf
Uren, om te kunnen deelnemen aan de
slluitings-plechtigheid. Om zes uur was
h'ij reeds op om zich voor te bereiden'.
Het was op een Donderdag. Ik herinner
mij nog, dat ik 's-Zaterdags daarop in
zijn particuliere kapel de H. Mis op
droeg; Franz Ferdinand, de hertogin,
hun kinderen en de gouvernante nader
den tot de H. Tafel, Laat me, voegde
abbé Leblanc hieraan toe, deze bijzon
derheden „vertellen. Ik heb de droeve
overtuiging, dat de oorzaak van zijn tra
gisch en dood te Serajewo moet gezocht
worden in den-haat, dien hij door zulk
een christelijk leven opwekte.
Vele Franschen schrijft de Parij-
sche „Croix" hebben aartshertog
Franz Ferdinand voor het laatst gezien
op den heerlijken feestdag, toen het volk
van Wieenen in rijh devotie vereenigde
de met fonkelende diamanten omgevjen
H. Hostie en den eerbiedwaardigen kei
zer, gebogen onder rij[n zwaar gebor-
duurden mantel', God en Franz Jozef,
den koning der koningen en den keizer
der aarde, die in goudefl koetsen, siera
den uit den tijk! van Maria Theresia en
getrokken door zestien prachtige paarden
in een plechtigen stoet volgden. Er kwa
men nog andere karossen, te voorschijn
gebracht uit het diepst der historie naar
ae werkelijkheid van dien grauwen dag.
Daarna volgde de aartshertog-troonop
volger, eenvoudig en in gebed. De toe
schouwers wezen elkaar naar den toe-
k'omstigen keizer, doch hij, in zijn aan
bidding, scheen geen oog te hebben voor
wat om hem heen geschiedde. Zijin kahn
oog was /gericht op het Allerheiligste.
De zware knevel' van deze soldaten -fi
guur verborg den mond, die een gebed
sprak. Zeker, de man, die aldus die pro
cessie volgde, dacht niet aan een kroon,
doch aan het eeuwig leven en aan het
heil van rijln ziel. Hij heeft niet gere
geerd, maar hij heeft meer gedaanhij
heeft geleefd als Christen.
Hij was aldus Mgr. Scapinelli,
nuntius te Weenen, tegenover een re
dacteur van de „Reichspost" een
vorst van oprecht geloof en een ridder
lijk karakter. Iedereen kwam onder den
indruk van zijn mannelijke energie en
zijn sterken wil. Daarbij was hij een
voorbeeld van christelijke deugd, zoo
wel in het particuliere als in het openba
re leven. Zooals hij geleefd heeft, trouw
aan zijn plicht en zijn hooge taak in
dachtig, is hij ook gestorven, geheel en
al een man van een karakter.
Het is ontroerend in bijzonderheden
zijn godsdienstige gevoelens en de toe
passing daarvan waar te nemen. Zijn uit
spraak over de verhevenheid van de pau
selijke opvatting omtrent de veelvuldige
H. Comfnunie der kinderen, naar aan
leiding van den wensch van prinses Sor
phie, om tot aan den terugkeer der ou
ders dagelijks te communiceeren en tot
den Heiland te bidden, is hiervan een
treffend voorbeeld. In het Vaticaan ge
noot Franz Ferdinand groote en innige
sympathie. Bewijs daarvan is wel dat
de H. Vader bij het hooren van den
moord in onmacht viel en later per
soonlijk naar het Apostelgraf ging om
voor het zieleheil der overledenen te
biddea
Een treffende bijzonderheidDe eerw.
zusters van de Congregatie van den H.
Joseph hebben aan het dochtertje der
slachtoffers den bidstoel aangeboden,
waarop de hertogin in hun kapel haar
laatst gebed sprak.
Biij den Paus stond de vermoorde
aartshertog-troonopvolger in hoog aan
zien, zoo schrijft de „Germania". De be
trekkingen tusschen Konopischt en de
Curie waren niet enkel staatkundig. In
het Vaticaan beseft men, naar .uit Rome
aan genoemd blad gemeld wordt, ld)è
politiek-religieuse beteekenis van het
treurspel1 van Serajevo zeer goed. Aarts
hertog Frans Ferdinand, als trouwe zoon
der Katholieke kerk, zou als keizer aan
talligheid, die zij geërfd had van de Fran-
daises van den ouden tijd.
En nu verhief, idealiseerde dit toekom
stige offer haar nog mieef.
De jonge 'man kon, zooveel hij wilde,
bij zich zelf herhalen, dat de majoor
toch zijn .'plan niet doorvzou zetten, daar
er te veel miensicilienlevens mede gemoeid
zouden zijn.
Maar hetgeen hij reeds wist van den
energieken soldaat, van zijn voorouders
en zijn verleden, deed hem inzien, dat zijn
optimisme misplaatst was.
■De commandant van Midway behoorde
niet bij het practische en egoïstische ge
slacht van zijn eeuw. Het was een dap
pere, die niet terug zou schrikken voor
de heldhaftige dwaasheid, waarvan de
geschiedenis van het oude Frankrijk inecr
dan één voorbeeld aan de hand deed.
Maar des te m,eer (zou hij trachten zijn
dochter aan den vreeselijken duod te ont
trekken, die (Midway zou veranderen in
een woesten krater.
Er was op het eiland een petroleum-
bootje; de vader zou ongetwijfeld zijn
dochter willen noodzaken met het vaar
tuigje in zee te gaan, om aan de ver
schrikkelijke ontploffing te ontsnappen-
Maar zou zij het willen?
En reeds antwoordde de jonge man
ontkennend op deze pijnlijke vraag.
In den blik van Kate, terzelfdertijd vol
Zijn onderdanen een stichtend voorbeeld
gegeven hebben. De invloed van Oos
tenrijk ook bij een oplossing van de
Romeinsche kwestie zou hij ten gunste
van de kerk hebben aangewend.
Ook de vermoorde hertogin Hohen
berg genoot de genegenheid van den
Paus wegens haar echt-vrouwelijk, in-
nig-relïgieus karakter. Tijdens haar ver
blijf in Rome betoonde de H. Vadetr
ondubbelzinnig zijn sympathie voor de
hertogin van Hohenberg.
Er worden thans allerlei anecdotes van
den aartshertog verteld, waaronder er
een 'n heel aardig -staaltje geeft van
zijn eenvoud. Op» een dag spoorde een
matroos van het l.nieschip Babenberg
naar Obersteier. Op het station Selztal
vroeg een heer in gewone Tiroolsthe
dracht den matroos tot welk eskader
hij behoorde. Hij stapte eenvoudig in
de 3e klasse, toen de trein op het punt
6tond weg te rijlden en ging naast den
matroos zitten. Op de vraag hoe hem
de zomeroefeningen bevallen waren, zei
de matroos dat zij zeer vermoeiend ge
weest waren, omdat men wegens de aan
wezigheid van den aartshertog zoo had
moeten oppassen. Daarop zeide de aarts
hertog, die niet herkend werd: ik was er
ook bij en ik was heel tevreden met de
oefening. Toen ging de aartshertog een
praatje maken met een student uit Oratz
die hem echter herkende. De matroos
sprong op van zijn bank en stelde zich
in militair postuur.
„Blijf maar gerust zitten en maakf
geen opzien, zeide glimlachend de prins,
ik! was ook op aec Babenberg. Heb
je pie toen niet gezien, dat je mie nu
niet herkent?" Neen, ik zat al' .dien fijki
in den toren en had zoo,Veel met het)
geschut te doen, dat ik niet wist, wat
op het dek gebeurde. Daarop klopte
de aartshertog hem vriendelijlk op den
schouder met de woorden: bravo, zulke
Dui, die zich alleen om hun plicht en
om niets anders bekommeren, kunnen
we gebruiken. I I
Men Jcan zich de pret in de derde
klas voorstellen, toen de aartshertog ook
nog met de andere passagiers een praat
je begon en nog een paar stations mee
reed en de trein onder luid gejuich ver
liet.
Kechtszaken.
Doodslag te Arnhem.
Gistermorgen stond voor de rechtbank
te Arnhem terecht A. v. d. M., inspecteur
van politie aldaar, die zooals men zich
herinneren zal, bij een relletje in den
nacht van 9 op 10 Mei j.l. zekeren An-
tonius J. van der Post uit Arnhem door
een revolverschot heeft verwond en zijin
broeder Albertus J. van der Post uit
Amsterdam eveneens door een revolver
schot heeft gedood.
Na een zeer uitvoerige instructie was'
thans aan den beklaagde ten laste ge
legd, dat hij op bovengenoemd tijdstip,
in hoedanigheid van inspecteur van po
litie in de gemeente Arnhem, dienst
doende in de Hommelstraat aldaar en in
de gemelde functie gewapend zijnde met
een hem van gemeentewege verstrekt
pistool met toebehooren:
I.a. met het oogmerk om genoemden
Van der Post van het leven te berooven,
althans zwaar lichamelijk letsel toe te
brengen, opzettelijk een schot op dezen
heeft gelost, zijnde de verdere uitvoering
van het misdrijf niet voltooid alleen ten
gevolge van de van zijn wil onafhanke
lijke omstandigheid, dat bedoeld schot
'noch e en doodelijke verwonding, noch
zwaar lichamelijk letsel tengevolge heeft
gehad
b. althans genoemden Van der Post
heeft mishandeld door opzettelijk op
korten afstand een schot op dezen te
lossen, waardoor h'ij aan den hals werd
getroffen en verwond;
c. in elk geval zeer roekeloos een
schot uit het pistool heeft doen afgaan
in de richting van gemelden Van der
Post, door welk schot deze werd ver
wond en dientengevolge gedurende eeni
gen tijd zijn beroepsbezigheden niet
heeft kunnen waarnemen.
zachtheid en vuiur, had hij een sterke
energie gelezeinzij zou een ramp niet
willen overleven, waarvan haar vader het
eerste slachtoffer zou zijn, zij zou „vooral
niet levend in handen der Japanners wil
len vallen.
Zij was weer Fram^aise op het tragisch
oogenblik, maar (niet ,pm de verzen to
herhalen van ide „Jeune Captive":
Zij zou op het fort blijven en het
lot willen deelen van haar vader en van
haar bloemen.
Welnu, zeide Maurice Rimbaut hij
zich zelf, dan zullen we allen sterven....
Ik zal trachten bij haar te zijn in hot
laatste oogenblik... ,Als ik alleen maar
haar hand in de inijne mocht houden^»,...
En deze gedachte deed hein beven.
De liefde maakte zich van zijn ziel
meester met dezelfde snelheid als den
vorigen nacht de zee 'het ruim van de
Mackenzie was binnen gedrongen em de
verschrikkelijkheid van het drama ver
dween voor zijn oogen.
Hij voelde zich buitengewoon tevreden
door te zeggen:
Ik heb vijftien dagen om bij haar
door te brengen. Als zij mij zou, kunnen
beminnen, dan zouden deze vijftien dagem
een geheel leven vertegenwoordigen
(Wordt vervolgd.)
