380
P. GROOTHUIZEN
te Beemster, die dezer da
gen onder talrijke blijken vian
belangstelling den dag her
dacht, waarop hij gedurende
40 jaar lid was van het zang
koor van de Parochie van St.
Jan den Doopcr aldaar.
dan g,a ik voor een glaasje wijn
Een vroolijk deuntje fluitend
hebben, weer naar zijn familie.
te drinken, toen de meid een brief
bracht.
„O, van tante BeRa," zei ElLie,
terwijl zij hem openbrak.
„Ze schrijft zeker wanneer ze
komt."
„O neen, maar," riep ze eensklaps
uit, terwijl ze aan het lezen was.
„Wat is er, vrouwtje," vroeg dr.
van Someren.
„O, niets bijzonders," stotterde El-
lie, terwijl ze een kleur kreeg eu
zich op de lippen beet. „Morgen'
komt ze met den trein vain 1.20,"
zeide ze tot haar man.
„Dat doet me pleizier, 't zal een
heele v rooi ijk beid zijn! Eduard, 't
is
„Kom, Eduard," viel mevrouw
haar man haastig in de rede, en
voort liep ze het huis in, terwijl
Ediuard haar volgde.
Zijn kamer w,as keurig inge
richt en hij had geen woorden ge
noeg om Ellie zijn dank te betui
gen voor de vriendelijke zorg waar
mee ze alles lm gereedheid had ge
bracht.
„Nu, pak je goed maar eens uit,
zorgen," en ze liet hean «alleen,
begaf hij zich, ma zijn koffer uitgepakt.
EEN BILJART-SÉANCE VAN DEN BEROEMDEN PROFESSOR
,,'t IS-ME-ED-SO"
een kunststuk dat zelfs geen meester den professor gemakkelijk zal
nadoen!
Eindelijk brak de Sint-NicolaascLag aan, w.aarop de tante ten tooneele
zou verschijnen.
„Nii gaat Ellie de logée van
den trein halen," dacht
Eduard, terwijl hij met een
boek in de huiskamer zat.
„En ik zal wel degelijk op
moeten passen, dat ik niets
laat merken, want Ellie en
Philippe schijnen vreeselijk
met hun tante te dweepen."
Daar hoort hij op eens een
helderen lach in de gang.
Ellie treedt binnen. „Ed.
mag ik je tante Bella voor
stellen," zegt ze.
Edward kijkt op en.ziet
de jonge dame uit den trein
voor zich staan, het meisje
van zijne droomen.
„Mijnheer van Someren,
juffrouw Bella van Asteren,"
zegt Ellie nog eens.
Eduard buigt, hij is te ver
bluft om een woord te kun
nen zeggen.
Hij schaamt zich 3e oogen
uit het hoofd.W,as zij dus ie
tante? En hij heeft haar een
heel verhaal opgediseht iu
den trein over „die oude
vrijster", die zijn Sint-Nico-
PRINSELIJKE REIS IN DE WOLKEN:
den dag nadat kroonprins Wilhelm van Pruissen zoo nadrukkelijk zijn opinie
had geuit in de'n Rijksdag, maakte hij mc.t zijn broers een luchtreis per
Zeppelin. Voor den wereldvrede lijkt ons het laatste minder gevaarlijk
het eerste!
laas zou vergallen. Het jonge meisje echter was heel op haar gemak.
„O, Ellie," zei ze, „ge hoeft
ons niét voor te stellen. Ik heb
al in den trein kennis ge
maakt met meneer van Some
ren, toen ik naar mijne vrien
din' ging."
„O, Ed, jongen, wat ben je
er in geloopenü Ach Bella,
tantetje, kijk zijn gezicht :s-us:
erbarm je toch over hem en
zeg toch dat je hem die «aller
liefste namen, die liij je ge
geven heeft, niet kwalijk
neemt."
Eduard had zich intusschen
hersteld.
„Wie kan nu ook denken,"
riep hij uit, zijn open gelaat
naar de jonge dame keerende,
„dat mijD jonge, bevallige
reisgenoote de taüte van mijn
schoonzuster 'kon zijn!Hoe zit
dat in elkaar, Ellie, verklaar
me dat wonder eens."
„Wel, begon Ellie, „tante
Bella scheelt maar vijf jaren
niet mij. Bij grootmama tnuls
zijn vele kinderen. Tante Bel
la is hare jongste dochter,
mijn mama de oudste. Ze ver
schilden 'twintig jaar in leef
tijd, maar tante Bella is toch wel
degelijk mijn tante."
„Ja," viel Bella in «met ha«re lieve
stem, „en Ellie heeft, geen zusters,
dus hebben \ye altijd samen meer als
zusters dan als tante en nicht omge
gaan; i«k vond «het echter altijd zoo
.aardig, om zóó jong al t,ante te zijm,
dat ik nooit wilde dlat Ellie mij an
ders dan tante Bella zou noemen.
Ziiet u, meneer van Someren, zoo is
de geschiedenis, en toen ik u zoo
over die vermeende „oude tante"
uit hoorde varen in den coupé, heb
ik direct na mijn «aankomst een lan
gen brief aan Ellie geschreven om
haar te waarschuwen, dat ze zich
niet zou verspreken en zeggen dat
ik nog zqo jong was, vvant ik had
groote pret in het geval," en het
vroolijke meisje viel schaterlachend
in haar stoel achterover.
Die lachlust werkte .aanstekelijk,
spoedi'g gierden ook Ellie en Eduard
•het uit em toen de dokter binnen
Wam, vond hij algemeenne vroolijk-
heid.
dan
DE „ANNEXATIE" VAN TRIPOLIS:
Italië, hoewel pieties in hel bezit van een duizendste gedeelte ivan het landschap Tripo'L, heeftpiech-
lig erklaard dat dit nog te veroveren land „geannexeerd" is en aan de Kroon van Italië gehecht
Een his'O'isch moment w-as de afkondiging dezer annexatie dc»r generaal Canevas te Tripo'i-zeV,
„Goddank, dat de grap uit is,"
riep hij lachend, „ik kon mij bijna
niet meer goed houden, en was ge
durig «bang dat ik me zon verspre
ken."
